Obracała w palcach wizytówkę Havillarda już dobrych dziesięć minut, wpatrując się w kartonik spojrzeniem, które już nie było nawet skupione na zapisanych na niej treściach. Zastanawiała się za długo, co jedynie pogłębiało niepokój, kłębiący się w jej brzuchu jak stado szczurów w kanale. Nie robiła niczego złego, była dorosłą kobietą, a krygowała się jak nastolatka, ukrywająca przed mamą kolegowanie się z kimś z kowenu. Westchnęła, podnosząc wzrok ku niebu, ślizgając się nim po spoinach między kasetonami i podniosła słuchawkę z widełek zagryzając wargi. Chwilę później sygnał odbił się echem w głośniku, a palce drugiej ręki, kiedy już przestały nerwowo miotać wizytówką po blacie stolika, zawinęły się w sprężynkowy kabel.
   - Halo? Arlo? - upewniła się, kiedy odebrał, jakby spodziewała się, że to jednak był dowcip, a telefonicznie dodzwoni się do wietnamskiego baru na skrzyżowaniu głównej i Mane- Mmm... tu River. Nie przeszkadzam? - ukucnęła przed niskim stolikiem, na którym stał aparat i oparła się czołem o lakierowaną na wysoki połysk powierzchnię drewnianej szuflady.

Rytm dnia wyznacza dobrze znana mu rutyna. Warkocze ciepłej wody spływające po plecach są jej stałym elementem, czasem relaksu; czuje, jak mięśnie, napięte pod wpływem wysiłku fizycznego się rozluźniają; krew szybiciej przepływa przez sieć naczyń krwionośnych;  oddech swobodniej opuszcza wargi
Gdy wychodzi spod prysznica, rozdzwania się telefon i nie cichnie. W pierwszej chwili wydaje mu się, że to Evan, jednak, w tej właśnie chwili, Cunnigham powinien być w drodze do Saint Fall. Scarlett znowu wpakowała się w kłopoty? Wylądowała na izbę wytrzeźwień (o tej porze)? Może Venoir? Wykluczone, nigdy nie truje mu za uszami po godzinach pracy.
Owija wokół bioder ręcznik i otwiera drzwi łazienki. Stella, warująca pod drzwiami, podrywa się na cztery łapy i podbiega ku niemu, wesoło merdając ogonem, jakby ich rozłąka trwała wieki, a nie ledwie kilka minut. Chwilowo ignoruje okazane mu oznaki radości i po omacku sięga po telefon, który wisi na ścianie w przedpokoju, zawsze pod ręka, zostawia na niej mokre odciski swoich palców.
- River? - znajomą barwę głosu wybrzmiewającą w przestrzeni ucha rozpoznaje bez trudu, jednak nie kryje zdziwienia, które opuszcza jego wargi, wraz słowami; nie spodziewał się, że kobieta skorzysta z jego zaproszenia i że zadzwoni właśnie dzisiaj, w niedzielne popołudnie. Znowu ją nachodzą? Przypomniała sobie coś istotnego? – Nie, masz doskonałe wyczucie czasu. Jak się masz?
Nie ma dla niej ani dobrych, ani złych wieści, nie ma dla niej żadnych wieści; przeczytał tylko trzy pierwsze listy.

   Na dźwięk jego zdziwienia zmarszczyła lekko brwi, czując ukłucie w głowie, że jednak nie był to dobry pomysł i powinna była odpuścić. Gdyby się spodziewał, że zadzwoni i chciał takiego kontaktu, nie dziwiłby się, słysząc jej głos, prawda? Oderwała czoło od lakierowanej szuflady i walnęła nim w drewno na poły, by wybić z głowy niepotrzebne przemyślenia, ale i skarcić się za bezmyślność, na którą sobie nie pozwalała.
   - Zdarza mi się czasem. - odchrząknęła w namiastce dowcipkowania - Wszystko w porządku. Udało mi się spłacić tę firmę pożyczkową, o której rozmawialiśmy w zeszłym miesiącu. - pochwaliła się, czując dziwne gorąco na karku. Rzeczywiście jest się czym chwalić, River.
   Podniosła się z kucków, czując, że pulsuje jej skóra na czole i masując ją, niczym pies na łańcuchu, zaczęła krążyć po mieszkaniu na odległość taką, jaki zasięg pozwalał jej kabel aparatu telefonicznego.

