Śpisz?
Z progu sypialni obserwował rudą kulkę w bezpiecznych pieleszach skotłowanej pościeli; tragikomiczna ambiwalencja wobec jego własnego pośpiechu nosiła jakubowę imię i nie poruszyła się nawet o cal, kiedy niewypowiedziane pytanie nie napotkało odpowiedzi. Przez kilka—  (—naście, —dziesiąt, —set) sekund obserwował go z dystansu, z wielkiej wysokości, z ogromnego oddalenia — każde oddalenie dalsze niż nos wtulony w sierść było ogromne — nierównymi uderzeniami serca odmierzając sekundy dzielące go od ostatniego wysiłku.
Od samego początku ta walka rozgrywała się o kogoś więcej; o Perseusa, tak. O niego samego, również. O rudego, znalezionego przed niespełna pięcioma laty, skazanego na śmierć w zapomnieniu kota? Szczególnie.
Poświęcenie posiadało głębszy wymiar; było cichym mruczeniem w pochmurne dni i pobudkami w środku nocy, kiedy książka na stoliku nocnym awansowała na naczelnego wroga. Było porannym domaganiem się śniadania i harcami w najmniej oczekiwanych momentach dnia; było wreszcie głośnymi zachwytami niektórych gości w mieszkaniu nad Archaios i cichym docenieniem kociej obecności przez innych.
Zestaw fioletowych świec w lewej dłoni i woreczek z mieszanką rytualną w prawej przypieczętował walkę o bezpieczeństwo — Orestes ostrożnie przekroczył próg sypialni (nigdy nie była własną ani jego; zawsze ich), przełamując ten straszny, najeżony wątpliwościami moment, kiedy o poranku zastygł przy umywalce, zdrętwiałymi z zimna palcami muskając własne odbicie. Powinienem; słowo—groza wróciło, zwielokrotnione przez echo niepamięci.
Teraz powinien tylko jedno — zakończyć to, co rozpoczął.
W wąskiej przestrzeni sypialni usypanie pentagramu domagało się kreatywności; zsunięty pod ścianę dywan, przesunięty pod okno fotel, rozbudzony Jakub, który z tronu poduszki obserwował greckie poczynania — przygotowana w myślach inkantacja miała wybrzmieć w nieoptymalnych, ale kontrolowanych warunkach. Każda ze świec znów stanęła w rogach pentagramu; athame w dłoni zabłyszczało blado w odpowiedzi na rosnącą na koniuszku języka intencję.
Szczególną uwagę poświęcił oknu — zagrożenie lubiło patrzeć przez szyby i pukać przez szkło.
W sercu pentagramu, z magią wariacyjną pod rękę i athame uniesionym w powietrze rozpoczął to, co wytrąciło ze snu nawet niekwestionowanego mistrza drzemek; teraz łepek Jakuba uniósł się wyżej i Orestes przez ćwierć sekundy rozważał wygnanie go na banicję.
Kolejne ćwierć sekundy później — było za późno.
— Terra, cape aliquem intrusorem qui haec limina transierit — pierwszy, drugi, trzeci, czwarty, piąty — każdy z rogów wskazany przez athame miał udźwignąć ciężar wypowiadanej inkantacji. — Siste eum ut iustam poenam tribuam.
Za cichym wdechem ukrywało się wyczekiwanie; nie mógł ponieść porażki przed Jakubem — jego osądu nie zniósłby nawet grecki spokój.

rzut #1: powodzenie rytuału ruchomego piachu: próg 35 (+15 magia wariacyjna)
zużyty ekwipunek: świece fioletowe, zestaw
[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Orestes Zafeiriou dnia Pią Paź 20 2023, 22:40, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Orestes Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 2

Grecki spokój nie zniesie osądu Jakuba — ponieważ Jakub jest sędzią w osądzie bezwzględnym.
Oczy szeroko otwarte, pyszczek wysoko zadarty, kichnięcie donośnie zażenowane; z wysokości poduszki zapadł wyrok, pod którym zgasłyby nawet piekielne ognie. Te na pięciu fioletowych świecach nie rozbłysły wcale — nadwyrężona magia, również ta naturalnie przyswajana, nie zamierzała podejmować kolejnej próby współpracy. Ucierpiała duma człowieka i kocia wiara w ludzkiego niewolnika; Orestes, zastępujący nienadpalone świece nowym zestawem, nie odważył się podnieść wzroku na Jakuba.
Jakub nie zamierzał przestać patrzeć na Orestesa.
Wojna na spojrzenia i nie—spojrzenia mogłaby rozciągnąć się na pajęczynie nieskończoności, gdyby nie czas. Za godzinę pierwsze dźgnięcie niepokoju wyląduje pod żebrami; Perseus wciąż nie wracał, magia nadal buzowała w żyłach, nadzieja na lepsze jutro rozpływała się pod płomieniem porażki. Nowy świat — ten trwający od dwudziestego szóstego lutego, równej godziny dwunastej — w którym przyszło im żyć, był wypełniony niewiadomymi. Niósł ze sobą decyzje i działania stojące w brutalnej sprzeczności z ideami każdego dnia dziesiątki, setki istnień wypierały się własnych przekonań, próbując przetrwać kolejny dzień w rzeczywistości, w której wiara w minione podwaliny świata z sekundy na sekundę przestała istnieć.
Nowe realia — zabezpiecz mieszkanie, martw się o bliskich, zawalcz o przetrwanie — były niczym więcej, jak tylko popiołem pochłoniętej przez ogień przeszłości, którą krótkie tchnienia wspomnień przenoszą do nadszarpniętej teraźniejszości. Jakub podzielał to zdanie; Jakub miał dość porażek; Jakub właśnie poderwał się z poduszki i bezszelestnie czmychnął z sypialni, prosto w objęcia opustoszałego salonu albo i dalej — do bezpiecznego azylu pokoju Perseusa.
Jeśli Orestes tym razem odniesie zwycięstwo, kot nie będzie tego świadkiem.
Nowe świecie w rogach pentagramu i ponownie uniesione w powietrze athame wywołały feerię przyczyn i skutków; przyczyną była powtarzana w myślach intencja — okno, podłoga, piasek, ochrona — a skutkiem inkantacja, która skapnęła z ust razem z cichym wydechem. Dokładnie artykułował każda sylabę; nawet na bezdechu łacina wybrzmiewała naturalnie.
— Terra, cape aliquem intrusorem qui haec limina transierit — ruchem przeciwnym do tyknięć wskazówek zegara skierował athame na każdy z rogów pentagramu — pięć świec, pięć tańców nadgarstka, jeden rytuał i tyle samo intencji. — Siste eum ut iustam poenam tribuam.
Niech stanie się światłość — nawet, jeśli płynie z jądra ciemności.

