OBRZĘDY RELIGIJNE
Kościół Piekieł, choć znacząco różni się od tradycyjnych kościołów, jak każda wspólnota tego typu, posiada swoje własne ceremonie, tradycje i obrzędy. Wiele z konwencji jest mocno symbolicznych, mających odzwierciedlać moc i wpływ, jakie Piekło ma na życie wiernych, ale rytuały i modły składane w ich trakcie są jak najbardziej prawdziwe. Z racji tego, że Kościół stanowi podwaliny życia każdego z czarowników, przyjmuje się, że obchodzenie przez nich świąt i regularne uczestnictwo w ceremoniach jest nie tyle prawem, ile obowiązkiem. Sposobów kultywowanie Piekieł jest dokładnie tyle, ilu jest czarowników na świecie. Chociaż nie istnieją w Kościele Piekieł tradycje takie jak spowiedź czy pierwsza komunia, popularnym jest udawanie się do swoich kapłanów, z prośbą o wysłuchanie, radę, a także modlitwę do Piekieł w określonej intencji. Najważniejsze ceremoniały są jednak stałe dla wszystkich wiernych, niezależnie od miejsca na świecie.CZARNE MSZE
Podstawowym obrzędem w Kościele Piekieł jest oczywiście czarna msza. Te odbywają się w każdy 6, 16 oraz 26 dzień miesiąca o godzinie 3 w nocy, a także przy okazji świąt, takich jak Narodziny albo Męczeństwo Aradii. W trakcie tych uroczystości wierni spotykają się w Kościele Piekieł, aby wspólnie modlić się, prosić o wstawiennictwo Lucyfera, Lilith, Aradii oraz wszystkich demonów. Jest to też doskonała okazja towarzyska, nierzadko służąca do plotek albo rozmów przed kościołem, oczywiście już po odprawieniu mszy.
Ceremonia rozpoczyna się od przygotowania ołtarza, na którym umieszcza się pergamin oraz kielich z winem, a wokół niego ustawia cztery płonące świece, symbolizujące kierunki świata. Ołtarz zwykle jest szeroki na dwa metry i długi na trzy metry, pokryty czarnym jedwabiem i musi znajdować się pod wiszącym odwróconym pentagramem, symbolem Piekieł. Msza rozpoczyna się od odczytania inwokacji do Lucyfera, Lilith oraz Aradii. Następnie po sześciokrotnym uderzeniu w gong, kapłan pije wino z kielicha i wznosi toast za zdrowie i powodzenie wiernych. Następnie uczestnicy z pomocą czarów przesyłają swoje wcześniej spisane na pergaminie intencje prosto do czary przed ołtarzem.
Kolejnym etapem jest odczytanie na głos inwokacji związanej z konkretną ogólną intencją, której przeznaczona jest msza, a następnie umieszcza ją pomiędzy dwoma arkuszami pergaminu. W przypadku prawidłowo przeprowadzonego obrzędu pergamin zajmuje się ogniem, co oznacza wysłuchanie modłów przez Piekło. Podpalane tym ogniem są intencje spisane w czarze ustawionej przed ołtarzem.
Msza kończy się sześciokrotnym uderzeniem w gong, ogłoszeniami kościelnymi i mową końcową kapłana.
