5.05.1985

Zajebany ten parking o tej porze jak nie wiem, a przynajmniej Romola nie wie, w którym momencie lat osiemdziesiątych, szczególnie w tej okolicy, ludzie dorobili się takiej ilości pojazdów? Inna sprawa, że większość z nich nie przeszłaby już dawno żadnego przeglądu, bo funkcjonowała bardziej jako złom niż pojazd. Cmentarzysko gratów, też dobrze. A między nimi rodzinne samochody i pick-upy, dzieciaki na deskorolkach i Romola poszukująca miejsca.
Widziała też innego kierowcę, który krążył, zaczęła się więc walka, chociaż na chwilę, zjeżdżając w inną alejkę straciła go z oczu.
Na chwilę - to klucz.
Zguba odnajduje się w kolejnej alejce, akurat, kiedy maszyna Romoli z rykiem silnika trochę spokojniejszym niż zwykle wsuwa się sprawnie pomiędzy pojazdami, na to jedno miejsce parkingowe, które specjalnie zajmuje w poprzek, żeby żadnemu innemu kurwa skuterowi do głowy nawet nie przyszło zaparkować obok niej.
Ten Triumph Trident to wszystko, co Romola miała. Gdyby choć jedną rysę na nim zobaczyła, to wpadłaby w szał (a o to przy normalnej okazji nietrudno, biorąc pod uwagę jej impulsywność, przez którą szybko wpadała w złość) i gotowa rozszarpać kogokolwiek, kto byłby draśnięciu winny, albo, co gorsza, ktokolwiek akurat by się znalazł w zasięgu jej pazurów. Zawsze czerwonych, zawsze gotowych.
Staje więc zajmując motocyklem całe, szerokie, amerykańskie miejsce parkingowe spoglądając w stronę, gdzie powinna być twarz kierowcy, ale przy tym oświetleniu słabym nie widzi jej jeszcze.
- A ty co, mój cień? - Krzyczy, powstrzymując parsknięcie, zdejmując ochronne, rękawiczki bez palców, z cienkiej skórki.
Chyba cień, skoro stoi i nie odjeżdża.
- No! Ruchy! Własne sobie znajdź. - Prawda była taka, że zajechała mu trochę drogę, zaanektowała to miejsce, ale nie jej wina, że się motorem da sprawniej manewrować i że człowiek nie miał refleksu, tak?

The member 'Romola Lanzo' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 1

Little Poppy Crest o tej porze było oblegane jak Chyży w niemal każdy dzień, zwłaszcza w piątek i weekendy, lub w dni wolne od pracy, choć ten konkretny parking wyglądał jak złomowisko. Doszedł do tego wniosku, gdy odnotował na nim obecność wehikułów czasu, które lata świetności przezywały dwie dekady wcześniej.
W końcu upatrzył sobie wolne miejsce parkingowe. Z tryumfalnym uśmiechem na twarzy zbliżył się do obiektu swojego zainteresowania, ale wtem drogę zajechał mu dawca organów i zajął jego miejsce - najprawdopodobniej jedyne wolne w promieniu kilku kilometrów. Nie próżnował - nacisnął klakson i otworzył szybę, by zademonstrować swoje niezadowolenie, jednak wtedy usłyszał kilka gorzkich słów wyplutych przez pozornie obce gardło, choć barwa głosu wydała się znajoma.  
- Łoł, łoł! - wydał z siebie okrzyk. - Lepiej uważaj, co mówisz o moim samochodzie, jest naprawdę wrażliwy - chciał pogrozić jej palcem, ale...
No właśnie, ALE.
- Roma?
Zazwyczaj nie sięgał pamięcią wstecz dalej niż kilka tygodni, góra miesiąc, dwa. Dla Josie robił wyjątki. Wspominał ich rocznice. Moment, kiedy zawróciła mu w głowie. Ich pierwszy lękliwy pocałunek. Jej zapach, gdy pierwszy raz się nim zaciągnął.
Teraz było inaczej. Teraz przeszłość dopadła jego. W chwili, w której najmniej się tego spodziewał.
O to stała (siedziała na motorze, ale to niewiele zmieniało) przed nim ta, która na własnej skórze przekonała się, jaki był z niego palant. Niby kiedyś, dawno temu, ale ona nadal wyglądała jak dawniej, jakby nie zmienił ją upływ czasu. Rytuał Afrodyty zawsze działał cuda. Może w jej przypadku nie było inaczej.
Wygiął usta w uśmiechu, bo przecież nie miał zamiaru, zwłaszcza po latach, rozbierać na czynniki pierwsze tego, jak ją kiedyś potraktował.
- Potrafisz zaparkować ten motor tak, by nie zajmował połowy parkingu? - w tonie jego głosu nie było miejsca na irytacje, błąkało się w nim rozbawienie.
Powinien zapytać ją o coś innego, na przykład: Co się sprowadza do Saint Fall?  Czyżby siostra?
Nie zdążył; przez ryk silnika przebiła się głośna wysłana w eter soczysta kurwa!
Fionan, wjeżdżając na parking, widział, jak kwartet nastolatków, urządził sobie tor z przeszkodami na zatłoczonym parkingu i gdy jeden z nich  otarł się o maskę jego auta, pożyczył  im z całego serca złamanie nóg, ale nie przypuszczał, ze jego życzenie się spełni. Nie miał swojej własnej podręcznej złotej rybki. Zapomniał ją z domu.
Nie wygaszając silnika, wyszedł z auta i rozejrzał się.  Spojrzał na tłoczącą się wokół poszkodowanego kolegi młodzież.
W międzyczasie nie odezwało się w nim ani współczucie, ani empatia. Obecnie to echo przeszłości powinno być na świeczniku jego zainteresowania - Roma i jej obecność. [ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Fionan Cavanagh dnia Sro Lis 20 2024, 23:55, w całości zmieniany 1 raz

do usuniecia