30 IV 1985, po rozmowie z Maurycym

Swój pierwszy taniec oddała oceanowi, pierwszą konstruktywną rozmowę — Overtonowi. O dziwo nie żałuje ani jednego, ani drugiego.
Tutaj zaś nogi przyniosły ją po pierwszą chwilę samotności, co w teorii miałaby zagwarantować jej wszechobecność krzaków, za którymi może ukryć swoją obecność. W teorii to pomysł absolutnie wspaniały, czemu przeciwstawia się praktyka, a przede wszystkim liczba balujących form życia, które mają dokładnie takie samo prawo na korzystanie z tej przestrzeni i poszukiwanie w niej własnej samotności.
Ale absolutnie nic nie stoi dziś na przeszkodzie, by poszukiwać jej razem.
Dlatego nie wycofuje się od razu, widząc jak Florence zasiada na kanarkowej kanapie. Zmienia swoje plany już w momencie, gdy nie zauważa u jej boku swojego ukochanego brata.
Kiedy ostatnio miały okazję porozmawiać na osobności? Kiedykolwiek nie miało to miejsca, dzisiaj zasługuje na powtórkę.
— Zgubiłaś ogon? — Powitanie godne tych okoliczności. Widziały się jeszcze nie tak dawno temu przy jednym stole, gdzie jedna była niezdrowo milcząca, a druga nieludzko zdeterminowana, by atmosferę uleczyć i milczenie przerwać.
Tutaj nie jest ono dla niej aż takie straszne — zwłaszcza, że od tamtej pory zdążyła już się przewietrzyć i poukładać w głowie to, co najważniejsze. Nie czekając na odpowiedź, rozsiada się na fotelu naprzeciwko i bezceremonialnie zdejmuje szpilki, których zaczyna mieć już serdecznie dosyć. Rześka bryza przywiana znad oceanu przechłodziła Annikę do szpiku, czemu powoli przeciwstawia się gorąca i duszna atmosfera oranżerii.
Nie zamierza się dłużej okrywać, dlatego czarna etola trafia na oparcie.
— Ja osobiście wolałam oglądać wieloryby, niż tańczyć, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że nawet bez mojego wybryku nasz stolik pozostałby pusty już do końca zabawy — nie zamierza pytać o jej odczucia związane z Johanem i jej doborem partnerki do tańca. Jeśli zechce, to sama podzieli się refleksją, choć jak Annika ostatnio sprawdzała, oboje byli małżeństwem niewiele lepszym niż ona i Moriarty.
Nie to, żeby najmłodsza z rodzeństwa celowo brała przykład z najstarszego brata — to raczej niefortunne zdarzenie losu sprawiło, że zarówno Faust jak i Florence cierpią na tę samą przypadłość.
Czy Johan pochwalił się już małżonce, z kim jeszcze współdzielą tę tajemnicę?

Ostatnio zmieniony przez Annika Faust dnia Wto Lip 30 2024, 23:15, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 2

Uciekła od tłumu pod pozorem wyjścia do toalety, kroki przyniosły ją jednak tutaj w nadziei, że odszuka trochę spokoju. Stojąc tyłem do wejścia, zapaliła papierosa i gdy siadała z westchnieniem ulgi, ujrzała wchodzącą Annikę. Od razu posłała jej nikły uśmiech w geście porozumienia. Szwagierka bawiła się pewnie równie dobrze, jak Florence. Co nie oznaczało, że Florence nie lubi się dobrze bawić. Po prostu bawienie się dobrze pod tym samym dachem co Johan było nad wyraz męczące. Pozory wysysały z niej energię do ostatniej życiowej iskry.
- Mój ogon świetnie bawi się z Penny. - prychnęła ze śmiechem i był to śmiech nawet dość szczery, bo Penny zdecydowanie nie była kobietą w typie Johana.
Spod przymrużonych powiek patrzyła jak Annika rozsiada się na fotelu, jak zdejmuje szpilki. Lubiła w niej tę swobodę, tę pewnego rodzaju bezceremonialność. Sama poszła w te same ślady, lecz wyjęła ze szpilki tylko jedną stopę, bawiąc się trochę bucikiem, bujając go nieświadomie.
- Kto wie, może coś się tego wieczoru jeszcze odmieni. - skomentowała nie tyle pogodnie, co ironicznie. - Może jednak skusisz się na taniec z Overtonem. Niechże się troszkę podzieje na tym przyjęciu.
