Kroki skierowane ku budce telefonicznej na stacji benzynowej mieszącej się 12 kilometrów od Saint Fall. Za plecami ciemność. Między zębami filtr papierosa. Palce prawej dłoni zaciśnięte na plastikowym kubku. Palce lewej wybierające zapisany na płótnie pamięci numer. Dym drapiący w gardło i wypełniający przestrzeń płuc.
Sygnał, po siedmiu uderzeniach serca, cichnie i po drugiej stronie rozlega się dźwięk podnoszonej słuchawki.
Ciche westchnienie ulgi ulatnia się z ust, czemu towarzyszy oddech zmieniający się w mgiełkę pary.
- Przez najbliższe tygodnie nie zagrasz Apres un reve na cmentarzu - Cecil natychmiast przerywa ciszę, zanim znajomej barwie głosu udaje się zakraść do jego ucha.
Nie ma zbyt dużo czasu. Chce dać mu znać, że nie wybrał się na tamten świat, w troskliwe objęcia Llith.
Chce dać mu znać, że nie planuję cię zostawić jest nadal aktualną, trzymaną pod sercem obietnicą.
Łykiem kawy przepłukuje nieprzyjemny posmak z języka, papieros obraca między palcami.

Napój kupiony na stacji benzynowej nawet nie stał obok kawy. Z trudem go przełknął, ale potrzebował kofeiny, by nie zasnąć. Przez ostatnie trzy dni spał po dwie-trzy godziny. Siedząc na siedzeniu pasażera, z świadomością, ze zagrożenie tymczasowo minęło, wsłuchując się w jednostajny ryk silnika i melodię wydobywającą się z radia, zasypiał z policzkiem opartym o szybę. Jedynym spoiwem łączącym go z rzeczywistością była obecność Foggy'ego, któremu w kilku zdaniach ujawnił cały proces uwolnienie śpiącego na tylnych siedzeniach fiata Huxleya z rąk zakapiorów.
Wypuścił przetrzymany w płucach papierosowe opary i przez chwile zawiesił spojrzenie na tańczącym w powietrzu obłoczku dymu.
Głos Nevella, chociaż odległy, przerywany przez szmer kiepskiej jakości sygnału, zawiesił na jego ustach grymas imitujący uśmiech.
- Poza tym, że został mi ostatni papieros, brakuje mi smaku prawdziwej kawy, bo ta, którą pije jest paskudna i mam poobijane plecy, zupełnie nic - zmęczenie i tkwiące nim rozdrażnienie wywołane przez PMS Teresy, ani tym bardziej tożsamość osoby, która pełniła rolę szofera, nie były w tej chwili kwestami wartymi odnotowania - i wybacz, że szepczę - moje struny głosowe nie są w najlepszej kondycji.

Muszę zadzwonić do Neviego, pierwsza trzeźwa myśl, jaka ukształtowała się pod sklepieniem cecilowej czaszki, gdy emocje zostały rozwijane przez chłodne podmuchy wiatru.
Terence zaparkował w odległość ponad dwóch kilometry od nieczynnego sklepu. Fogarty w celu usprawnienia ich wędrówkę, rzucił na Huxleya zaklęcie kojące ból, by Rory chociaż przez chwile mógł poczuć ulgę i dzięki temu – dotrzymać mu tempa.
Na ich sylwetki spływał blask księżyca. Dawał umęczonemu malarzowi ukojenie, który, z modlitwą na ustach, pokonywał kolejne metry kwadratowe drogi. Jedynie płytki, świszczący oddech wydobywający się spomiędzy jego ust zdradzał, ile go to kosztowało.
Teraz, w budce telefonicznej, Cecil owinął kabel wokół swojego nadgarstka, przyciskając zimną słuchawkę do ucha. Ulga, jaką usłyszał w głosie Bloodwortha, utwierdziła go w przekonaniu, że nie spał całą noc, czuwał, odchodził od zmysłów. Wyczekiwał jego telefonu.
- Zapal dwa w mojej intencji - rozbawienie zakradło się także do jego tonu głosu. Oparł plecy o ścianę, walcząc ze zmęczeniem, które chciało wysłać go przedwcześnie do krainy snu.
Dzisiaj, chciał powiedzieć, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język.
- Jutro. W nieprzyzwoicie późnej godzinie. Liczę, że przywitasz mnie kolacją i dobrą kawą. Potem, przy butelce wina, opowiem ci wszystko.
