Prawo do telefonu w wolnym kraju miało być właśnie tym — prawem. Okazało się być przywilejem. Dwóch uderzeń serca potrzebowała na rozważenie dylematu w głowie, trzech na przypomnienie sobie numeru telefonu do Veritych i kolejnych czterdziestu na jego wybranie. Czas potrzebny na to, by rozległ się sygnał połączenia jest czasem na to rozgonienie mgły mózgowej.
Co powiedzieć?
— Ben? — Upewnienie się jest kluczowe — nie chce, by o wszystkim wiedziało zbyt wiele par uszu — tu Annika. Przepraszam za tę porę, ale dzwonię z pokoju przesłuchań w Kazamacie.
Śmiech pozbawiony wesołości, nerwowa reakcja obronna. I chwila ciszy potrzebna na zebranie myśli.
Jak to ująć?
— Aresztowali mnie w związku z morderstwem. — Urwała gwałtownie, połykając ostatnią głoskę.
Nie da się ująć tego dobrze.

Rozpaprane sny zerwały swoje nici w momencie pierwszego dzwonka telefonu przy łóżku. Po nim nastał drugi — głośniejszy. Ciemność za oknem i nieznaczny ruch po swojej lewej stronie oznaczały, że jest środek nocy, a tego typu telefony nigdy nie dotyczą prozaicznych spraw.
— Halo? — odpowiedział zaspanym głosem, zaraz potem zapalając lampkę nocną, która miała dać złudne poczucie światła. — Annika? — rozpoznał głos.
Nie był jej terapeutą. Adwokat to nie psychiatra, do którego dzwoni się w środku nocy po leki na uspokojenie. Musiało stać się coś złego, a coś złego, oznaczało, że:
— Spokojnie. Jesteś w kazamacie. Aresztowana? — przetwarzał informacje, ale sen był już tylko wspomnieniem.
Przecież mówiłem, że masz być grzeczna. Słowo morderstwo zabrzmiało o dziwo realnie. Dlaczego siostry jego przyjaciół zawsze muszą pakować się w podobny syf? Dlaczego jedna z nich, nie może z uśmiechem na ustach piec ciasteczek dla swoich dzieci? Ofiara nasunęła się sama: Moriarty?!
— Rozumiem. Nic więcej nie mów. To na pewno pomyłka. Kto został zamordowany? — starannie dobierał słowa, Rzecznicy na pewno słuchali.

Terapia to żart, a jakikolwiek spokój leży daleko poza zasięgiem.
Gdyby Annika była naprawdę sobą — tą dumną, przekonaną o tym, że może tyle samo, co chłopcy i niezależną — ze swojego prawa do telefonu nigdy by nie skorzystała.
Rzeczywistość poddała wyobrażenia surowej weryfikacji — teraz drżąc, trzyma oburącz słuchawkę, a czoło oparte o ścianę pokoju to jedyne, co utrzymuje ją w pozycji pionowej — jest bezradna, prosi o pomoc, słucha poleceń i dobrych porad Cioci Gwardzistki, której wtóruje Wujek Ben. W międzyczasie próbuje tylko miarowo oddychać.
Nie jest już sobą.
Nie jest dziś sobą.
— Kobieta, która włamała się do pracowni Vittorii. Było ich dwoje, zaatakowali mnie i jeszcze— — krótka pauza, potrzebna na wstrzymanie łez. Annika robi wszystko, by nie pogorszyć swojej sytuacji krwawą demonstracją kobiecego bólu.
Histeryczka — usłyszy.
A nikt nie wierzy histeryczkom.
— —jeszcze jedną osobę — przełknięcie śliny było jak połknięcie opakowania pinezek. Ale pomogło opanować drżenie głosu.

Benjamin, siadając na łóżku, przełknął gorzką ślinę. Ni na moment słuchawka na odstąpiła ucha, a Benjamin drugi — wybawiciel od złego — słuchał każdego słowa, jakby próbował przy okazji wychwycić dźwięki otoczenia. Nikt nie krzyczał, nikt nie odprawiał tortur. Chociaż tyle. Gwardii zawsze wydawało się, że są ponad prawem, równocześnie twierdząc, że stanowią prawo. To nie miało znaczenia, bo prawo było tylko regułami gry, a zasady można łamać, jeśli jest taka potrzeba. Podobnie jak palce. Nikt nie ośmieliłby się ruszyć pani Faust ani panny van der Decken. Raczej...
— Cśśś... Już dobrze, Annika. Spokojnie, nic ci nie będzie — powiedział kilka słów otuchy, słysząc, jak klientka w słuchawce zaraz rozpocznie lament. — Jak mówisz, padłaś ofiarą napaści. Jestem pewien, że to aresztowanie to pomyłka — a jeśli nie, to sprawię, by pomyłką się stała. — Nie zrobiłaś nic złego. Kto był z tobą? — jeśli Vittoria — mieli problem.
Obcego łatwiej wrobić w poczucie winy, ale Vittorii by tego nie zrobił. Nawet jeśli teraz nosiła nazwisko L'Orfevre.
— I gdzie jest teraz ta osoba? — przygotowywał linię obrony, nie-. Ataku.
Atak jest najlepszą obroną.
W tym samym czasie wstał już z łóżka, odchodząc od niego na długość kabla, by sięgnąć po paczkę papierosów leżącą na komódce.