Owszem, droczyła się z Anniką, ale w tonie pobrzmiewała życzliwość. Odwaga przyciągała spojrzenia, a już niedługo niełatwo będzie ukryć rozwód. Jeszcze nikt o tym nie mówił, ale wkrótce... Miłość w tych czasem wypala się tak szybko. - pomyślała Florence, zaciągając się papierosem. Annika przynajmniej mogła rozniecić coś nowego, Flo natomiast stąpała po zgliszczach własnych urojeń.
- Dobrze, że mamy tutaj spokój - odchyliła się i oparła wygodniej na kanapie. - Musiałam odpocząć, bo od sztucznych uśmiechów w stronę Johana rozbolała mnie cała twarz. Ale mogło być gorzej. Mógł poprosić mnie do tańca.

Jeszcze z początku przygląda jej się odrobinę nieufnie, jakby ze wszystkich plusów i minusów wyciągając średnią, która będzie jak wyrok — czy Florence dostała od Deckenów (lub samego Johana) tłusty pęk instrukcji? A tych — co wnosi po zachowaniu jej brata — jedynym zadaniem jest to, by przez cały czas trwania balu Annika czuła się pod ostrzałem, by nie ważyła się wychylić, by była także najnudniejszą i najbardziej sztuczną wersją siebie.
Tą samą, która sama zamknęła się na cztery spusty w kamienicy Faustów na całe pięć lat.
Wszyscy najbliżsi już przecież wiedzą, do czego ta iluzja doprowadziła — tylko Johan się jeszcze nie zorientował.
— Penelope jest wspaniałą kobietą — czym sobie na to zasłużyła? — Można by spytać, gdyby cały ładunek najsoczystszej bezczelności chciałaby zawrzeć w zaledwie kilku zdaniach, zamiast obdzielić nim równo całą tę rozmowę od jej początku do, oby, satysfakcjonującego końca. Panna Bloodworth postawiła na staropanieństwo po samą jesień życia, nie znalazłszy dla siebie nikogo naprawdę jej godnego, co stanowi w oczach Anniki cnotę większą, niż napłodzenie piątki dzieci z kimś, komu rozsądna kobieta nie oddałaby pod opiekę niczego, choćby swojej torebki. Pani jeszcze–Faust również jest częścią tego problemu, gdy pomyliła szacunek do siebie z pragnieniem przeklętego spokoju i trafiła z kandydatem na małżonka jak kulą w płot.
Jedynym jej zwycięstwem jest fakt, że uniknęła zakusów stosowania przemocy ekonomicznej, co Johan zapewne usiłuje robić Florence z mizernym skutkiem już od prawie dekady. Przymrużyła na chwilę oczy, jakby rzeczywiście próbując sobie przypomnieć, ile to już lat panna Laffite oddaje swoje najlepsze chwile swojego życia na tę iluzję zgrania i partnerstwa.
Trzeba jej przyznać, że jest od Anniki znacznie lepsza w iluzjach wszelkiego rodzaju. Uśmiechnęła się szerzej, wsuwając swoją parę butów nieco głębiej, pod fotel.
— Miałam zbyt wielkie obawy, że przydepczę mu stopy, ego, albo ten ogon — Maurice jest artystą i jak na artystę przystało, nawet ze swojego kostiumu zrobił widowisko, bez wątpienia jednak oddając ducha motywu przewodniego i przyciągając spojrzeń więcej, niż Annika była w stanie fizycznie znieść przy tegorocznej zabawie.
Zwłaszcza, jeśli te należałyby w większości do Deckenów. Bo w całej tej nonszalancji i pozornym niedbaniu o konsekwencje swoich działań, z tyłu głowy troskliwy głos cały czas jej podszeptuje, że każde szaleństwo ma pewne granice, a tę wyznaczają głównie więzi rodzinne, których nigdy nie chciałaby zaprzepaścić.
To byłaby dla niej droga ku zatraceniu. Nie wspominając o dziurze, którą to wydarłoby w jej sercu. Choć nie ze wszystkim zgadza się z rodziną, to zbyt wielką częścią jej tożsamości jest nadal bycie van der Deckenem. Nie pomogła jej w tym nawet tymczasowa zmiana nazwiska.
