First topic message reminder :

Żadnych telefonów.
Niepisana zasada jest prawem ożywionym — świat w ruinach, tunele we mgłach, strach w płucach i krew na ustach to nie powód, żeby dzwonić; apokalipsa to nie wymówka; strach to nie uzasadnienie.
— No. Mówiłem przecież — muzyka zagłusza świat, ale jego nie potrafi — sylaby smakują zbyt trzeźwo, zbyt miałko, zbyt mdło. Coś się zepsuło, czegoś już nie ma; tego banchetto nie zje już nikt. — Mafia słucha tylko połowy telefonów w Little Poppy.
Druga połowa ma ładne słuchaweczki i ukryte żoneczki, i dzieci, o które bardzo się boją, dlatego Valerio robi wszystko, żeby wydobyć ten strach. Czasami się udaje, czasem nie, czasem ślady zadrapań na skórze to dzieło rąk dwa dni wcześniej wycinających pierniczki; za grzech można odpłacić tylko grzechem.
Im szybciej miejsce pasażera to zrozumie, tym szczęśliwsze będzie.
Tej nocy grzech kumuluje się w opuszkach palców, w pięciu miejscach stycznych — tam, gdzie skóra napotyka dotyk, kąt rozchylenia aprobatę, nasilony uścisk niewypowiedzianą potrzebę przekonania się, w którym momencie cara cugina powie basta. Jak daleko może się posunąć, ile centymetrów odkryć, co zrobić z nowoodkrytym lądem, gdzie wetknąć włoską flagę, skąd wydobyć pierwsze złoża przyjemności?
Al Bano ma wszystkie odpowiedzi świata, ale tych akurat nie.
— Non sapevo — słowa poruszają kącikami ust, kąciki ust pełzną w górę — Paganini uśmiecha się, ale to nie jest wesoły uśmiech; ani miły; ani szczery. Nadjeżdżające z naprzeciwka auta na sekundę oblewa jego twarz jaskrawym światłem — w takich momentach widać go naprawdę.
Valerio numer jeden znika; Valerio numer dwa siedzi za kierownicą i od dwudziestu lat jest duchem.
Życie Anniki pęcznieje od zjaw — czasem wracają w snach, czasem dzieli z nimi kabinę mustanga, czasem budzi się obok nich w małżeńskim łóżku, chociaż Paganini nie musi pytać, żeby wiedzieć, od ilu lat małżeńskie łóżko było muzealnym artefaktem.
Jak jej mąż.
— W końcu umarł? — zaskoczenia w nim tyle, co w dłoni delikatności; zaciskane na skórze palce zostawiają blady odcisk, widmowy ślad, piętno, które będzie musiała ścierać, aż poleje się krew — jeśli zacznie płakać w trakcie, czerwieni będzie więcej. — Va bene. Martwy bardziej się przyda.
Słowa wiszą w powietrzu i gubią się gdzieś pomiędzy siedzeniami — gdyby wsunął w nie palca, mógłby wygrzebać lepką obecność niespełnionego życzenia. Zamiast tego dłoń — powoli, ale dobitnie — odrywa się od skóry; złamanie przysięgi małżeńskiej wbija czwarty bieg i prowadzi do naruszenia innego prawa — coś—tam o ograniczeniach prędkości w terenie zabudowanym. Ta nagła cisza, w której słychać tylko głos Al Bano, rozciąga się w nieskończoność; za szybami mustanga migają budynki, na niebie krwawią gwiazdy, w ustach dojrzewa—
— Finalmente una bella notizia.
Słowa wyciskają z płuc śmiech; brzmi na coś odruchowego, efekt uboczny wizji najlepszych lat młodości u boku kogoś, kto nawet nie stanął — w tym na wysokości zadania — więc teraz cara Annika musi skrzyżować paluszki i poluźnić nóżki z nadzieją, że Ben weźmie tę sprawę.
Buona fortuna; przyda się w podróży do wolności.