Nieutwardzona aleja, wijąca się wśród starych drzew na cmentarzu, ukazuje swe piękno w prostocie i naturalności. Miękkie podłoże, pokryte liśćmi i mchem, skrupulatnie omija kamienne nagrobki, jakby szanując miejsce spoczynku zmarłych. Światło zachodzącego słońca, przeciekające między gałęziami, rzuca złote refleksy na nierówne kamienie, tworząc grę świateł i cieni. Kolory zieleni drzew, sepii opadłych liści i szarości kamieni współtworzą harmonijną paletę, rozlewając spokój w tym skrytym zakątku. To nieutwardzone przejście zdaje się być drogą w otchłań czasu, gdzie natura i pamięć współistnieją w spokojnej równowadze.