Opuszki palców muskają górną wargę, nieświadomie, całkowicie mimowolnie, gdy spojrzenie kieruje niezmiennie na trzy rozłożone przed siebie karty. Sklepowy gwar, szmer głosów oraz szuranie butów po wypastowanej podłodze, grzechot kolorowych kamieni ścierających się ze sobą, brzęczenie przesuwanej biżuterii, sporadyczne parsknięcia śmiechu wymieszane z wybrzmiewającą w tle muzyką klasyczną oddalają się, stopniowo zaczynają przypominać statyczny szum. Prezentowane przed nim tarotowe szepty są głośniejsze, wyraźniejsze niż sylwetki klientów przesuwające się w ograniczonym skupieniem zasięgiem wzroku. Odchyla się, nieobecne piwne tęczówki śledzą w niemej zadumie sufitowe pęknięcia, gdy zastanawia się spokojnie, jak powinien zinterpretować przekaz. Czy mocniejsze uderzenie serca winno uchodzić za oznakę niepokoju, czy niecierpliwości? Czy ciężar osiadający na dolnej części brzucha symbolizował nadciągające kłopoty, czy raczej potrzebę zaakceptowania tego, co ma nadejść i przygotowania się na ewentualne konsekwencje? Wybory, ach wybory. Wydawałoby się, że pośród wróżb oraz zagwozdek losu nie było miejsca na jakąkolwiek selekcję zachowań, a jednak wszystko płynie, wszystko potrafi się zmienić w ledwie ułamku sekundy, nic nie jest stałe, nic nie jest niezmienne. Chrząknięcie wyrywa go z pętli własnych myśli, zaskoczenie jak impuls elektryczny przebiega przez długość ciała, spojrzenie lokując w końcu na postaci drobnej dziewczyny o mysich włosach. Brwi marszczą się delikatnie, kiedy Mary Beth — a może Annabeth? Osobiście dla niego wyglądała jak Gretchen, jednak tutejsi rodzice pozostawali pozbawieni wyobraźni — kładzie na ladzie swoje zakupy. Dwa pierścionki z marnego metalu, jeden ze sztuczną cyrkonią, drugi ze względnie ładnym motylem, różowy kwarc, jedna świeca oraz książka dotycząca roślin dzikich i trujących ameryki. Ach.
— Nie — stateczne słowo, nienaruszalne, nie do przesunięcia niczym kamienna ściana, a mimo to wciąż łagodne, cierpliwe. Jak czas, jak bayou. Zmieszanie, jest w stanie je wychwycić po wierceniu się w miejscu przez nastolatkę, po instynktownym skuleniu ramion, odwróceniu oczu, przygryzieniu ust — Pierwszy regał, trzecia półka od góry, pozycja siódma. Wzdęcia i inne porady ojca Amadeusza z 1543 roku. Zawierają szczegółowy opis drobnych dolegliwości oraz sposobów, w jaki należy je leczyć, ze szczególnym naciskiem na proporcje dawkowanych ziół. Posiada również dokładne zapiski skutków ubocznych związanych z nieroztropnym użyciem zbyt dużej ilości poszczególnych składników — dodaje po krótkiej pauzie, a wargi unoszą się w życzliwym uśmiechu. Ile mogła mieć lat? Piętnaście? Kiedy na jego słowa rozpromienia się cała, wygląda jeszcze młodziej.
— Jest pan najlepszy panie B.! — szczebiocze ucieszona, zgarniając swoje fanty nim żwawym krokiem ruszy po wskazaną książkę. Earl, siedemnastoletni chłopak pracujący w "hello&good bye" na pół etatu przestaje zamiatać, zmrużone ślepia podejrzliwie ciągną ku jego pracodawcy, a niezadowolenie na jego twarzy jest tak wyraźne, iż Niles nie potrzebuje widzieć barw, by wiedzieć, że uszy pomocnika są czerwone ze złości. Ręce zaciskają się mocniej na trzonku miotły, ile kosztowało chłopca powstrzymanie się przed walnięciem własnego szefa? Barlowe stawiał, że całkiem dużo, może powinien dorzucić mu jakiś bonus w tym miesiącu?
