First topic message reminder :

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 31

Annika zgubiła uśmiech, ale Maurice zupełnie nie. Małą niedogodnością mogło być to, że nie wyglądał już na rozbawiony, a raczej nieco drwiący.
– Rzeczywiście, zapomniałem mu podziękować. – Ton jego głosu stał się zaskakująco chłodny. Nigdy nie pałał sympatią do Johana, a im dłużej go znał, tym coraz mocniej utwierdzał się w słuszności odczuwanej wobec Deckena niechęci. Na szczęście podobnych uczuć nigdy nie żywił wobec Anniki, ale i nieszczególnie wiele mieli okazji, aby sobie na to zasłużyła. Przez większość czasu dzieci urodzone w rodzinie z Kręgu chodziły jak prowadzone na linkach marionetki, nie mając zbyt wiele czasu na to, co rzeczywiście same chciałyby robić, a kiedy już trafiło się Maurycemu takie popołudnie, to nigdy nie rozpoczynał go od uprzedzeń. Był jednym z niewielu dzieciaków, który nie kierował się niesnaskami między rodzinami i miał odwagę odezwać się do każdego, do kogo chciał. Z wiekiem przyszła mu większa roztropność… a może raczej nienawiść wobec ograniczeń, jakie wreszcie na niego nałożono, a do których musiał się dostosować.
– Groźny nie jest… – zaczął mówić, chociaż pytanie wcale nie było skierowane ku niemu. –Jest uprzedzonym chamem i bucem.
Po wyrażeniu swojej opinii, o którą nikt nie pytał, Maurie wycofał się z zasięgu słuchu, mnąc w myślach kilka przekleństw pod adresem Johana.
Na szczęście wkrótce przyszło mu zająć się tym, co bardzo lubił, więc zdołał nieco ochłonąć po napływie nieprzyjemnych emocji i wkrótce rzeczywiście zaczął cieszyć się z tego, co mógł zrobić dla Maywater. Pomimo bliskości van der Deckenów, Maurice szczerze kochał to małe miasteczko. Odnosił się wobec wszystkich, nawet najprostszych ludzi z prawdziwą serdecznością i to nawet wtedy, gdy poproszono go o pomoc w przeniesieniu kilku wiader. To nie była robota dla malarza, ale tutaj wcale malarzem nie był. Był ich sąsiadem, czasami przyjacielem, niekiedy nietolerowanym, kolorowym dodatkiem, ale wciąż znajomą twarzą, która nie odmawiała wsparcia lokalnej społeczności, o ile nie stawali mu na drodze jego ulubieni właściciele ziemscy.
Myśl o tych wszystkich rzeczach, które pomimo barier potrafili wspólnie zrobić, dodawała mu pewności, że ten wysiłek był wart wszystkich nerwów i zgubienia odrobiny dumy. Porwany falą tych emocji był w stanie szczerze się uśmiechnąć, gdy dotarła do niego pochwała sformułowana przez Alishę.
– Wiem, znamy się na nich. – Mrugnął do blondynki, gdy na moment objął ją ramieniem. O tym też pewnie nie zdawała sobie sprawy, ale to zapewne tylko kwestia czasu, skoro już dyskutowali o bracie Anniki.
Obracając w dłoniach świece w dwóch różnych kolorach, zastanawiał się nad kolejnymi posunięciami. Rytuał złotego tkactwa niesamowicie go kusił, podobnie jak fałszywego słońca. To były właśnie te drobnostki, które mogły podkreślić uroki całości, ale… zawahał się. Przypomniała mu się potrzeba skorzystania z mocy rytuału słodkiej chęci i nietrudno było mu podjąć decyzję co do priorytetów, jakie zdecydował się obrać. Liczyła się przede wszystkim odbudowa budynków i przygotowanie atmosfery przyjaznej turystom. Miał już swoją syrenkę, reszta mogła zaczekać.
Usypanie pentagramu z mieszanki rytualnej zajęło mu trochę czasu, bo tym razem spróbował objąć nim jak największy obszar. Miał nadzieję, że w ten sposób uda mu się zakląć więcej, niż tylko jeden sklep. Za moment przyjdzie czas na weryfikacje, póki co nadszedł czas na ułożenie pięciu niebieskich świec we właściwych miejscach.
– Det locus quisque quod quaerunt. Det locus quisque quod quaerunt. Felicem emptori afferat pecuniam possessori – wypowiadanej formule towarzyszyło wskazywanie sztyletem na kolejne świece i mnóstwo nadziei na sukces.

Rytuał słodkiej chęci (m. iluzji II)
st. 45  | do wyrzucenia: 38

The member 'Maurice Overtone' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 10