W środku lunaparku, jak zardzewiała katedra dziecięcych radości, góruje ogromna, starodawna zjeżdżalnia. Jej konstrukcja, pokryta warstwą farby zdzierającej się jak zmarszczona skóra, zrywa się ku niebu. Kręte schody prowadzą na szczyt, gdzie tronuje olbrzymi splot metalowych rur. Kiedy zachód słońca tonuje tę przestrzeń w głębokie odcienie pomarańczy, zjeżdżalnia emanuje złotawym blaskiem. Na tle zakurzonych drzew i zgnilizny, ta stara struktura jest jak tęskny pomnik zabaw dzieciństwa, otoczony melancholią i wspomnieniami radosnych wrzasków.