Cztery kroki w lewo, pięć w prawo, dwa w przód, ani jednego w tył.
Ile można podnosić słuchaw—
— Williamson!
Nie planował krzyczeć; była trzecia nad ranem, to nieeleganckie, ale gdyby ktoś w tej sekundzie zapytał Perseusa, co jest nieeleganckie, odparłby, że niewracanie na noc, kiedy wyszło się—
— Cześć. Gdzie jesteś?
— po mleko. Tylko mleko. Ile można kupować mleko, Ores?
— W domu, oczywiście, tak, odebrałeś przecież. Więc—
Może doi krowę, Percy; głos w jego głowie zabrzmiał poważnie. Perseus chciał go złapać i nakarmić za karę lukrecją.
— Posłuchaj.
Serce w piersi wygrywa dziesięć tysięcy uderzeń na sekundę; Winnie na pewno stwierdziłaby arytmię, może powinien do niej zadzwonić i—
— Williams— — nie, to nie tak; nie dzwoni do nazwiska, tylko człowieka po drugiej stronie. Do kogoś, kto odbiera telefony o trzeciej nad ranem i może być ostatnią deską ratunku dla tonącej, greckiej łajby. — Barnaby, ja—
Cisza po drugiej stronie mogłaby przygniatać, gdyby nie była znajoma.
— Martwię się o Oresa — każdego dnia od czternastu lat; od dziesięciu boleśnie. — Nie wrócił do domu.
Od sześciu lat zawsze wracał; nawet, kiedy nie wracał, dzwonił, bo wiedział, że pierwsza myśl po nieoczekiwanym zniknięciu to—
— Co, jeśli on—?
Zamiast butelki mleka mógł kupić piwo, whiskey, koniec świata.

Cztery sygnały, pięć przekleństw, dwa pod nosem, ani jednego do słuchawki; trzecia nad ranem to nie wymówka.
Sen wymknął się przez uchylone okno sypialni — do chłodu nocy dołączył ten osnuwający plastik. Telefon przylgnął do policzka ozdobionego nierównymi szlaczkami odciśniętymi przez poduszkę; spał tak dobrze po raz pierwszy od—
— Wiesz, która—
Jest godzina? Echo sprzed dwóch tygodni wypaliło znajome piętno na miedzianych zwojach kabli; spojrzenie, w drodze do wąskiej wyrwy w zaciągniętych zasłonach, zahacza o poduszkę obok — kolejne słowa balansują na granicy słyszalności.
— Kiedy wyszedł? — z więzienia? Siedem lat temu. Z nałogu?
Nigdy.
Ciepła pułapka łóżka wyswobadza go bez oporu; rozbudzenie to kwestia sekund, wymknięcie do salonu — kilku cichych kroków i ostrożnie przymykanych za sobą drzwi; zupełnie, jakby nie chciał zakłócić nadkruszonego spokoju sypialni. Zafeiriou mówił do słuchawki nieskładnym strumieniem podniesionych słów; ciszej, Percy, obudzisz—
— Może miał się z kimś spotkać? — gęsty mrok salonu zamazywał kształty; odnalezienie drogi na kanapę przypłacił potknięciem się o czyjegoś buta — lewego; winowajcę widać nawet w ciemności — i poluzowaną struną spokoju.
Nie wrócił do domu.
Dawno temu usłyszał te same słowa; różniła się tylko słuchawka w dłoni.
— Nie zostawił notatki?

Moment ciszy, moment wydechu, moment zachrypniętego od snu głosu i—
— Przepraszam — wyszeptane do słuchawki ustami, które nie miały pewności, czy nadal potrafią zrozumiale formować słowa. Barnaby potrafił — nawet milcząc, opowiadał historię skupienia; gdzieś na Starym Mieście zaszeleściła pościel, gdzieś rozległy się ciche kroki, gdzieś w mieszkaniu Williamson otrząsał się ze snu, siłą wciągnięty w sam środek antycznej tragedii.
— Po siedemnastej? Powiedział, że—
Coś—tam, coś—tam, mleko, Percy nie słuchał; Percy był zajęty bebeszeniem starego walkmana sąsiadki z nadzieją, że może go wskrzesi i Winnie oszczędzi kilkadziesiąt dolarów. Teraz walkman leżał w tym samym miejscu, w którym Perseus go porzucił; na środku łóżka.
Dziś nikt nie zazna snu — nikomu tam nie przeszkadza.
— Idzie do sklepu i czy coś chcę, i że—
Żarówka — świecąca kulka — nad głową. Wspomnienie krótkiej wymiany zdań, kiedy jeden mówi, drugi nie słucha, pomogło wyłowić drobny szczegół; lepiej szczegół niż trupa z
— Miał coś odebrać z Sonk Road, chyba stary obraz od stałego klienta. Nie pamiętam nazwiska, zaczekaj — sama nazwa zamroziła serce w piersi; po siedemnastej w marcu nadal jest ciemno.
Ores wygląda na kogoś, kto szuka kłopotów.
W Sonk Road nie trzeba wyglądać, żeby je znaleźć.
— Nie ma żadnej notatki, w kalendarzu zapisał coś, co wygląda na omegę i kappę, i—
Na ścianie trzynasty marca oznaczono dwoma literami; wewnętrzny system Orestesa bez Orestesa nie miał sensu.
Bez Orestesa nic nie miało sensu, więc—
— Może pojadę do Sonk Road? — plan z serii nienormalnych; plan desperata, który zaczyna kręcić się w pobliżu drzwi, w nienaturalnie jasnym świetle żarówki poszukując odpowiedzi. Buty były tam, gdzie zostawił je po południu, wystarczyło—
— Pojadę do Sonk Road.

