26 kwietnia 1985just try not to yell, okay?Nevell Bloodworth, Teresa Fogarty

Chciała być miła, przynajmniej na samym początku nie zamierzała prychać na niego z niezadowoleniem, ostentacyjnie okazując mu całą swoją niechęć. W rzeczywistości, jej nielubienie Bloodwortha było grubymi nićmi szyte, do czego oczywiście nie chciała wprost się przyznać. Nie, nie była zazdrosna o jego znajomość z Cecilem, nigdy nie uważała, że powinna czuć się zagrożona obecnością różnych ciekawych panien w jego życiu czy dziwnych facetów, a zwłaszcza jednego. Czuła się przy nim dziwnie, zwłaszcza gdy towarzyszył im jej brat bliźniak i wyraźnie czuła każdą zmianę jego nastroju, zmieszanie – wtedy doskonale wiedziała, które z uczuć należały do niego, a które to jej własne.

Dogryzała Nevellowi przy każdej okazji, dawała się wytrącać z równowagi i wciągać w pyskówki z których wychodziła tylko jeszcze mocniej poirytowana niż zazwyczaj. Dzisiaj jednak obiecała sobie, że zachowa się tak jak przystało na osobę dorosłą i nie będzie dawać z siebie robić gówniary z którą można się wykłócać o wszystko. Póki co miała dobry humor. I oby pozostało tak jak najdłużej, dla dobra ich obu.

— Nie schlebiaj sobie — uniosła wzrok ku niebu. Z pewnością nie miała lepszych zajęć w życiu niż śledzenie jakiegoś studenciaka, którego poznała głównie ze względu na to, że kręcił się koło jej bliźniaka. Albo na odwrót. Mało istotne, wbił się w jej orbitę i nie zapowiadało się na to, by szybko z niej wyleciał. Jeśli jej przypuszczenia się sprawdzą, to miał szansę pozostać w niej na jeszcze jakiś czas, zależnie od stałości nowej fascynacji brata. — Jeśli chcemy udawać, że wiesz o Cecilu więcej niż ja… Cokolwiek pozwoli ci zasnąć w nocy! — westchnęła niemal teatralnie i zarzuciła włosami.

Pieprzony bezczel. A to dopiero pierwszy z przepełnionych irytacją epitetów, jakie przyszły jej do głowy, gdy wróciła na miejsce kierowcy i zapięła pas zanim ruszyła do autem w kierunku Little Poppy Crest. Jeżeli miała już go gdzieś zabrać, to w porządne miejsce. Już widziała oczami wyobraźni jak Nevell skarży się Cecilowi, że jego zatrucie pokarmowe było przez nią zaplanowane i jest wściekłą, wiecznie drącą się, mściwą babą. Oczywiście, dbała też o siebie, niedługo kończył się jej krótki urlop i musiała wrócić do pracy.

Dotarcie gdziekolwiek w Saint Fall z reguły nie zajmowało dużo czasu. Nie było to miasto wielkości Bostonu, zatłoczone, pełne napierających na siebie ludzi, pośpieszających jedno drugiego. Odzwyczaiła się od tej leniwości, wolnego tempa, braku korków i ciągłych klaksonów, tak jakby kierowca przed nim wcale nie musiał tak samo jak cała reszta stać w rzędzie, bez przestrzeni do ruszenia przed siebie. Uniosła kącik ust w niemrawym uśmiechu poświęconym ostatnim miesiącom w Massachusetts i wyłączyła radio, przerywając prowadzącemu zapowiedź krążków, które miały się pojawić niedługo w sklepach muzycznych. Spojrzała przez okno na dinera Midday Munch i wskazała podbródkiem w jego kierunku.

— Idziemy — powiedziała, wyciągając jeszcze z tylnych siedzeń swoją torebkę. Pasowała do bluzy i jeansów jak pięść do nosa, ale nie powinno mieć to żadnego znaczenia. Nie była to restauracja Paganinich, żeby musiała przejmować się nieprzychylnymi spojrzeniami. Popołudniowe obiady w barze przyciągały różne osoby, a przede wszystkim każdego, kto chciał zjeść coś dobrego i taniego. — Następnym razem wybiorę coś bardziej na poziomie — dodała z przekąsem, wchodząc do środka pierwsza i szukając wolnego stolika. Okazało się to nie być tak proste, większość neonowo czerwonych kanap była już zajęta, a nie chciał rozmawiać z Bloodworthem przy barze. Usiadła przy jedynej wolnej, znajdującej się przy oknie. Tak jak się spodziewała, kelnerka w fikuśnym fartuszku narzuconym na wiosenną sukienkę pojawiła się obok nich, stawiając przed nimi filiżanki i rozlewając kawę. Tessa dolała do swojej mleko i zamieszała łyżeczką.

— No… To co mnie ominęło przez to pół roku? — zapytała niby od niechcenia. — Cecil dalej robi maślane oczy do Forgera?