Zdziwienie, które trzyma go jeszcze chwile w ryzach, znika bez śladu, w kolejnych słowa Rivera. Kłuca przy drzwiach, wolną dłonią odnajdują grzbiet Stelli. Do szczęścia brakuje mu już tylko papierosa między wargami; nawet chwilowo zapomina, w jakim stanie zastał go nieoczekiwany telefon.
- Zadzwoń do nich i upewni się, że zamknęłaś pożyczkę - doradza jej, pozwalając, by w tembrze głosu pojawiły się łagodniejsze tony. - Najlepiej zażądaj potwierdzenia na piśmie, aby mieć pewność, że już nigdy nie wyskoczą jak królik z kapelusza z kolejną, niemożliwą do spłaty w pięciu ratach czterocyfrową kwotą.
Pięć dolarów, tyle dzieliło pani od spłaty pożyczki, ale to było pięć lat temu. Przez ten czas odsetki rosły, pani Silverthorn, a rachunek nie został zamknięty. Sytuacje powtarzające się raz za razem. Banki zarabiające na naiwności swoich klientów.
- Uruchomiłem swoje kontakty. Niewykluczone, że na dniach dostaniemy odpowiedź, kto opłacał depozyt George'a.
Poprawia ręcznik, który prześlizguje się po wciąż wilgotnej skórze, gdy Stella siada obok i, w poszukiwaniu uwagi, tuli się do jego ramienia.

   Uśmiechnęła się słabo pod nosem, kiedy tak swobodnie podjął temat rozmowy. Zatrzymała się na maksymalnej długości kabla i całkowicie bezmyślnie zawracając, zaplątała się w niego, podejmując tę karkołomną trasę na powrót pod ścianę z przytwierdzonym doń aparatem.
   - Mają mi wysłać poleconym. Potwierdzenie wraz z historią spłat. - powiedziała, jakby to był rzeczywiście jakiś ogromny sukces, a że sukces to odchrząknęła lekko jeszcze raz, przepychając ze swoimi myślami. Nie wypadało tak po prostu, otwarcie, szczególnie wdowie, ale... Nim zdołała zebrać się w sobie, a nie trwało to wcale szalenie długo, Arlo podjął kolejny temat. Pokiwała głową, słuchając jego głosu, odrobinę zniekształconego przez sprzęt:
   - Czy... wyczytałeś coś z listów? - zapytała dziwnie cicho. Domyślała się, że to było trudne nie tylko dla niej. Wprawdzie nie wiedziała, jaką relację miał detektyw ze swoim ojcem, ale nie wyglądał na promieniującego radością, kiedy wiedział się o tajemniczych teczkach w depozycie. Polegała tu jedynie na swojej intuicji.

Rozmowy telefoniczne nie są jego ulubioną formą kontaktu, bo chociaż pomagały w utrzymywaniu kontaktu na odległość, były pozbawione kontaktu wzrokowego, oraz próby rozszyfrowania emocji, jakie targały rozmówcami. Uboższy o tą wiedzą, może jedynie wygiąć usta lekkim uśmiechu, gdy po drugiej stronie słuchawki usłyszał zapewnienie, że niebawem kobieta dostanie pisemne potwierdzenie spłaty zadłużenia.  
- Daj znać, gdyby list nie dotarł. Dopilnuję, żeby wreszcie trafił w twoje ręce. - Już wcześniej, gdy zwróciła się do nie o pomoc, uczulił ją na pewny schemat działań firm, u których zadłużył się jej mąż i widocznie nadal przechowuje je w pamięci, co uznaje za dobrą monetę, pretekst, by uciąć ten nieprzyjemny dla River temat, chociaż niewątpliwe cieszy się, że dług kobiety wobec wierzycieli maleje. Gdy zniknie zupełnie, będzie mogła ułożyć sobie życie na nowo, pozbyć się obecności męża ze swojego obecnego życia. - Powinniśmy uczcić te małe zwycięstwo.
Przez pytanie, które zadaje, Arlo chwilowo nabiera wody w ustach. Zamyka wbite w przeciwległą ścianę oczy, owijając kabel telefonu wokół nadgarstka, ale to nie udaje mu się uporządkować kłębiących się pod sklepieniem czaszki myśli; przypominają mgławicę chmur, jest ich zbyt wiele.
- Przeczytałem trzy - odpowiedź przerywa milczenie pół minuty później.  - W dłużej mierze składają sie z naukowego żargonu, więc chwile mi to zajmie - niewykluczone, że River przecenia jego zdolności intelektualne; chociaż, kierowany ambicjami i płonącą w trzewiach ciekawością próbował podążać ścieżką wytoczoną przez Francisa, zbiegiem czasu okazała się zbyt wyboista, nie mógł pokonać wszystkich przeszkód, które pojawiły się na jego drodze i które, jak się okazało na przestrzeni lat, wykraczały poza jego możliwości, wiec ostatecznie, wywieszając białą flagę, skapitulował. Pocieszenie odnalazł w demonologii, gdzie jego pragmatyzm i przywiązanie do zasad odnalazło w końcu swoje miejsce.  - Moje podejrzenia się potwierdziły - twój mąż i mój ojciec współpracowali przy wspólnym projekcie i to właściwe jedyne, co mogę stwierdzić z całą pewnością.
Być może nie powinien bawić się w podchody. Ojciec wraca za dwa dni. Zadeklarował, że odbierze go z bostońskie lotniska w środku nocy. Może to dobra okazja, by skonfrontować go z tym, co Havi wie już na pewno, a był świadomy jego kontaktów z półświatkiem i napiętej, zawodowej relacji z George'm Silverthornem, który umarł w osobliwych, niekoniecznie w pełni wyjaśnionych okolicznościach.