Pomyłka.
Naturalnie, że wszystko było pomyłką. Oskarżenie o napaść z morderstwem i wieczór komediowy nad zwłokami to przepis na majestat Kościoła zdeptany brudnym butem Gwardzisty.
Słowa pocieszenia ignoruje, nie chce się nad nimi roztkliwiać i nie może. Potrafi się uspokoić sama. Robi to od zawsze.
— To jest pomyłka — potwierdza, choć nie wie, czy może w to wierzyć. Moc tamtego czaru pozostała z nią do samego końca. Tak samo, jak iluzoryczna łapa na gardle.
Kto był z tobą? Generuje kolejną porcję wdechu, a za nią odpowiedź.
— Przypadkowy federalny. Prosto z ulicy trafił do pracowni, kiedy zrobiło się—
Źle. Pauza. Przełożyła słuchawkę z ręki do ręki — z jednego ucha do drugiego. Nogi w ślad za nią przenoszą ciężar — z jednej na drugą.
— Jest w kazamacie, ale rozdzielono nas. Drugi włamywacz też żyje i jak żegnaliśmy się w Bella Donnie, był nieprzytomny.
To dwóch potencjalnych świadków.

Przypadkowy federalny sprawił, że na twarzy Benjamina natychmiastowo pojawił się uśmieszek. Czarni nie lubią niebieskich, niebiescy czerwonych, a czarnych nie lubi nikt. Agencja federalna w Saint Fall? Po co? Był pewien, że sam fakt jej istnienia przysparza Gwardii problemów, więc agent federalny jako punkt zaczepiania brzmiał niczym cud. Jakby z nieba spadła wata cukrowa. Największe marzenie Georgie.
Jedną dłonią skierował papierosa do ust, natychmiast go odpalając.
— Dobrze. Ubiorę się i już do ciebie jadę, ale posłuchaj mnie teraz uważnie — Gwardia potrafiła grać na nosie. — Nie jestem pewien, jak szybko mnie do ciebie dopuszczą. Przekaż im, że będę cię reprezentował w tej sprawie. Dopóki nie przyjadę, nie mów nic. Możesz się przedstawić i podać adres do korespondencji i to tyle. Nie odpowiadaj na żadne dodatkowe pytania, dopóki nie będę obok, dobrze? — potrzebował potwierdzenia i obietnicy. — Mam kogoś powiadomić?
Johana? Rodziców? Moriarty'ego (przecież żyje)?

Nie spodziewa się, że będzie łatwo. Widziała też, co działo się na miejscu zdarzenia i złośliwość Gwardzistów przerasta nawet jej własną.
A jednak.
Nie ma ochoty popychać na minę nikogo, kto na to nie zasłużył — i to dręczy ją najbardziej. Żadne z nich nie zamordowało z zimną krwią, próbowali tej kobiecie uratować życie.
A tamta kurwa sama prosiła się o swój los, nie odpuszczając do samego końca. Czy cokolwiek w pracowni (mi spiace, Vittoria) było warte tego, by za to ginąć?
Irracjonalne poczucie niesprawiedliwości znów bierze górę i zaciera odcisk trupa na powiekach. Na chwilę Annika zapomniała o niej, skupiona na bólu własnym.
Słucha uważnie. I przytakuje.
— Jasne — potwierdzenie. Na obietnice nie jest gotowa, złamała już tę pierwszą. Składanie teraz drugiej to zuchwałość, na jaką jej nie stać. — Nie powiem nic bez mojego adwokata — pustka w oczach odpowiada perfekcyjnie pustce tych kilku słów.
Mam kogoś powiadomić?
Długie westchnięcie, któremu po drugiej stronie słuchawki towarzyszy pocieranie wewnętrznych kącików oczu.
— Nikogo. Jeśli nie musisz.
Bo to pierwszy raz zniknęła na całą noc?

Jeszcze przez chwilę tkwił zawieszony w ciszy, jakby z gardła chciały wydobyć się pytania: jesteś pewna? Maxim też kiedyś zniknął bez śladu, została po nim wyrwa? Jesteś pewna, że chcesz to im robić?
Nie zapytał.
— W porządku. Nie muszę. Jesteś dorosła. To twoja decyzja. Jadę do ciebie — powiedziane prędko miało być zakończeniem rozmowy.
Jednostajny sygnał w słuchawce po drugiej stronie jasno o tym świadczył.

z tematu x2