Piątkowe wieczory, mgliste niedopowiedzenia, kontury, które dopiero trzeba wypełnić kolorem — marcowe noce zamienione w nieznośne oczekiwanie, końcówkę wyroku, w przygodę spędzoną w poczekalni życia, kiedy kolejny pociąg znów jest opóźniony, a stacja obumarła. Jeszcze trochę, już niedługo, zaraz wszystko się zacznie; niesprecyzowane, zupełnie niewiadome wszystko.
Tak, jakby ten rok z życia był tylko wprawką; prawdziwą powieść Vittoria miała zacząć pisać od marcowej kartki w kalendarzu.
Tysiące, tysiące tysięcy, tysiące podniesione do potęgi tysięcznej — zimne, deszczowe krople popełniały zbiorowe samobójstwo, skacząc z wysokości nieba i skręcając maleńkie, wodniste karki o szary bruk. Umierały w milczeniu, bez słowa skargi, godnie; imitowała ich milczenie i godność — ze smukłym papierosem w ustach łatwiej zachować ciszę.
Nawet, jeśli jedyne, czego domaga się umysł, to krzyk.
Wnętrze Velvet Shadows emitowało ciepłym światłem; głęboki karmazyn — nie czerwień, nie burgund, nie róż pompejański — miękkich obić i ciężkich kotar obiecywał udany wieczór, obfite łowy, przecenione drinki, niedocenianych barmanów i noc, która utraci status samotności. Zanim do tego dojdzie — każda rewolucja wymaga czasu — istnieje tylko znużenie.
Znużenie za długich, podobnych do siebie dni, pustych popołudni, wciąż tych samych twarzy. Sądziła, że wraz z nastaniem wiosny rzeczywistość ulegnie diametralnej zmianie; początek trzeciego, marcowego tygodnia zweryfikował te plany. Nawet powietrze, w końcu noszące nieśmiałe oznaki rosnących temperatur, było nieruchome, zastałe, nakrywało wszystko jak czapka — przyduszało, tłamsiło i mdliło. Nie chciała być częścią tego miasta; koniec lutego wstrzyknął w jego aorty truciznę, której posmak osiadał na koniuszkach języków oleistą mazią. Widok wypranych w zbyt wysokiej temperaturze ludzi — skurczonych w sobie, pozbawionych barw — którzy w oczach noszą lekką skazę nieuchronnej beznadziei, przyprawiał ją o uzasadnione dreszcze. Niemagiczni — ci zwykli, mijani przypadkiem przechodnie — nie rozumieli, co wydarzyło się w Maywater i Cripple Rock; wpatrywali się gdzieś przed siebie, gdzieś za domy, kamienice i mury miasta, odpowiedzi poszukując w niebie — jak gdyby to kiedykolwiek odpowiedziało.
Dziś zmrok zapadł szybko i bez zapowiedzi; ciężka kurtyna osunęła się na świat znienacka, otulając go mięciutkim, szczelnym aksamitem. Późne, wiosenne wieczory były kiedyś porą zakochanych par, które w ciepłym świetle latarni odkrywały piękno miasta budzącego się do życia po zimowym śnie — dziś ich widok przyprawiał o skurcz.
Nie była pewna, czy żołądka, czy serca.
Powrót do wnętrza lokalu — na barowy, podstępnie wygodny stołek; łatwo na nim usiąść, ciężej wstać, zwłaszcza po czwartym drinku — scalił się ze stłumionymi dźwiękami bluesa; nawet z bronią przy skroni nie odróżniłaby Hound Dog Taylor od Lonnie Brooks'a. Potrafiła — na szczęście i niemałej satysfakcji barmana — odróżnić alkohol w nowym drinku. Biały rum, brandy, De Kuyper Triple Sec, świeżo wyciśnięty sok z cytryny i coś jeszcze; po pierwszym łyku nie była pewna, po drugim odpowiedź znajdowała się tam, gdzie miejsce każdego alkoholu — na koniuszku języka, w trakcie trzeciego—
Puste miejsce obok utraciło status niepodległego; zbyt późno zauważyła ruch.
Za wcześnie rozpoznała perfumy.
