14 kwietnia 1985

Na tym świecie pewne są tylko śmierć i podatki, tak przynajmniej powiedział ojciec założyciel. Terence’owa rzeczywistość lubiła co kilka lat przypomnieć mu o swojej zmienności. Na wszelki wypadek, gdyby ten zbyt mocno przyzwyczaił się do tego, że jest mu dobrze. Zmiana dokonywała się średnio co dekadę – czasem trochę krócej, innym razem musiał czekać dłużej, ale ostatecznie zawsze dochodziło do rewolucji. Powinien być przygotowany, nic nie było wieczne i każda miła mu rzecz dobiegała końca w swoim czasie. W tym przypadku częściowo z jego winy, gdy z początkiem roku pozorny spokój uległ zniszczeniu. Zresztą, uważał, że wystarczająco długo udawało mu się udawać, że nie słyszy dzwonów zwiastujących przewrót, ale nie było czym się szczycić. Było to pyrrusowe zwycięstwo.

Obraz stracił na ostrości dwie kolejki temu, może nieco wcześniej. Ciężko było to określić, kiedy poczucie czasu rozpłynęło się tak szybko jak alkohol na jego języku. Siedział rozparty w samym rogu Black Cat Lounge, wybierając drewnianą ławę najmniej przykuwającą uwagę po wejściu do lokalu, by tylko kelnerka zakłócała jego spokój donosząc kolejne tumblery wypełnione whisky. W tym stanie nie zastanawiał się ani przez chwilę nad tym, jak wysoki będzie rachunek, kiedy uzna, że można zamknąć sesję upadlania się na oczach kogoś więcej niż Al Pacina, spoglądającego na niego osądzająco z plakatu wiszącego w salonie. Ostatni, niezagłuszony alkoholem głos rozsądku w jego głowie kazał mu tylko pilnować portfel; nie miał przecież pojęcia, kto tutaj wchodził ani z jakimi intencjami.

Wieczór w niedzielę nie był dla większości zachęcającą porą na przesiadywanie do późnych godzin nocnych, przecież następnego dnia z rana należało iść znowu do pracy i pozować na porządnego obywatela. Terence dziękował za nieregularność dni wolnych, dzięki czemu nie musiał być teraz otoczony wianuszkiem schlanych i głośnych półgłówków. Nie zawadzał nikomu swoim pobytem tutaj. Nie uważał również, by ktokolwiek go rozpoznał. Tylko on był na tyle sentymentalny, by wracać do zapyziałego baru, który robił za ulubione miejsce dla rozwodzących się ojców, znanych również jako głupia, niewdzięczna kurwa, a ja ją tak kochałem. I należało wspomnieć, że nie był to wymarzony sposób na spędzenie wieczoru, ale na tyle mógł sobie pozwolić, gdy tak bardzo chciał się wydostać z mieszkania w którym nikt nie czekał na niego ani on nie czekał na nikogo.

Już nie.

— Masz ogień? — wyrwało go z zamyślenia. Popatrzył nieprzytomnie na blondynkę przed sobą, która zaniżała średnią wieku na obszarze tych kilku metrów kwadratowych. Nawet jeśli jej twarzy bez wytężania wzroku sprawiała wrażenie rozmazanej, niewyraźnej, wiedział, że była ładna. Pytanie podstawowe – po co młoda dziewczyna miałaby wchodzić do takiej pijalni jak ta, skoro mogłaby z koleżankami wybrać choćby Alibi w Sonk Road?

Nie rzucił w jej stronę zapalniczką. Jasne oczy znajdowały się jak za mgłą, ale promile wypitego alkoholu nie odebrały mu całkowicie mimiki. Grymas sceptycyzmu wraz z uniesioną brwią pojawił się na jego twarzy, kiedy przysiadła się blisko. Odrobinę za blisko i ze zbyt milutkim uśmiechem.

— Skarbie, jak pokażesz mi prawo jazdy albo legitymację studencką, to pogadamy — nie pokaże, bo wtedy byłoby oczywistym, że ma mniej niż dwadzieścia jeden lat. Jeszcze tego mu brakowało. — To że barman ma gdzieś twój wiek, nie oznacza, że ja również potrzebuję procesu za rozpijanie młodych ludzi. Uciekaj stąd i nie wkurwiaj mnie, z łaski swojej.

Najwyraźniej nie tego się spodziewała, ale na jej nieszczęście, Forger był ociupinkę zbyt trzeźwy na podobne zabawy, a na dodatek niezainteresowany jej eksponowaniem dekoltu. Mógłby jeszcze spytać, czy ojciec widział jak wyszła z domu, ale ta spróbowała szczęścia w większej grupie. Głupota młodości.

