Sen - projekcja wyobraźni zamknięta na rozmytych krawędziach świadomości. Tym razem wystarczyło zamknąć oczy, by - z kilkusekundowym opóźnieniem - pojawił się pod powiekami. Nie było w nim miejsce na mit prometejski, który, od dwudziestego szóstego dnia lutego stanowił nieodłączny element jego koszmarów. Słyszał skrzypienie klepek podłogowych uginających się pod ciężarem jego ciała, gdy - w ciemności przełamanej snopem bladego światła, którego źródła nie mógł zlokalizować. Czuł, poza duchotą, unoszący się w powietrzu fetor wilgoci i stęchlizny, wdzierający się do dróg oddechowy za każdym haustem powietrza. Widział spływający spod sufitu oblepiony pajęczyną żyrandol, a na ścianie gradient kolorów - pożółkną od tytoniu kremową tapetę zroszoną kroplami ciemnej, zaschłej krwi, jaka - najprawdopodobniej - była świadectwem tragedii, jaka dotknęła te miejsce. Miejsce z jego ust, miejsce, gdzie ukryte były jego wspomnienia. Kilka kroków dalej natrafił na ślepy zaułek zwieńczony zwierciadłem oprawionym w srebrną ramę z kunsztownymi zdobieniami.
Dwa kroki później stanął przed swoim lustrzanym odbiciem. Dwa oddechy później uświadomił sobie, że twarz, która na niego spogląda, nie była jego własną. Należała do mężczyzny, być może starszego od niego o ponad dekadę. Usta miał wykrzywione w grymasie obojętności, w niebiskich oczach dogasała iskra złości.  Nad jego ramieniem majaczyła inna sylwetka - obsydianowa, szkaradna podobizna Lucyfera lewitowała kilka centymetrów ad ziemią, wskazywała narysowany pentagram na ścianie, który rozmyła się w gwałtownych spazmach zaciskających się pięścią strachu na cecilowym gardle. Gwałtownej pobudce towarzyszył bezdech, drgawki szarpiące mięśniami i dźwięk dzwonów kościelnych wślizgujących się do sypialni przez uchylone okno.
By stanąć na nogi, wystarczył zimny prysznic, mocno kawa i trzy papierosy. Zbliżając usta do krawędzi kubka, przewertował szkicownik, gdzie na ich stronnicach naszkicowana została mapa wspomnień. Miejsca, w których bywał. Obsydianowy wizerunek Lucyfera nie dawał mu spokoju podobnie, jak natarczywa i równie hipnotyzująca para niebieskich oczu. Spojrzał przez ramię, na okno, jakby w obawie, że zerkają na niego spod koronkowej firanki.
Mieszkanie opuścił po pięciu papierosów, chociaż zapach jaśminy kuł go w nozdrza jeszcze na klatce schodowej. Mijając drzwi mieszkania numer sześć przypomniał sobie o obiecanych Barty'emu plastrach bekonu. Później, zajmie się tym później, najpierw musiał skonfrontować swoje podejrzenia z rzeczywistością.
Za drzwiami kamienicy przywitał go chłód poranka. Zapiął kurtkę pod samą szyję i wsunął ręce do kieszeni. Z papierosem między zębami, nadał swojej wędrówce szybszego tempa.
- Spokojnie, młodzieńcze, zdążysz. Msza zacznie się za kwadrans - usłyszał i spojrzał przez ramię, lokalizując właścicielką tych słów, starszą panią. Zdławił śmiech w krtani. W gmachu Kościoła pojawiał się sporadycznie. Podarował jej jedna z ładniejszych uśmiechów w swoim arsenale. To niego poranna msza była jego priorytet.
Do celu swojej ekspedycji dotarł jeden papieros później. Sklep z dewocjonaliami – z szkaradnym, niezwykle okazałym wizerunkiem Lucyfera na wystawie. Zanim ciche, stłumione przez echo korków przekleństwo, doleciało do jego uszu, skrzywił usta w grymasie obrzydzenia, a potem podążył za źródłem tej wiązanki. Okazał się z nim mężczyzna, który próbował zmusić zapalniczkę do współpracy. Pięć cecilowych palców zamknęło się na podobnym przedmiocie, kiedy prawa dłoń niemal od razu zanurkował do obszernej kieszeni kurtki.
- Złośliwość rzeczy martwych - słowom towarzyszył subtelny, układający się w kącikach warg uśmiech. Podszedł do mężczyzny na odległość trzech kroków. – Ta nie powinna odmówić panu posłuszeństwa - wyciągnął ku niemu dłoń z zapalniczką. Tlący się w kącikach ust papieros potwierdzać miał słuszność cecilowej hipotezy.