Krótko—długie słowo, emocjonalny ładunek, nieistnienie w niektórych słownikach i nadużywanie w innych.
Przepraszam to cisza w słuchawce i skrzypnięcie skórzanej kanapy; przepraszam to dłoń dotykająca złożonego w kostkę koca i odnalezienie na oślep samotnego frędzelka; przepraszam to—
— Jest za wcześnie na zgłoszenie zaginięcia.
Jest za późno na odwiedzenie potencjalnego klienta; zegar na ścianie mozolnie odmierzał sekundy, ewoluując trzecią osiemnaście w trzecią dziewiętnaście. Głos Zafeiriou w słuchawce opadał i unosił się, i znów opadał, i unosił, i—
Nie możesz go za to winić; inny głos — przyzwyczajony do tańczenia po zwojach telefonu; dziś wyzwolony z pułapki elektroniki — nakłonił wzrok do oderwania się od ściany. Salon był pusty, myśli pełne, szklanka na stoliku do połowy opróżniona; gdzieś w Saint Fall Orestes mógł trzymać w dłoni podobną i—
— Nie — do słuchawki, samego siebie czy pustego korytarza? — Nie pojedziesz do Sonk Road, Percy.
Po pajęczych niciach snu nie ma śladu — plastik przy uchu wychwytuje strzępki działania; dźwignięcie się z kanapy to dobry początek, zlokalizowanie kluczyków to środek, zatrzymanie w połowy drogi do sypialni — to konieczność.
— Zostań w domu na wypadek, gdyby wrócił — mentalna lista działania ma kilka punktów i domaga się odczytania na głos; Perseus po drugiej stronie musi usłyszeć plan, żeby w niego uwierzyć. — Pojadę na komisariat, sprawdzę zgłoszenia, zadzwonię stamtąd do szpitala. Jeśli nic—
Stop.
Czerwony znak na autostradzie myśli; stop, Williamson.
— Na pewno nic się nie stało, więc ktoś musi być pod telefonem, gdyby zadzwonił — głos obniżył lot; ocieranie o szept rosło wprost proporcjonalnie do bliskości sypialni. — Percy, czy ostatnio—
Czy po dwudziestym szóstym lutego; czerwone smugi w kalendarzu miały barwę tamtego nieba.
— Zachowywał się inaczej?
Na to pytanie nie ma dobrych odpowiedzi; są tylko te o różnych odcieniach katastrofy.

