W sercu obszaru łowieckiego, na dnie zagłębienia terenu, leży szkielet jelenia, osadzony w ziemi jak zapomniany rekwizyt. Białe kości kontrastują z otaczającą je murawą, jak wyblakłe kamienie na tle zieleni. Słońce rzuca złote światło na kości, nadając im delikatny blask. Wokół panuje spokój, przerwany jedynie szumem liści i śpiewem ptaków. Szkielet zdaje się być nieruchomym strażnikiem tych ziem, opowieścią o cyklu życia i śmierci w dzikiej naturze.