Początkowo nie zauważa Yadriela. Zmysły przyjmowały wszelkie bodźce z dużym opóźnieniem, prawie tak jakby pomiędzy nim, a światem wokół wyrosła ścianka stworzona z mlecznego szkła. Nie była wystarczająco gruba, by wyciszyć wszelkie dźwięki, ale tłumiła je i zniekształcała. Podobnie było ze wzrokiem, dokładnie określenie, co tak naprawdę znajdowało tuż przed nim wymagało zmrużenia oczu, a i to nie gwarantowało sukcesu w odnalezieniu leżącej nieopodal paczki papierosów. Dłoń najpierw trafia na drewniany blat, za drugim razem trafia palcem na kartonik i chwyta go mocniej. Zamiera z zapalniczką tuż przy końcówce papierosa, przypalając zbyt duży fragment, ale nie zwraca na to uwagi. Bardziej interesował  go tumbler z whisky, po nim zogniskował spojrzenie na mężczyźnie siadającym obok niego.

Hellridge na ich wspólne nieszczęście nie było wystarczająco duże, żeby bez problemu dochować danego słowa i rozejść się w pokoju każdy w swoją stronę. Nie spodziewał się jednak, że Venoir sam przysiądzie się do niego. Z ich dwójki to zdecydowanie on trzymał się swojej strony, by nie inicjować rozmów. Ostatni raz to on chwycił go w objęcia, dzisiaj jak gdyby nigdy nic zajął miejsce na jego ławie, mimo że bar nie był nawet w połowie zapełniony. Uniósł jedną z brwi ku górze i sceptycznie ocenił nieoczekiwanego towarzysza. W półmroku przerywanym bladym światłem lamp i czerwonym neonem nie był przekonany, z jaką miną przychodził do niego i na co powinien się nastawiać. Gdyby był odrobinę trzeźwiejszy, może zawstydziłby się swoim stanem. Teraz było mu to niemal obojętne.

— Miły pan barman zadzwoni po taksówkę, przejadę się do mieszkania. Wzium i mnie nie ma — zaśmiał się z własnego żartu, przecierając twarz lewą dłonią, gdy prawa trzymała papierosa. Nie odniósł się w żaden sposób Zapomniał o zaciąganiu się nim raz za razem i głównie trzymał go w dłoni, pozwalając mu na stopniowe wypalanie się. Popiół ledwo trzymał się reszty, a kiedy kawałek spadł mu nadgarstek, syknął tylko i przypomniał sobie o strząśnięciu go do popielniczki. — Zawsze dzwoni, dam mu napiwek to się na pewno ucieszy. Chociaż za rozpijanie licealistek to należy mu się ten twój świstek. Nosisz je przy sobie? Jakaś dziewczyna tutaj się kręciła, jeszcze mnie prosiła o ogień. Nastolatki w tych czasach są jeszcze gorsze niż w naszych — zacmokał z dezaprobatą, mimo że sam będąc w liceum zaczynał już przygodę z uzależnieniem.

Co nie było mu obojętne, to sama jego obecność. Promile alkoholu utrzymujące się na wysokim poziomie dawały mu początkowo iluzję odcięcia od emocjonalnej części ostatnich miesięcy, a zwłaszcza tego jak eskalowały one z tygodnia na tydzień w frustracji. Nie musiał pamiętać również o apokalipsie, o ciężarze jaki nałożyła na niego Matka, delikatnym głosem przemawiając do niego i zapewniając o sile, jaka się w nim znajdowała. Opróżniając jeszcze jedną szklankę złocistego trunku, wypuszczając dym przez nos z oczami o czerwonych białkach, nie czuł się silny. Yadriel Venoir przypominał mu o tym nazbyt mocno, wyzwalając w nim wszystkie te uczucia, których nie chciał, przed którymi się bronił, a które nie chciały wygasnąć. Nieważne jak bardzo został zraniony,