Wzorem Florence sięgnęła po paczkę papierosów i także wyciągnęła jednego. To już sześć lat, odkąd przestała je kupować, a wszystko po to, by od jakichś dwóch tygodni wrócić do dawno nie praktykowanej rutyny. Rozżarzona końcówka wpuściła do płuc pierwsze kłęby dymu, a rozluźniające się mięśnie dopuszczają wreszcie szaloną myśl, że istotnie — mają tutaj spokój i mogą porozmawiać od serca.
— Nie muszą być sztuczne, jeśli myśl im przyświecająca będzie przyjemna — jak spięcie go z odpowiednio atrakcyjnym wizualnie wyobrażeniem. Annika nie zamierza wtrącać się do małżeńskich spraw Johana żadną kończyną, ale tu, w tej oranżerii, rozmawiają przede wszystkim dwie kobiety.
A te zawsze powinny okazywać sobie zrozumienie.
— Nie zdążyłam się przypatrzeć przed swoją ewakuacją, ale czy… — Przysunęła się bliżej krawędzi fotela, gdy nagle jej głowę o włos musnął wielki, spadający owoc. Gwałtowne zadarcie głowy do góry nie przyniosło żadnych odpowiedzi, a odwróciło uwagę od faktu, że pierwszą porcją popiołu z papierosa obsypała swoje prawe kolano.
— To… — odzyskanie rezonu zajęło jej chwilę, którą spędziła na obracaniu tym wielkim mango. Odchrząknęła — więc, wziął w końcu jakieś lekcje tańca?
Czy był równie zapobiegliwy, co jego siostra, która jeszcze kilka dni temu zawracała głowie pewnej młodej artystce, by pokazała jej, jak obracać się na parkiecie?
Bo doskonale wie, że żadne z nich nie urodziło się, by tańczyć.

Nawet, gdyby Florence dostała od Johana jakiekolwiek wytyczne, to wykonałaby je z niemal zerowym skutkiem. Nigdy nie zrobiłaby czegoś, co mogłoby zaszkodzić Annice. Szwagierka była jak światełko w tunelu, kimś, z kim można porozmawiać i chociaż przez chwilę czuć się swobodnie. Florence prawie mogła być sobą.
Mruknęła tylko ni to z aprobatą, ni to z naganą, usłyszawszy wygłoszoną opinię Anniki o Penelope. I w tym mruknięciu pojawił się szczery podziw dla odwagi bycia starą panną, oraz nagana, która była już wyuczoną reakcją mającą na celu zadowolić towarzystwo, lecz nie będąc zdaniem samej Flo. Może to i dobrze, że takie nawyki weszły jej w krew. Dzięki temu była bezpieczniejsza. Odwaga innych jej imponowała, lecz sama odgrywała rolę, którą przyjęła. Tylko w obecności bliskich i Johana pozwalała sobie na szczere reakcje. Tak było po prostu łatwiej. Niemniej jednak zachowywała resztki zależności. Johan próbował kreować wrażenie, że wszystko, cały majątek jest jego, że utrzymuje Flo, że bez niego by zginęła. I może po części tak było. Ale odkąd zorientowała, że rycerz na białym koniu zmienia się w mrocznego jeźdźca, starała się trzymać pieczę nad swoimi własnymi dochodami. Zabawne, że nie chciała nawet pracować w urzędzie, to matka ją do tego niemal zmusiła.
Zaśmiała się na słowa Anniki o powodach nie tańczenia z Overtonem, lecz po chwili lekko spoważniała.
- Przykro mi, że w pełni nie możesz robić tego, co chcesz. - zaciągnęła się. - Bylibyście piękną parą na parkiecie. Nawet... - znów się uśmiechnęła. - Nawet jeśli podeptałabyś mu ego. Och, chyba to byłby nawet ładniejszy obraz.
Spod przymrużonych powiek patrzyła jak przyjaciółka zapala papierosa. Zazwyczaj nie paliła. Błąd. Kiedyś zazwyczaj nie paliła, ale Florence nie zamierzała mówić tego na głos. Osobiście uważała, że nikotyna oczyszcza myśli, pozwala się uspokoić i opanować. Każdej kobiecie coś takiego zrobi dobrze.
