First topic message reminder :

Gdyby ktoś Allie zapytał, to powiedziałaby, że Ira naprawdę miał dzisiaj plan obejść wszystkie atrakcje. Myślała, że żartował, ale okazywało się, że właśnie niekoniecznie. Wyszli więc ze ścieżki zakochanych, gdzie Leander zawiesił kłódki z imieniem i swoim, i Iry (może jednak powinna zawiesić tą z imieniem Mauriego…? A co, gdyby nie chciał?) i skierowali się w stronę, która zwyczajnie była raczej spokojna, a już z daleka zawiewała łagodnym chłodem i zapachem wody.
Niewielkie jezioro było atrakcją, ale nie taką, jak dzisiaj. Dzisiaj można było nawet wypożyczyć sobie łódkę i popływać po jeziorze. Problem w tym, że na łódce mieściły się zazwyczaj dwie osoby, a ich była trójka, więc… chyba nie powinna przeszkadzać zakochanym. Prawda?
Nie chciała jednak tego mówić na głos, bo Ira zdawał się już wystarczająco zirytowany jej nastojem. Allie na jego miejscu pewnie też by była, ale dzisiaj trochę jej było smutno. Maurie był tam, wśród ludzi z Kręgu, a ona była tutaj. To rozstanie po raz kolejny tylko gorzko przypominało, że należą do dwóch zupełnie innych światów. A mimo to chcieli próbować… czy to by miało sens?
— Tam sprzedają lampiony – Allie unosi rękę, aby wskazać na stanowisko. Lampiony są neutralne i są śliczne. Dlatego zdecydowała, że pójdą właśnie tam. Chciałaby wypuścić swój, dlaczego nie? To całkiem urokliwe, spoglądanie, jak unosi się w powietrzu i powoli staje się migoczącą plamką, prawie jak wypuszczona własnoręcznie gwiazda.
Przechodzą więc do stanowiska, a Allie spogląda na dostępne kolory. Czerwony – nie, biały – jakiś taki smutny, żółty – słoneczny, ale nie przemawiał do niej najbardziej, różowy…
Różowy to zawsze był jej ulubiony kolor.
Ale obok niego stał niebieski.
A niebieski to kolor Mauriego.
I od niedawna też jej drugi ulubiony.
— Myślisz, że można kupić dwa? – zwraca się do Iry, na moment odrywając spojrzenie od przedmiotów.

Oczywiście chcę dziś zaliczyć wszystkie atrakcje. To mus! Szczególnie, że to moje pierwsze święto Walpurgii po powrocie. Nie mógłbym przegapić niczego, co ma do zaoferowania! Poza tym… Im więcej będziemy robić, tym mocniej odwrócę swoją uwagę od tego, że nie ma tu osoby, która towarzyszyła mi każdego poprzedniego razu.
Ale to nic. To nic. Mam Allie i Leę. Allie zrobiła się co prawda trochę markotna, a Leander jest… cóż, sobą, ale ja tam świetnie się bawię. No a tylko wleziemy na łódki i oni na pewno też będą zachwyceni. Pogapimy się na ślicznie świecące lampiony, a ja poprzytulam się trochę z Leą, bo przecież na łódce będzie ciasno. No i się wszyscy trochę odprężymy. Może nawet nie wpadniemy do wody. Będzie cudownie.
Ciekawe czy Maurie zdecydowałby się na wejście z Allie do łódki… A gdyby się przewróciła?
Nieważne, nigdy się nie dowiemy, bo Maurie woli być przecież na tym żałosnym staromodnym balu.
No, a więc lampiony.
Oczy mi się świecą, kiedy przyskakuję do stanowiska. Czerwony, niebieski… Jest, różowy!
— Na pewno można — odpowiadam Allie, uśmiechając się do stosiku lampionów.
Nam wystarczy jeden, musimy go wypuścić razem.
— Lea. — Ciągnę go za rękaw jak dzieciak, by zwrócić jego uwagę. — Chcę różowy.
Kup mi. Tak robią pary. A my jesteśmy teraz prawdziwą parą, prawda? Bez ukrywania się, bez durnych tajemnic, bez obaw, że ktoś go za to wsadzi za kratki.
Wszystko wchodzi na swoje miejsce. Jest tak cudownie… Nic nie może tego zepsuć.
— Jak radzisz sobie z wiosłami? — rzucam jeszcze do Allie zaczepnie w międzyczasie, co by nie było wątpliwości względem tego, że tak, idziemy na łódkę.