Nevell Bloodworth potrafił działać jej na nerwy jak mało kto i było to niezaprzeczalne. Początkowo nie poświęcała mu szczególnie uwagi, gdy pojawił się pierwszy raz na tym samym spotkaniu Kowenu Nocy, co ona. Z doświadczenia wiedziała, że dobrzy – jak zakładała wtedy – chłopcy z dobrych domów raczej stronią od towarzystwa osób takich jak ona, a nie lubiła wpraszać się w miejsca, gdzie na samym wstępie wiedziała, że nie będzie chciana. Sposób, w jaki postrzegała Bloodwortha, zmienił się wraz z przyjaźnią kiełkującą między nim a Cecilem, obserwując zawiązującą się między dwoma chłopcami nić porozumienia. Nie tylko jej brat miał tendencje do śledzenia i obserwacji, ale to Tessa prędzej wchodziła w środek wydarzeń.

Nie nie lubiła Nevella, ale nigdy wprost nie powiedziała. Starała się jedynie o dystans, który z kolei złośliwie skracał między nimi chłopak swoimi żarcikami i irytującymi przezwiskami. Zwłaszcza na początku chłopak najwidoczniej nie czuł, jak krótki lont ma Teresa zanim zacznie krzyczeć, ale co zdawało się ich łączyć już od jakiegoś czasu, to dbanie o dobro Cecila. I taki pakt była w stanie zaakceptować.

Jedynie strzeliła językiem i pokręciła głową, gdy usłyszała coś o “randce”.

— To zdążył mi przekazać i nie ukrywam, że perspektywy mamy chujowe — stwierdziła bardzo dyplomatycznie, nie szczędząc kolejnego przekleństwa, które do jej buzi o wciąż lekko zbyt dziecięcych rysach pasowało jak pięść do nosa. Nie dało się jednak zaprzeczyć, że znaleźli się w położeniu beznadziejnym i Fogarty, która zajechała dopiero do miasta i na samym wejściu otrzymała od brata podobne informacje, czuła się bardziej zagubiona niż wypadało jej się do tego przyznać. Nie mogła spodziewać się, że spokój tego sennego miasta zostanie ponownie zaburzony. Tym razem jednak zasług nie mogli przypisać sobie Fogarty. — Nie wiem, na ile wypadłam z łask przez swoją nieobecność — wzruszyła ramieniem i upiła łyk słodkawej kawy z filiżanki. Poinformowała o fakcie wyjazdu Zuge, ale nie tylko ona tworzyła zgrupowanie. Liczyła się z tym, że inni mogli tak miło tego nie przyjąć.

Zmarszczyła brwi, słysząc jego odpowiedź. Akurat tego się nie spodziewała.

— Co ty pieprzysz? Nie odpuścił sobie jeszcze latanie za jakimś starym chłopem? — wywróciła oczami, nie mogąc uwierzyć, że jej własny brat pozwalał sobie na taki bezsens jak uganianie się za facetem w połowie drogi do czterdziestki, który zachowywał się jakby połknął kij od miotły. Zrozumiałaby to jeszcze, gdyby Forger był bogaty i Cecil miałby z tego jakieś inne korzyści niż seks raz w tygodniu – niestety, znała nawet konkretną godzinę. Jednak nie miała żadnych złudzeń, że nic poza tym nie miał do zaoferowania. Wiedziała, oczywiście, że to nie jej życie, że nie byli wbrew filozofii ich stryja jednym bytem, który ktoś postanowił rozdzielić na dwie części i zobaczyć jak przebiegnie ten eksperyment. Miał prawo do własnych decyzji, niezależnie od tego jak były one złe i wyciągania z tego wniosków, ale Teresa nie była w stanie tak po prostu się z tym pogodzić. Zwłaszcza gdy wiedziała, jak oddziałują na Cecila jego wszystkie złe decyzje. — Okej, okej, bredzisz. Żartujesz, prawda? Znaczy… nie wydaje mi się, żeby ostatnio się spotykali.

Jeśli Nevell chciał uważać, że mógłby wychwycić pewne rzeczy szybciej niż ona, mógł sądzić sobie tak dalej. Miała pewną przewagę, chociaż niejednokrotnie chciała jej się pozbyć. Z radością wyzbyłaby się syndromu dioskurów, byle postawić twardą granicę między nią a Cecilem. Między tym co było jej i jego. Cena za to była jednak za duża.

— Cecil może być rozchwiany — truizm, wiedzieli to oboje. — ale zdaje się, że coś się zmieniło i nie obejmuje to jedynie tych wszystkich rewelacji. Nie jestem w stanie namierzyć tego samodzielnie. Dlatego rozmawiam z tego.

Celowała na ślepo, bo czy mogła się podczas jej nieobecności pojawić jeszcze jedna osoba?

