L’ho beccata in discoteca, Pino D'Angiò w radiu bawi się w najlepsze, a Valerio — con lo sguardo da serpente — razem z nim.
Brzydki marzec za oknem rozbryzguje szare plamy na blacie; nie jest ani czysty, ani błyszczący, za to twardy na tyle, żeby Williamson przy każdej wizycie poklepywał go z uznaniem. Teraz zalega na nim włoski chaos w barwnym wydaniu — pasta, warzywa, przyprawy, oliwa z oliwek, przekrojone na pół winogrona i proszek.
Do pieczenia czy wciągania? Trudno stwierdzić.
Le ho sparato un bacio in bocca, głos Pino i głuche uderzenia ostrza o drewnianą deskę tworzą symfonię przygotowań, uno di quelli che schiocca — nóż nonny leży w dłoni tak, jakby Valerio wyciął nim drogę na świat. Pocięty w cienkie plasterki czosnek wpada na patelnię w rytm ma quale idea? i wciska się między szalotkę; za dokładnie dziesięć sekund mieszkanie wypełni do cna włoska woń oliwy z oliwek, rozmarynu i podsmażanego aglio. Za piętnaście woda na pappardelle osiągnie moment wrzenia — za pół minuty Pio powtórzy ma quale idea?, a Valerio odpowie:
— Cazzo, sprytna.
Szalotkę i czosnek oprósza sól, pieprz oraz tajny składnik kucharza — no, nie miłość, na to jeszcze przyjdzie pora. Suszone płatki czerwonej papryki dodają kolorytu temu nudnemu jak pizda Audrey daniu; powinien zostawić je właśnie takim — nijakim, ale Paganini nawet przez jeden wers dudniącej z radia piosenki nie łudzi się, że pani Verity spróbuje tego, co wyszło spod ręki Valerio.
Może poza—
— Non vedi che lei non ci sta? — dwa głosy — Valerio i Pino, Pino i Valerio — stają się jednym i głoszą prawdę wszechświata. Pappardelle tańczy w nowiutkim garnku do rytmu, na patelnię wpadają dwie łyżki mascarpone, winogrona signor McEòghaina skwierczą w piekarniku; Paganini włożył je tam kwadrans temu i zapomniał wyjąć — nic nowego.
Pasta gotuje się dokładnie trzy i pół minuty; przed odlaniem wody, Valerio nabiera pół szklanki l'acqua di cottura — odsączone pappardelle ląduje na patelni, woda spod makaronu zalewa miksturę i zanim Paganini zdąży zanucić l'ho acchiappata, l’ho frullata e ne ho fatto una frittata!, musi zamieszać.
W tym jest mistrzem.

korzystając z mechaniki wypieków, trochę piekę, trochę gotuję pappardelle all'uva e sopressata.
używam winogron pana McEòghaina, próg: 30 (+5 modyfikator)

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 17

Stronzo.
Co odróżnia winogrona w piekarniku od cazzo w kobiecie ze snów?
Jedno można potrzymać kilka minut dłużej w środku.
Pomiędzy ma quala idea i próbą odpalenia papierosa od palnika, Valerio odkrywa szybki i ekonomiczny sposób na produkcję rodzynek — wystarczy ignorować smród z piekarnika tak długo, aż do dymu z papierosa dołączy ulatniający się zza uszczelki. Czas reakcji to kilkanaście sekund, jest przecież Włochem i nigdzie się nie spieszy; najpierw gasi ogień pod patelnią z pappardelle — Paganini psuje w życiu wiele, ale pasty nigdy — i dopiero wtedy niespiesznie otwiera piekarnik.
Winogrona signor McEòghaina wyglądają jak sutki jego żony.
— Ehi, Pino — pierwsze oskarżenie pada w kierunku radia — piosenka zdążyła zmienić się trzy razy, ale Valerio za niepowodzenie wini D'Angiò; Rafaella Carra nigdy by mu tego nie zrobiła.
Pewnie dlatego, że to kobieta i jej miejsce jest w kuchni.
Teraz z głośników Ryan Paris śpiewa dolce vita, ale winogrona na blaszce nie podzielają jego entuzjazmu — tyle w nich vita, co w Benie po tygodniowym maratonie nad sprawą, z której Paganini wyłapuje tylko tyle, że gdyby sądownictwo miało wrzody, ten byłby największy.
Valerio poza kuchnią znalazłby człowieka, który sprzedał mu te winogrona, a potem wepchnął spalone na skwar owoce w końcową część jego przewodu pokarmowego — Valerio w kuchni to inny podgatunek. Z papierosem w ustach i our love is made in the dolce vita w uszach przesypuje spalone winogrona do kosza, łapie za nóż nonny i rozpoczyna magię od nowa.
Owoce przekrojone na pół, skroplone oliwą, oprószone solą, pieprzem i świeżo startym rozmarynem przypominają połóweczki rozłupanych łbów; ponura wróżba przyszłości sprzedawcy w Deadberry, jeśli kolejna próba znów się nie powiedzie. Paganini — nie do końca trzeźwy, za to głodny — kupił wczoraj dwa kilogramy tych maledetto winogron. Ragazza, którą rano zaszczycał — i szczytował — obecnością, wzięła pół kilo; dwie garści Paganini zjadł rozpakowując garnki od Bena.
Ile kilogramów zostało Valerio?
Mniej niż dwa kwadranse temu — kolejna blacha znika w czeluściach piekarnika, a Paganini odkrywa, że pasta jest o ćwierć mlaśnięcia miększa niż powinna; cazzo.
Podratuje ją parmezanem.

ponawiam próbę pappardelle all'uva e sopressata
używam winogron pana McEòghaina, próg: 30 (+5 modyfikator), dodatkowo rzut na ilość porcji

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Valerio Paganini dnia Nie Gru 31 2023, 23:42, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 58

--------------------------------

#2 'k3' : 2