   Pokiwała głową, choć oczywiście nie mógł tego zobaczyć, a co było zwyczajnie ludzkim odruchem. Jednym z wielu, zwykłych, ludzkich odruchów, którymi nazywała niecodzienne gesty, jakie się w niej budziły wraz z całkiem niezwykłą sympatią, na jaką pozwalała sobie względem Havillarda.
   Uśmiech nieśmiało zakwitł na jej ustach, kiedy zamykała oczy w pewnej niewypowiedzianej wdzięczności. Czasami zdarzają się tacy ludzie, którzy potrafią z przestrzeni niewysłowionych myśli, jakimś niebywałym sposobem wyczytać ludzką intencję. Czuła dziwną wdzięczność w związku z jego propozycją, bo choć dzwoniła w dokładnie takim celu — celebracji tego małego sukcesu — swoimi słowami, zwolnił ją z tego trudu karkołomnych prób wysłowienia takiej oferty.
   - Myślę, że powinniśmy. - przyznała - To bardzo dobry pomysł. - nie lubiła myśleć o sukcesach, kupionych cudzym wysiłkiem, ale w takich chwilach nie potrafiła nie pomyśleć o tym, że cel został osiągnięty, choć nie dzięki niej samej.
   Cisza, która zapadła po jej kolejnym pytaniu skutecznie spłukała z krawędzi głowy ostatnie, szampańskie myśli zwycięscy. Nie powinna była — pierwszy odruch niemal wcisnął jej na usta słowa "nie musisz mi mówić", ale i tym razem nie zdążyła. Wysłuchała jego słów w milczeniu — z pewnością rozumiał więcej niż ona sama z tych pisanych pospiesznie listów, choć prawdą było, że sama, poza sprawdzeniem adresata, nie była w stanie zajrzeć do środka. Nie była gotowa sama zmierzyć się z sekretami Georga, podrzuciła mu to, jak kukułcze jajo, by to on się z tym mierzył, przesiewał, a jej wydzielał tylko wyselekcjonowane informacje. Tym bardziej chciała mu przynajmniej móc kupić whisky.
   - Rozumiem. - na wiele więcej niż potwierdzenie nie umiała się zdobyć. Chciałaby być lepszą oratorką, potrafić wesprzeć słowem, zdaniem, wypowiedź okrasić pięknymi przymiotnikami, które posłużyć by mogły nie tylko za podporę, ale i poduszkę bezpieczeństwa. Chciałaby móc umieć składać ze słów zdania, pokrywające się z jej myślami, układające się w podziw i solidarność, sygnalizujące swoją obecność w razie potrzeby. Chciałaby, a nie umiała nawet stworzyć równoważnika zdania, tylko wypluć jedno słowo. Jak przekleństwo. Rozumiem. Znaczące tyle, co nic.
   Oblizała wargi, marszcząc lekko brwi, by w końcu wydusić:
    - To co dziś robisz? - starając się zachować w miarę swobodny, casualowy ton głosu.

