⟶ Kulisy

Wychodzimy o czasie, a arena wita nas zagrzewającymi brawami, jak zawsze otumaniającym zapachem i przytłumionymi, liżącymi ciała czerwonymi światłami, składającymi się na aranżację występową. Widownia przestaje istnieć, kiedy płynne ruchy kierują ciało tanecznie ku środku, kiedy światła wprawiane są w ruch, a muzyka uderza głośniejszym huknięciem, dając sygnał początkowi układu. Siedem ciał wspinających się pod sufit, feeria iskrzących się kolorów i falujących szarf, szorstka struktura trapezu pod palcami, muzyka dyktująca każdy, wystudiowany do cna ruch.
Świat nie istnieje. Jest tylko euforia, adrenalina, jest świst powietrza i wirujące kolory. Wstrzymywany oddech i zaburzona percepcja. Nie widzę. Czuję. To dotyk jest moim głównym zmysłem, to pamięć mięśniowa gra kluczową rolę. Nie ma miejsca na pomyłki.
Nie ma miejsca na pomyłki, a jednak pomyłek zaszło kilka.
To koniec występu. Ostatni manewr, najważniejszy dla dzieci. Dostosowany do ich możliwości, mimo to spektakularny. Piękny finał, niegroźny przeskok. Bez salt, bez ryzyka.
Bez ryzyka.
Pierwszy błąd popełnia Amy, kiedy ryzykuje. Drugi błąd popełnia asekurant — może nie wyszedł mu czar, może nie zdążył zareagować, może się nie spodziewał. Nikt się nie spodziewał.
Błędu nie popełnia oświetleniowiec, który kieruje lampę z dala od Amy, błędu nie popełnia dźwiękowiec, który natychmiast włącza utwór przejściowy, zagłuszając krzyk dziecka. Czy skutecznie? Nie wiem. Ja również nie popełniam błędu. Nigdy nie popełniam. Moje występy są idealne. Nie ma tu miejsca na błędy. Akrobacja końcowa jest idealna, moje zajęcia były idealne, moje wytyczne były idealne i choreografia też była idealna.
Więc, kurwa, dlaczego?

Kulisy ⟶

Rzut na powodzenie Amy: 5