WPISANIE DO KSIĘGI BESTII
Następuje najczęściej w niedługim czasie po narodzinach noworodka. Wpisanie jego imienia i nazwiska do Księgi Bestii ma być potwierdzeniem ofiarowania tego dziecka Piekłu i zadbania w ten sposób o jego dobre zdrowie i powodzenie jako czarownika. Wpisanie może nastąpić również w przypadku osób niemagicznych, które nawracają się na jedyną słuszną wiarę. Według wierzeń, wykreślenie nazwiska danej osoby z Księgi Bestii odmawia jej też wejścia do domu piekielnego, co oznacza wieczną tułaczkę duszy po świecie żywych. Podczas ceremonii wybierani są również przyszli chrzestni.CHRZEST
Chrzest młodzi czarownicy przechodzą zawsze w dniu 16 urodzin. Najczęściej jest to prywatna ceremonia, na którą zaproszeni są tylko najbliżsi chrzczonego. To doniosła chwila, będąca symbolem wejścia w dojrzałość.Obrządek ten polega na nakłuciu palca sztyletem rytualnym athame. Kropla krwi płynąca z niego zostaje dociśnięta tuż obok jego imienia i nazwiska w Księdze Bestii, co ma symbolizować połączenie się z Piekłem. Z tej okazji czarownicy otrzymują oprócz athame, także własny pentakl, który umożliwia im samodzielne czarowanie, bez nadzoru dorosłego.
ŚLUBY
Śluby w Kościele Piekieł są częścią dedykowanej im czarnej mszy i stanowią moment, kiedy państwo młodzi przyrzekają sobie wierność, uczciwość i miłość, ślubując to nie tylko przed sobą nawzajem, ale też całym Piekłem. Kapłan prosi Lucyfera, Lilith i Aradię o opiekę nad młodym małżeństwem, często wygłaszając dodatkowe przemowy, mające być naukami dla wiernych. Momentem kulminacyjnym jest chwila, w której po nałożeniu obrączek, małżonkowie samodzielnie przebijają sobie palce serdeczne z pomocą athame, a następnie przykładają kroplę krwi do ust drugiej połówki, ostatecznie składając na nich pocałunek i łącząc się przed Piekłem.POGRZEBY
Pogrzeby są ceremoniami wyjątkowo doniosłymi, a pomimo smutku w sercach bliskich zmarłego, niosą też pewną radość, gdyż wierzy się, że zmarły łączy się wtedy ze swoim domem w Piekle.Pogrzeb rozpoczyna się od specjalnej czarnej mszy, która jest odprawiana w kaplicy na cmentarzu dla magicznych w Hellridge. Wyjątkowym momentem jest chwila, w której kapłan, żegnając zmarłego, przykłada jego athame do kropli krwi pobranej z palca zmarłego przy jego chrzcie, a ta rozpływa się w pergaminie, symbolizując uwalnianie się jego duszy do Piekieł.
Zmarły jest chowany twarzą w dół, co jest aktem ukazującym bezpośrednie spojrzenie do Piekieł, tak aby jego dusza bez trudu odnalazła drogę. Przed zamknięciem trumny, bliscy zmarłego mają możliwość pożegnać się z nim i złożyć tam osobiste przedmioty, które miały dla niego znaczenie. Tradycyjnie, zamykając trumnę, kapłan umieszcza tam pentakl i athame zmarłego.
Po zakończeniu obrzędu trumna jest opuszczana do grobu, a wszyscy obecni składają hołd zmarłemu, rzucając na trumnę garść ziemi.
ŚWIĘTA
Najczęściej mające rodzinny charakter. Oprócz czarnej mszy niemal obowiązkowej w Kościele Piekieł, przy okazji tych świąt, czarownicy świętują zwykle w gronie bliskich, zgodnie z tradycjami i ceremoniałami, które przez lata utarły się w społeczności magicznej. Chociaż każdy region różni się swoimi szczegółami, ich motywy są niezmienne, niezależnie od miejsca na świecie.
MĘCZEŃSTWO ARADII (OSTATNI WEEKEND MARCA)
To święto ruchome, odbywające się zawsze w ostatnią sobotę i niedzielę marca, mające być upamiętnieniem dnia, w którym Aradia przelała swoją krew, aby otworzyć Wrota Piekieł i na świat wydobyć płynącą z nich magię. To czas raczej wesoły, ale bardzo rodzinny. Oprócz zwyczajowej czarnej mszy wierni najczęściej spędzają czas ze swoimi bliskimi i kultywują historię czarownic. W tym czasie odbywają się także prywatne pielgrzymki do Hellridge, gdzie dochodzi do prób odkrycia Wrót Piekieł - niestety bez rezultatu.Typowymi tradycjami w trakcie Męczeństwa Aradii, oprócz wspólnego odmawiania modlitw ku jej czci, jest odnawianie rytuałów mających wspierać moc użytkownika i rozwijać jego magię. To doskonały czas na samorozwój i analizę własnych słabości i daru, jaki został wysłany z Piekła.