- Na początku tak było. - przyznała. - Teraz to wszystko robi się po prostu męczące. Żadna wyobraźnia z tym nie wygra. - machnęła lekceważąco ręką. Odwróciła wzrok, jakby wstydząc się swoich kolejnych słów. - Czasem tęsknię do naszych początków, wiesz? Naprawdę byłam zakochana. Nie musiałam niczego udawać. Ale twój brat... - wzruszyła ramionami. - Johan to Johan. - jakby to miało wszystko wyjaśnić. - A ja jestem tylko kobietą, która nie dała mu dziecka.
Na krótką chwilę pomalowane usta drgnęły, jakby miały się złożyć w podkówkę żalu. Ostatecznie to był dla Florence bardzo bolesny temat. Szybko się jednak opanowała. Zwłaszcza, że Annika miała parwie bliskie spotkanie z wielkim owocem. Bezwiednie powiodła wzrokiem do góry za przyjaciółką, a potem - marszcząc brwi - przeniosła go na owoc. Potrząsnęła głową.
- Wziął. U mnie. - sprecyzowała. - Nie jest najwdzięczniejszym uczniem, a każda lekcja prowadziła do kłótni, ale tak... Nogi już mu się nie plączą. I chociaż dalej jest mierny, to założę się, że i tak wymusza na Penelope prowadzenie. - zaśmiała się.

Udawanie męczy. Udawanie sprowadza ból głowy i aprobatę towarzystwa, na którego opinii i tak najczęściej głównemu zainteresowanemu wcale nie zależy. Udawanie to też gwarancja przeklętego spokoju, a przynajmniej jego iluzja. To pewność, że nie dostanie się w twarz absurdalnym oskarżeniem.
Udawanie to coś, co Annika pozostawiła za drzwiami oranżerii, a najpewniej zgubiła jeszcze gdzieś w sali bankietowej.
— To nie tak, że mi na tym zależało — wywróciła oczami — i naprawdę uważam, że ten strój jest koszmarny — pozwala sobie na więcej szczerości, przyprawionej dodatkowo tym, co już wypiła. Apetyt na więcej nie ustąpił, a wręcz wzmógł się z biegiem czasu i gdyby tylko choć raz w ciągu tej piekielnej nocy dostała pytanie o to, na co naprawdę ma ochotę, bez wahania odpowiedziałaby, że na ciepło kominka, najlepszy rum w równych proporcjach z coca–colą i danie sobie czegokolwiek, co sprowadzi na nią choćby chwilowe wyłączenie trybików w czaszce. Samej, bądź z kimś — wszystko jedno.
Byleby ten nieznośny ciężar w głowie choć na chwilę ją opuścił.
Florence na pewno by się z nią zgodziła.
— Wierzę. Johan to Johan — odwrócenie wzroku to odruch, a tamtemu mango nie poświęciła już ani sekundy swojej uwagi. Odkłada je na stolik z cichym westchnięciem, które nie ma nic wspólnego z rzeczonym owocem. Kilka sekund wahania skutkuje podjęciem decyzji, odłożeniem papierosa i poderwaniem tyłka z fotela, by zająć miejsce obok Florence. Kilka kolejnych sekund to zamknięcie kobiety w swoich ramionach i przyciśnięcie policzka do jej barku — nawet przy sztywnej postawie i braku odwzajemnienia gestu, Annika nie odpuszcza. Pytaniem otwartym pozostaje, która z nich bardziej potrzebowała kontaktu fizycznego.
Pani Faust nie zamierza na nie odpowiadać.
— Równie dobrze mogłabyś skończyć na jestem tylko kobietą. Obie dobrze wiemy, że powód zawsze się znajdzie — lekkość wypowiadanej opinii skrywa ciężar żalu — do tego, że to wszystko musi tak wyglądać. Annika w przeciwieństwie do Florence nie miała w kwestii swojego małżeństwa aż tak wielu złudzeń, a jednak — dziś rozmawiają dwie rozczarowane kobiety. Każda z własnym powodem. Chciałaby zadać jej jeszcze jedno, ważne pytanie — jedno zdanie, skłaniające do  refleksji, ale nie potrafi jeszcze zdobyć się na tyle bezczelności.
I nie chce — lepiej pozostawić rzeczy takimi, jakie są.
Zwłaszcza, kiedy nie są jej.
— To niemal przykry komentarz społeczny. Ten taniec — wzruszyła ramionami nawet na moment nie zwiększając dystansu. Za chwilę zwolni uścisk i da Florence odetchnąć, ale jeszcze przez chwilę—
— Johan powinien cię lepiej traktować. Nie tego byliśmy uczeni — z tym, że właśnie tego ich uczono — chłodu, dystansu i zachowywania rzeczy dla siebie.
