Allora; prosta zasada — złość można utopić w toskańskim winie, bezimiennej zatoczce kilka mil na zachód od granicy hrabstwa albo włoskiej, gęstej kawie.
Złość to składnik kapryśny; szybko się przypieka, ma gorzki smak, źle współgra z brzoskwiniami (owocem, nie—) — złość to huk butelki Amaretto o blat i metaliczny brzdęk formy na stole. Złość to espresso; gęste, czarne, parzone — złość to karne rzędy biszkoptów, które Paganini pokrywa posiekanymi, srebrnymi daktylami wymieszanymi z mascarpone.
Złość to dwie warstwy, gdzie zanurzone w espresso i Amaretto ciastka giną pod kremową pierzynką; światło dziennie ujrzą dopiero za godzinę, wyjęte z lodówki i gotowe do oprószenia sypkim kakao — gorzkim jak złość, bo od trzech dni wszystko, co robi Valerio, to samotna emocja w morzu pustki.
Złość, tiramisu i długo, długo nic.

tiramisu ze srebrnymi daktylami | próg 35 | k100 + 9 + 5

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 53

Ilość porcji, bom trąba

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 3