W zachodzącym słońcu, na obrzeżach lunaparku, znajduje się zapomniana restauracja, która niegdyś gościła wesołe tłumy. Teraz jednak jej fasada zardzewiała i utraciła dawny blask. Drewniane deski, osadzone w przeszłości w kolorze kremowym, schodzą na ciemny brąz, a okna, które kiedyś uchylały się przed światłem świecących lampionów, teraz ukazują jedynie zamglone, puste wnętrze.
Drzwi, choć nadal oporne na wiatr, zdają się otwierać na opowieści minionych lat. Wnętrze to labirynt zdezelowanych mebli i spękanych szyb. Bar, dawno pozbawiony kelnerskich uśmiechów, pokryty jest kurzem wspomnień. W szaro-niebieskim świetle zachodu słońca przerywanym przez zasłony pajęczyn, restauracja zdaje się zatrzymać w czasie. To miejsce jest jak zatarty akord piosenki, której już nikt nie zna, ale która wciąż brzęczy w pustych pomieszczeniach, tworząc melancholijny klimat opuszczonego lunaparku.