rzut #1: powodzenie rytuału ruchomego piachu: próg 35 (+15 magia wariacyjna)
zużyty ekwipunek: świece fioletowe, zestaw

The member 'Orestes Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 9

Oto jest dzień, którego nie dał im pan obawiał się w najbardziej lepkich ze strachu snach.
Po raz pierwszy od pięciu lat poczuł ulgę — ulgę! — na myśl, że Jakub — Jakub! — zniknął mu z oczu zanim kolejna magiczna kompromitacja nie tylko zesłałaby na świadka kot—onnego zwątpienie w greckie umiejętności, ale mogłaby skłonić go do podjęcia nocą próby ukrócenia męki ewidentnie niezdolnego czarownika. Świece znów nie zapłonęły; zunifikowanie symboliki z konarem było nieuniknione.
Zmęczenie zagnieździło się w splotach naczynek krwionośnych i zatrzymało swobodny przepływ magii — teoria i praktyka, zmierzone z sobą w nieśmiertelnym starciu dwóch prawd, próbowały znaleźć wytłumaczenie dla kolejnego niepowodzenia. Odpowiedź nie musiała być skomplikowana; mogła zawinić nieuwaga, nieszczelny bok pentagramu, Orestes.
Na kolejną pomyłkę nie miał energii — ta, która mogła nadejść przy ostatniej próbie, będzie finalną.
Pochód wstydu do salono—kuchni, gdzie ukryte były gotowe, rytualne mieszanki, odbył się bez osądzającego spojrzenia; Jakub zaszył się w niesprecyzowanym zakamarku niewielkiego mieszkania, wygnany na banicję przez niekompetencję i marny popis magii wariacyjnej. Orestes go nie winił; Orestes westchnął ciężko, do sypialni wkraczając z ostatnimi pokładami energii, którą można wykrzesać po dwóch kawach, nieistniejącym śniadaniu i narażeniu na nieoczekiwaną ilość niepowodzeń.
W zestawieniu zysków oraz strat liczyły się wyłącznie odpowiednie decyzje, cała serie podejmowanych działań — nieistotne, jak wiele wahań i niepewności szło z nimi w parze. Rozstrzygnięcia, rezolucje, rozwiązania — ciągle należało z czegoś rezygnować i nieustannie ryzykować, a wszystko to w cieniu konsekwencji, które ciężko, z niewysłowioną groźbą wisiały nad pochyloną głową.
Pięć ramion, jeden pentagram; ostatni raz.
Obietnica złożona przed samym sobą rozpoczęła się w chwili ustawienia świec i trwała dalej — w środku pentagramu, z ramieniem odrętwiałym od ilości przemykającej przez niego magii, z metalicznie pobłyskującym athame. Intencja powtórzona po raz trzeci musiała odnieść skutek; na niepowodzeniach budowano imperia.
(A na powielanych błędach, dyktowanych nadzieją na odwrotny niż zwykle skutek — szaleńców).
— Terra, cape aliquem intrusorem qui haec limina transierit — rytuał ruchomego piachu przy oknie i wejściu, na niewielkiej przestrzeni podłogi w sypialni; to nie mogło być aż tak wymagającym życzeniem. — Siste eum ut iustam poenam tribuam.
Tym razem krew w żyłach i uścisk w skroniach przekonał go, że koniec nadchodzi bez względu na skutek; łóżko było blisko, sen jeszcze bliżej, a efekt?
Zależny od woli istot wyższych — nie tylko calowo — od niego.

rzut #1: powodzenie rytuału ruchomego piachu: próg 35 (+15 magia wariacyjna)
zużyty ekwipunek: świece fioletowe, zestaw
[ukryjedycje]


Ostatnio zmieniony przez Orestes Zafeiriou dnia Sob Paź 21 2023, 00:01, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Orestes Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 38