Nie od dziś przypuszczała, że Bloodworth traktuje wszystkie te zaczepki jako formę rozrywki i z czasem, gdy nabrał doświadczenia, wiedział doskonale, gdzie powinien ją dotknąć, by odezwała się głośniej, rzuciła w niego poduszką czy dała swojej złości upust w inny sposób. Nigdy nie było to nic groźnego, nie miała w zwyczaju rzucać się z pięściami na chłopaka ani używać magii przeciwko niemu. Poza tym, że nie chciała, aby było to cokolwiek groźniejszego niż ewentualny kuksaniec w bok, to zdawała sobie sprawę z tego, jak mógłby na to zareagować Cecil. Przez większość czasu reakcje brata i jego uczucia były głównym kryterium, jakie miała na uwadze, gdy robiła cokolwiek, co mogłoby uderzyć również w niego.

— To znaczy? Uważasz, że nie mamy szans? — na to, co nazwała “szansą”, wpływ miało wiele czynników. Ich przygotowanie, ich potencjał, ale i praca zespołowa. Dotąd uważała, że skoro kowen działał tak wiele lat, coś musiało wpływać na jego skuteczność w tamtym czy innym obszarze. Co prawda do tej pory, z tego co dowiadywała się od bliskich jej eklezjastów, nie byli zmuszeni do walki i stawania w szranki z innymi czarownikami, a ostatnia porażka mogła ich czegoś nauczyć. Poza tym była szansa na wzrost w siłę, którą należało wykorzystać. Jednak to wszystko było jej przemyśleniami opartymi na własnych obserwacjach sprzed kilku miesięcy podlanymi dużą ilością myślenia życzeniowego. Jeśli ktoś mógł swoim własnym spojrzeniem na sprawę sprowadzić ją na ziemię, to nie zamierzała z tej okazji zrezygnować. — Wiedziała, nie zostawiłabym jej bez słowa. Szkoda, że nie dane mi było przyjść do niej osobiście i powiedzieć, że wróciłam ze swoich wakacji — opróżniła filiżankę do dna i zaczęła przeglądać menu, zastanawiając się nad tym, co mogłaby zamówić. Mogła chyba pozwolić sobie na jednego sandwicza na ciepło. — W razie czego, to coś ci kupię, żebyś potem nie powiedział Cecilowi, że jestem sknerą — rzuciła nonszalancko. Tak jakby miała więcej pieniędzy niż Bloodworth (nie miała) i mogła je rozdawać na lewo i prawo.

Było to niesmaczne, gdy tylko patrzyło się na to z odpowiedniej perspektywy. Czasami uwłaczające, dla obu stron. Odzierające z jakiejkolwiek prywatności na polu emocjonalnym. Choroba, która ich połączyła, była spoiwem nierozerwalnym. Wielu próbowało przerwać tę więź, jaka była konsekwencją syndromu dioskurów, ale zawsze kończyło się to tragedią. By przeprowadzić to skutecznie, jedna strona musiała umrzeć. Więc niektórzy zabijali własnych bliźniaków, a dłoń im przy tym nie drżała, ale dla niej było to ciężkie do wyobrażenia.

Dlatego zmuszona była do odczuwania za drugą osobę. Zmuszona była wiedzieć rzeczy, które powinny być poza jej dostępem, dla dobra ich dwójki, nie tylko własnego. Nauczyła się pewne zdarzenia ignorować, zapominać o nich, ale nawet będąc z dala od Hellridge wyłapywała momenty bólu i silnych emocji mimo odległości – ta przy ich więzi miała marginalne znaczenie. Nie umiała żadnych z nich połączyć z ewentualnymi spotkaniami Cecila z tym człowiekiem. I raczej ją to cieszyło.

— Mówisz tak, jakby ci na tym nie zależało i wcale nie wkurwiał cię ten nadęty dziad — prychnęła pod nosem. I nie zaczynała w ten sposób tematu Forgera. Poświęciła facetowi za dużo czasu swego czasu, akcentując swoje negatywne odczucia wobec niego w sposób, jaki uważała za odpowiedni. W towarzystwie Nevella w tym temacie nie musiała się hamować. Teraz to już to nie miało znaczenia. Będzie ją najwyżej irytował na spotkaniach kowenu. Nic nowego. — Rany, tak właśnie się z tobą rozmawia. Mógłbyś się chociaż raz domyślić! — przewróciła oczami. To nie było przecież takie trudne. — Na dobre! Jakby się zmieniło na złe, to pogadałabym sobie z kimś innym w tym temacie! — powiedziała zniecierpliwiona, starając się nie unosić głosu. Obejrzała się dyskretnie na lewą stronę, gdzie siedziała matka z dziećmi. Prawdopodobnie te wyszły ze szkoły i właśnie pałaszowały burgery. Teresa też już była trochę głodna. Może dlatego gorzej u niej było z cierpliwością. — Jesteś zbyt rozluźniony, żeby ciebie to w żadnym stopniu nie dotyczyło. Nie udawaj, że nie. Co zrobiłeś? — nachyliła się nad stolikiem, podpierając o niego łokciami.