Tak, nie, może.
Nic prostszego — łatwe pytania, szybkie odpowiedzi, podróż po Deadberry, którego mapę rozrysował w myślach lata temu; co kilka miesięcy uzupełniał ją o świeże narośle nowych lokali i wymazywał te znikające przez uroki podatków i ekonomii.
Tak, nie, może?
Napięcie w greckiej twarzy przypominało coś zepsutego; poluzowana struna w gitarze, wyrwany z fortepianu klawisz, cały zestaw skojarzeń instrumentów z odzysku. Jakieś rozstrojenie zalęgło się w tonie i dochodziło do głosu razem ze słowami. Orestes, dobrze się czujesz?
Tak, nie, może.
Sorceress to świeża plama na mapie Deadberry; w lutym wiele z nich Williamson wypalił rozżarzonym oczkiem papierosa — zniknęła Piwniczka i maleńkie sklepiki specjalizujące się w sprzedaży bibelotów, których nikt nie potrzebował w świecie przed małą apokalipsą — w świecie po małej apokalipsie stały się zwyczajnie zbędne. Wieczór dopiero rozlewał farbki nad magiczną dzielnicą; kilka brudnych kropel spadło na szary bruk i Barnaby potrzebował paru sekund, żeby zrozumieć — to nie brudna woda z kubka po pędzlach.
To deszcz; chyba pierwszy w tym miesiącu.
— Zamykają najwcześniej, więc zaczniemy od nich — drugi odcinek brodzenia w zagadce nieobecnego barmana — kilka dni temu Vandenberg i Zafeiriou węszyli w Sonk Road, ale problem z informacjami wyciśniętymi z tamtejszych szynkwasów był jeden; każda trącała brudną szmatą. Deadberry to mini—świat czarowników — niemagicznym wstęp wzbroniony, więc każdy próbował być tu bardziej sobą, nawet, kiedy w życiu był nikim.
Z dłonią na drzwiach — na sekundę przez ich pchnięciem — obrócił głowę w greckim kierunku. Usta poruszyły się bezdźwięcznie, jakby próbował schwytać w nie słowa — te, które wybrzmiały, nie były tymi, które miał na myśli.
— To wróżbiarka, więc możesz zagrać kartą tarota.
Dzwoneczek nad drzwiami zabrzęczał cicho, a ich pochłonął przygaszony błękit.
Tańczące nad głową konstelacje musiały być rytuałem; rozgwieżdżone niebo obiecywało odczytanie przyszłości z galaktyk, o których mieszkańcy planety Ziemia wiedzieli tyle, że były w chuj daleko i równie chętnie interesowały się losem ludzi.
— Pani Pemberly?
Na prawo od wejścia niewielki bar zachęcał okrojoną wystawką butelek; tylko kilka, z czego połowa napoczęta. Kobieta za ladą wyglądała dokładnie tak, jak powinna wyglądać właścicielka pubów tego pokroju — długi, siwy warkocz przerzuciła przez lewe ramię, a ilość pierścionków na dłoniach mogłaby posłużyć za zadanie w podręczniku matematyki.
— Wolę, kiedy mówią na mnie madame Pearl.
Wolę, kiedy do mnie nie mówią, ale oto jesteśmy; utrzymanie brwi na neutralnym poziomie opłacił czekiem świadomości, że czegoś od niej potrzebują.
— Chcielibyśmy zająć chwilę. To dobry moment?
— Właściwie—
Zatrzymanie się przy barze wywołało efekt domina; tym razem poruszyła się dłoń, z kieszeni kurtki wyławiająca chłodną stal odznaki. Herb Maine zalśnił jeden z ostatnich razy — wkrótce zda ją przełożonemu i nie obejrzy się za siebie.
— A teraz?
Madame Pearl wciąż uśmiechała się uśmiechem kogoś, kto wypalił w życiu za dużo bagiennego ziela.
— Spłaciłam tamten mandat.
Dziwnym trafem zawsze był jakiś mandat.
