26.05.1985
Od tamtych wydarzeń minęło 9 lat. Dziewięć długich, paskudnych lat. Wbrew pozorom Ashena nie zapomniała o tym. A także nie wybaczyła swoim oprawcom, choć wyroki już dawno zostały wykonane i miała pewność, że nigdy nie ujrzą Piekieł. W jakiś sposób to koiło jej duszę, ale nie zawsze. Nawet jeśli gniew nadal tlił się gdzieś w jej wnętrzu, była wdzięczna Lucyferowi za otrzymaną szansę. Za możliwość odpokutowania własnych błędów. Za siłę, by nieść sprawiedliwość każdemu, kto jej potrzebował i karę każdemu, kto na nią zasłużył. Zawsze więc przychodziła do Kościoła Piekieł, poza uczestnictwem w mszach starała się przychodzić sama chociażby raz w tygodniu i modlić się w cichości kościoła, dokładnie tak, jak robiła to teraz. Ofiarne świece zawsze budziły w nie jakąś nostalgię, bez względu na to, jakimi płomieniami płonęły, zawsze w jakiś sposób koiły nerwy.
Dzisiaj jednak wyjątkowo znajdowała się tu w zupełnie innym celu. Ojciec Weatherby potrzebował Gwardii w jakiejś delikatnej sprawie, a przynajmniej dokładnie tak brzmiało wezwanie, które otrzymała. Spotkanie z wielebnym umówiono na wieczór, dlatego też Ash postanowiła przyjść nieco wcześniej, by móc w spokoju się pomodlić. Chciała zresztą to zrobić. Prawdę mówiąc wstąpienie do Gwardii dało jej cel, ochrona innych, kapłanów Kościoła, była jeszcze większym celem dającym poczucie, że coś znaczy, że jej życie może się jeszcze do czegoś przydać. Nie mówiła o tym nikomu, może raz jeden, dawno temu napomknęła o tym fakcie, ale potem umilkła, bo nie miało to sensu. Nie chciała być uznana za kogoś nie do końca normalnego. Słyszała nadchodzące kroki, domyśliła się więc, że nadchodził Sebastian. Nie słyszała dodatkowych stóp, więc najwyraźniej ojca Weatherby'ego jeszcze nie było. Nie podniosła się jednak z miejsca, zanim nie dokończyła swojej modlitwy. Wtedy wstała i zapaliła jedną ze świec obserwując, którym kolorem zapłonie jej płomień.
Dopiero teraz nadszedł czas, by odwróciła się do Sebastiana, upewniając się, że faktycznie na razie byli sami. Światło świec igrało delikatnie na jej czarnym stroju, dzisiaj wyjątkowo miała jedynie biały dodatek w postaci jedwabnej wstążki zawiniętej na kształt kokardy pod kołnierzykiem czarnej koszuli. Bransoletki jak zawsze ukryła pod rękawami, by nie dźwięczały, tak samo kolczyki nie zwisały z jej uszu. Nigdy nie było wiadome, co zdarzy się dalej.
- Verity. - przywitała się spokojnie, skinięciem głowy wyrażając lekkie zadowolenie z jego obecności. Cóż, Ash nie była zbyt wylewna, a już na pewno nie w pracy. Choć teraz miała dobre wyjaśnienie, bo niezbyt często kapłani wzywali do delikatnych spraw. Każdy oficer znał swoje obowiązki, a cała ta sprawa wysyłała bardzo niepokojące sygnały, przynajmniej zdaniem Asheny. - Wielebnego jeszcze nie ma... Nie wiesz może, o co może chodzić z tą delikatną sprawą? - przekrzywiła lekko głowę, opierając się plecami o nawę boczną i krzyżując ręce pod biustem. Ona sama wiedziała tylko, że to coś delikatnego, ale prawdę mówiąc nic więcej. Po chwili jednak dostrzegła, jak w ich stronę szybkim krokiem zmierzał niemłody już kapłan.
- Ojciec Weatherby? - upewniła się, bo kapłan prosił wcześniej o dyskrecję. Ash nie chciała popełnić na starcie błędu, jednak mężczyzna szybko potwierdził swoją tożsamość. Asselin przedstawiła się więc krótko, Sebastianowi zostawiając przedstawienie samego siebie i przyjrzała się uważnie ich rozmówcy. Był zdenerwowany, to było widać gołym okiem. I był też zaniepokojony, a to nie wróżyło zbyt dobrych rzeczy. - Proszę nam powiedzieć, choćby po krótce, co się stało. - poprosiła, neutralnym ale nadal uprzejmym tonem.

The member 'Ashena Asselin' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 2

Ledwie zamknął jedną sprawę, natychmiast skierował koła swojego auta ku kościołowi i to bynajmniej nie po to, by zejść do podziemi i spisać raport. W kościele — nie pod nim — czekała jeszcze jedna, świeża sprawa, której szczegółów im poskąpiono. Im, to jest, oczywiście, jemu i Ashenie. Wie, że ona również została przydzielona do tej sprawy. Dlaczego aż dwójka oficerów miała się nią zająć? Tego nie wie. Gdyby chodziło o morderstwo czy coś równie mocno zahaczającego o niebezpieczeństwo, rozkazy byłyby jasne i proste, tymczasem szczegółów mieli dowiedzieć się bezpośrednio od kapłana, który zażyczył sobie zaufanych oficerów, jakby to był koncert życzeń. Nie był, a jednak obydwoje tu są.
— Asselin — wita się równie oszczędnie, bo ani on, ani ona nie są znani z wylewności, nawet jeśli łączy ich względnie zażyła relacja. O ile tak można to określić. On pomógł jej się zemścić, a ona z jego polecenia wstąpiła do gwardii. Ten typ więzi zdecydowanie można nazwać wyjątkowym. Sebastian traktuje w pewien sposób inaczej każdego, kogo sam wciągnął do gwardii. Czy ulgowo? Bynajmniej. Wręcz przeciwnie. Na treningach to właśnie ci szeregowi, za których czuł się osobiście odpowiedzialny, mieli przejebane najmocniej. Ale też to im był skłonny rzucić krótką pochwałą albo pochlebnym, choć zdawkowym uśmiechem, kiedy nie mdleli i znajdowali siłę, by ostatecznie zebrać swoje obite dupsko do szatni.
Ach, stare, dobre czasy.
Teraz wszyscy są już oficerami. Jakże te dzieci szybko dorastają.
— Nie wiem, ale patrząc na nazwisko… — Nie kończy, bo słyszy kroki odbijające się echem od ścian kościoła. Ojciec Weatherby raczył przywlec swoje szlachetne dupsko.
Sebastian i Weatherby, można powiedzieć, nie przepadają za sobą. Kapłan jest w podobnym wieku, co Verity i obaj w tym samym czasie przygotowywali się do przyjęcia święceń kapłańskich. Różnica jest taka, że Sebastian się wycofał, a Weatherby zgrywa teraz ważniaka, choć ledwie prześlizgnął się przez wszystkie etapy.
— Tak — odpowiada szorstko ojciec Weatherby, taksując Ash niekoniecznie przychylnym spojrzeniem i zamiast odpowiedzieć, jakby na coś czeka. — A pani nie raczy ujawnić, z kim rozmawiam?
Sebastian wywróciłby oczami, gdyby tylko cofnął się dwadzieścia lat wstecz. Na szczęście urósł w niemal nieograniczoną cierpliwość do buców pokroju tego kapłana. Szacunek za oddanie Kościołowi? Obecny. I jedyny, jakim może mężczyznę obdarzyć.
Ale nie jest tu towarzysko. No i nauczył się dawno, że z kapłanami, jacy by nie byli, lepiej żyć dobrze. To potrafi przynieść korzyści. Poza tym, częściowo jest to zwyczajnie wpisane w jego profesję. Ash też ugryzie się w język. Taka robota.
Kapłan nie poświęca więcej uwagi Ash, jakby w ogóle się do niej nie zwrócił i przenosi spojrzenie na Sebastiana.
— Verity — burka krótko. Choć niechęć jest obopólna, żaden z nich nigdy otwarcie jej nie wyraża. Nauczyli się tolerować. Sebastian wie, że z kapłanami trzeba grzecznie, a Weatherby wie, że lepiej nie wkurwiać tych, którzy bronią mu dupy. Najwidoczniej młoda buzia, płeć i karnacja Ash nie pozwoliły mu się powstrzymać nawet pomimo tej świadomości. — Spójrz. Ktoś mi bezczelnie grozi, takie listy dostaję do skrzynki od przeszło dwóch tygodni.
Sebastian bierze w dłoń kartki papieru, na których poprzyklejane są literki z różnych gazet. Treść jest różna, ale meritum rzeczywiście jest łatwe do wywnioskowania. Rzecz w tym, że większość kartek ma obdarte brzegi, zupełnie, jakby ktoś urwał ich część.
Verity przekazuje drobny pliczek do rąk Asselin, żeby również się zapoznała.
— Wiadomości przyszły dokładnie w takiej formie? Niektóre wyglądają na niepełne — zauważa i obserwuje, jak kapłan lekko się zapowietrza.
— A co ty mi tu sugerujesz? Po co miałbym przy nich majstrować?
Brew Sebastiana unosi się delikatnie i zerka na Ash, ale nie komentuje. Nic przecież nie sugerował. Wygląda na to, że mają swoją odpowiedź. Kapłan chciałby złapania sprawcy, ale nie zamierza wyjawić im pełnej prawdy. Jakże miło, kiedy ofiara sama utrudnia śledztwo. Prosi się o westchnięcie.
— Masz podejrzenia odnośnie tego, kto może je zostawiać? — zadaje standardowe pytanie, zwracając się na „ty” ze względu na długoletnią znajomość. Od lat żaden z nich nie bawi się w panów względem siebie nawzajem, z kolei „ojcze” nie przeszłoby Sebastianowi przez gardło poza oficjalną oprawą, w której byłoby to wymagane.

Uśmiechnęła się mimowolnie, kącikiem ust widząc, jak świeca zapłonęła łagodnym białym światłem. Niektórych próśb czy modłów nie kierowało się ku konkretnej osobie, ale w pewien sposób Ash była zadowolona, że to właśnie do Matki Lilith trafiła jej prośba. Niestety nie mogła dłużej się nad tym zastanawiać, bo nadszedł Sebastian. W sumie był jedną z naprawdę niewielkiej liczby osób, z którymi po prostu lubiła pracować. Jaka by nie była sprawa, na pewno dadzą sobie radę.
Odruchowo też wróciła wspomnieniami do pierwszych treningów, gdy była jeszcze szeregową. Cóż, przeszła wtedy przez totalny młyn, nie raz przeklinała Sebastiana, czując potem dumę na każdą rzadką pochwałę. Naprawdę wiele przeszła od tamtego momentu. Nigdy jednak nie zapomniała, że pomógł jej się zemścić, że tak naprawdę w pokrętny sposób dał jej nowy cel w życiu. Ash była święcie przekonana, że Lucyfer maczał w tym palce, choć to Lilith dzisiaj przyjęła jej modlitwę.
Uniosła brew w górę, słysząc komentarz na temat nazwiska. Czyżby Verity znał wielebnego? Niestety nie zdołała dopytać, bo wspomniany wielebny zdążył pojawić się na scenie. Mina Ash nie zmieniła się ani na jotę, gdy okazało się, co mniej więcej drugi Gwardzista miał na myśli. Buc, cham, rasista i jeszcze seksista. Asselin spojrzała na kapłana całkowicie neutralnym spojrzeniem – przecież była Wywiadowcą wcześniej, potrafiła kłamać ludziom w żywe oczy i na pewno potrafiła skutecznie skrywać własne myśli na tematy innych osób. Wprawdzie musiała sobie powtórzyć, po co naprawdę tu jest i że jedna jaskółka wiosny nie czyni – nie mogła oceniać wszystkich kapłanów za zachowanie tego jednego. Chociaż prawdę mówiąc był typowym Amerykaninem w średnim wieku, pomijając tych normalnych przedstawicieli tej grupy wiekowej.
- Asselin. – powiedziała jedynie krótko, bez żadnych emocji, gdy zaczął nieco po chamsku domagać się jej tożsamości. Nie wstydziła się własnego nazwiska, podawanie imienia i tak nie miało większego celu, Ash była prawie pewna, że nawet by go nie użył. Nawet się nie pomyliła, gdy facet natychmiastowo stracił nią zainteresowanie, zwracając się tylko i wyłącznie do Sebastiana, jakby ona sama była czymś gorszym i nie wartym uwagi. No, w pewien sposób nawet jej to nie zdziwiło. Nie dość, że była kobietą, dla takich jak wielebny z natury czymś gorszym, to jeszcze jej karnacja zapewne była nieco za ciemna. Nie zamierzała jednak w żaden sposób dać się wyprowadzić z równowagi, mogła najwyżej współczuć tym, którzy musieli z nim obcować na co dzień.
Nie pozwoliła także, by jakakolwiek z tych myśli odbiła się na jej twarzy. Ash całą sobą wykazywała jedynie neutralne zainteresowanie sprawą i nic poza tym. Tutaj była oficerem Czarnej Gwardii, prywatne poglądy odchodziły na bok, tak jak jakiekolwiek urazy, które mogłaby odczuć prywatnie. Oficer Ash nie mogło urazić po prostu nic, taka praca i tyle. A do kapłanów i tak się nie pyskuje, bez względu na wszystko, bo po co sobie grabić. Nawet nie spojrzała więc na Sebastiana w porozumiewawczy sposób. A powinna przecież chociażby przewrócić oczami. Pomijając już fakt, że potem to ona będzie jedną z tych, których zadaniem jest ochrona takich jak Weatherby. Aż kusiło spytać, kto pokarał jej towarzysza znajomością z tym kapłanem, ale to była rozmowa na chwilę, gdy już zostaną sami z przedstawioną sprawą.
Sięgnęła po podany jej pliczek, uważnie przeglądając każdą jedną karteczkę. Przynajmniej to daje jej opcję ignorowania kapłana, tak jak ten ignoruje ją samą. Sebastian zauważa oczywistość oderwanych kartek, Ash natomiast notuje w myślach, że niektóre zdania wyglądają na urwane. Kapłan ewidentnie chce coś ukryć – jego odpowiedź na pytanie Sebastiana ewidentnie na to wskazuje. Ash udała jednak, że nie zauważa tego i wierzy w jego pierdolenie. Na spojrzenie towarzysza też nie odpowiedziała, przede wszystkim dlatego, że obawiała się, że za bardzo mogłoby to zdradzić jej opinię. Poza żądaniem kasy w tych listach jest coś więcej, ale wielebny nie chce tego przyznać.
- Raczej można by uznać, że szantażysta chciał napisać coś więcej i zrezygnował lub dalsza część kart mogłaby ułatwić jego identyfikację. – stwierdza zaskakująco dyplomatycznie, nawet jeśli teoria jest naciągana. Chociaż tak naprawdę naciągane być nie musi, ale szantażysta musiałby być skończonym idiotą… W sumie nawet to jest idiotą. Przecież wiadomo, że w którymś momencie w sprawę wmiesza się Gwardia.
- Gdybym miał podejrzenie, powiedziałbym od razu. Albo sam poszedł się rozmówić z szantażystą. To bezczelność atakować kapłana. – akurat jest to jedna rzecz, z którą Ash jest w stanie się zgodzić. Trzeba mieć nie po kolei w głowie, by porywać się na kapłana, ale z listów niespecjalnie wynika cokolwiek, gdzie mogliby zacząć.
- Czy te listy zaczęły się po jakimś bardziej konkretnym wydarzeniu? – spytała nagle, unosząc wzrok znad kartek. – Na przykład po jednej z mszy z ostrzejszym kazaniem? Ewentualnie czy zna pan kogoś, kto mógłby mieć do pana jakieś pretensje? – pytania były całkowicie rutynowe, potrzebowała punktu, od którego mogłaby po prostu zacząć badanie sprawy.

Sebastian oczywiście, choć jak na miarę swoich czasów oraz wieku jest nadzwyczaj postępowy, w żadnej mierze nie odczuwa dyskryminacji ze strony kapłana tak jak Asselin. Prawdopodobnie, gdyby mu powiedziała, że mężczyzna traktował ją z góry i od początku był uprzedzony, uznałby, że trochę przesadza. On po prostu nie lubi doszukiwać się drugiego dna, kiedy nie jest to potrzebne, a przede wszystkim — jest zdrowym mężczyzną ze zdrową dozą ignorancji wobec problemów, które nigdy nie będą go dotyczyć. W zasadzie to przecież niedziwne, że kobiety w gwardii nie wzbudzają takiego respektu i natychmiastowego zaufania jak mężczyźni. On sam już dawno przestał patrzeć na gwardzistki przez pryzmat ich płci, bo sam najlepiej wiedział, jak są przeszkolone, ale bardzo dawno temu, kiedy dopiero co wstępował do gwardii, też szydził sobie pod nosem z bab w gwardii. Tylko do momentu, aż jedna z nich nie przestawiła mu szczęki. No ale prawda była też taka, że znacznie mniej kobiet nadawało się do takiej roboty niż mężczyzn. Płeć piękną stworzono przecież do innych, czystszych celów. Z pewnymi wyjątkami, których nie wypada mu doceniać choćby przez wzgląd na powody, dla których osoby takie jak Asselin czy Judith kończyły w gwardii. Mężczyźni mogli przywdziać czerń przed ślubem (nawet jeśli mało który się na to decydował), ale u kobiet zawsze wiązało się to z pewną stratą.
Jakby nie było, nie poświęca ni krzty uwagi lekceważeniu Weatherby’ego wobec swojej partnerki. Pewnie nie poświęciłby temu większej uwagi, nawet gdyby mężczyzna rozpłaszczył swój seksizm czy rasizm o jego twarz. Sebastian jest już w jednej ze swoich szufladek, a tam, gdzie pojawia się robota, tam prywata odchodzi na bardzo daleki, nieosiągalny plan. Na szczęście i gwardziści i gwardzistki są odpowiednio przeszkoleni nie tylko pod względem fizycznym, ale również tego, kiedy należy zamknąć pysk. Profesjonalizm Asselin jest tak nienaganny jak spodziewany.
Ashena posuwa się nawet do tego, by wielebnego tłumaczyć, choć przecież obydwoje wiedzą, że to pierdolenie. Mężczyzna coś ukrywa, a więc sprawa najpewniej jest z jakichś powodów śliska i delikatna. Irytuje go to — zmarnują czas na dociekaniu, co za tym stoi, choć Wheatherby mógłby im to wyjawić w minutę. Prędzej czy później przecież i tak odkryją wszystko w toku śledztwa. To ich praca. Czego on się spodziewa? Jeśli złapią sprawcę, będą go przesłuchiwać, powie przecież wszystko to, co on teraz zataja.
Właśnie sobie przypomniał, dlaczego tak nie znosił tego człowieka. Ludzie bez piątej klepki srający wyżej niż dupę mają, zajmują szczególne miejsce w piramidce utrapień.
Kapłana atakować to rzeczywiście bezczelność, ale gdyby Sebastian miał powiedzieć, czy dziwi się, że facet zaszedł w końcu komuś za mocno za skórę, to by musiał skłamać.
— Jakim znowu ostrzejszym kazaniem? — Wheaterby tylko psioczy i psioczy, a spojrzenie, które posyła Asselin wcale nie wydaje się ugłaskane jej próbami współpracy. — Nic nie zrobiłem, nikogo nie znam. To jakiś łobuz, albo zbój, margines społeczny. Zamiast się za pracę wziąć, to poczciwych ludzi chce okradać i to pod groźbą!
Sebastian zerka na kartki, zerka na Wheatherby’ego i powstrzymuje się mocno przed uniesieniem brwi. Jeśli już, jego oblicze jest tak nienaturalnie nieekspresyjne, że mogłoby wydawać się wręcz znudzone.
— Tylko dlaczego miałby oczekiwać, że dasz mu jakiekolwiek pieniądze? Nie ma tu nic, co by-
— A bo ja wiem! A co to, moja rzecz, żeby bandytom do głowy wchodzić? Ja chcę mieć tylko nieświęty spokój, Verity i się o rodzinę nie bać. Mnie nie interesuje, co się komu uwidziało. Co za różnica, o co mu chodzi? Złapać go macie, a nie filozofować.
— Czyli nie przekazywałeś mu do tej pory żadnych pieniędzy?
— A skąd.
Sebastiana uczono jak wykrywać kłamstwo, prowadził w życiu również wiele przesłuchań. Wheatherby ładnie maskował swoje pierdolenie złością, ale zdradzały go drobne gesty i ruchy. Wszystkie te małe szczegóły, których być może ktoś nieprzeszkolony odpowiednio rzeczywiście by nie zauważył.
— W porządku. — Przecież mają mnóstwo czasu, żeby go marnować. — Gdzie i o jakiej porze znajdowałeś listy? Chcielibyśmy się tam rozejrzeć.
— W domu, na wycieraczce. Z rana. Po nocy musiał chodzić i bramę przeskakiwać, ale od nas nikt nic nie słyszał, ani nie widział. Nawet pies przy budzie ni szczeku, ni pisku.
Rzekomu łobuz albo był wyjątkowo sprawny i cichy, albo pomagał sobie czarami. Jakimi i czy w ogóle? Tego muszą się dowiedzieć. Skoro jednak listy nie przestawały przychodzić i pojawiają się w nocy… Cóż, mogliby po prostu poczekać na delikwenta w ukryciu. Pytanie, czy groźby podrzucane były w regularnych odstępach czasu, czy zupełnie losowo.

Zapomniany rzut na konsekwencje po evencie: 2 — nic się nie dzieje

Kapłan ewidentnie coś do niej miał, było to widać w jego zachowaniu. Zarówno mogła to być kwestia jej wyglądu – nie raz i nie dwa mylono ją z Latynoską – jak i po prostu płci – sporo facetów miewało problem z kobietami. Taki urok czasów, w którym przyszło im żyć. Ashena nie była jednak na tyle głupia, by się wyskarżać, niczego by to nie zmieniało, zakładając, że ktoś w ogóle dostrzegłby ten problem. Istniała spora szansa, że jednak nie. Zwłaszcza, że w Gwardii wszystko wyglądało inaczej, można powiedzieć, że panowało tam prawdziwe równouprawnienie, a nowi szeregowi bardzo szybko uczyli się tej kwestii. Najczęściej dzięki skutecznym ciosie pięścią…
Nabrała ogromnej ochoty, by wyciągnąć papierosa i zapalić. Ale raz, że w Kościele zdecydowanie nie wypadało tak bezceremonialnie palić, dwa, że posiała gdzieś zapalniczkę, może w kieszeni, a może została w domu, a trzy, to najważniejsze trzy, nie chciała dawać wielebnemu powodów, by dalej się jej czepiał. Zbyt dobrze wiedziała, do czego mogłoby to doprowadzić. Jasne, potrafiła być profesjonalna i przełknąć takie zachowanie, ale niestety miewała też i swoje limity i pyskaty charakter, na którym nie panowało się aż tak prosto, jak niektórzy mogliby przypuszczać. Po co było więc prowokować sytuację, w której jej prawdziwe myśli dojrzą światło dzienne wprost przed twarzą ojca Weatherby’ego?
No właśnie.
Sebastian też nie zwracał na to uwagi, choć to było bardzo mocno do przewidzenia. Doskonale wiedziała, jak pracuje Verity, jak zachowuje się na misjach i w pracy. Zresztą w pewnym sensie podłapała od niego pewne zachowania, które w aktualnym systemie skutkowały pewnego rodzaju rozdwojeniem jaźni. W pracy liczyła się jedynie dewiza „chronić za wszelką cenę i nie pokazywać własnych emocji”, poza pracą była jednak kompletnie inną osobą. Dużo mniej poważną. I miała bardzo dobry sposób na odreagowanie zachowań kapłana, bo mimo wszystko musiała odreagować. Nie dlatego, że jakoś specjalnie ją to ruszało, ale z doświadczenia wiedziała, że tłumione pierdółki z czasem narastają do rangi olbrzymich problemów, więc lepiej było je dusić w zarodku. A od tego duszenia miała swój szkicownik i ołówki.
Tłumaczenie kapłana miało jednak swój dodatkowy cel – Ashena była bardzo ciekawa jego reakcji. Facet ewidentnie miał coś na sumieniu i dlatego zachowywał się tak, a nie inaczej. Jego reakcja tylko to potwierdziła, ale po Asselin spływało to jak po kaczce. Nic nie wiem, nic nie zrobiłem, niewinny jestem. Ile razy słyszała taką śpiewkę? „Łobuz”, kimkolwiek by nie był, musiał mieć dobry powód do szantażu, dlatego przecież kapłan był tak zdenerwowany i wzywał Gwardię. I dlatego nie chciał podać im, czym tak naprawdę szantażował go ten osobnik, a pokazane im listy były ewidentnie pozbawione istotnych szczegółów. Zastanawiała się tylko, czy ojciec Weatherby zdawał sobie sprawę z tego, że i tak i tak dowiedzą się, czym właściwie był szantażowany i że ukrywanie tego po prostu utrudni im pracę. No ale może też i o to mu chodziło, nie mogła być niczego pewna. Westchnęła bezgłośnie w duchu, widząc oburzenie kapłana.
- Nie chodzi o to, co wielebny zrobił lub czego nie zrobił. – powiedziała tym samym profesjonalnie neutralnym tonem, co od początku rozmowy. - Tylko o to, co mógł ubzdurać sobie szantażysta. – bo mimo wszystko stała na straży podejścia, że szantażysta, kimkolwiek by nie był, miał serdecznie poprzekładane w głowie i ewidentnie brakowało mu nie tylko piątej klepki, ale także czwartej i trzeciej. Nie nazwałaby tego też kradzieżą, ale wiele wskazywało na to, że kapłan nie doceniłby tej uwagi, więc zostawiła temat w spokoju. Nie spodziewała się także niczego innego jak zignorowania swojego komentarza i zresztą tak właśnie się stało. Bardzo typowe i przewidywalne, ale pasowało jej to.
Dokładnie tak samo jak zostawiła w spokoju rozmowę, bo ewidentnie Sebastian radził sobie z mężczyzną lepiej. Po to zresztą pracowali dwójkami, czasem to była jedyna opcja, by coś osiągnąć. Dlatego też Ash skupiła się na obserwowaniu reakcji ich domniemanej ofiary szantażu. Zastanawiała się też, co właściwie wielebny miał na sumieniu, bo że coś miał, to było pewne. Był zbyt nerwowy jak na kogoś, kto nie miał sobie niczego do zarzucenia. Jedynie argument o rodzinie jakoś ją przekonywał, to było jedno z nielicznych bardzo prawdziwych zdań tego człowieka. No i ewidentnie jedynie udawał złość, całkiem dobrze, ale nie dla wprawnych oczu drugiego kłamcy.
Z wypowiedzi kapłana wynikało jednak, że szantażysta myśli, ale zostawiła ten wniosek dla siebie i Sebastiana, gdy już skończą rozmowę z kapłanem. Robił wszystko, by ukryć swoją tożsamość, pytanie tylko, w jaki sposób podrzucał korespondencję. Tego musieli się dowiedzieć. Zerknęła pytająco na swojego partnera, mając rzecz jasna na myśli, czy zna właściwie adres kapłana, czy należało wołami go z niego wyciągać. Zastanowiło ją jednak coś jeszcze. Przeliczyła szybko ilość listów i lekko zmarszczyła brwi. Było ich mniej więcej 6, zakładając, że wielebny dał im wszystkie.
- Te groźby pojawiały się w konkretne dni, czy nie zaobserwował wielebny żadnego wzorca? – nie próbowała wmieszać się w jakąkolwiek dyskusję z wielebnym, to zostawiła Sebastianowi, ale jakby na to nie spojrzeć, nadal tu była. I zadawała tylko pytania, które były istotne, a nie zadał ich wcześniej Verity.
Spojrzenie, które posłał jej Weatherby wyrażało lekkie zaskoczenie. Zamyślił się, bardzo intensywnie, widziała to na jego twarzy, a potem przeliczy coś w głowie.
- Mniej więcej znajdowałem je w poniedziałki, środy i soboty. – powiedział oschle, ale przynajmniej logicznie. Ashena skinęła mu w podziękowaniu głową, robiąc mentalną notkę. Regularność dobrze dla nich wróżyła, mogliby zaczaić się na szantażystę albo tego, który dostarczał listy. Naszło ją, że przecież szantażysta nie musiał liścików dostarczać sam, mógł poprosić o to kogoś innego.

Szanuje Asselin za jej podejście do pracy. Zawsze dobrze mu się patrzy na to, gdy osoby, które osobiście wprowadzał, odnajdują się w gwardii i wykonują swoje obowiązki rzetelnie, poświadczając, że się nie mylił. A swoje wątpliwości miał. Pamięta przecież Ash z tych czasów, kiedy zobaczył ją pierwszy raz. To była młoda dziewczyna, która dopiero co straciła wszystko. Rodzinę, dom.
Dzieci.
Ktoś mógłby uznać to za brak moralności — to, że wykorzystał ten okres, by zaciągnąć ją do gwardii. Ale to nie tak. On naprawdę wierzył, że taka misja w życiu pozwala dostrzec sens, by otwierać oczy kolejnego dnia. Co może uratować matkę przed rozpaczą wobec tak okrutnej straty, jeśli nie jasny, klarowny cel, dla którego warto zmuszać się do oddechu?
Miał wątpliwości, bo celem Ash nie była służba Lucyferowi, lecz zemsta. Powinien przestać ją nachodzić, przestać rozważać wprowadzenie jej do gwardii, bo przecież miała złe pobudki. Ale nie potrafił. Niemal nigdy nie zdarzało mu się mieszać pracy z prywatą, jednak w tamtym momencie granica przykryła się kurzem. Widział jej cierpienie, widział jak makabryczne było to, czego doświadczyła. On też chciał dorwać tych ludzi, chciał, by zapłacili za to, jaki los zgotowali czarownikom i dzieciom. Nie umiał patrzeć na katorgę najmłodszych. Chciał tej zemsty — dla Ash i dla siebie, dla poczucia dobrze spełnionego obowiązku. Wpierw jej pomógł, a dopiero wtedy, gdy jej serce się oczyściło, otworzył przed nią drogę, na którą postanowiła wejść. Dlatego, gdy nagle zniknęła, czuł się nieswojo. Chciał wierzyć w to, że przydzielono ją do Wywiadowców, ale nie mógł mieć pewności.
Cieszył się, gdy wróciła, nawet jeśli swoje emocje zwykł okazywać w okrojonej formie.
Był z niej dumny.
Tak jak jest z Barnaby’ego, tak jak jest z Judith.
Z każdym z nich lubi pracować, na każdym z nich wie, że może polegać. Gwardię powinny tworzyć tylko takie jednostki.
Teraz też jest spokojny. Ash radzi sobie z Weatherbym dobrze, może nawet lepiej niż Sebastian, który nie ma w sobie ani tej delikatności, ani tak daleko posuniętego wyczucia czy chęci udawania, że kapłan rzeczywiście we wszystkim ma rację.
Ash zadaje na głos pytanie, które chodzi Sebastianowi po głowie, a on sam jest już myślami trochę dalej, obmyślając plan działania.
— W takim wypadku musimy rozejrzeć się po podwórku i przedsionku — uprzedza kapłana, nie reagując nijak na jego niezadowoloną minę. Pomimo niej jednak Wheaterby nie protestuje, ani się nie obrusza.
— Tylko nie kiedy żona i córka w domu, nie chcę, żeby mi się niepokoiły. Jutro z rana, tak po ósmej możecie przyjść, byle nie za długo wam tam zeszło.
Sebastian zastanawia się przez chwilę.
— Jutro poniedziałek. — Zerka na Ash porozumiewawczo. Jeden z dni, w które szantażysta lubi odwiedzać kapłana. Nie rozwija jednak myśli, wracając spojrzeniem do wielebnego.
— W porządku, przyjdziemy po ósmej. — To wersja dla niego. Za chwilę, kiedy odejdą z Ash, będą mogli ustalić, o której tej nocy spotkają się w krzakach domostwa Wheatherby’ego. Cóż, praca gwardzisty bywa czasem niewdzięczna.

Praca w Gwardii szybko nauczyła ją oddzielać życie prywatne od tego służbowego. W późniejszym czasie ten podział jeszcze się zwiększył, wpływając nawet na jej „charakter” i okazywane emocje. Nie mogła powiedzieć, by pamiętała za wiele z czasów, kiedy wstąpiła do Gwardii i tych chwilę wcześniej. Wtedy jej głównym celem była tylko i wyłącznie zemsta; bardzo małostkowy motyw, aż zaskakujące było to, że ktoś go łyknął. Ten ktoś stał teraz zresztą obok niej i Ash nie potrafiła wyrzucić z głowy jego miny, kiedy wróciła po czterech latach bycia Wywiadowcą – odmieniona, bardziej bezczelna, o dziwo z większą wiarą. To nie tak, że nie wierzyła wcześniej, ale wcześniej były inne realia. Wiedziała, że Sebastian przynajmniej z początku w nią wątpił. Że nie była za specjalnie dobrym materiałem na Gwardzistkę, ze swoją motywacją i okolicznościami. Nie miała do niego o to żalu, jakby na to nie spojrzeć, do Gwardii też wstąpiła po to, by osiągnąć swój cel, którym było złapanie drugiego podpalacza. Dopiero z czasem jej motywacja nieco się zmieniła, kiedy doszła do ładu ze samą sobą.
Nie zapomniała i nie wybaczyła.
Ale nauczyła się z tym żyć. A bycie w Gwardii, ochrona słabszych i działanie na pożytek Lucyfera było dobrym celem na dalsze życie. A skoro i tak przeszła całe to mordercze szkolenie, to wypadało zrobić z tego jakiś pożytek. I dlatego właśnie teraz stała w Kościele, zamiast złości czując w zasadzie współczucie w stosunku do wielebnego. Musiał być naprawdę smutnym człowiekiem, skoro czepiał się tak nieistotnych kwestii jak płeć czy wygląd. A w takim momencie było jej zdecydowanie łatwiej udawać, że ojciec Weatherby jest taką nieomylną osobą, za jaką próbuje uchodzić. Jakby się zastanowić, do własnego teścia, teraz to chyba byłego już, miała bardzo podobne podejście.
- Oczywiście. Nikomu nie zależy, by niepokoić osoby postronne. – zgadza się gładko z tym nie niepokojeniem żony i córki kapłana. Zresztą tutaj naprawdę mężczyzna miał rację, po jaką cholerę mieli niepokoić rodzinę Weatherby’ego? Czegokolwiek chciał i zarzucał mu szantażysta, dotyczyło tylko jego.
- Mhm. Doskonały czas, żeby się rozejrzeć. Coś jeszcze powinniśmy wiedzieć? – według Ash wszystko zostało już powiedziane, ale może jeszcze kapłan coś przemilczał albo ewentualnie coś mu się przypomniało.
Jednak dalszy ciąg rozmowy pociągnęła dopiero w momencie, kiedy kapłan się oddalił i nie istniało już żadne zagrożenie, że zawróci lub ich podsłucha. Przez dobrą chwilę obserwowała Sebastiana, zanim zdecydowała się odezwać.
- Kłamał. Nie we wszystkim, ale w części. I na pewno nie powiedział nam wszystkiego. – mruknęła w końcu przyciszonym głosem, bo jakby na to nie spojrzeć, byli w Kościele. – I te listy… też miałeś wrażenie, że część została urwana? – mruknęła tylko po to, żeby się upewnić, że nie przesadzała w swoich podejrzeniach dotyczących wielebnego. Nie dało się przecież ukryć, jaki stosunek miał do jej osoby, a Ashena była tylko człowiekiem. Nawet, jeśli w służbowej wersji starała się wszelkie animozje odsuwać na bok, co niekoniecznie zawsze wychodziło tak dobrze, jakby chciała.

Wheatherby nie miał nic więcej do powiedzenia, dlatego już po kilku chwilach zostali sami. Milczą jeszcze kilka chwil, aż kroki wielebnego przestają odbijać się echem, nim Ash zdecydowała się odezwać. Sebastian skupia na niej swoją uwagę i uśmiecha się kącikiem ust na pierwsze rzucone przez gwardzistkę słowo.
Kłamał.