Nie wzgardził zapalniczką.
Cecil prześledził drogę papierosa. Obserwował, jak ten, trzymany między smukłymi palcami, w końcu ląduje w ustach swojego właściciela. Z tych samych, z których ledwie kilka minut temu sączyła się wiązana przekleństw. Gdy mężczyzna ku niemu zerknął, po ścianie cecilowego gardła, poza lepką konsystencją śliny, spłynął posmak, któremu najbliżej było do goryczy.
Rysy twarzy nieznajomego były uderzające podobne do tych, jakie rysownik, w ferworze gwałtownych, zakleszczających się strachem na jego gardle emocji, przeniósł na stronę szkicownika o czwartej nad ranem. Ręką mu drżała, kiedy dociskał ołówek do kartki. Na ustach zamierały bełkotliwe słowa, które mamrotał do siebie, tkwiąc w amoku.
Ciche westchnienie ułożyło się grymasem na jego wargach. By ukryć swój chwilowym stan oszołomienia, jaki nie zatlił się na jego obliczu w formie ekspresji, gdyż zdołał ją skutecznie stłumić maską pozornej uprzejmości, skupił wzrok na oknie sklepowy, zatrzymując go na szkaradzie mającą pełnić rolę zachęty.
Nietypowa, a może raczej niebanalna, ale przyciągająca uwagę piwnych tęczówek uroda zapadała w pamięć. Cecil pomylić  jej nie mógł z żadną inną. Czasem, w chwilach takie, jak te, gdy nie potrafił odróżnić snu od jawy, a płytko pod skórą wił się dreszcz, wydawało mu się, że balansował na granicy fikcji i rzeczywistości, które oddzielała cienką, wręcz niedostrzegalną dla ludzkiego oka linia obłędu.  Obecnie czuł jak wspina się po wąskim karterze krtani, przez co nie był pewny, czy jest stanie zmusić struny głosowe do współpracy.
"Dzieciaku" infantylnym rozbawieniem próbowało rozlać się na cecilowych wargach, ale uparcie usta pozostały niewzruszone na kłębiące się pod kopułą czaszki myśli.
Pomożesz odnaleźć mi drogę?, chciał zapytać, ale słowa milczeniem zawiesił w oddechu.
- Kto nie błądzi, ten nie odnajduje drogi - refleksyjna myśl opuściła jego usta, zanim zdołał ugryźć się w język,  wraz z nią subtelny uśmiech zafalował w kącikach ust, jednak oczy pozostały obojętne na tę oznakę radości. Spojrzenie uparcie wbite miał nadal w sklepową witrynę. Udawał, ze widok, który tam zastał, niezwykle go absorbował.
Dlaczego mężczyzna pojawił się tu akurat dzisiaj, akurat o tej porze, akurat, gdy Cecil próbował zrozumieć, czemu przyśniła mu się zakuta w obsydianie sylwetka Lucyfera? Dlaczego sen, który pozostać powinien pod powiekami, prześlizgnął się do świata, w którym nadzieja umierała jako pierwsza?
Przypadek czy zrządzenie losu?
Która stronę odsłoniłaby przed nim zapląta w paprochy moneta ciężąca na dnie kieszeni, gdyby nią rzucił?
- Paskudztwo - mruknął, jakby do siebie, pod nosem. Weszło w konflikt z jego poczuciem estetyki. To Lilith powinna spoglądać na niego zza szklanej szyby. – Nie uważa pan, że ta figurka obraża Lucyfera? Jest paskudna - skrzywił się, jakby sama wzmianka o dewocjonaliach go gorszyła. – Bo wątpię, że w takiej formie da się uchwyci jego majestat -  dodał, czując jak o tych słów piecze go język. Lilith, wybacz. Nigdy nie dorównywał Królowej Piekła do pięt. – Kościół był moim celem. Od tej strasznej tragedii, która dotknęła plac Aradii, staram się, przynajmniej trzy razy w tygodniu uczestniczyć w porannej mszy.
W końcu, przełamując wewnętrzny upór, który zmodernizował się gulą w jego przełyku, przeniósł spojrzenie na twarz swojego rozmówcy. Utkwił je w przenikliwy kolor jego oczu. Te same oczy spoglądały na niego w śnie.
Można ironicznie powiedzieć, że stało przed nim jego lustrzane odbicie.
- Bo boję się, że znowu zaryglują drzwi. - Wsunął do ust papierosa, dotychczas obracanego między palcami. –  Lekcje zaczynają mi się dopiero za półtorej godziny. – Przejął zapalniczkę od mężczyznę i musnął jej płomieniem kraniec cygaretki, by w końcu uzupełnić deficyt nikotyny za którą tęsknił jego organizm. – Uściślając, o ósmej czterdzieści. Zdążę. - Szkołę skończył przed laty, ale, z ukłuciem satysfakcji w klatce piersiowej zagrał talią kart rozdaną przez mężczyznę, chociaż już dawno został rozliczony ze swojego hazardowego talentu.