— To miłe z pani strony, madame Pearl. Zapewniam, że pieniądze przeznaczono na słuszny cel — odznaka zniknęła, słowa płynęły dalej; rytuał powitania został odprawiony, a uwaga właścicielki odnalazła sympatyczniejszy punkt obserwacyjny. Przyglądała się Zafeiriou przez moment — odwleczony w czasie wyrok w końcu wybrzmiał i był dokładnie tak pomocny, jak spodziewał się Williamson; wcale.
— Ma pan ładne dłonie. Mogłabym rozczytać z nich odpowiedź na wasze pytania.
Wzrok mimowolnie podążył w ślad za uwagą; Orestes faktycznie miał ładne dłonie.
— To—
Niezbyt pomocne.
— Znacznie ułatwiłoby nasze poszukiwania. Ores?
Czas oddać głos specjaliście od przyszłości.

Tak, nie, może.
Nic trudniejszego — chmielny szlak wił się przez mapę Saint Fall zygzakiem, w okrutnej parodii imitując ścieżki wszystkich alkoholików świata. Spłonęła Piwniczka, niech żyją mniejsze stany zapalne; miasto upstrzone było ogniskami płonącymi tylko, jeśli podlać je alkoholem.
Tak, nie może; filozofia nie szuka definitywnych odpowiedzi i to główna — ale nie jedyna — różnica między nią a Williamsonem. Barnaby w zadawaniu pytań był zawodowcem — Orestes, dobrze się czujesz? ciągnęło za kilka strun jednocześnie.
Tak; widzisz? Czasem dobrze kłamię.
Nie; dziś mogę przerwać siedmioletnią passę.
Może; będziesz rozczarowany, kiedy wyjdę w połowie?
Williamson był zbyt spostrzegawczy; dla własnego i cudzego dobra. Na krajobrazie przeszłości Orestesa nie widniała plama Sorceress; pub był nowy, a po przejściu przez drzwi okazało się, że za czysty na możliwości tamtego Zafeiriou. Błękit ścian, nocne niebo nad głowami, iluzja goniąca iluzję; w świecie zjaw brakowało tej, której poszukiwali — Johnny nie siedział za żadnym z okrągłych stolików, a gra tarotem zaczynała być nieunikniona.
— Wstrzymaj się z opiniami na temat wróżbiarstwa — szept zagłuszony dzwoneczkiem nad drzwiami, kroki przesycone wahaniem; Sorceress nie było typowym pubem — w powietrzu dominowała woń ciepłych dań, nie mętnego piwa, ale to miejsca, w których stereotyp ustępował przed wygodą, były najgroźniejsze. Williamson natychmiast określił azymut; siwa staruszka jeszcze nie wiedziała, co ją czeka.
Albo to oni nie wiedzieli, co czeka ich?
Chłodne muśnięcie na karku pojawiło się nagle; od słowa do mandatów, od mandatów do dłoni — Słuchacze nigdy o nich nie zapominali; byli świadomi istnienia własnych palców bardziej, niż rozszczepieńcy istnienia samych siebie.
— Wróżbita niechętnie zdradza sekrety własnej przyszłości, szczególnie innemu wróżbicie — Sierra była wyjątkiem — Sierra była szarlatanką. Ręce pozostały na miejscu nawet, kiedy lada zamieniła się w stolik; kilka kroków w głąb pubu i Orestes zauważył pierwsze dwa drinki.
Były kolorowe; jak świat po alkoholu.
— Szukam znajomego z dawnych lat, jest dość znany w lokalnej społeczności — typów spod ciemnych gwiazd i gwiazd upadłych; szczególnie do rynsztoku. Nie trzeba być gwardzistą, żeby zgadnąć, że madame Pearl nie spełniała żadnego z kryteriów; zbyt zadbana i w tej dbałości stereotypowa — przypominała wróżbiarkę z filmów niemagicznych. Brakowało tylko—
— Mam sprawdzić w magicznej kuli?