— Za wcześnie?
To nie histeria zakradła się pomiędzy dwa wyduszone z przepony słowa — to powietrze zaświszczało w takt serca, które przystanęło na kilka sekund. Dopiero kolejne dźwięki dokonały na nim wskrzeszenia; tym razem poczuł je w przełyku.
— Nie ma go od dziesięciu godzin, jak—
Dziesięć godzin, dziesięć tysięcy scenariuszy, milion myśli obijających się o skronie; Percy mnożył pytania, podnosił je do potęgi i nie potrafił znaleźć banalnego rozwiązania na równanie, które Williamson w kilkanaście sekund sprowadził do karabinowej serii prostych poleceń. Zakazy i plan, cel i wykonanie; znów było jak na Promenadzie, tylko po tysiąckroć poważniej, bo tym razem nie chodziło o Perseusa.
Teraz stawka była wyższa — miała na sobie ten zabawny, trochę za krótki sweter, kiedy Percy widział go po raz ostatni i zmęczone spojrzenie, którego nie potrafił naprawić; nieważne, iloma śrubkami dokręcał własny uśmiech.
— Dobrze, tak — tak, masz rację, znów i znów, i tym razem Perseus posłucha; pod wiatą nieposłuszeństwo prawie przypłacił bólem skwierczącego ciała, niedługo później ponosząc znacznie większą ofiarę — z koszmarów. — Może zadzwoni, może spotkał dawnego znajomego albo — słyszysz to, prawda? Ten strach?— albo zrobił sobie spacer. Długi. Wokół hrabstwa.
W środku nocy, sam, bez czapki; obiecał Jakubowi kolację przed wyjściem, więc to oczywiste, że zamierzał wrócić szybko — zanim kocia duma ucierpi za mocno.
— Ostatnio był — którego określenia użyć, żeby odzwierciedlić dwa tygodnie poranków, w trakcie których Percy wracał do w pełni rozbudzonego kuzyna; jak gdyby Ores czekał, dopóki nie będzie mieć pewności, że Percy wróci bezpiecznie? — przewrażliwiony. Trochę zaniepokojony? Rzucił mnóstwo rytuałów w domu i antykwariacie, ale—
Żadnego ale; Williamson zrozumie.
— Miał do tego pełne prawo po Piwniczce — tłumaczenia były zbędne; posiadali własny ekwiwalent tragedii na koncie. — Sam wiesz.

Dlaczego tak późno?
Ponad dekada zamknięta w plastikowej pułapce słuchawki; historia zwinięta na splecionych, miedzianych drutach telefonu, uduszona przez ciasny supeł obaw, które płynęły przez przestrzeń i czas — kilkadziesiąt mil oddzielające Saint Fall od Vassalboro nie było dość długie, by poluźnić ucisk.
— Muszą minąć dwie doby, Percy.
Dlaczego tak późno? spłaszczony głos w przyciśniętej do policzka słuchawce; Arthur czekał dziewięćdziesiąt sześć godzin zanim zgłosił zaginięcie najmłodszego syna. Najstarszy — w tym samym stanie, innym hrabstwie — próbował zrozumieć; dlaczego tak późno?
— Niekiedy traci poczucie czasu — słyszę to, Percy; ten strach, który nadtapiał plastik w dłoni i zmusił ciało do zastygnięcia w bezruchu. Głos zniżony do szeptu próbował znaleźć właściwe słowa; będzie dobrze to kłamstwo — Williamson przecież nie kłamie. — Jak często wymieniasz mu herbatę, bo zapomina o starej?
Pierwszy impuls, zgubiona jaskółka; pierwsze echo bólu w skroniach jak uprzejmie przypomnienie, że kolejna nieprzespana noc będzie mieć posmak tzatziki. Czoło dotknęło ściany; ciepło kontra zimno, skóra kontra farba, skała kontra skała.
— Wiem —  Piwniczka, Promenada; płonący hostel, płonące ciała. Dwudziesty szósty lutego cuchnął swędem i rozścielił posłanie w snach; rytuały rzucone przez Orestesa były przejawem logiki, nie aktem desperacji.
Nikt, kto zamierza zniknąć bez słowa, nie zachowuje się w ten sposób.
— Jest ktoś, po kogo mógłbyś zadzwonić? — oderwanie czoła od ściany to niewspółmierny do efektów wysiłek; dłoń na klamce przymkniętych drzwi zawahała się przed pchnięciem. — Waszego kuzyna? Dziewczynę? Nie powinieneś czekać sam — w tym rzecz, prawda? Jeśli coś się stało, Perseus nie będzie mieć nikogo; pewnych odmian pustki nie zapełni nawet czas. — Jakub nie bywa zbyt rozmowny.