— Wiesz, że dalej nie zająłem się tymi twoimi rzeczami? — spytał cicho i znowu zachichotał. Śmiał się z siebie, ze swojej sentymentalności i uporu, jak gdyby wcale nie było mu zasugerowane niejednokrotnie, że to już skończony rozdział. Nie umiał się z tym pogodzić, żałośnie trzymał się tego, co jakkolwiek przypominało mu o życiu sprzed dekady, byle we własnej głowie hodować nadzieję, że możliwy jest powrót. Było to o tyle naiwne, że zbyt wiele rzeczy zdawało się — Mówiłeś, że nie przyjdziesz, bo się tak martwiłeś o towarzystwo osób trzecich — bezpieczniej było w ten sposób określić Fogarty’ego. Rozważnie omijał wszelkie dane osobowe chłopaka, wiedząc, że jego twarz musiała ulec tak czy inaczej rozmazaniu w pamięci Yadriela. Gdyby spotkał go na ulicach Saint Fall, nie powiązałby jej zapewne z tym samą osobą. — Nie musisz się tym przejmować. Widzisz, wygląda na to, że każdy prędzej czy później uznaje, że to pora zawinąć nogi za pas — brzmiał wesoło. Mógłby opowiadać teraz jakąś anegdotę, a nie uzewnętrzniać się emocjonalnie przed człowiekiem, który ledwo usiadł w jego pobliżu. Straciło to na znaczeniu, a świadomość, że nie była to pierwsza lepsza osoba, a jego Yadriel sprawiała, że słowa same uchodziły z niego. Nie niosło to za sobą poczucia ściągania z serca bolesnego ciężaru, prędzej zaciskania się węzła na jego żołądku. — Ale to nie pierwszy raz, jakby nie patrzeć. Własna matka zostawiła mnie w szpitalu, chleb powszedni.

Zmrużył oczy, gdy zawiesił spojrzenie na dłużej na twarzy Yadriela, pozbawiony jakiegokolwiek poczucia zakłopotania związanego z tak bezwstydnym wgapianiem się w mężczyznę. Przyparł pobródek na zgiętej w łokciu ręce i przechylił głowę w bok, ściągając brwi, jakby cała ta czynność wymagała od niego niezwykłego wysiłku. Nie lepiej było z zebraniem myśli, które tłukły się pod czaszką w chaosie, a pochwycenie którejś z nich okazywało się za trudne. Opóźniony czas reakcji, tak charakterystyczny dla stanu upojenia alkoholowego, był coraz bardziej widoczny wraz z nadchodzącą sennością, jaka zazwyczaj przychodziła po wzroście stężenia alkoholu w krwi. Forger z reguły stawał się bardziej potulny i chętny do współpracy niż agresywny przy równoczesnym puszczeniu hamulców, dlatego nigdy nie sprawiał problemów w barach ani nie był z nich wypraszany w trybie pilnym przez zakłócanie spokoju wszystkim klientom.

Nie zdawał sobie jednak jeszcze sprawy z tego jak wielkim błogosławieństwem mogła dla niego być nieoczekiwana obecność Yadriela.

— Czasy świetności ten bar ma za sobą, taka gówniara jeszcze przed pójściem na studia to zawsze jakaś nowa twarz poza podstarzałymi facetami, którzy pamiętają jak te stoliki były świeżo zaimpregnowane — odparł wyjątkowo przytomnie, bo chociaż nie mógł zaprzeczyć, że jej obecność w tym miejscu i żebranie o piwo i papierosy były mocno wątpliwe pod każdym jednym względem, to zdawał sobie sprawę z tego, że każdy dolar dodany do tygodniowego obrotu był tutaj na wagę złota. Miasto zmieniło się od czasu, gdy Yadriel chwycił po najpotrzebniejsze rzeczy i opuścił Hellridge, zmierzając jedna cholera wie w którym kierunku. Młodsze pokolenie wypierało stopniowo starsze, a wraz z nimi pojawiało się coraz więcej modnych miejsc, gdzie dobrze było bywać, jeżeli chciało się zaistnieć w towarzystwie. Black Cat Lounge bliżej było do jednej z mordowni w przeklętym Sonk Road niż barowi studenckiemu z lat sześćdziesiątych, gdzie Terence i Yadriel początkowo mogli tylko ukradkiem zaglądać zanim oboje mogli pochwalić się dwudziestką jedynką na liczniku. — Pan barman zadzwoniłby z pewnością, ale teraz będzie się bał ze mną rozmawiać — niski śmiech ochrypłym głosem opuścił jego gardło, a Forger zgasił w papierośnicy papieros.

To nie był jeszcze stan w którym rzeczywistość zdawała się być obok, a sam Terence tracił zupełnie panowanie nad odruchami swojego ciała. Gdyby miał się nad tym zastanowić, ciężko byłoby mu przywołać czas, gdy ostatnim razem był aż tak pijany. Utrata kontroli nad tym, co działo się wokół, nad własnym ciałem i słowami jakie mogły wyjść bez udziału jego woli – wszystko, czego chciał uniknąć, a na co świadomie naraził się, gdy zaczął parę godzin temu wlewać w siebie alkohol. Upłynęły one głównie na obserwowaniu otoczenia, ignorowaniu zaczepek i wypalaniu paczki papierosów do momentu, aż w opakowaniu ostał się już tylko jeden. Nie sięgnął po niego, odsunął od siebie kartonik.

— Pieprzenie — odburknął, pociągając nosem. Oczywiście, Yadriel miał rację i gdyby był trzeźwiejszy, a przez to chętniejszy do rozmów na ten temat, może powiedziałby to na głos. Alkohol nigdy nie był sposobem na rozwiązanie problemów, był tylko znieczuleniem się, momentem zapomnienia, kiedy rzeczywistość okazuje się zbyt ciężka do udźwignięcia. Forger przez całe życie szedł z przekonaniem, że żadne z doświadczeń, jakie dźwigał na swoich plecach, nie ma na niego większego wpływu. Patrzył na nie jak na polaroidy najważniejszych momentów, migające mu czasami przed oczami fotografie zdarzeń, które kiedyś miały miejsce, które należały już tylko do przeszłości. Lilith zdołała mu uzmysłowić jak bardzo się mylił, jak daleki był od prawdy. Uświadomiła mu jak słaby był, jednak to, co powinno być ważniejsze dla niego, było uczynienie z tej wrażliwości – do której nigdy nie chciał się przyznać i nigdy nie powinien – swojej siły. Jak jednak miał to zrobić, gdy ciężar był zbyt duży? — Potrzebowałem chwili poza mieszkaniem. W innym otoczeniu. Cokolwiek, mam już dość tego szumu, znoszenia tego — wymamrotał w sposób ledwo słyszalny, nie tłumacząc więcej. Dla niego miało to sens i brzmiało bardzo koherentnie w jego głowie, ale nie zdawał sobie sprawy, że dla innych te półsłówka były wyłącznie bełkotem pijanego. — A pan oficer co właściwie tutaj robi? Czy cokolwiek tam robisz poza gadaniem z jakimiś, nie wiem, łajzami napadającymi na bank? — przerwy na odnajdywanie odpowiednich słów również wydłużały się wraz z kolejnymi mijającymi minutami.

— Trudno, chciałem być miły — wzruszył jednym ramieniem, drugim już rozciągając się na stoliku. Głowa wędruje na przedramię, traktując je jak mało wygodną poduszkę. Lepsza ona niż twarda powierzchnia blatu klejącego się od alkoholu, który spłynął na niego i na nim wysnął, pozostawiając po sobie lepki film glukozy. Przymknął powieki, nie potrafiąc dłużej ukrywać jak bardzo senny się stał. Podążenie za tym instynktem było zdradzieckie, mogło skończyć się bardzo szybko klasycznym zgonem alkoholem.

Nawet przy względnej jasności umysłu jaką udawało mu się jeszcze przed chwilą utrzymać, nie mógł oszukać organizmu, który domagał się tej odrobiny snu, jaką zamierzał mu pierwotnie odebrać, ukrócając jego autodestruktywne skłonności. Te nie były tak oczywiste i mogły umknąć osobom, które nie znały Terence’a na tyle dobrze, by zaobserwować jego nawyki i niezdrowe sposoby na radzenie sobie z sytuacjami wywierającymi na nim negatywny wpływ. Nadużywanie alkoholu — chociaż Forger nazywał to rekreacyjnym zażyciem w małych ilościach — było prawdopodobnie jedną z bardziej oczywistych form, ale nie jedyną. O tych mniej banalnych niejednokrotnie przekonywał się właśnie Yadriel, podczas lat wspólnego mieszkania odkrywając co bardziej niepokojące przyzwyczajenia i odruchy ówczesnego studenta magicyny.

Zamknięte powieki przybliżały go nieuchronnie do zaśnięcia, ale głos Yadriela skutecznie jeszcze przebijał się do jego świadomości, utrzymując go na powierzchni, zanim zatopiłby się w krainie snów.

— Zaniża średnią wieku — doprecyzował sennym głosem, pocierając swój nos. Wydawało mu się to w tamtej sytuacji logiczne jako zachęta do wejścia do baru przez młodsze osoby, których ciężko było szukać w tym barze. Średnia wieku w Black Cat Lounge dla dzieciaków musiała raczej przywodzić na myśl oddział geriatryczny, zwłaszcza gdy tematem dnia okazywały się rozwody i nieudane relacje rodzicielskie dżentelmenów zajmujących siedzenia. Lilith dzięki, że Terence nie miał podobnych historii do dzielenia się z obcymi mu ludźmi. — Sukces? — wymamrotał, ale bardziej brzmiało to jakby mężczyzna zastanawiał się nad sensem słowa i potrzebował powtórzyć je samodzielnie. — Jest raczej wątpliwy.

Nie chciał wstawać z siedzenia, to wydawało się aż nader wygodne w jego aktualnym położeniu, ale Venoir jak na złość nie zdawał się chętny na jakiekolwiek negocjacje. Nie zostało Forgerowi nic innego niż zawiśnięcie na jego ramieniu i powłóczenie nogami w kierunku nadanym mu przez jego nieoczekiwanego towarzysza.