— Pójdziemy kiedyś za to siedzieć — syczy cicho, naburmuszony, na co mężczyzna reaguje krótkim parsknięciem śmiechu. Może coś w tym jest, może niektóre zbiory nie powinny trafiać do poszczególnych osób, acz wiedza mogła być tylko niebezpieczna, jeśli chciano, aby taka była. Nie mogli odpowiadać za czyjeś sumienie, co najwyżej wskazywać nieco lepszą, łaskawszą ścieżkę.
— Tylko jeśli okłady z kapusty staną się nielegalne — zauważa spokojnie, przymykając powieki ledwie na moment. Popołudniowy tłum rozrzedza się, nastają senne godziny, gdzie ludzi było znacznie mniej — Wywieś proszę jeszcze raz ogłoszenie i dopilnuj, żeby nasza droga Margaret tym razem go nie zerwała. Ta stara harpia tylko czeka, aby pogrozić nam Jezusem — zawsze go to trochę bawiło, te jadowite groźby trafienia do piekła. Czy nie tego obdarzeni oddechem magii pragnęli najbardziej? Mógłby uznać to za nawet życzliwe, gdyby tak staruszka stopniowo nie załaziła mu za skórę. Earl tylko kiwa głową, ostentacyjnie porzucając miotłę tam, gdzie stał i Nil może jedynie unieść jedną brew w uprzejmym zainteresowaniu. Dzieci. Ich przyszłość doprawdy nie wyglądała tak kolorowo w obliczu nowego pokolenia, acz czy poprzednie nie głosiło tego samego o jego rówieśnikach? Przyszłość, huh. Karty znowu nawołują, żądają zwrócenia nań uwagi i brunet poddaje się ich woli. Koło fortuny. Ma ono reprezentować nieoczekiwane zmiany, niespodzianki, punkty zwrotne. Można je również interpretować jako nieoczekiwane wydarzenie, bądź gościa wkraczającego w życie, niosącego wiatr zmian. Wieża. Wstrząsy, zakłócenia. Symbolizuje wyzwanie, jak i transformację. As Pucharów. Emocje, nowe relacje. Oznacza zazwyczaj młodą osobę, lub posłańca przynoszącego nieoczekiwane doświadczenia, intuicyjna osobowość. Opuszek raz jeszcze sięga górnej wargi, stukając o nią niespiesznie. Trzy karty, od tygodnia te same. Niespodziewany gość, który przyniesie ze sobą zmiany, a którego obecność może mieć destrukcyjny wpływ, jednak emocjonalność tejże persony jest w stanie ograniczyć szkody. Porządna wiadomość, wyważona. Można ją pokrótce opisać jako: przekonaj się sam. Tak, być może powinien. Dzwonek przy drzwiach sygnalizuje wejście kolejnego klienta, a może to Earl zdążył przykleić ogłoszenie o poszukiwaniu pracownika na pełen etat. Możliwości, możliwości. Co innego mogło mu pozostać?

Zaczynała żałować.
Pochopnej decyzji o upozorowaniu własnej śmierci, nawet jeśli ta miała okazać się dla tego, którego kochała wyjściem lepszym niż spędzenie z nią reszty życia… Z bestią, która w odpowiednich warunkach zapominała kim była, rzucając się do szyi i świeżego mięsa. Z kobietą, którą przerażeniem napawała myśl, iż gdzieś w tym wszystkim straciła własne marzenia; własną drogę na rzecz wpływów tej drugiej osoby… I choć była pewna, że bonbon poradzi sobie lepiej bez niej, tak nie była pewna, czy ona poradzi sobie bez Nowego Orleanu. Miasto to bardziej przypominało jej rodzinne strony niż wielką Amerykę, które teraz zdawała się być niezwykle nieprzyjazna i okrutnie zimna. Wiśniowa Panienka przeklinała amerykański sen i choć pieniędzy miało wystarczyć jej na jeszcze kilka tygodni, coraz mocniej odczuwała strach, związany z brakiem pracy oraz dachu nad głową.
Zawsze mogę mieszkać na plaży i jeść turystów.
Jak się tu znalazła?
Nie była pewna, plik wydrukowanych w bibliotece CV trzymała w dłoni, w akcie desperacji wciskając je w dłonie sprzedawców w każdym, napotkanym sklepie, choć z wielu wyproszono ją w niezwykle nieuprzejmy sposób. Nie dziwiła się - alabastrowe plamy na jej skórze sprawiały, że dla jednych oraz drugich była ta inną, należącą częściowo do wrogiego obozu nawet jeśli Haiti z odrobiną zazdrości oddawało jej życie w panowanie Maman Bridgitte. Ta zapewne siedziała teraz z Lucyferem przy szklanicy dobrego rumu śmiejąc się z głupoty podopiecznej. A może Cherry wcale nikt się nie opiekował? Nie, nie mogła tak myśleć, bo tylko obecność Loa sprawiała, że nie czuła się tak paskudnie, tak cholernie samotna na tej ziemi, a tęsknota za domem zdawała się być ciut lżejszą do zniesienia.
Czarne oczy unoszą się na jedną z szyb w momencie, gdy jakiś podrostek wywiesza kartkę z napawającym nadzieją szukamy pracownika na jedną z szyb, a sklep wydaje jej się być… Interesujący. Coś w szyldzie i fasadzie sprawia, że Wiśnowa Panienka odczuwa dziwne przyciąganie. Wierzyła w znaki, zwłaszcza te wysyłane przez siły wyższe od niej (i nie chodzi tu wcale o wzrost) niepewnie przekracza więc próg, dzwonkiem dzwoneczka zawieszonego nad drzwiami zwiastując swoje przybycie.
- Dzień dobry… - Dźwięczny głos przerywa ciszę, zaś ciemne oczy z ciekawością rozglądają się po burgundowych ścianach i drewnianych regałach. Do nosa uderza ją zapach ziół oraz kadzideł, jakże kontrastujący z kwiatowo-orientalną wonią jej perfum. We wnętrzu dzieje się tyle, iż panna Delahaye nie ma pojęcia, na czym powinna się skupić, rozkojarzona książkami, kryształami oraz plastikowymi, tandetnymi nietoperzami.
Zawsze mogę mieszkać na plaży i jeść turystów.
Pociesza się w myślach formułką, która choć na chwilę potrafi odebrać ciężar nie posiadania ani domu ani jakiejkolwiek pracy. Zawsze bowiem miała wyjście, czyż nie? A skoro istniało choć jedno rozwiązanie, sprawa nie pozostawała beznadzieja… Przynajmniej tak wmawiała sobie każdego, kolejnego poranka i za każdym razem, gdy została odsyłana z kwitkiem. Kilka chwil później i jej syreni urok miesza się z atmosferą miejsca i choć mogła zaczarować swoim lamentem przyszłego pracodawcę, nie chciała wybierać tej łatwej drogi. Podchodzi w końcu do lady, na pełne wargi pociagnięte czerwoną szminką ubierając najbardziej przyjazny, ze swoich wszystkich uśmiechów.
- Nazywam się Cherry, widziałam, że szukacie pracownika i… -  Mówi, a w słowach słychac silny, kreolski akcent nim to jednak wybije mężczyznę z rytmu dwukolorowa dziewczyna wciska mu w dłoń swoje CV. Nic wielkiego - ot kilka knajpek, kilka sklepików, niektóre w tajemniczo brzmiącym Port-au-Prince, większość zaadresowana w Nowym Orleanie. Już miała dodać, że sprawdzi się na tym stanowisku świetnie, jedyne czego potrzebuje to odrobina zaufania i dzień próbny… Gdy jej oczy napotykają coś, co sprawia, że usta kobiety wykrzywiają się odrobinę w geście między niesmakiem a zawodem. Walczy w sobie, by nie spalić zapowiadającej się rozmowy o pracę, rodzinne przekonania są jednak w niej silniejsze.
- Nie powinniście sprzedawać tego znaku… - Pewność bije z jej głosu, a palec wskazuje na przywieszkę ze skrzyżowanymi strzałkami, gwiazdami i lekko zawiniętymi liniami. Sama myśl o sprzedaży veve napawała ją nieprzyjęmnym skrętem gdzieś w żołądku, zwłaszcza gdy chodziło o Met Kalfou.
Będę musiała mieszkać na plaży i jeść turystów.