Bez zarzutu

Tę noc skradło New Hampshire; pochłonął ją blask malutkich świetlików—punkcików, odważnych iluminacji i rozkołysanych brzegów łodzi. Każde zatoczenie fali było kołysanką dla napiętych do granicy wytrzymałości i lekarskiej etyki nerwów. 1 2 3

Ryzykowanie skaleczeniem przy zaplataniu wpisano w rzemiosło, ale nie zamierzam pomagać losowi — prosty skręt łączy z sobą serce oraz bazę, tworząc kształt pentagramu z pnączy, liści i korzeni. Niektóre z gałązek nadal dzierżą balast wilgoci; do rana wyschną, wystawione na światło księżyca i moc Matki — piec byłby szybszy, ale nie o prędkość chodzi.

Wybór pomiędzy szacunkiem i niesnaskami powinien być trudny — w przeciwnym razie nie byłby wyborem. Wahanie Ronana było zatrutym owocem z drzewa wyhodowanego na niesłusznych oskarżeniach i konfliktu starego tak, że powinien udać się na zasłużoną emeryturę. 1 2 3 4 5

Kawa — wystygła od millenium — ma smak zmęczenia i zawartość kofeiny niewspółmierną do potrzeb. Siódma godzina dyżuru przekształca pismo w pochyłe hieroglify kodu da Vinci Lanthier; za trzy minuty drzwi gabinetu zaskrzypią cicho na nienaoliwionych od trzech tygodni zawiasach i będą hejnałem powitania kolejnego pacjenta.

Osobiście preferowałam wersję z demonem; Benjamin Drugi Verity był psotnikiem, którego ktoś dawno temu wypuścił z nowej serii Rolexa i, mimo biegu lat, nie kończyła się data używalności. Wiele słów, sporo treści, odrobina szacunku dla kolegów po fachu i żadnego dla kobiet po najstarszym zawodzie świata — nie oceniam ludzi po okładkach ani broszurkach, które rozdają w ramach promocji popularności.

Za uśmiechem ukrywa się szczerość, za szczerością nie ma nic, poza skupieniem — zsunięta z ramienia torba skrywa w sobie apteczne skarby i magiczne niezbędniki. Białe świece powinny zapłonąć dziś dwukrotnie, ale każdy z zebranych ma świadomość, że nie zagrają pierwszych skrzypiec w koncercie okrojonej orkiestry.

Dziś żadne z nas nie myśli o prawie, na pewno, może i chyba. Głębia Rezerwatu pochłania dźwięki cywilizacji; poruszamy się w powietrzu nasyconym pierwotnością. Trzeszczące pod wygodnym obuwiem gałęzie, zaplątane w spięte włosy pajęczyny, urażone bzyczenie pierwszych komarów i człowiek, który poświęcił życie dla tego miejsca — kiedy myślę duma, widzę jego.

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU