5.06.1985


Wszystkie możliwe ogłoszenia przy tablicy kościelnej przeczytała kilka razy, usiłując zapamiętać ich treść, na wypadek gdyby coś. Cokolwiek. Nagle się okazało, że może komuś pomóc w dziedzinie, o której nie miała pojęcia. A tak się składało, że Romola o wielu dziedzinach nie miała pojęcia, chociaż w życiu planów miała sporo, ale słomiany zapał. I nauka, od zawsze, przychodziła jej ciężej niż innym. Jedyne, co potrafiła to brzdękać na banjo i dobrze się kamuflować. Przynajmniej w momentach zagrożenia, bo teraz szła ulicą ciemną, w szortach tak już wysłużonych, że jej się w jeansie dziury zaczęły przecierać na pośladkach.
Nie mogła się wrażenia pozbyć, że ten wieczór wydaje jej się tylko być ciepłym i zaraz powieje chłodem, a ona nie miała czego na ramiona zarzucić, bo wszystko miała spakowane w torbie. Która była w którymś z tych pokoi, w jednej z tych kamienic. Czy nie? To nie ta uliczka? Przysięgłaby, że ta, a przynajmniej w pierwszej chwili, bo gdy się zatrzymała, mrużąc oczy, jakby miało jej to jakkolwiek pomóc, to pewne elementy krajobrazu się nie zgadzały. Bluszcz na przykład, pnący się po ceglanej ścianie jednego z budynków. Czyli jak nie ta, to następna.
Romola ruszyła dalej, po kolejnym kroku się zatrzymując, bo prawie się potknęła o własne nogi przez rozwiązane sznurowadło zdezelowanego buta, wiążąc go niespiesznie, bo jej się nigdzie w życiu nie spieszyło, nawet, gdy jej się spod stóp grunt osuwał, jak ostatnimi czasy, bardziej niż dotychczas, widocznie na ziemiach ojcowskich pech ją prześladował, może dlatego żadnego innego Lanzo nie spotkała, ród wygasł, została ostatnia, bez perspektyw, ani tym bardziej zamiarów przekazywania tych genów następnemu pokoleniu. Kiepski tor myśli na wieczorny spacer.
Przy latarni się zatrzymała, chcąc odczytać co jest na tabliczce wysłużonej napisane, z nadzieją, że zawierała nazwę ulicy i jej wątpliwości się rozwieją.

Ostatnio zmieniony przez Romola Lanzo dnia Czw Lis 14 2024, 21:21, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Romola Lanzo' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Kość zmroków' :

Nogi ciążyły mu jak dwie kłody, przypominając mu jeszcze wyraźniej o tym, jaki pełni zawód. Powinienem częściej spacerować, myślał i jak zwykle miało zakończyć się na zamiarach, bo chociaż chęci do aktywności fizycznej były w nim niezliczone, tak rzeczywistość ostro te pragnienia weryfikowała. Nie miał na to czasu, a jak miał, to kończył właśnie tak, jak teraz – narzekając na samego siebie w myślach i użalając się nad upływającymi latami spędzanymi w pozycji stojąco-siedzącej. Kręgosłup doskwierał okrutnie, gdy wielogodzinny spacer zaprowadził go w okolice jednej z wielu latarni w Starym Mieście. Zmierzał właśnie w tym kierunku, dowiedziawszy się od jednego z informatorów, że w okolicy dzieją się rzeczy, jakie nie powinny mieć miejsca i którym Kowen Nocy powinien zapobiec. Co prawda Leander spodziewał się, że zastanie jakieś jawne nawoływania, które ciężko będzie mu spacyfikować samodzielnie, ale ten zawód wcale nie smakował mu gorzko. O wiele prościej było po prostu kręcić się po okolicy i zrywać propagandowe plakaty, albo pokrywać je własnymi hasłami, które odwoływały się do jedynego, prawdziwego przedstawiciela Trójcy. Lucyfer był uzurpatorem, który głos powinien stracić już dawno temu. Ta misja dodawała sił lekarzowi i obiecywał sobie, że tylko jeszcze jedna alejka i będzie wracał do Eaglecrest. Dopiero gdy przystanął przy kolejnym napisie zdobiącym mur, to uświadomił sobie, że chciał wrócić już godzinę temu.
Czy ktoś naprawdę bawił się z nim w berka? Wydawało mu się, że mijał te latarnie już pięć razy.
„Wolność 1666” uśmiechała się do niego z całej długości ściany, a on jedynie marszczył na nią brwi, bo coś mu tutaj wyglądało inaczej. Pewnie dlatego, że tym razem znalazł w pobliżu coś więcej, niż jedynie spłoszonego kota.
– To twoja sprawka? – Zapytał, chwytając spojrzeniem dziewczynę o ciemnych, poskręcanych w loki włosach. Spróbował dojrzeć, czy jej ręce bądź ubranie nosiło na sobie ślady czerwieni, ale na pierwszy rzut oka nic na to nie wskazywało. Niemniej nie zamierzał spuszczać jej z oka.
Przesunął dłonią wzdłuż liter, jak gdyby liczył na to, że za moment zza jego pleców wyskoczy banda dzieciaków z lucyferiańskimi ulotkami, które będzie mógł pogonić. Przyglądając się napisowi, poszukiwał w nim śladów magii.

Percepcja: k100 + 5 (percepcja I) + 9 (talenty)

The member 'Leander van Haarst' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 81

Z tabliczki wzrok przenosi na mur, oczy mrużąc, kiedy w końcu dociera do niej napis jest nabazgrany na cegłach.
Przynajmniej nabrała pewności, że to nie tutaj tej nocy kima, nie w jednej z tych kamienic, bo zauważyłaby ten napis wychodząc dzisiaj na ulicę. Czy nie...? Czy świeży jest?
Odchodzi kawałek, żeby spojrzeć na ścianę pod innym kątem, studiując, jak światło pada, sprawiając, że farba błyszczy się, wyglądając na świeżą. Ale w gruncie rzeczy nie jej sprawa, nie? Albo nie byłaby to jej sprawa, gdyby nie została zaczepiona, jak na gorącym uczynku, którego nie popełniła.
Romola nie od razu zrozumiała, że to pytanie było skierowane do niej, chociaż odruchowo spojrzała w stronę mężczyzny słysząc jego głos. Dotarło, kiedy napotkała jego wzrok.
- Moja? Pogrzało cię? Gościu? - Romola bardzo mało ma sympatii do obcych mężczyzn szczególnie tych spotykanych w słabo oświetlonych uliczkach. Zdążyła już zauważyć, że Saint Fall niewiele się różniło pod tym kątem od Bostonu. Ani tak naprawdę jakiegokolwiek innego miasta.
- Ja nawet nie wiem co to znaczy, Wolność 1666. - Prawda. Gdyby od razu zrozumiała to pewnie inaczej by się rozmowa zaczęła toczyć, ale była to zbyt zakamuflowana propaganda na jej poziom wiedzy. Ale lepiej w odczytywaniu znaków wychodziło jej obserwowanie ludzi, a sposób, w jaki mężczyzna zadał pytanie sugerował, że nie było to jednak takie sobie zwykłe grafitti zafundowane przez nastoletniego wandala.
Podparła się rękami pod boki obserwując jak mężczyzna ściany dotyka. Uniosła trochę podbródek nawet, jakby jej to mogło pomóc zajrzeć, czy farba pozostawiła jakiś ślad na jego skórze.
- To co to właściwie oznacza...? - Romola pochodziła z nizin społecznych i była przyzwyczajona do nierównego traktowania od zawsze, ale nawet jej o uszy obiło się ostatnimi czasy, że się kościół robi coraz bardziej skorumpowany.

Percepcja: k100 + 5 (I) + 15 (talenty)

The member 'Romola Lanzo' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 56

Farba nie była mokra. To spostrzeżenie sprawiło, że Leander zmarszczył czoło w zamyśleniu, zerkając na krwistoczerwony napis jeszcze uważniej. Chwila skupienia pomogła mu zrozumieć nie tylko tyle, że coś tu nie gra, lecz również co powoduje to dziwaczne przeczucie. Zanim zdążył pomyśleć, czy powinien deklarować swoje odkrycie, kobieta postanowiła odpowiedzieć na zadane pytanie, czym zasłużyła na głośne prychnięcie.
– Może trochę grzeczniej? – Zapytał, unosząc brwi pytająco. Chociaż nie wyglądał na jakkolwiek rozemocjonowanego jej słowami, w duchu aż zrobiło mu się ciepło. Ależ chętnie nauczyłby te usteczka, jak powinno się odpowiadać na pytania. Aby nie kusić losu, brązowe oczy zdecydowały się ponownie odnaleźć drogę do kamiennego murku. Wrażenie odczuwania pulsującej pod palcami magii równie dobrze mogło wynikać z zasugerowania się wcześniejszym zrozumieniem natury symbolu, ale co, jeżeli to rzeczywiście jakiś rodzaj przekazu bijącego od „wolności”?
– To symbol herezji – odezwał się, kiedy dotarło do niego pytanie bezczelnego dziewczątka. Nie widział przeciwwskazań do wyjaśnienia jej tego. Nie wtedy, gdy czerwienił się przed nimi potencjalny przekaźnik rekrutacyjny Kowenu Dnia. Zsunął palce z zakurzonego muru, nie od razu uświadamiając sobie, jak mocno zaciskał szczęki, rozgniewany przez nieustającą konieczność czuwania nad posunięciami Lucyferowych dupolizów.
– Trzeba się tego pozbyć. Jest tylko jedna prawda i z całą pewnością niewiele ma wspólnego z „Wolnością 1666”. – Czy zrozumie to, o czym w rzeczywistości mówił? Tego nie wiedział, ale nie zamierzał się tym zamartwiać, nie od  razu. Zamiast tego, zaczął rozglądać się wokół siebie w poszukiwaniu czegoś – czegokolwiek, czym mógłby pozbyć się tego gówna z murku.
– A w ogóle to używałaś kiedyś farby w sprayu? – Zapytał, kiedy wreszcie złowił spojrzeniem porzuconą puszkę. Prawdopodobnie tą samą, którą wcześniej wykorzystano do pozostawienia sygilu. Schylił się, aby ją podnieść i skrzywił się zauważalnie, gdy przy okazji poczuł, jak cholernie dokucza mu odcinek lędźwiowy kręgosłupa. Bezmyślnie podparł go zewnętrzną częścią przedramienia, chowając rękę za plecami i prostując się ze zdobyczą. Wyglądał dokładnie tak, jak można by się tego spodziewać po człowieku ubranym w zdecydowanie nie najtańsze buty i kurtkę – był zagubiony. Jak tego użyć i nie uwalić się przy okazji jak dzika świnia?