Oczywiście, że tak. Kiwa więc krótko głową, bo wiele do tych wniosków nie musi dodawać – Wheatherby coś kręci. Co? Tego jeszcze nie wiedzą. I może nawet rzeczywiście ta wiedza będzie im zbędna, ostatecznie kapłan miał rację w jednym — są tu, aby zadbać o jego bezpieczeństwo i ująć sprawcę. A to, skąd wziął się szantaż, tak naprawdę niekoniecznie musi być ich sprawą. Rzecz w tym, że takie kwestie wychodzą naturalnie. Ujętego sprawcę będą musieli przesłuchać, a przesłuchanie dużo rozjaśni. Najpierw jednak oczywiście muszą mieć kogo przesłuchiwać i na tym się muszą teraz skupić.
— Bez wątpienia część została urwana — potwierdza, wyciągając papierosa. — Chodź na zewnątrz — proponuje, podsuwając Ash paczkę i kieruje się ku wyjściu. Zaraz będą mogli zejść do podziemi i ustalić szczegóły, ale na razie można zaczerpnąć jeszcze trochę świeżego powietrza. Tak się łatwiej myśli. W kazamacie czasem jest ciężko; zaskakujące, jak kamienne ściany potrafią rozpraszać uwagę. A może to tylko Sebastian, jemu zawsze lepiej myślało się w otoczeniu natury, choć dość późno sobie to uświadomił.
Odpala papierosa i to samo robi dla Ash, jeśli tylko się poczęstowała.
— Skoro szantażysta przychodził już w poniedziałki, moglibyśmy się dziś w nocy na niego przyczaić. Może nam się poszczęści. — Nie ma co komplikować sobie życia, skoro mogą zacząć od najprostszej metody i po prostu zrobić małą, niewymagającą zasadzkę. Po co tracić czas na szczegółowe śledztwo, jeśli winny sam ich znajdzie? Obserwacja domu jest jak najbardziej wskazana w pierwszych dniach. Dziś mogą pójść osobiście, jeśli winny się nie zjawi, na kolejne nocy wyślą szeregowych, a oni w tym czasie spróbują dowiedzieć się czegoś od ewentualnych świadków i zajmą się śledztwem. Nie chciałby, żeby ta sprawa ciągnęła się dłużej niż tydzień. Wydaje się względnie prosta.

Kroki wielebnego cichną, ale zanim ich pogłos milknie, Ashena słyszy w nich złość i zdenerwowanie. Kapłan mocno się denerwuje, chociaż przecież nie ma czymś, jeśli jest niewinny... Prawda? To jedynie znaczy, że nie jest niewinny. Niewinny nie irytowałby się aż tak. Juz dawno Asselin nauczyła się ufać swoim przeczuciom, jakie by one nie były. Tutaj mówiły jej bardzo wyraźnie, że ojciec Weatherby coś ściemniał i całkiem prawdopodobne było, że dobrze wiedział, czemu facet go szantażował. Albo facetka.
Uśmiech i kiwnięcie głową Sebastiana sprawia jej lekką przyjemność, niczym pochwała, że dobrze wysnuła wnioski. Mimowolnie pomyślała przy tym, że chyba nigdy nie pozbędzie się już tego uczucia, ale przecież nikomu nie musiała się do tego przyznawać. Istotne było jedynie omówienie kolejnych kroków. Wyciągnięta paczka kusi, a pokusom się przecież nie odmawia. Poczęstowała się papierosem i ze skinięciem głowy wyszła zaraz za Veritym. W wersji służbowej nie była gadatliwa, a przy okazji w środku w kościele wcale nie wypadało palić.
- Dzięki. - mruknęła cicho, gdy Sebastian odpalił jej papierosa i zaciągnęła się papierosem, zanim podjęła dalej temat szantażu. - Weatherby był dziwnie zdenerwowany. Wydaje mi się... Ale tylko wydaje, że doskonale wie, czym szantażuje go ten facet. - mruknęła, powoli ćmiąc papierosa. Zmarszczyła nos, próbując poskładać do kupy wszystkie wrażenia, zanim właściwie zaczęła ubierać je w słowa. Zresztą do jakichkolwiek wniosków potrzebowała więcej danych. Oboje potrzebowali.
- Ooooho. - parsknęła mimowolnie, choć w zasadzie zgadzała się z Sebastianem. Zasadzka tego typu była najprostszym i najłatwiejszym sposobem dorwania tego debila. - Znaczy bezsenna noc w krzakach? Suuuuuper. - oceniła swobodnym tonem, nie mogąc się powstrzymać. Czasem zdarzało jej się zażartować, a pomysł zasadzki... Sam w sobie nie był zabawny, ale znając życie krzaki będą jedyną sensowną kryjówką, jeśli nie chcieli, by szantażysta za szybko ich zobaczył. Trzeba to trzeba, wyspana w miarę była, a poza tym tak było najszybciej.
-vGdzie właściwie wielebny mieszka? I czy spotkamy się na miejscu? - spoważniała od razu, patrząc pytająco na starszego Gwardzistę. Moment żartów minął, musieli skupić się na pracy. Ponownie za ciągnęła się dymem, rozważając w głowie, co powinna zabrać ze sobą na nocną wartę. Na pewno dużo kawy, to była podstawa, inaczej było za duże ryzyko, że przyśnie na miejscu. Nie wiadomo też, ile będą musieli siedzieć w bezruchu, a majowe noce były zimne jeszcze... Kurtka znaczy się.
- Da się zaparkować gdzieś tam samochód? - miała ogromną nadzieję, że Impala nie postanowi nagle pokazać jej środkowej rury wydechowej i odmówić współpracy. Nie chciała też, by samochód ich wydał, opcja dotarcia na piechotę też wchodziła w grę.