Alejka ta to miejsce, gdzie czas zaciera ślady pamięci. Stare, popękane kamienie i zatarte inskrypcje przypominają o przemijaniu i zmianach. W miarę jak korony drzew skąpo przepuszczające światło, alejka pogrąża się w półcieniu. Dominują odcienie szarości, a splot liści i porostów zdają się niemalże przytłaczać kamienne formy. W tym miejscu cisza jest prawdziwie gęsta, a jedynym śladem życia są czasem migoczące światło i cienie, które przemierzają nagrobki w rytmie zmieniającego się nieba.