Przyjęło się, że w przez cały czas trwania święta czarownicy mają na sobie przynajmniej jeden czerwony element stroju. Kobiety najczęściej stawiają na piękne i eleganckie sukienki w tych barwach, natomiast mężczyźni preferują mniej rzucające się w oczy dodatki, jak na przykład poszetka, albo - widoczna najczęściej wśród młodzieży - kamizelka. Kolor ten ma symbolizować krew przelaną przez Aradię.
Męczeństwo Aradii jest czasem ucztowania. Pija się wtedy czerwone wino i mocniejsze trunki, frywolnie barwione na szarłat. Tradycyjne potrawy to często dania na bazie czerwonych składników, takich jak papryka, pomidory, albo czerwone owoce. W trakcie posiłku i tak wszyscy myślą tylko o Cieście Aradii - kultowym placku z owocami, który od lat zdobi stoły wszystkich czarowników. Tradycyjnie placek jest przygotowywany na bazie puszystej gruszki i żółtych borówek Padmorów, ale w wielu domach istnieją własne osobliwe tradycje co do dokładnego przepisu. Podzielenie się takim plackiem ma symbolizować pojednanie i wspólny cel. Najczęściej po zjedzeniu go, najstarszy z członków rodziny ma okazję do podzielenia się własnymi przemyśleniami i wiedzą. Zwykle odczytuje on wtedy treści z Księgi Bestii i naucza najmłodszych o znaczeniu poświęcenia Aradii. Dzieci i młodzież wręczają mu wtedy w podziękowaniu własnoręcznie wykonane amulety, które przygotowują wcześniej w szkółce kościelnej. Równie częstym jest zwyczaj obdarowywania takimi rodziców i mentorów.
NOC DUCHÓW (31 PAŹDZIERNIKA)
Noc Duchów (przez niemagicznych zwana również Halloween), jest istotnym czasem w kalendarzu czarownic. Znana jest z tego, że w tym dniu granice między światami stają się cieńsze, umożliwiając tym samym łatwiejszy kontakt z duchami i innymi bytami. To wspaniały czas na kultywowanie śmierci. Oprócz typowych tradycji takich jak przebieranki i wędrówki po domach jak "cukierek albo psikus", czarownicy poświęcają ten wieczór na zabezpieczenia domu przed złymi bytami i rytuały związane z powietrzem.Nie bez powodu tej nocy kolejki do medium ustawiają się na długie mile, jako że tradycyjnie to czas, kiedy istnieje największe powodzenie skomunikowania się ze zmarłym. Wierzy się, że tej nocy dusze wędrują po realnym świecie, odwiedzając swoich bliskich i załatwiając niedokończone sprawy. Popularne jest stawienie wtedy swoistego ołtarzyka dla nich, na którym znajdują się zdjęcia, pamiątki i rzeczy osobiste zmarłego, co ma symbolizować otwartość domu na ponowne połączenie oraz oczywiście pamięć.
W Noc Duchów czarownicy udają się na cmentarz, gdzie tradycyjnie odpalają setki świec, mających nieść jasność zmarłym i wskazywać im drogę w tej wędrówce. Najbardziej konserwatywni sataniści twierdzą, że nie odpalenie świecy na grobie zmarłego może skazać go na zgubienie, więc zwłaszcza w starszych pokoleniach podchodzi się do tej kwestii bardzo poważnie.