— Minęło—
Mniej. Mniej niż dwie doby, więcej niż powinno, więc w teorii względności czasu — to nieskończoność.
Minęła nieskończoność, w trakcie której drzwi do mieszkania nad Archaios nie otworzyły się z tym cichym skrzypnięciem; nie mogła ułaskawić go żadna ilość smaru, komplementów i cudów magii powstania. Było częścią domu — tak, jak był nią Orestes, więc bez niego—
Erozja zawsze zaczyna się od drobnego ubytku; Ores pełnił rolę fundamentu.
Głos w słuchawce dawno wyzbył się splątanych kłębków snu — Barnaby odzyskiwał świadomość w kilka sekund. Zawsze czujny, zawsze zmęczony, zawsze gotowy sprawić, by świat był odrobinę mniej niebezpieczny; nawet obawy cichną, kiedy Williamson sięga po broń ostateczną.
Ten nieznośny, brutalny realizm.
— Często. Często zapomina i—
Może tym razem zapomniał o czymś jeszcze; wizycie u dawnego znajomego, kolejnym kliencie, większych zakupach, szukaniu mechanika, który nie zedrze z nich dwóch stówek za auto warte trzy. Percy nie potrafił czytać z fusów — nie dostrzegał przyszłości w dłoniach.
Miał po prostu przeczucie; czasem po prostu przeczucie było aż wyrokiem.
Karabinowa seria pytań w słuchawce odbiła się echem od opustoszałych (chociaż pełnych) ścian mieszkania, opustoszałych (chociaż wypełnionych po brzegi) myśli, opustoszałego (chociaż przepełnionego) serca; ma kogoś?
Kuzyn — tak. Niedawna znajda, może on—
Dziewczyna — nie. Jest ktoś, kto mógł właśnie uczyć się na pamięć łacińskich nazw wszystkich kosteczek w kolanie, ale Wallow było daleko, egzaminy blisko, a Perseus—
Był chłopakiem; po prostu nie jej.
— Nie chcę nikogo martwić — nie chcę, żeby się o mnie martwili; dekadę temu nie miał nikogo, kto odebrałby telefon — dziś zaczynało brakować palców na lewej dłoni, by ich zliczyć. To chyba dobrze?
To chyba przerażające.
— To znaczy, zmartwiłem już ciebie i pewnie masz rano patrol albo— — gwardię, co nie powinno wybrzmieć na głos; ani nawet szeptem — —inne obowiązki, więc jeśli nie znajdziesz niczego w godzinę, po prostu wróć do domu.
Kuchenne krzesło skrzypnęło; cisza stała się nieznośna.
— Dobrze?
Bez Orestesa nigdy nie będzie dobrze.

Ile deklaracji pomieści jedna noc? Ile prawie—obietnic, trochę—przyrzeczeń, ćwierć—nadziei udźwignie kabel telefonu zanim mglista przyszłość przeciąży linię i odciśnie piętno w plastiku?
Głos po drugiej stronie płynął falowo; ciszej, głośniej, z bliska i daleka, jakby nawet słuchawka nie mogła usiedzieć spokojnie w mieszkaniu nad Archaios. Całe mieszkanie czekało na powrót integralnej części wystroju; pozbawiony grawitacji wszechświat dryfował w niebycie, próbując wyrwać się poza zasięg telefonu i przygwożdżających do podłogi słów.
— Znajdę go, Percy.
To nie obietnica — obietnic Williamson nie łamie nigdy; ta niedopełniona byłaby złamaną — to tylko stwierdzenie faktu. Zdublowane doświadczenie w znikających bez śladu ludziach mogło zapobiec kolejnemu zaginięciu; Orestes przecież nie zapadł się pod ziemię.
Być może w szpitalne łóżko, ale nie pod ziemię.
— Zostań w domu. Zadzwonię, kiedy tylko czegoś się dowiem — wprawiona w ruch machina działania nie zamierzała zatrzymać się na ścianie korytarza — przytknięte do chłodnego muru czoło oderwało się pod naporem słów; Percy stracił grunt pod nogami i podryfował w nirwanę.
Pora zarzucić kotwicę.
— Nie mogę niczego obiecać — nie martwisz mnie dlatego, że dzwonisz; mozolnie obracane w myślach słowa pozbawiły dłoń świadomości — ręka lekko naparła na drzwi, te ustąpiły pod pchnięciem, ciche sylaby zaczęły balansować na granicy szeptu. — Podobno jestem upartym ch—
Skąpana w mroku sypialnia nie tolerowała błędów; droga do garderoby pozbawiona była pułapek porzuconych nieostrożnie butów — czyhał na niej tylko osamotniony pasek od szlafroka. Przyciśnięta do policzka słuchawka odtwarzała układ klawiszy; przedłużająca się cisza próbowała wychwycić prawdę w oddechu.
— Pogłaszcz ode mnie Jakuba — cichy pomruk — nie z jego krtani, nie ze słuchawki — skorygował polecenie. — Dwa razy.
Szelest pościeli przywoływał do ciepłej pułapki łóżka; poruszenie w rozsianym osamotnioną smużką światła mroku było niewysłowionym pytaniem.
Kto to?
— Nie jesteś sam, Percy.

