01 maja 1985

Powiedzieć, że paczka czekoladek nie była jego priorytetem, to jak nie powiedzieć nic. Lehenbauerowi najchętniej odpisałby, że skoro paczka nie wybuchła mu w łapach, to zagrożenie stanowi od przeciętnego, przez znikome, aż do — najprawdopodobniej — żadnego. Rozumie oczywiście potrzebę zbadania sprawy. Nadawca się nie podpisał, a paczki nie zaadresował do żadnej konkretnej osoby, można więc śmiało uznać to za jakiś rodzaj groźby. Można byłoby pokusić się o podejrzenie żartu, ale ci, którzy posuwali się do płatania żarcików gwardii, z reguły nie mogą tego robić, bo już od dawna siedzą na najwyższym piętrze u Nostradamusów. Zwyczajnie nikt o zdrowych zmysłach nie posunąłby się do czegoś takiego.
Z jednej więc strony tak, rozumie potrzebę, z drugiej jednak nie sądzi, by była to robota dla oficera z dwudziestopięcioletnim doświadczeniem w szeregach gwardii. Ma swoje podejrzenia co do tego, co chciał osiągnąć sierżant, zlecając to akurat jemu, a te z kolei można spokojnie uznać za przyczynę opieszałości przy tym konkretnym zadaniu. Nie może jednak odkładać go w nieskończoność.
Czekoladki leżały w jego szafce do tej pory i wciąż pozostają w nienaruszonej formie, zawinięte tak, jak były ten tydzień temu.
Jako że domknął kilka ostatnich spraw i wylizał się trochę z ran zadanych w tunelach, postanowił w końcu zabrać się za tę sprawę, mając nadzieję, że pójdzie szybko i nie będzie musiał mieć jej z tyłu głowy, zajmując się poważniejszymi misjami.
Bierze więc w końcu paczkę niewinnie wyglądających czekoladek wraz z listem i kieruje się do laboratorium, po to tylko, by dowiedzieć się, że jedyny rzecznik, który akurat może znaleźć czas, by od ręki zająć się sprawą, niedawno wyszedł i prawdopodobnie znajdzie go w biurze z aktami spraw aktualnych. Tam też się kieruje i rzeczywiście, w środku jego oczy odnajdują Morleya.
— Morley — wita się, odciągając mężczyznę od wertowania czegokolwiek, co trzyma właśnie w ręku. — Masz chwilę? Sprawa nie może czekać, bo jak ją teraz odłożę, to mnie prędzej Lehenbauer wyśle na wczesną emeryturę, nim znowu spojrzę na te pieprzone czekoladki. — Wyciąga przed siebie dłoń z pudełeczkiem, co by było jasne, o jakich znowu czekoladkach mówi.
— Ktoś wysłał nam to ponad tydzień temu z uroczym liścikiem. Mi to wygląda na zwykłe czekoladki, ale może oko Rzecznika dopatrzy się czegoś więcej.

Wątek dotyczy sprawy zleconej Sebastianowi w tym liście.
Każda z postaci powinna rzucać w swoim poście k100 na percepcję zgodnie z mechaniką zaleconą przez MG w powyższym liście.


Rzut na percepcję: 36 + 20 (percepcja) + 19 (talenty) = 75
Rzut na konsekwencje po evencie: 4 — nic się nie dzieje