Zazwyczaj Leander miałby wiele sprzeciwów do wyrażenia w zakresie zaliczania czegokolwiek przez Irę, ale tego dnia było mu to wyjątkowo obojętne. Może dlatego, że zaliczali tylko kłódki i lampiony, a może była to „wina” towarzystwa damy, z którą się tu „bawili”. A raczej Ira się bawił, bo tak, Leander był sobą, Alisha również. Zgrzyt, który między nimi powstał był wciąż na początkowym etapie tarcia, ale nie zapowiadało się na to, aby pójście w ślinę z Irą i to na wspólnie zajmowanej łódce cokolwiek zmieniło w tym zakresie. Wręcz przeciwnie. Niemniej, aprobata Alishy była Leandrowi równie potrzebna co zeszłoroczny śnieg, ale że niejako przykleił się do nich i utrudniał im wzięcie udziału w tych wszystkich atrakcjach, stał się bardziej ugodowy, niż zazwyczaj. Może też dlatego, że miał to wszystko w czubie i po prostu chciał spędzić z nim trochę czasu?
Cóż za bzdura, nieprawdaż?
Na szczęście lampiony były w miarę nieinwazyjne i nie wymagały większego zaangażowania. Przyczyniły się natomiast do ponowienia unoszenia brwi przez van Haarsta. Różowy. No tak, czegoż mógł się spodziewać.
– Biały też tutaj jest – zasugerował tak nieszczególnie subtelnie i skrzyżował spojrzenie z tym swoim dzieciakiem. Oczywiście, że chciał biały. Różowy nie dość, że był zbyt ekstrawagancki jak na jego gust, to pewnie koszmarnie prezentowałby się na sali operacyjnej.
A jednak nie zamierzał postawić na swoim w typowym trybie postępowania. Zamiast tego sięgnął do portfela (tego od Iry, oczywiście – może jednak czasem bywał nieco sentymentalny?) i wyciągnął z niego dolara. Zaginając banknot, wsunął go za plecami w jedną z zaciśniętych pięści i wyciągnął dłonie przed siebie.
– Wybierz – polecił, zamierzając rozwiązać dylemat tak, jak na dorosłych przystało.
Zerkając zza ramienia Iry, rzucił okiem na wątłe ramiona Alishy.
– Coś mi się zdaje, że to ty najlepiej poradzisz sobie z tym zadaniem – zauważył i to przecież nie bez powodu. Ktoś tu szalał przecież na tych kołach całymi dniami. – Łatwiej ci będzie, jeśli wsiądziecie tam sami.
W tym wypadku pewnie trudno było odmówić mu racji…

Lekki cień uśmiechu zamigał ponownie na jej twarzy. Na pewno można. Allie poczuła się nieco lepiej. To prawie tak, jakby Maurie tu z nią był. Czy chciałby puścić wspólny lampion? Na pewno tak. Szkoda tylko, że nie zatrzasnęli wspólnie kłódki…
A może kiedyś to jeszcze nadrobią?
Nadrobią, prawda?
— Ja poproszę niebieski i różowy – zdecydowała się więc na oba, podając już dwa dolary ze swojego skromnie wyposażonego portfela. Zbyt wiele pieniędzy nie miała, jeszcze mniej ze sobą nosiła, ale czasem można i sprezentować sobie takie atrakcje.
Niebieski i różowy. Pasowały do siebie jak przeciwieństwa, ale i tak były piękne. Zapakowane w foliowe opakowania, za moment znalazły się w rękach Allie, kiedy usłyszała coś, co wprawiło ją w osłupienie, jeszcze zanim zdążyła połączyć kropki, że to żart.
Leander wypowiedział myśli Allie na głos, a ona tylko zaśmiała się krótko.
— Też tak myślę – zgadza się po raz pierwszy z Leandrem dzisiejszego dnia.
I dobry humor ma za moment prysnąć, bo pada propozycja, której się nie spodziewa.
To znaczy, docenia, że Leander chce odstąpić jej miejsca, jasne, ale… oni jednak powinni popłynąć razem. Ona na tej łódce powinna siedzieć z kimś innym.
— Może popłyńcie Wy. Ja puszczę lampiony i pomacham Wam z brzegu – wzrusza ramionami z lekkim, bezradnym uśmiechem. Nie chciała psuć im chwili samotności. Właściwie to w ogóle jej tutaj nie powinno być, powinni spędzić ten wieczór ze sobą.
Najchętniej by wypuściła te lampiony i poleżała samotnie na kocyku, wpatrując się, jak zapalone lampeczki migoczą blaskiem takim samym jak gwiazdy i powoli przesuwają się po niebie, niknąc w tłumie pozostałych lampionów innych zakochanych.
Może nawet zatańczyłyby ze sobą walca, okrążając się wzajemnie… jak na filmach. To byłoby słodkie, prawda?
Tylko wtedy te lampiony wypuszczają dwie osoby, a ona…
Ona chyba chce jednak wrócić do domu.