Ze wszystkich tych trzech rzeczy, Annika może obiecać Florence tylko to ostatnie.

- Strój, jak strój. Ale co pod nim? - zaciągnęła się i parsknęła śmiechem, co prawie wywołało zakrztuszenie się. - Oto jest pytanie. - dodała zdławionym od powstrzymywanego kaszlu głosem. Zasłoniła usta na chwilę, by po chwili już całkowicie się opanować.
Może i nie powinna być taka śmiała w swoich sugestiach, ale przecież Annika nie była nikim obcym. Przyjaźniły się, mówiły sobie rzeczy. To chyba nic złego, że Flo dodawała do rozmowy odrobinę teoretycznej pikanterii. Mimo wszystko odruch Anniki nieco zmroził Florence, tak nieprzyzwyczajonej do kontaktu fizycznego. Zamarła na chwilę z uniesioną dłonią, by papieros nie uszkodził ani cudownych włosów szwagierki, ani jej kreacji. Ostatecznie położyła tylko drugą rękę na plecach kobiety, pozwalając się obejmować, nie dając jednak od siebie zbyt wiele. Emocje to bardzo niebezpieczna gra. Wystarczy jeden nieostrożny ruch i człowiek rozsypuje się jak domek z kart. Flo nie mogłaby sobie na to pozwolić. Jeszcze ludzie by gadali, że płakała z powodu pierwszego tańca Johana, a ich małżeństwo w oczach ludzi miało być przecież idealne. Słuchała każdego wypowiedzianego słowa, czując ciężar tego, że druga kobieta miała rację.
- Johan to Johan. - powtórzyła znowu, by zakończyć temat i odsunęła lekko Annikę od siebie, uśmiechając się lekko. - I przecież nie jest taki zły. W końcu to twój brat.
Ale czy aby na pewno? Czy to może było tylko zaklinanie rzeczywistości przez Florence. Może dla niej Johan właśnie był tym złym. Był wyborem, który nie powinien się wydarzyć w przypadku chęci posiadania szczęśliwego życia. Ale czy jakakolwiek kobieta była szczęśliwa w dzisiejszych czasach?
- Wiesz... może powinnam być wdzięczna, że nie traktuje mnie gorzej. - stwierdziła na sam koniec. Bo owszem, mogło być gorzej. Zresztą, nie lubiła narzekać Annice na jej brata, wiedziała przecież, że są ze sobą dość blisko. - W dzisiejszych czasach...
Annika nie dowiedziała się, co Florence myślała o dzisiejszych czasach, bo do Oranżerii wszedł jeden z Laffite, jeden z dalszych kuzynów Flo, którego imienia nie pamiętała, pamiętała jednak doskonale, że go nie znosi. Za nic miał, że kobiety rozmawiają, jego empatia na poziomie ameby nie pozwoliła mu nawet zorientować się, że rozmawiają o czymś ważnym, że są skupione, po prostu podszedł i zaczął trajkotać jak katarynka o drzewkach. Coś o soku leczącym czyraki.
- Jesteśmy w trakcie rozmowy. - rzuciła ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy, nawet udało jej się udać, że uśmiech ten sięga oczu. lata praktyki w iluzji nie poszły na marne. - Czy mógłbyś...
Ponownie - zanim zdążyła dokończyć, chłopak zaczął mówić, przerywać jej. Nawet wyciągnął z kieszeni listek rzeczonego drzewka i sięgnął, by przyłożyć go do twarzy Flo. Tego było już za wiele. Zatrzymała mu rękę.
- Wierzę. - uśmiechnęła się przez zaciśnięte zęby i spojrzała na Annikę z niemą prośbą o pomoc.
___________

Rzut w temacie z kośćmi: k6 - W oranżerii zastajesz swojego „ulubionego”, szalenie gadatliwego kuzyna, który widząc cię, koniecznie chce ci opowiedzieć, że znalazł tutaj drzewko, którego sok leczy czyraki. Na pewno raz spróbuje otrzeć ci twarz liściem rzeczonej roślinki, aby ci to udowodnić (nawet jeśli twoja cera jest nieskazitelna) nim zostawi cię w spokoju w kolejnej turze.