Coś się kończy, coś się zaczyna; coś przypomina nieśmieszny dowcip z książeczek za dziewięćdziesiąt dziewięć centów — dwadzieścia pięć żartów o lekarzach.
I tylko jeden o gwardzistach.
— Ulubiony środek Czyściciela do konserwacji powierzchni płaskich?
Cripple Rock nad głowami szeptało, opowiadało, namawiało; jedno z drzew twierdziło, że Barnaby Williamson zawsze dotrzymywał obietnic.
Pozostałe tysiąc podzielało opinię zwrotną.
— Mr. Clean.
Zapalnik uśmiechu ukrył się w lewym kąciku ust i wędrował wyżej — przez zmarszczony, trochę zbyt duży na lokalne standardy nos, aż po wzrok utkwiony w ziemi. Całą drogę do lasu Williamson powtarzał mantrę poleceń: będziemy tropić. Szukaj śladów na ścieżce. Patrz pod nogi. Nie skręć kostki. Pod nogi, Percy!
Instrukcje były niejasne, Zafeiriou znalazł patyk, który wygląda na kostur — Gandalf Szary, to nawet nie jest on.
Las nad ich głowami niespostrzeżenie zgęstniał; musieli opuścić bardziej uczęszczane szlaki i skręcić w cichy zakątek Cripple Rock, gdzie ilość dziwów rosła proporcjonalnie do ubytku żywych dusz. Zawieszony na szyi pentakl bezpiecznie spoczywał w zagłębieniu obojczyka; rozciągnięta koszulka Led Zeppelin okazała się doskonałym kamuflażem na lokalne warunki półmroku. Ścieżka, na którą weszli, zamieniła się w grunt wspierany belami; warunki geodezyjne ułatwiły wydanie werdyktu.
Kiedy nie wiadomo o co chodzi, chodzi o przyswajalność opadów przez ziemię.
— Czego właściwie szukamy?
Szkoła przetrwania nauka tropienia była ogólnikowym wyznacznikiem; gdyby Williamson powiedział — Percy, dziś pojedziemy skakać na bungee, Zafeiriou zamiast zapytać: dlaczego? (nie można go winić; filozoficzne zagwozdki to domena Oresa) zacząłby obliczać kąt nachylenia ściany wąwozu względem prędkości spadania ciała. Cripple Rock przeszło ostatnio wiele — od trzęsień przez trupy, aż po małe—wielkie problemy Rezerwatu z piekielnymi uciekinierami.
Efekt?
Williamson mógł tropić wszystko; od biesa, przez zbiegłych z kazamaty morderców, aż po niebieski kwiat i kolce (dobrze, że żaden z nich nie był daltonistą).
— Nie widzę niczego poza prześlicznym okazem cotinis nitida — zielony, chitynowy pancerzyk lśnił wbrew niesprzyjającemu oświetleniu; przez gałęzie przedzierała się niewielka ilość promieni, ale nawet baldachim drzew nie potrafił pozbawić las ciepła. — Chrząszcz czerwcowy, chyba pierwszy w tym sezonie!
Winnie byłaby zachwycona.
Winnie byłaby też przekonana, że Percy wpadnie nogą między dwie pobliskie bele (wpadł) i skręci kostkę (nie skręcił).
Winnie była kilka dni przed egzaminami i nieobecność Perseusa w mieszkaniu nad Archaios to nie przypadek; wyświadczał przysługę jej i całemu światu medycyny.
Nie do końca wiadomo, przed czym uciekał Williamson, ale wyraz twarzy sugerował, że to coś z gatunku namysłu; zmarszczone brwi, delikatnie zaciśnięte usta, papieros między nimi. Właściwie — wyglądał jak zawsze; fantomowa obawa Perseusa musiała wybijać z nienazwanego źródełka przeczucia.

