Zielona, zadbana aleja na cmentarzu jawi się jako spokojna arteria spoczywającego spokoju. Wzdłuż ścieżki rozwijają się kształty dębów, wierzb i lip, ich korony układające się w delikatne zwisające zielone dachy. Na podłożu, pokrytym gęstą warstwą trawy, widoczne są skromne nagrobki, z których bije cichy szmer historii. Światło słoneczne przenika przez liście, rysując na zieleni delikatne srebrzyste wzory. Kolory zmieniają się w zależności od pory dnia, od głębokiej zieleni w cieniu po złociste refleksy pod światłem zachodzącego słońca. Miejsce to emanuje spokojem i harmonią, stając się oazą zadumy w samym sercu wspomnień.