Grymas uśmiechu pogłębił się na ustach. Nevie mógł wyczuć go w głosie Cienia.
- Twój też, chociaż nie musisz szeptać, bo wiem, że próbujesz ukryć drżenie głosu. - Wyrzucił zwłoki papierosa pod nogi i przygniótł go ciężarem podeszwy buta.  – Dwukrotnie, dzięki czemu nikt poza Huxleyem - i zmarłym Perezem, o szczegółach opowie Neviemu, jak się spotkają twarzą w twarz, to nie była rozmowa na telefon – mnie nie widział. Otóż, wyobraź sobie, że Rory przeżył i trzymał język za zębami, chociaż, gdyby został tam kilka dni dłużej, najprawdopodobniej jego oprawcy w końcu straciliby do niego cierpliwość. Zabrałem go ze sobą, ale czeka go teraz długa rekonwalescencja. Szczerze mówiąc, nie wiem czy się z tego otrząśnie.

- Ile warte jest słowo harcerza, jeśli ktoś nawet nim nie był? - odwdzięczył się Nevellowi tym samym - rozbawionym parsknięciem, bo nie miał wątpliwości, ze Bloodwroth, pomimo obietnicy wątpliwej jakości, dotrzyma słowa.
Kolejny łyk kawy wylądował w cecilowym przełyku, pozostawiając po sobie nieprzyjemny, rdzawy posmak. Skrzywił się.
Poczuł ukłucie wyrzutów sumienia. Od Saint Fall dzielił do dwunastokilometrowych odcinek drogi, co znaczyło, że jeszcze dzisiaj Fogarty zawita do miasta, ale musiał do końca dopiąć niecierpiące zwłokę sprawy, zanim wpadnie w objęcia Nevella i powie mu, że kolejny raz przesunął swoje moralne granice. Świadomość ta stopiła uśmiech z jego ust.
- U ciebie. Twoja kuchnia cieszy się większym asortymentem - podjął decyzje w przeciągu kilku sekund, chociaż miejsce i czas nie miał znaczenia. Liczyła się jego obecność. – Pamiętaj, że kolacja bez świec, to nie kolacja. Przyniosę ci kwiaty i butelkę wina. Powiedzmy, że wyrobię się na dziesiątą.
Cisza, jaka zapadła na kilka chwil, była jasnym sygnałem, że Neviego dopadły sidła refleksji. Cecil go nie ponaglał, chociaż wyjął kieszonkowy zegar i sprawdził która jest godzina.
Było kilka minut pod czwartej.
- Nie musisz przede mną niczego ukrywać, nawet drżenia głosu. Odchodziłeś od zmysłów, skoro podniosłeś słuchawkę od tej godziny, po trzech sygnałach, prawda? - bezczelnie, prowokacyjnie drążył temat, niemal widząc, jak na ustach Nevella zamarł uśmiech, będący konsekwencją jego słów. – Chcieli wyciągnąć z niego informacje i zmusić do współpracy. Facet, który przejął interes po Vollerze, nie odróżniał van Gogha od Rembrandta. Potrzebowali więc kogoś, kto się na tym zna. I Lilith na pewno nie zostawi go samemu sobie.
Podobnie jak Nevell i Cecil spisał go na straty. Nie doceniał go, chociaż nie powinien lekceważyć kogoś, kto miał dostęp do najpilniejszej strzeżonych sekretów kowenu. Był pod ogromnym wrażeniem, że, pomimo tortur, jaki był poddawany, trzymał język zębami.
Wiedział kim była Zuge?
Cecil, póki Huxley przebywał w jego towarzystwie, miał zamiaru go o to wypytać.