W trakcie Nocy Duchów dzieci noszą przebrania, które pierwotnie miały na celu ochronę przed złymi, żądnymi zemsty duszami. Wierzono wtenczas, że zakładając dzieciom straszne maski, można przestraszyć duchy lub zamaskować swoją obecność, ale obecnie przebieranki mają wydźwięk typowo kulturowy.
NARODZINY ARADII (25-26 GRUDNIA)
Święto to obchodzone jest w tym samym czasie co Boże Narodzenie wśród niemagicznych, gdyż w dniu, w którym narodził się Jezus, na świat zstąpiła także Aradia, aby pod postacią Marii Magdaleny czcić Lucyfera. To czas bardzo rodzinny, najczęściej spędzany na jedzeniu obfitych kolacji i wręczaniu sobie prezentów. Mówi się też, że noc z 25 na 26 grudnia jest najlepszym momentem na powicie silnego i obdarzonego niezwykłą mocą potomka.Tradycyjnie wiele rodzin czarownic dekoruje w tym czasie specjalne drzewko, symbolizujące rozwój i narodziny. Zamiast tradycyjnych u niemagicznych bombek i światełek z aniołkami, drzewko dekorowane jest amuletami, małymi symbolami magicznymi i kolorowymi wstążkami, które mają przyciągać szczęście. Pod choinką, czarownicy zostawiają sobie nawzajem symboliczne prezenty, które 25 grudnia rano są otwierane przy obecności całej rodziny. Później domownicy wspólnie gotują, przygotowując kolację. Typowymi potrawami w tym czasie jest zupa z soczewicy, która ma przynieść dobrobyt w nadchodzącym roku oraz karmelowy piernik, nierzadko wzbogacany dodatkowymi składnikami, syropami i owocami. Najważniejszym elementem jest chleb pieczony na kształt kobiety, który następnie jest spożywany w trakcie kolacji. Zwyczaj pocałunku pod jemiołą, w całości zapożyczony od niemagicznych, jest niezwykle popularny wśród czarowników, którzy wierzą, że przynosi on szczęście w miłości.
O północy z 25 na 26 grudnia zawsze odbywa się doniosła czarna msza, uświetniana występem kościelnego chóru, najczęściej prowadzona przez samego Arcykapłana i Arcykapłankę lub, w przypadku Katedry, przez samego Kardynała.
Następnego dnia popularnym jest dobroczynność i dzielenie się posiłkiem z biedniejszymi, co jest ulubionym zajęciem zwłaszcza możnych kobiet, które próbują w ten sposób przypodobać się społeczeństwu.
SABATY
Sabaty to wyjątkowe zjazdy czarownic i czarowników. Można je przyrównać do wydarzeń o międzystanowym, a nawet krajowym lub globalnym charakterze i symbolice. Najbardziej znane i kultowe sabaty odbywają się oczywiście w kolebce całej magii na ziemi, czyli w Hellridge, a dokładniej w Cripple Rock, gdzie podobno przed wiekami otwarte zostały Wrota Piekieł. Najważniejsze z sabatów to Uczta Ognia (dedykowana Lucyferowi), Noc Walpurgii (dedykowana Piekłu) i Burzowa Pełnia (dedykowana Lilith).
UCZTA OGNIA (2 LUTEGO)
Uczta Ognia to pierwszy i jeden z najważniejszych sabatów, odbywający się ku czci Lucyfera. Jego najbardziej znana odsłona ma miejsce oczywiście w Hellridge, dzielona na Cripple Rock i magiczną dzielnicę Deadberry, co przyciąga setki czarowników z całego kraju. Rytuały związane z ogniem są głównym elementem tego sabatu, przypominającym o władzy i mocy Lucyfera. Ceremonie nierzadko mają formę wielkich ognisk, wokół których zbierają się uczestnicy. Przestrzeń jest starannie przygotowana i ochraniana przez protektorów Czarnej Gwardii.Uczta Ognia trwa zwykle dwa tygodnie, od drugiej połowy stycznia, i kończy się wspaniałą czarną mszą 2 lutego ku intencji wstawiennictwa Lucyfera.