losowe k3: 2, cześć laleczko

Coś się kończy, coś się zaczyna — coś go zaraz trafi i prawdopodobnie będzie to szlag (bokserki, nie górski).
Wyschnięta szyszka uciekła spod podeszwy desantówki; pobliskie jeżyny zaszeleściły w odpowiedzi, mimowolnie przyciągając wzrok do splątanych z sobą gałęzi. W Cripple Rock wszystko posiadało oczy, uszy i nieodparte pragnienie krwi — Williamson nie miał złudzeń, że grecki szaszłyk trafiłby na grill w pierwszej kolejności.
— Zafeiriou, przywiążę cię do drzewa i zostawię — na kwadrans, ale mimo wszystko — zostawi. Dowcip z kategorii stosunkowo zabawnych — powtórzy go chłopakom w Kazamacie; Vandenberg będzie musiała obejść się (nie)smakiem — wpadł w czarną dziurę zapomnienia.
Zamiast na słowach, powinni skupić się na drodze. Szukaj śladów na ścieżce. Patrz pod nogi. Nie skręć kostki. Pod nogi, Percy; bez względu na ilość powtórzeń, Zafeiriou i tak znalazłby czas, sposobność, okazję albo pretekst, żeby udowodnić, że słyszał — po prostu nieszczególnie interesowało go stosowanie się do zaleceń.
Gdzieś w archiwum zapomnianych listów leżał ten od Carter; coś o pomocy Cripple Rock i cerowaniu strat — ciasny grafik miał kilka wolnych okienek, ale Williamson był człowiekiem łączenia pożytecznego z pożyteczniejszym. Mógł pomóc Cripple Rock i nauczyć czegoś Perseusa; dwa plusy, żadnych minusów — poza stratami na cierpliwości.
Wzrok, utkwiony w ścieżce wzmocnionej wyślizganym drewnem, próbował wychwycić wskazówkę — spośród błota, liści i przypadkowych złamań gałązek można wyczytać więcej niż z większości ludzi.
— Szukamy wszystkiego, Percy. Gdy w Piekle nie ma już więcej miejsca, martwi wychodzą na ziemię — sporo trupów las wypluł w maju; ile odnajdą zanim skończy się czerwiec? — Chociaż dziś wolałbym ograniczyć się do ofiar barghestów.
Lanthier wspomniał, że kilkanaście sztuk uciekło pod koniec lutego; niektóre odnaleźli pielgrzymi — w tym dwa w obecności Williamsona — inne albo zostały wyłapane, albo walczyły o przetrwanie na wolności. Skutki uboczne rozbestwienia tych ostatnich podobno można odnaleźć na szlakach; usunięcie szczątków to nie tylko przysługa, ale forma czyszczenia — brzmiało na robotę dla gwardzisty.
— To ten robak? — krótkie zerknięcie na chitynowy pancerzyk — naprawdę był zielony; nawet ładny, o ile ładne mogą być owady lubujące się w toczeniu kulek z gówna — pomogło w zbudowaniu przekonania, że Zafeiriou nie bredził od rzeczy. Cripple Rock pełne było grzybów, a niektóre z nich jadalne tylko raz; sporo miało za to tendencję do wywoływania halucynacji.
— Tropienie, młodzieńcze — przypowieść na ścieżce, gdzie ziemia, drewno i ściółka komponowały się w pułapkę dla nieostrożnych — to nie tylko sztuka wypatrywania śladów. W trakcie polowań pomaga zbliżyć się do zwierzyny na odległość strzału, a w dni podobne do tych odpowiada za dostrzeżenie wskazówek.
Dni podobne do tych — kiedy słońce barwiło las na złoto i prześwietlało świeże listki porastające rozwarte gałęzie drzew.
— Musisz znać cel, zanim zaczniesz za nim węszyć — ten nie był trudny; martwi zwykle nie uciekali daleko. — Szukaj śladów krwi, kępek sierści, złamanych gałęzi. Każde odstępstwo od normy może być poszlaką.
Na ten moment głównym odstępstwem byli oni; przeczucie podszeptywało, że i to nie potrwa długo.

losowe k3: 2, u—lala

Percy, aby wytropić szczątki ofiar barghesta, musimy pokonać próg 200 na tropienie; wliczane są w niego statystyka talentu z dodatnim modyfikatorem za umiejętność tropienia oraz rzut k100. Nasze rzuty sumują się — po odnalezieniu szczątek, będziemy musieli zdecydować, w jaki sposób je usunąć.