Raz, dwa, trzy; knykieć w zderzeniu ze stołem wydawał ten pusty, smutny dźwięk — jak echo pustego, smutnego serca.
— Wiem — bez przekonania, więc pora na powtórkę. — Wiem, że go znajdziesz. Jesteś—
Wieloma rzeczami na raz, chociaż stara się nie być żadną. Williamson znikający; Williamson wtapiający się w tłum. Williamson zawsze czujny.
— Niepokojąco skuteczny.
Dziewięć lat temu ta skuteczność skażona była nadzieją; zmięte zdjęcie w portfelu i chłopak, którego Barnaby nigdy nie nazwał po imieniu, ale wcale nie musiał. Tego samego tonu Perseus używał dziś, mówiąc o nieobecnym Orestesie; widziałeś go? Jest niewiele starszy od ciebie, może—
Zaprzeczenie zbył milczeniem — zamiast zatrzymania pozbawionego domu, nieletniego Greka, którego zniknięcia z domu tymczasowego nawet nie zgłoszono, zaoferował ciepły posiłek.
— Zadzwoń, kiedy czegoś się dowiesz — nerwowo, niemiło, z przestrachem — słowa gubiły się pomiędzy uderzeniami serca. — I tak nie zasnę.
Sen przypominał wspomnienie — był słownikowym hasłem, którego znaczenia Percy domyślał się w oparciu o doświadczenie, nie dlatego, że zmęczenie zamierzało usiąść za kółkiem. Wspomnienie głaskania — dwukrotnego; byli aż tak dobrymi przyjaciółmi z Jakubem? — skłoniło spojrzenie do omiecenia kuchnio—salonu.
Po kocie ani śladu; pewnie zagrzewał poduszkę Oresowi, jeszcze nie wiedząc, że—
— Jakub pozdrawia — nieszkodliwe nagięcie prawdy — po odłożeniu słuchawki Percy spełni powinność, a Jakub na pewno pozdrowi. — Dziękuję, Willia—
To nie tak, wszystko na wspak.
Nazwisko sprawdza się, kiedy ktoś nie rezygnuje ze snu na rzecz poszukiwań. Nazwisko jest adekwatne tylko wtedy, kiedy ktoś nie próbuje uspokoić skołatanego serca w jedyny sposób, jaki zna — nawet, jeśli to tylko namiastka mocy kojenia posiadanej przez Orestesa.
— Barnaby. Uważaj na siebie.
Dziwna składania zdania; powinien powiedzieć uważaj, żeby inni uważali na ciebie.
Pewne rodzaje oczywistości mogą zostać przemilczane — jak do usłyszenia, które zastępuje odkładania na widełki słuchawka.

Nerwowość na łączach, w takcie pustych stuknięć, we wdechach zamienianych w wydechy; tej nocy gubiły się słowa, znaczenia, intencje, czasy przeszłe i przyszłe. Istniała tylko teraźniejszość — ta zlepiona z cichych słów i cichego szelestu pościeli.
— Za to mi płacą, Percy — słowa z pogranicza szeptu łatwo ukrywały półprawdy; kilka godzin temu radził sobie znacznie gorzej. Przez słuchawkę było łatwiej — Perseus nie słyszał znaczeń, tylko dźwięki; mógłby powiedzieć mu, pod czyj podbródek właśnie podsuwał zsuniętą kołdrę, a jedyną odpowiedzią byłoby cudownie, pozdrowisz?
Strach za sterami rzadko docierał do bezpiecznego portu konkluzji.
— Nie odchodź od telefonu, będziemy w kontakcie — bezsenność w Hellridge z przypadłości stała się chorobą chroniczną. Ciężar na powiekach właśnie przypominał Williamsonowi o niespełna dwóch godzinach snu — w mroku sypialni cienie pod oczami ukryć łatwiej niż bladym świetle posterunkowych jarzeniówek, ale tam zmęczenie było nieodłącznym elementem dekoracji. Tutaj—
Tej nocy miało szansę zelżeć o połowę; wystarczyło, żeby wrócił do łóżka. Dłoń bez trudu odnalazłaby załamanie w talii; nos na oślep trafiłby w splątane loki; ciepło ciała szybko zastąpiłoby chłód oblepiający nagą skórę.
— Postaram się — plastik słuchawki w jednej dłoni, plastik długopisu w drugiej; bezszelestne wysunięcie notesu z nocnej szafki było łatwiejsze od próby cichego wyrwania z niego strony — dźwięk dartego papieru wywołał poruszenie i cichy pomruk.
Jedynie telefon przy uchu milczał, aż—  
— Śpij dalej — do słuchawki czy w eter skąpanej w mroku sypialni?
Ostre linie słów zastygły na kartce wraz z tuszem; odkładając ją na poduszkę, na której dziesięć minut temu chwytał resztki snu, nie myślał o słuszności wyboru ani o tym, czy Lyra zrozumie.
Ani pierwsze, ani drugie nie budziło wątpliwości — nagły wypadek; jeśli ciągle nie wróciłem, zaczekaj do śniadania przekreślało je, zanim powstały.