[ukryjedycje]

kwiecień 26, 1985, z rana

Miałam dość. Dość siebie, Saint Fall, Maine, policji, Włochów, Blair, muzyki, telewizji, książek, a czasem nawet i Carlosa. Przez ostatni tydzień nie robiłam nic więcej — tylko płakałam. Nigdy nie byłam w stanie tak głębokiego rozemocjonowania i nie miałam najmniejszej ochoty dowiadywać się dlaczego, nawet jeśli powody piętrzyły się przed moimi oczami. Jak zwykle minęłam lustro nad zlewem, nawet w nie nie spoglądając. Nie byłam pewna czy ta wywłoka, która ze mną zamieszkała, zasłania je tak, jak prosiłam i wolałam nie ryzykować.
Strumień ciepłego moczu obił się o wnętrze muszli klozetowej i mogłabym opowiadać o tym wrażeniu przez następne trzy godziny, ale znacznie ważniejszy był mały plastikowy przedmiot, który trzymałam w dłoni. Predictor — co za głupia nazwa. Przynajmniej jasno sugerowała przydatność. Nie chciało mi się wierzyć, że mogłabym-, że ja-. Pokręciłam szybko głową, gdy kolejne krople sików trafiły na dedykowane pole, a przynajmniej taką miałam nadzieję.
Chciało mi się rzygać — Carlos drapał pazurami we framugę drzwi, bym wpuściła go do środka, a ja chciałam tylko spokoju, gdy pojedyncze łzy wyleciały z moich oczu — zupełnie niezapowiedziane. Niezapowiedziane i nieproszone, otarłam je kciukiem, wciągając mocno powietrze w płuca, lecz nie ruszyłam się nawet na moment.
Całe pięć minut, gdy test ciążowy leżał na zlewie obok, przesiedziałam, wpatrując się w ścianę.
Wiedziałam przecież, skąd biorą się dzieci, nie byłam idiotką. Po uszy zakochana w wyśnionym sobie mężczyźnie już obiecałam mu, że będzie nam razem dobrze. Rodzina była przecież tylko kolejnym krokiem. Przerażała mnie ta wizja, ale nawet nie dochodziła do mnie, gdy próbowałam wmówić sobie, że jeszcze nie czas. Nie czas, ale jednak jeśli chłopiec i dziewczyna bardzo się kochają, a potem przytulą jeszcze mocniej, to...
Jeszcze minuta do końca wymyślonego przez producenta czasu.
Instrukcje nie były do końca jasne, musiałam przeczytać je 6 razy (bo nikt nie zapewnił wersji po hiszpańsku), żeby dobrze zrozumieć, o co w tym chodzi. Pozornie proste: nasikaj, odczekaj, sprawdź, było trudne, gdy w tym wszystkim pojawiał się stres. Myślami przeszukiwałam podręcznik od eliksirów, ale nikt jak żyje, nie wymyślił podobnego sposobu. Znacznie bardziej ufałam własnym specyfikom niż kawałkowi plastiku. A może po prostu był zbyt trudny, bym mogła go stworzyć, dlatego się nim nie przejmowałam?
Zamknęłam oczy jeszcze na chwilę, zaciskając paznokcie na kolanach. Próbowałam nie myśleć o ostatnim tygodniu, nie rozpamiętywać i nie zajmować się tym, ufając tylko i wyłącznie własnemu przeczuciu i fusom — wszystko będzie dobrze.
Na test spojrzałam o minutę za późno, niepewna, czy to nie zaburzy wyniku. Co ma być, to będzie.

rzucam sobie na test ciążowy, jak powyżej 80, to zaszłam, z tematu

The member 'Sierra Ignacio' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 45