- Nie mówiłem ci tego wcześniej, ale moja pokaźna kolekcja żab zwiększyła się do liczby sześćdziesiąt dziewięć, co, biorąc pod uwagę pewne osobliwe okoliczności, jest dość ironiczne - pochwalił się, nie kryjąc rozbawienia, które chichotem wydostało się spomiędzy warg. – I jeszcze nie wiem, co zrobić z tą bogatą kolekcją gumowych kaczek i piłeczek pingpongowych, choć być może dla tych drugich znalazłem już zastosowanie. Obrzucę nim sąsiada spod piątki, jak znowu będzie przeprowadzał remont w środku nocy. Wybił mnie ostatnio z rytmu - czy takiego zwrotu akcji Nevell się spodziewał? Cecil miał nadzieję, że nie, a przynajmniej niezupełnie i jeszcze bardziej poprawi mu nim humor. – Pod zlewem znajdziesz jeden zestaw świec niebieskich. Był odporny na mój urok osobisty, wiec bez żalu powiem mu "żegnaj", w nadziei, że chociaż uświetnij nam wieczór - powaga runęła już wcześniej, pod naporem słów Bloodwrotha, teraz została zagrzebana żywcem przez słowa Fogarty'ego, który, w przeciwieństwie do studenta medycyny, nie próbował silić się na powagę. Była zupełnie zbędna. – Obiecuję, nikt nie zepsuje nam tego wieczoru, mon cher ami - nie byłby sobie, gdyby w takim momencie nie wcisnął wtrącenia z francuskiego, chociaż nauka tego języka szła mu nadal opornie, nauczył się kilku użytecznych sformowań, które lubił przemycać niespodziewanie do swoich wypowiedzi. – Nawet moje spóźnienie.
Zwłaszcza jego spóźnienie, chociaż wielokrotnie pokrzyżowało im plany, bo Cecil zwykle nie był punktualny jak zegarek, którego nosił w kieszeni. Jak kocha, to poczeka i Nevell zawsze czekał, choć zwykle witał go nadąsaną miną. "Sens już się zaczął", mówił na przykład, jednak często okazywało się, że nie mieli nic do stracenia. Szeptankami umajali sobie nieudany sens, tracąc zainteresowania tym, co działo się na ekranie.
Odwinął kabel od ręki i przyjrzał się swojemu nadgarstku. Wydawało mu się przez ułamki sekund, że widzi biegnącą pod skórą sieć żył. Szybko jednak doszedł do wniosku, ze to jego wyobraźnia.
Trzask, jaki rozległ się po drugiej stronie słuchawki, uświadomił mu, że być może Nevell zmienił  pozycje na wygodniejszą. Jemu nadal pozostało tkwienie w jednym miejscu. Nie miał zbyt wielu opcji manewru, chociaż ręka, w której ściskał słuchawkę, zaczęła mu nieprzyjemnie mrowieć. Gdy trzymał ołówek między palcami i kreślił kolejne kreski, nie miewał takiego problemu.
- Nie dałeś mu marchewki przed snem i nie przesadziłeś z przysmakami, prawda? Nadal porusza się o własnych silach? - Cecila nie złapały sidła wątpliwości, stłumił ręką śmiech. – Dał ci w kość? - Chciał zapytać o pana Ravencrofta, który był większym powodem do zmartwień, ale powstrzymał się od tego kaprysu. Dowie się później, jakich szatańskich zagrywek się dopuścił wobec swojego właściciela. – Zaśpiewać ci do snu? - jego słowa miały nieco ironiczny wydźwięk; Lilith nie obdarowała go talentem wokalnym. – Ale potwierdzam, prześpij się chociaż kilka godzin. Nie powtarzaj moich błędów. - On - podejrzewał - wyśpij się dopiero jutro, u Nevella, bo chociaż zmrużył na kilka minut oczy w samochodzie Terence'a, nie mógł zasnąć. Nie chciał zasypiać. Musiał skupić się na celu, który znajdował się nadal przed jego oczami. – Nutkę? Och, nie, złotko, całe morze pogardy - poprawił go, bo ignorancja Pereza dotknęła go mocniej niż jego śmierć. Poniekąd na nią zasłużył.  Choćby za swoją ignorancję. – Czułem jej obecność. Dzisiejszej nocy księżyc święcił bardzo jasno. Oświetlił mu drogę do celu i Huxleya, który zasnął ze słowami modlitwy na ustach. Wiem, że Nasza Matka ich nie zignoruje.
Wiedział też, że Huxley dysponował pokaźniejszą wiedzą niż oni razem wzięci. W ramach wdzięczności, uchyli przed nim rąbka tajemnicy?
Wątpił. Jego lojalność była imponująca. Ale i tak zamierzał spróbować.