Podejrzewał kim – metafizycznie - nieznajomy był, jednak nie wiedział czego chciał.
Gra cieni padająca na jego twarz fascynowała Cecila w równym stopniu.

Wbił spojrzenie w nieruchomy wizerunek Lucyfera; był równie paskudny, co jego wyznawcy, brutalnie po trupach dążący do celu. Pamiętał kobietę pochylającą się nad barem. Pewność siebie, która zgasła pod naporem jego propozycji, gdy nie rozstała się ze zdrowym rozsądkiem i nie wyszła za nim z pubu. Broń, która miała pod rękę, nie zaszczepiła w niej fałszywego poczucia bezpieczeństwa? Chciał poznać wszystkie jej lęki, rozebrać je na części, mieć je w garści. Wysłać pod jej powieki sen, który wydusi z płuc przechowywany tam powietrze. Przypieczętować ich losy – najpierw  spojone w zagajniku i nieco później – w Chyżym Ghulu. Kim jesteś? Jak cię odnaleźć?; wiedział, że to tylko kwestia czasu.
Czując na sobie ciężar obcego spojrzenia, zainicjował kontakt wzrokowy z stojącym przed nim mężczyzną. Wyraz uprzejmości, który wykrzywiał jego wargi, nie zniknął, nieco się pogłębił. Podające na niego cienie nadal igrały z emocjami odciśniętymi na jego twarzy; jesteś tym, który błądzi po krętych ścieżkach mojego umysłu, tym, co odebrał mi wspomnienia?
- To jedna z ścieżek kariery zawodowej, którą rozważam –  odpowiedzi towarzyszyła śmiertelna powaga nie zaburzona drwiną, którą kłębiła się, razem z refleksjami, pod kopułą czaszki. Wątpi pan, że się nadaje?, chciał zapytać, ale ugryzł się w język; drwina była wystarczającą podpowiedzią. – Nic tak nie pogłębi mojej wiary w Piekielną Trójcę, jak praca w kościelnych murach.
Nic tak nie pogłębi mojej wiary w Lilith, jak zupełne odwrócenie się od zasad, jakie wyznawał zdemoralizowany, przekupny Kościół Piekieł, któremu coraz bliżej było do hiszpańskiej inkwizycji.
- Więc -  kontakt wzrokowy z odznakę policyjną, która nieoczekiwanie pojawiła się w ręku mężczyzny, trwał ledwie ułamki sekund; wystarczająco, by dostrzec widniejące w rubryce z danymi osobowymi nazwisko - Venoir – szczęście nadal mi sprzyja. To jest Deadberry, zapomniał pan? Znajduje się poza zasięgiem zainteresowania lokalnej policji.
Tutaj za sznurki władzy ciągnął Kościół i podległa mu Gwardia, zupełnie bezużyteczna w obliczu nieszczęść, które spadły na Plac Aradii, tuż przed ich widocznie niedostatecznie czujnym nosem. Poza jednym kapłanem (niechronionym przez niego), nikt inny, z odpowiednim wachlarzem umiejętności, nie pofatygował się, by zjawić się w epicentrum wydarzeń, gdzie kilku czarowników spłonęło żywcem, a cala reszta nie odnalazła schronienia pod dachem świątyni.
Kapłani byli coraz bardziej radykalni w swoich działaniach. Lucyfer był wyłącznie biernym uczestnikiem tych działań?
- Doceniam, że troszczy się pan o edukacje nieletnich obywateli - zdławił rozbawienie, które chciało rozciągnąć jego wargi w głębszym grymasie uśmiechu, gdy przybrał nową tożsamość; nazywam się Jace Darcy, mam siedemnaście lat i chodzę do tutejszego liceum - ale i bez tego wywiązuję się ze swoich obowiązków. Wizyta na komisariacie z takiego błahego powodu może jedynie nadszarpnąć moje zaufanie do lokalnej władzy, bo z formalnego punktu widzenia nie łamię prawa - nie spodobały ci się anonimy, Venoir? – Pod jakim zarzutem mnie pan aresztuje, panie Venoir? – zainteresowanie rosło z każdym kolejnym słowem policjanta. – Za potencjalną domieszkę demoralizacji objawiającą się w paleniu tytoniu? – W ramach demonstracji wsunął sobie papierosa do ust; co teraz?, ciekawość paliła go w ciasny tunel przełyku.