20 maja 1985

Ziemia niczyja — kłamstwo tego wszechświata, bo kawałek gruntu, kawałek śmierdzącej kałuży nazywanej stawem, czy kawałek wzgórza albo doliny zawsze jest bardziej czyjś; zawsze ma więcej czyjejś krwi, czyjegoś potu, czyiś łez, pieniędzy, plotek, krzywych spojrzeń. Zawsze czyiś domków czy łódek jest więcej — tym razem łódka (o ile nazywanie białego jachtu ze srebrnymi ornamentami łódką nie jest obrazoburcze) jest nasza, ziemia — ustalono — niczyja, pokład okupowany przez kilka sylwetek van der Deckenów, a ja, absolutnie sobie z tego faktu nic nie robię.
Balansując pomiędzy wysoką szklanką bąbelkującego napoju (wódka ze sprite’m to drink neutralny, idealny na ziemię niczyją—czyjąś) a fantomowym oparciem metalowej balustrady; na leżaku na drewnianym parkiecie wypoczynkowym trochę bujało, fale wydają się mniej straszne kiedy wzrokiem kontroluje się ich wznoszenie i opadanie więc stoję — stoję i patrzę w dół, stoję i się gapię, gapiąc odliczam minuty, które dzielą nas od wyłączenia silnika gdzieś na środku jeziora.
Ojciec wypuścił sześć przekleństw w drodze do New Hampshire — przestałam rejestrować, które dotyczyły van der Deckenów, a które wody samej w sobie.
Ojciec wypuścił z ust ciężkie westchnięcie, kiedy wchodziliśmy na tą elegancką łajbę. W marinie mamy tylko jeden taki stateczek, słodką żaglówkę o żaglach koloru kości słoniowej, która wypłynęła jedynie w krótki, dziewiczy rejs i wróciła równie prędko — życzenia nastoletnich dziewcząt na gwiazdkę są różne i ulegają różnym pokusom. Mogłabym ją sprzedać; ale czy to nie przyznanie się do porażki?
Do porażek nie chce przyznać się żadna ze stron, debatując w środku komfortowej kajuty o przeszklonych ścianach; ostatnim spojrzeniem zerkam w kierunku ojca, który zasiada przy stole naprzeciw starszego mężczyzny, a usta rozciąga w złotym uśmiechu, choć wiem, że wolałby zacisnąć je w wąską linijkę i milczeć przez całość tej podróży. Sukces to jednak pochodna wyrzeczeń i poświęceń; do tej pory nie mam pojęcia co strzeliło mi do głowy by na wyrzeczenia i poświęcenia zdecydować się akurat w tej sytuacji.
Ojciec wypuściłby w moim kierunku słowa bezwarunkowej dezaprobaty, gdyby tylko mógł i miał czas; czasu nie ma, czas zarezerwowano na uśmiechy i dobijanie interesów, na debatowanie z uporczywym sprzymierzeńcem (oponentem?) i popijanie whisky na lodzie.
Ja mam go w bród, więc mogę go marnować przezwyciężać lęki i wspominać zeszłoroczne Igrzyska w Los Angeles — naoglądałam się dyscyplin pływackich i przypomniałam sobie o nich w momencie dalekim od odpowiedniego; Johan staje się więc ofiarą przypadków i impulsywnych myśli. Ruch dłonią — wolną, tą, która nie zaciska kurczowo palców na metalowej rurce — w kierunku mężczyzny nie wskazuje niczego konkretnego, zdradza pulsujące zdenerwowanie i w ogólnym rozrachunku można uznać, że znaczy tyle co no, jesteś już w tej wodzie, zrób coś.
Schodzenie w dół sprawia, że zanurzam się do pępka, ale wciąż nie schodzę z drabinki. Może mogę się jeszcze wycofać?
— No dobrze, najpierw teoria. Ja potrzymam się drabinki — zejście po metalowych schodkach do chłodnej wody zwiastuje impuls pierwszego kryzysu; całe szczęście, że kolorowe bikini ładnie komponuje się z białym bokiem jachtu — jeszcze uśmiech i będę wyglądała na prawie szczęśliwą.