- Nevie, litości - burknął. Jak dobrze, że Nevell nie był świadomy grymasu, jaki rozlazł się na cecilowe ust, otóż Fogarty wiedział, co było źródłem jego złośliwości, chociaż był to zarówno przejaw bezczelności. Student medycyny dobrze wiedział, na jakie tortury był skazany Cień, bez dobrej kawy i deficytu ulubionych papierosów. – Hulxey to utrapienie, a nie nagroda! Wiesz, ile musiałem się namęczyć, by wlec go z budynku? I jest za stary, to twoje słowa, więc, jak się spotkamy, liczę, że zaprezentujesz mi prawdziwą nagrodę, taką do serca. - Oburzenie, które ukłuciem żalu wtopiło się w jego skórę, szybko zostało zastąpione przez błysk rozbawienia w spojrzeniu. – Właśnie tak. On jest głównym winowajcą. Skandal, prawda? Szczegóły dokonania zamachu na jego przestrzeni osobistą dogadamy w bardziej stosownych okolicznościach, ale teraz przynajmniej wiesz, kogo winić za brak rozdziału komiksu. - Zdusił w krtani śmiech, który próbował przedostać się przez jej wąski tunel i wybrzmieć w ciasnej przestrzeni butki telefonicznej. Nie miał wątpliwości, że do tego czasu, aż zdecydują się przeprowadzić zemstę na sąsiedzie pod piątki, Nevie obmyśli nie jeden uprzykrzający mu życie psikus, który będzie warty rozpatrzenia. – Liczyłem, że zacytujesz mi swoje ulubione fragmenty, zanim ją zwrócisz.  
Szafka pod zlewem była niezwykle pomocnym elementem wystroju kuchni. Zazwyczaj gromadził tam zapasy wina, ale obecnie był uszczuplony, więc, wykorzystując wolne miejsce, wcisnąć tam świece z feralnego zestawu, które postanowiły pokazać mu środkowy palec podczas przeprowadzenia jednego z rytuałów.
Zawsze, chciał powiedzieć, ale nie musiał nic dodawać. Bloodwroth wiedział, że były obietnice, których Cecil nigdy nie łamał. Skoro - w tych osobliwych okolicznościach - zapewnił, że zjawi się przed czasem, to właśnie tak zamierzał uczynić. Jutro, o godzinie dziesiątej pod drzwiami mieszkania Nevella, z butelką winą i bukietem kwiatów. Nie zapomnij ani o jednym, ani o drugim, zwłaszcza o pierwszym. W końcu miał opowiedzieć mu, jak potoczyła się jego misja. Nie była ta historia, którą opowiada się na trzeźwo.
- Nevie, myślałem, że chociaż w kwestii Picasso mogę ci zaufać - rozbawienie również towarzyszyło słowom Fogarty'ego, bo wiedział, że byly zupełnie na odwrót. To jedyna kwestia, w której nie mógł mu ufać. – Przy tobie zawsze zachowuje się wzorowo, co jest niesprawiedliwie, bo z naszej dwójki to ewidentnie ty go rozpieszczasz i dajesz mu wszystko, na co ma ochotę, dlatego to do mnie powinien czuć respekt - wyraził swoje udawane, zrujnowane przez rozbawioną nutę pobrzmiewającą w każdym słowie niezadowolenie. – Dla ciebie zrobię wyjątek - to był ten moment, kiedy z trudem tłumił śmiech. – Zdecydowanie mniej niż powinienem. Pięć godzin, odkąd opuściłem grancie Saint Fall. Teraz na nogach jestem od piętnastu. I masz racje - wyśpię się w twoich ramionach.
Nevell wiedział, jak Cecilowi trudno bylo zasnąć, wiec nie próbował ukryć przed nim prawdy. Zmęczenie odcisnęło się na jego twarzy, co Bloodwroth będzie miał okazje zaobserwować, gdy się spotkają, bo Fogarty do tego czasu nie miał zamiaru uzupełnić zapasy snu. Najprawdopodobniej taka okazja się nie nadarzy.
- Ja też. Jutro się razem do niej pomodlimy, co ty na to? - entuzjazm był słyszalny w tym pytaniu. Dawno nie modlili się wspólnie. Byli zbyt zabiegani. Cecilowi trochę tego brakowało. – Obawiam się, że jeżeli nasza rozmowa potrwa choćby chwile dłużej, kierowca urwie mi łeb, albo zostawi mnie na tym wygwizdowie i żadna z tych opcji się nie wyklucza. Przyjedziesz po mnie karawanem? - zainteresował się. – W obu przypadkach będziesz musiał to uczynić, jeżeli na trzy, dwa, jeden nie odłożymy słuchawek. [ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Cecil Fogarty dnia Nie Lis 19 2023, 21:07, w całości zmieniany 1 raz

Kwadrans. Podejrzewał, że minął kwadrans, odkąd wyszedł z fiata. Pierwsze na stacje benzynową, by uregulować rachunek za benzynę i kupić dwie kawy - jedną dla Forgera. Nie uzupełnił swojego uszczuplonego asortymentu papierosów, zabrakło czerwonego marlboro, co uznał za swoją osobistą tragedią. Wrócił do samochodu. Przekazał Terence'owi kawę i "muszę zadzwonić" udał się prosto do budki telefonicznej.