Zdradziecki uśmiech wychynął znikąd i rozgościł się na ustach na dobre; próby zatarcia śladów byłyby warte dokładnie tyle, ile przylepiony do czubka trampka zeszło—jesienny listek.
Malutko, niewiele, nic.
— Okrutne — groźby w wykonaniu Williamsona dzieliły się na dwie kategorie — te, które spełniał zawsze i te, które tylko na nie brzmiały. W niezmierzonej łasce Wszechświata (przez zupełny przypadek) Perseus nigdy nie plasował się w pierwszej grupie; zdrowy rozsądek — choć momentami szczątkowy — kazał trzymać się raz obranego kursu. Konsensus wzniesiono na współdzielonych przygodach; pod koniec lutego Barnaby uratował Zafeiriou życie.
Od tego dnia Percy spłacał dług, którego Barnaby nie uznawał — ale istniał, oddychał, poruszał się razem z nimi. Wdzięczność, w przeciwieństwie do wspomnień z tamtego dnia, była lekka; kiedy Williamson mówił szukaj śladów, Perseus nie kwestionował poleceń.
Ostatnio ich ignorowanie niemal przypłacił życiem.
Wzrok przesuwał się przez brązowy szlak ścieżki — ubita ziemia i bele tworzyły malowniczy szlak, który po rozpoczęciu lata zacznie przyciągać pielgrzymki niemagicznych. W drodze w głąb Cripple Rock spotkali tylko dwójkę ludzi; Barnaby zauważył pentakle na ich nadgarstkach, zanim Percy zdążył oderwać wzrok od radośnie podśpiewującego na gałęzi ptaka.
Oby z dostrzeżeniem szczątków poradził sobie skuteczniej.
Spacer szybko przeobraził się w poczucie misji; zmarszczony mimowolnie nos — nie powinni zdać się na węch? To, co martwe, zwykle cuchnie — mógł być wymierzony w wyobrażenie rozszarpanej ofiary barghesta albo potwarz, którą Williamson obdarzył wszystkie żuki świata.
— Robak? Robak?! To dostojny reprezentant leśnej fauny! — całe szczęście, nie było z nimi Winnie; całe szczęście, bo gdy gra toczyła się o dobre imię żuczej braci, nawet ona potrafiła schować wrodzoną uprzejmość do kieszeni i stanąć w obronie maluczkich. Cotinis nitida na szczęście tego nie słyszał; oni z kolei ruszyli dalej, by udzielone instrukcje wcielić w życie. Perseus niecierpliwie przesuwał wzrokiem od ścieżki po pobliskie krzewy — tropienie być może i było sztuką, ale Zafeirou preferował spektakle budzące nieco więcej emocji.
Chwilowo królowało w nim uczucie znużenia.
Żadnych śladów krwi, odcisków łap, nawet gałązki nie były nadłamane; las żył własnym życiem, niespieszne szepcząc w pradawnym języku zzieleniałych liści. Percy rozchylił usta, gotów zapytać, skąd pewność, czy cokolwiek odnajdą; właśnie wtedy los uraczył go uśmiechem.
Na lewo, wciśnięta w prowizoryczną dziuplę między belkami, leżała zabrudzona, mała—
— Powiedz mi, Barnaby — zanim ostrożność przejęła kontrolę nad ciałem, Percy schylał się po znalezisko; zawilgocona, szmaciana laleczka nie wyglądała na ofiarę barghesta. — Czy wytropienie tego zaliczyć można do pierwszego sukcesu w trudnej sztuce poruszania się po lesie?
Triumf zaciskanego w dłoni znaleziska nie trwał długo; wyraz twarzy Williamsona uświadomił Perseusowi błąd, zanim zrobiły to słowa.
Ups?

tropienie: 11 + 10 = 21