Musiała się trochę skupić, żeby zrozumieć, że farba faktycznie świeża nie jest i co gorsza, nie był to taki spray zwykły. Błyszczące litery oddziaływały na jej wolę i Romola potrzebowała chwili, żeby zrozumieć, że ma do czynienia z jakąś anomalią magiczną. Jaką, tego już nie wiedziała. Iluzja? Nie, to było zbyt osobliwe, iluzja w końcu straciłaby na mocy, tak uważała.
Dalej się już nie zagłębia, bo głos mężczyzny skutecznie ją wytrąca z rozważań i Romola prześlizguje wzrokiem od napisu, do sylwetki obcego.
- Dlaczego? Może ja nie chcę nawiązywać tego kontaktu. - Brwi zmarszczyła lekko. Dlaczego mężczyźni, szczególnie biali, zawsze oczekiwali ogłady, rzadko się odwdzięczając tym samym. Oczywiście, Romola nie miała pojęcia jakim typem mężczyzny był ten tutaj, ale zawsze dla własnej równowagi psychicznej zakładała, że każdy był tak samo irytujący. Wychodzący z założenia, że idealny jest, jak Lucyfer. Wolała się pozytywnie zaskoczyć, niż rozczarować.
Poza tym... Dlaczego miałaby być grzeczna, nikt jej nigdy nie nauczył tego, co to znaczyło. Normy społeczne były irytująco niewygodne, jak zakładanie jeansów po basenie.
- Herezji? - Przynajmniej wiedział więcej od niej, co tu się odpierdala. Uniosła brwi w górę, podchodząc bliżej, żeby się znowu przyjrzeć napisowi, ale poza wnioskami o magii, do których już doszła, nie przyszło jej do głowy, jaki był to typ herezji. Spotkała w życiu wielu ludzi, a ilu ludzi tyle opinii, nie była więc pewna, jak daleko (względnie blisko) to hasło pada od nauk Kościoła.
- Której? Wiesz, są ludzie, którzy twierdzą, że za dobre miejsce na dole po kopnięciu w kalendarz trzeba solidnie zabulić na ziemi? Pieniędzmi, mam na myśli, niezależnie od tego jakie i czy w ogóle masz umiejętności, to też jest herezja, pokurwione, co? W zasadzie znałam kiedyś takiego jednego gościa w Bostonie, który zawsze starał się nakłonić dwie laski do trójkąta, wiesz o co chodzi, bo to bliżej Trójcy? Z nim na czele? - Uniosła dłonie w górę układając palce w symbol trójkąta, stykając kciuki i palce wskazujące. Na tym etapie była już za bardzo rozproszona własnym torem myśli i zaintrygowana napisem, albo szybko przychodziła z każdym do porządku dziennego, żeby się przejmować ich krótką, początkową wymianą zdań. Zerknęła w stronę puszki, kiedy się już mężczyzna wyprostował, ale nie pytała czy mu coś strzyka w plecach, nie jej sprawa, naprawdę. Gdyby w tej pozycji się zaklinował to może, ale wstał, radził sobie.
- To nie może być trudniejsze od używania lakieru do włosów, albo sera w sprayu. - No, trochę było, jednak trzeba było mieć siły więcej do niej, ale nie to było istotne.
Wzrok Romoli znowu uciekł w stronę napisu i zagryzła wargę dolną, zastanawiając się, czemu ją los sprowadził do Saint Fall akurat w tym czasie.