Dokładnie tego.
Minutę temu Orestes liczył, że Williamson zachowa dla siebie stały zestaw opinii na temat wróżbiarstwa, ale teraz sam ledwo gryzł się w język. Magiczne kule działały; pod warunkiem, że zamiast do wróżb, używało się ich na torze kręglowym.
— Wystarczy krótka odpowiedź — madame Pearl nie oczekiwała, że coś zamówią; ekonomia Deadberry różniła się od tej w Sonk Road. — Czy po pożarze Piwniczki nie pojawił się u pani Johnny Kozia Bródka? Pracował tam jako—
— Barman, wiem.
Coś w ułożonej masce madame Pearl poddane zostało recyklingowi — rysy nabrały na ostrości i nagle przestała przypominać hippiskę na emeryturze.
— Zapytał kiedyś, czy lubię koktajle Mołotowa, bo mógłby zaserwować jeden mojemu lokalowi.
Brzmiało, jakby faktycznie znała Johnny'ego.
— Zgaduję, że nie szukałby u pani pracy.
Spomiędzy ust kobiety doleciało ciche prychnięcie —  Ores zerknął na Williamsona, zastanawiając się, co z jej reakcji wyciąga on.
— Pracy? U mnie? Mam na niego trzy rytuały w progu. Nawet, gdyby próbował przejść przez drzwi, najpierw musiałby odpędzić się od robactwa.
Kolejne pudło; Sorceress była jednym z ostatnich miejsc, w których Johnny szukałby zatrudnienia albo ukojenia bólu po stracie Piwniczki. W Sonk Road znaleźli poszlaki, ale nie były jednoznacznie ani tym bardziej godne zaufania — jeżeli któraś z informacji potwierdzona zostanie w Deadberry, będą mieć większą pewność.
— Wie pani, do kogo mógłby się zwrócić po pożarze?
Na twarz właścicielki wrócił spokój pustynnej oazy; spoglądała teraz na ich dwójkę, jakby dopiero zauważyła, że wciąż tu siedzą.
— To drugie pytanie, a mnie należy się wróżba. Jeśli nie od ciebie to—
Ciężar spojrzenia madame Pearl spoczął na Williamsonie; wybrała walutę zapłaty za ciąg dalszy.
— Dalej, złociutki. Nie chcesz poznać swojej przyszłości?

Tak, nie — może?
Opinie na temat wróżbiarstwa — będące faktami; a fakt był taki, że to bujdy na kołach, resorach i z nieodrestaurowanym podwoziem — utknęły w progu, zaplątane między prawy i lewy dzwoneczek nad drzwiami. Madame Pearl — Justine Augusta Pemberly, urodzona w Bostonie, wychowana w Salem; niezapłacony mandat był wierzchołkiem góry lodowej wykroczeń, z których tylko połowa wymykała się jurysdykcji Kościoła — zaczęła żonglerkę szklaną kulą i nie przestała nawet, kiedy kolega po fachu wytoczył ciężkie działa poszukiwań.
Williamson nie przerywał; Orestes na temat wróżbitów wiedział prawdopodobnie tyle, co lokalnej społeczności alkoholików — z dumą mógł nazywać się członkiem jednej i przemilczeć kilkuletnie uczestnictwo w drugiej. Grecka przeszłość była dokładnie taka; zagrzebana pod kilkoma metrami ziemi, przekuta w mit, ukryta za filozoficznym bełkotem — bez archeologicznego pędzelka nie warto zaczynać poszukiwania prawdy. Dziś Ores był najbliżej wersji dawnego siebie niż przez ostatnie trzy lata znajomości; Barnaby w milczeniu obserwował taniec niepewności — od kroku w głąb pubu, przez spojrzenie zahaczające o butelki na wystawce, aż po słowa.
Wróżbiarstwo to kłamstwo i sposób na dekoncentrację; skoro pomagało, Williamson nie zamierzał przerywać farsy, która szybko — zbyt szybko — wskoczyła w koleiny personalności.
— Co?
Wzrok przeskakujący po twarzach gości nie odnalazł nikogo z bródką; biorąc pod uwagę, że większość obecnych stanowiły kobiety, byłoby to co najmniej—
— Z tej dłoni—
Zaciśnięta w pięść, ukrywająca sekrety — podobno nie wierzysz we wróżbiarstwo, Williamson? — przez madame Pearl, gotowa do współpracy równie chętnie, co jej właściciel do wylewności — ręka na stoliku mówiła sama za siebie.
— Nie wróży nikt. Mogę zapłacić.
Staruszka obdarzyła go wzrokiem, który zapamiętał z kościelnej szkółki; siewczyni magii powstania straciła do niego cierpliwość w połowie pierwszego miesiąca.
— Nie chcę pieniędzy, kochaneczku, tylko krótkiego zerknięcia na linie.
Spojrzenie na Orestesa to pierwszy błąd; Zafeiriou spoglądał na Williamsona dziwnym wzrokiem — nie do końca z troską, nie z pretensją, ale czymś pomiędzy.
Wystarczyło, żeby poluźnić uścisk palców.
— Znam swoją przyszłość.
Nie będzie zbyt długa i szybko osiągnie limit zdatności do spożycia; do niedawna perspektywy na szczęśliwa też były znikome, ale—
Drugi błąd to położenie dłoni na stoliku; madame Pearl nachyliła się nad nią jak na szukającego sensacji sępa przystało.
— Oh, proszę. Podwójna linia życia, przynajmniej do tego momentu — ciepłe, szorstkie palce niespodziewane chwyciły za dłoń — cofnięcie jej o cal było odruchem; na cokolwiek nie wskazywała kobieta, Williamson był zbyt pochłonięty wpatrywaniem się w nią z niemym zarzutem. — Później się scala i poszerza. Kiedyś żył pan pod czyimś reżimem, hm?
Spierdalaj.
Próba zaciśnięcia palców zastygła w połowie; dłoń madame Pearl skutecznie powstrzymała je przed ruchem — Williamson starał się nie odwracać głowy; spojrzenie Orestesa przelałoby kufel goryczy.
— Brak linii losu, dziwne. Za to linia serca, o, tutaj, jest dość kró—
Krótkie, stanowcze szarpnięcie — tym razem się udało. Wyswobodzona z uścisku dłoń zwinęła się w pięść; linie i ich domniemany symbolizm zniknęły poza zasięg wzroku.
— Johnny Kozia Bródka. Gdzie go szukać?
Madame Pearl wyglądała na zadowoloną z siebie; odrzucany na plecy warkocz zafurkotał cicho.
— Na pewno nie tutaj, to mogę wam obiecać — niechęć kobiety do barmana nie była grą; wszystko w tej kobiecie krzyczało o zatargach podlewanych latami. — Spróbujcie w Chyżym, połowa delikwentów z Piwniczki przeniosła się tam po pożarze.
Knajpa Cavanaghów była drugim, naturalnym przystankiem, ale tylko, kiedy wieczór zamieni się w noc; im więcej alkoholu w krwiobiegu gości, tym luźniejsze języki.
— Powinniśmy szukać kogoś konkretnego?
— Tommy Złotnik był tu ostatnio. Próbował sprzedać mi—
Wzrok madame Pearl zatrzymał się na twarzy Williamsona; albo przypomniała sobie o odznace, albo uświadomiła, że zwykły gliniarz nie szukałby barmana z Piwniczki.
— Coś z drugiej ręki i przy okazji wspomniał, że Johnny niedługo będzie mieć więcej. Jeśli ktoś z nim ostatnio rozmawiał, to on.
Szmer odsuwanego krzesła przypieczętował losy tej wizyty; nic tu po nich — Orestes nawdychał się wystarczająco.

Co?
Wydech wydusił z płuc więcej powietrza, niż wymagały tego okoliczności.
Oh, nie.
Kłopoty mają nazwisko i tego wieczora brzmi Williamson; kłopoty zaczynały się tam, gdzie zaciśnięta w pięść dłoń i pilnie strzeżone przed hiromancją sekrety. Ćwierć spojrzenia na płytką zmarszczkę między brwiami zwykle wystarczało — gniew Barnaby'ego kumulował się w drobnych zarysowaniach na obojętnej masce, w pęknięciach, które próbował lakować milczeniem i zbywać ciszą.
Zazwyczaj działało; zazwyczaj nie musiał mówić.
— Barna—
Przerwane w połowie imię to forma symbolizmu; dłoń rozprostowana to dłoń pozbawiona tajemnic; dłoń na stoliku to dłoń ujawniająca zaciskane w pięści załamania, linie, kreski, odciski, blizny. Historię człowieka można odtworzyć po jego palcach; wie o tym każdy szanujący się — a więc nie Sierra — hiromanta. Madame Pearl nie zwlekała; dotyk spadł na wyciągniętą rękę z pewnością pikującego drapieżnika. Od reakcji klienta zależała analiza — to pierwsza wskazówka na polu minowym tajemnic zamkniętych w skórze dłoni.
Ile sekretów będzie w stanie dostrzec właścicielka pubu?
Ile nieświadomie zdradzi Williamson?
Ile sekund minie, zanim spróbuje cofnąć dłoń i dlaczego to już się wydarza?
Pierwsze szarpnięcie było mimowolne; madame Pearl przypisała to reżimowi — Orestes, cichy obserwator na krześle obok, próbował o nim nie myśleć; reżim też miał nazwisko i tego (każdego) wieczora brzmiało tak samo, co to kłopotów. Wystarczyło, by przymknął powieki; przeszłość widziana przez Słuchaczy nie zawsze rozmywa się razem z mgłą wizji.
Czasem wsiąka zbyt głęboko — przez płuca, oczodoły, pory skóry, nozdrza, prosto do serca, które zastygło w nerwowym oczekiwaniu na rozwój sytuacji.
Drugie szarpnięcie wyswobodziło dłoń; jedna z Mojr wypuściła nić z palców, przecinając teraźniejszość na pół. Znów byli w pubie, znów cuchnęło alkoholem, znów chciało mu się pić.
— Tommy Złotnik siedział — nierzeczywisty głos spoza orbity — słowa z trudem przeciskały się przez wyschnięte gardło. Wystarczyło niewiele; podejść, zamówić, wyciągnąć pieniądze, które dla odmiany miał.
Ile teraz kosztuje wino w pubach? Dwa, trzy dolary? Weźmie od razu butelkę.
— Wyszedł za dobre sprawowanie. W więzieniu brak złota do gwizdnięcia, więc był grzeczny — madame Pearl przeniosła ciężar spojrzenia na próbującego uchwycić pękniętą nić Zafeiriou; rzeczywistość wymykała się poza uścisk dłoni, snuła przez zgęstniałe od błękitu i woni alkoholu powietrze, osiadała na koniuszku języka, który próbował zwilżyć kącik ust.
Krzesło zaszurało głośno, kiedy podniósł się z miejsca — zbyt gwałtownie, zbyt szybko, zbyt—
— Dziękujemy — świeże powietrze pomoże; pod granatowym niebem Deadberry znów będzie opanowany, skupiony za kierownicą własnego życia.
Krok w stronę wyjścia zamarł w połowie; było coś jeszcze.
— Swoją drogą, madame się pomyliła — duma wróżbity była równie ważna, co mocne trzymanie za smycz demonów przeszłości. Williamson też wstał; najwyższy z całej trójki, przysłaniał błękitne światło, ale nie mógł przyćmić prawdy hiromancji. — Jego linię serca kończy rozwidlenie.
But zaszurał, krok w kierunku drzwi przybliżył go do wolności — nie miał odwagi spojrzeć przez ramię; ciche pytanie zapadło się w eter.
— Idziemy?