No… jest tutaj też biały i co z tego? Biały jest nudny. No dajcie spokój, widzi tę biel przecież codziennie w szpitalu, nie ma dość? Tak tęskni za kitlem, że nawet lampion ma mieć biały? To niech se weźmie własny. Ja chcę różowy i już.
Nie powstrzymuję drobnego uśmiechu, kiedy widzę, jak wyciąga bardzo mi znajomy portfel. I wiem nawet co jest w środku. Muszę mu dawać więcej prezentów, to takie milutkie widzieć, jak z nich korzysta. Może coś do domu? Ma tam całkiem ładnie dzięki kwiatkom, ale tak zbyt, brrr, sterylnie. Przydałoby mu się coś kolorowego. Może jakiś fikuśny wazon? Albo zestaw nowych kubków? Może jakiś obraz…
Krótkie polecenie wyrywa mnie z zamyślenia i wzdycham ciężko.
— Ale ja chcę różowy… — jęczę już z trochę nadętymi policzkami, ale po krótkim wahaniu wskazuję na lewą dłoń, patrząc na Leę szczenięcym wzrokiem, pełnym oczekiwania. Przecież dla niego to bez znaczenia, jaki kolor, nie uwierzę, że go to obchodzi!
A potem mówi, że powinniśmy wsiąść z Allie na łódkę sami i lampion nagle odchodzi w niepamięć. Ściągam brwi, a teatralny smutek zmienia się w prawdziwe obruszenie, które pogłębia się tylko, kiedy Allie dodaje swoje pięć groszy. Posuwam spojrzeniem to do niej, to do niego, aż w końcu krzyżuję ramiona i nie wytrzymuję.
— Nie bijcie się tak o to, kto chce tam ze mną wejść. — Wywracam oczyma, urażony. Łódki są dość duże, żeby pomieścić trzy osoby, ale oni nagle stwierdzili, że będą się kłócić o to, kto nie popłynie. Zajebiście. Jak nie chcą, to wystarczy powiedzieć, przecież ja im niczego nie każę. — Sam sobie popłynę. — Wkurwiwszy się i obraziwszy, na dowód tych słów ruszam w stronę brzegu. Nie chcecie ze mną, to się gońcie, ja się prosić nie będę!

Spór o lampiony nie zakończył się prędko. Ira był Irą, a Leander… cóż. Pewnie odpuściłby mu ten lampion, gdyby tylko nie wymyślił już swojego sposobu na rozwiązanie konfliktu. Decyzja została podjęta i wskazanie lewej dłoni ją przypieczętowało.
– Więc biały – stwierdził, gdy okazało się, że dolar został zamknięty w prawej pięści. – Przykro mi, nie drap dzisiaj.
Zdrapek, oczywiście. Półuśmiech, który wstąpił na jego twarz, był drażniąco triumfujący i zanim Ira zdążyłby go przekonać, kupował już biały lampion. Jeśli aż tak mu zależy na tym durnym różowym, to niech sam go sobie kupi. Już miał mu go wciskać w ramiona, kiedy okazało się, że Alisha zaczęła znowu być Alishą i zapragnęła wycofać się ze wspólnego łódkowania. Ciemne oczy Leandra obdarzyły ją przelotnym spojrzeniem i chociaż jego mimika nawet nie drgnęła, w duchu już wzdychał.
Dzieci…
– Skoro nie chcesz – zdążył powiedzieć, najwidoczniej planując dodać coś jeszcze, ale nie zdążył. Słowo utknęło mu w gardle, wypadając z niego w formie krótkiego śmiechu w reakcji na zachowanie Iry. Oczywiście, że musiał obrazić się za największą pierdołę. Przecież wiedział, że jest ich troje, a uprzejmość Leandra wynikała nie z samej chęci pozostania na brzegu, lecz pewnego ukłonu w jego stronę. Był tutaj z przyjaciółką, to on się do nich przykleił i najwidoczniej znalazł w sobie odrobinę wrażliwości, skoro był skłonny odpuścić zagarnięcie go dla samego siebie. Nie spodziewał się, że Allie postanowi wzgardzić taką możliwością, ale jeszcze mniej podejrzewał, iż zakończy się to obrazą majestatu.
– A tobie się wydaje, że gdzie idziesz? – Burknął, chcąc chwycić Irę za rękę, ale jego palce natrafiły na nicość. Był od niego zdecydowanie szybszy, zwłaszcza gdy siły dodawała mu irytacja, więc to nawet nieszczególnie zaskoczyło Leandra, co jednak nie zmieniło jego reakcji. Głośne westchnienie podsumowało chłopięce fochy. Znowu musiał być tutaj jedynym dorosłym.
Poszedł w kierunku brzegu, podążając tym samym śladami Iry. Kiedy już dotarł do łódki, z którą zaczynał się szarpać, wcisnął mu w dłonie ten głupi lampion, o który się wcześniej sprzeczali.
– Odpal go, albo wyrzuć, już mi wszystko jedno. – Burknął, najwidoczniej balansując już na granicy nowej huśtawki emocjonalnej. Tym razem poszybuje w górę, czy w dół? Wszystko w rękach Lebovitza.

super ważny rzut na kolor