Wsłuchując się w głos Nevie, kolejny raz przepłukał gardło kiepskiej jakości trunkiem. Zerknął przez ramię, słysząc znajomy ryk silnika. Wpatrywały się w jego oślepiające reflektory samochodu. Foggy podjechał bliżej. Cecil wyobraził sobie jak, w wyrazie zniecierpliwienia, bębni palcami o kierownice, przeklinając na niego, by się pośpieszył.
Miał racje. Nie mieli czasu na pielęgnowanie sentymentów. Zegar tykał. Huxley potrzebował interwencji medycznej. Ledwie dyszał, kiedy Fogarty wyprowadził go z magazynu i pomimo iż oświetlający im drogę księżyc napełnił Rory'ego nową dawką nadziei, sama nadzieja nie powstrzyma ledwie tlącego się w nim płomienia życia.
- Zdążysz. Zaskakujesz mnie na każdym kroku, złotko. - Bloodworth nigdy nie cierpiał na rak kreatywności. Cecilowi wydawało się, że worek, z którego Nevell czerpał pomysły, nie miał dna, co - jak wspomniał - skrzypek udowadniał mu na każdym kroku. – Ten sąsiad nie wygląda na duszę towarzystwa, ani tym bardziej na kogoś, kto cierpi na nadmiar rozrywki, więc powinien być nam wdzięczny, że zadbamy o jego samopoczucie. - Wcześniej rozmowa ta miała czystoteoretyczny wydźwięk, obecnie - stopniowo - stawała się coraz bardziej realniejszym planem oczekującym realizacji. Fogarty mógł sobie co najwyżej wyobrażać błysk, jaki pojawił się w spojrzeniu Bloodwortha, kiedy zadeklarował swoją gotowość do działania. – Nikt jeszcze nie cytował mi Poe do kolacji.
Zauważył, że jego prywatny zbiór książek autorstwa Edgara Allana Poe zmalał o jedną pozycje i wiedział czyja była to sprawka, ale dotychczas nie wspomniał o tym Neviemu, bo często brał od niego książki bez pytania, ale zawsze - prędzej czy później - do niego wracały. Poza tym tamtego dnia - dwunastego dnia marca - wiedział ją w jego rękach, wiec łatwo było się domyśleć, jak potoczyły jej losy. Teraz jego podejrzenie stało się faktem.
- Niewdzięczna z jego istota. Coraz poważniej myślę o nawiązaniu sojuszu z Ravencroftem, przynajmniej on, z ich dwójki, darzy mnie odrobiną sympatii - oświadczył buntowniczo, chociaż rozbawienie zabłąkana między słowami, rujnowało powagę tych słów. Sojusz z kotem matki Nevella miał jedną, poważną wadę, a mianowicie kocur ten był poza jakąkolwiek kontrolę.
Swojemu deficytowi snu nie poświecił kolejnej sekwencji słów. Odwiódł go od tego dźwięk klaksonu, jaki rozległ się za jego plecami.
- To za duże poświecenie, nawet jak na ciebie. Nie zabierajmy nikomu snu - śmiech towarzyszył również słowom Fogarty'ego. – Nagram ci kastę - deklaracja, która brzmiała jednocześnie, jak groźba i obietnica, i poniekąd była zarówno jednym i drugim – będzie mógł ją odsłuchiwać, co noc, dzięki czemu mój głos będzie ostatnim, którego usłyszysz przed snem. - Zmiótł w dłoni zamkniętej w pięść plastikowy kubek, którego opróżnił przed kilkoma minutami. – Trzy... wyśpij się... dwa... za mnie i za siebie... jeden.
Odłożył słuchawkę z "dobranoc" na ustach, zanim po jeden głos Nevella rozległ się po drugiej stronie.
Nie mógł przeciągać dłużej ich rozmowy.
Huxley, Terence i jego fiat czekali. Pora wracać do Saint Fall.