Zaczesuje włosy do tyłu; nadal są mokre, na karku nadal czuje krople wody. Chęć, by zapalić, staje się coraz bardziej nachalna. Niemal czuje jak coś w środku upomina się o upragnioną dawkę nikotyny, ale papierosy zostały w sypialni, na szafce nocnej. Najpierw musi wrócić do łazienki, dokończyć, to co zaczął. Nakarmić psa - nie siebie, Stellę - a potem kawa, papieros i same słodkie przyjemności. Powrót Evana. Spacer. Dokładnie w tej kolejności.  
Uśmiecha się pod nosem; dzisiaj ma same dobre pomysły, chociaż zbyt mało czasu, by zrealizować je wszystkie. Drapie jamnika za uchem i wstaje, słuchawkę telefonu wciąż przyciskając do ucha.
Ciche "Rozumiem" początkuje pakt milczenia; dzisiaj nie chce myśleć o teczkach, listach, ojcu, wynalazkach, półświatku, o kanaliach, które spędzają mu sen z powiek, o Sonk Road oddzielonego od miasta korytem rzeki, równie brudnej, co ludzkie sumienia. Ma River odrobinę za złe, że teraz tajemnica jej męża dźwigają na barkach razem, ale nie mówi tego na głos, nie powie tego nigdy. Temat ostatecznie ginie w milczeniu.
- O ósmej wieczór widzę się z tobą w Pubie "Empire", nie pamiętasz? - on nie musi silić się na swobodny ton; rozbawienie wkłada w słowa, jest pokreślone przez rozlany na ustach lekki uśmiech. -  Możesz się spóźnić o kwadrans. I ani sekundę dłużej – dodaje, również w żartobliwym tonie, choć punktualności to jedno z jego imiona, a kwadrans to spory kredyt zaufania; wystarczy kwadrans, by popełnić największy błąd w życiu; wystarczy kwadrans, by nawiązać relacje na lata, wystarczy mniej niż kwadrans, by kupić bilet do kina, zakląć demona, oddać strzelny strzał. - I nie możesz mi też odmówić, River. - Przecież dwa drinki w jego towarzystwie, to nie wielką cena, jaką ma to zapłaty. Tylko dwa, bo jutro czeka go romans z komisariatem, radiowozem, życiem; dzisiaj może o tym wszystkim zapomnieć.

   Drobny, miękki uśmiech trochę śmielej rozciągnął się na jej ustach, kiedy kolejnymi słowami, ponownie pewnie nieświadomie przekonał ją o tym, jak bardzo doskonałe miał wyczucie do ludzi i sytuacji. Czy to dlatego był detektywem? Czy po prostu był tak szalenie unikalnym człowiekiem, w tych swoich niezwykłych umiejętnościach lawirowania pomiędzy szeregami ludzkich konwenansów. Mogła mu tego zazdrościć i pewnie zazdrościła, choć na ten swój upośledzony, Riverowy sposób, pełen podziwu i wdzięczności, pełen pnących się z prostackiej zawiści kwiatów podziwu i szacunku.
   - Skoro tak mówisz, to znaczy, że takk jest. - zaśmiała się cicho, odplątując palec z kabla trzymającego słuchawkę przytwierdzoną przy aparacie - Nie śmiem odmówić, jeśli Ty nie odmówisz mi pierwszego drinka. - odbiła piłeczkę, wiedząc, że przekonanie mężczyzny do pozwolenia postawienia sobie drinka było zadaniem jeszcze większym, niż odkrywanie ich rodzinnych sekretów.
   Spojrzała na naścienny zegar, dostrzegając, że wisi trochę krzywo. W natłoku zadań i cyklu życia, podczas którego w domu jedynie kąpała się i nocowała pomiędzy pracą a pracą, tak rzadko oglądała się na otoczenie, że nie umiała na chwilę obecną nawet przypomnieć sobie, kiedy to mogło się stać. Pęd obowiązków codzienności miał nigdy nie mieć końca, a jednak teraz, samą tą rozmową, poczuła się, jakby Havillard dał jej dyspensę na odrobinę relaksu. O ile można to nazwać relaksem.
   - Do zobaczenia, Arlo. - dodała, nim się rozłączyli.