— Co—
Źle, gorzej, najgorzej.
Stopniowanie przymiotnika, hiperbola słów, redukcja niewypowiedzianych myśli do atomów — skotłowanych z sobą w przestrzeni wielkiego wybuchu, który nie chce nadejść. Zaciśnięte na nóżce drinka palce odgrażają się szkłu; mogłaby złamać ją w pół, ponieważ ktoś od tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego siódmego pozostał wierny zapachowi spod szyldu Penhaligon's.
— Barnaby — w trzech sylabach dwa lata życia; w trzech sylabach niepewność, za którą zaczyna się nienawidzić; w trzech sekundach imię wypowiedziane tak cicho, że zupełnie rozmyło się pomiędzy echem innych rozmów. Już po wszystkim, przeżyjmy to jeszcze raz: trzy sylaby, dwa wdechy, jedyny mężczyzna, który—
— Często nachodzisz samotne kobiety w barze?
Dłonie — tylko nie patrz na jego ręce; od nich wszystko się zaczęło — miał puste, dopóki nie wcisnęła w nie naładowanej broni słów.
Jest piątek, Toria; znów to robił — odzywał nieproszony, zjawiał nieoczekiwany, wpatrywał w nią spojrzeniem pogańskiego bożka, którego ktoś pozbawił domu, wyznawców i snu. Wyblakła zieleń tęczówek — ani wtedy, ani teraz — nie nosiła skazy porażki, krztyny poddania, cienia rezygnacji. Tylko tę straszną, spokojną pewność. Czego?
Dwa lata to o dwadzieścia za mało, by poznać odpowiedź.
— Czekam na kogoś.
Czym jest kontrola, jeśli nie machiną do produkowania kłamstwa?

Pierwszy papieros to kwintesencja wyrozumiałości.
Wszyscy potrzebują czasu; piątkowe wieczory nie sprzyjają pośpiechowi — wskazówki na srebrnej tarczy zegarka tik—przy—tak—ują.
Drugi papieros to kwintesencja zrozumienia.
Klienci Velvet Shadows bywają zabawni, głośni i nieskoordynowani; wszystko to z dwóch prostych powodów — są pijani i nie mają innego wyjścia. Praca na etat zabijała powoli; życie zamknięte w zaśniedziałej butelce poniedziałko—piątków zasługuje na sporadycznie nawracające wizyty magicznego dżinna — wystarczyło wieczorem odkręcić gin. Ten barowy smakował inaczej — atmosfera utkana ze szmeru rozmów i echa muzyki przyciągała; drewniane stoliki były płomieniem, samotni mężczyźni ćmami, samotne kobiety — amatorskimi lepidopterologami.
Trzeci papieros to kwintesencja zmęczenia.
Rozwodniony burbon imitował alkohol. Gdyby nie pił, przyciągałby uwagę, gdyby przyciągał uwagę, równie dobrze mógłby zdjąć krawat, założyć pióropusz — to rasistowskie, Williamson, wiesz? — i ustawić na stoliku tabliczkę: śledztwo Gwardii w toku, prosimy zachować ciszę. Skatalogowane informacje w przegródkach umysłu, gdzie doniesienia ostatnich dwóch tygodni zamknął w schludnie opisanych aktach, doprowadziły do kolejnego tu i teraz: tu, w Velvet Shadows.
Teraz, w piątkowy wieczór, na służbie.
Godziny powoli ewoluowały w noc, a cel nie nadchodził. Ze schematu ostatnich kradzieży — cztery pentakle, cztery czarownice, cztery weekendy, dwa bary — płynął ostrożny wniosek; piątek, godzina bliżej nieokreślona, Deadberry. Mężczyzna, którego Williamson szukał — piątkowy wieczór, a on rozgląda się za samcem; który życiowy błąd doprowadził do tego momentu? — powinien być niższy od niego, blond, z — cytat bezpośredni, przesłuchiwanie kobiet uczyło interesującej perspektywy — szelmowskim uśmiechem, który wprawia kolana w drżenie, a—
Połowa czwartego papierosa to sukces.
Niektórzy z klientów zaczęli przypominać trzymane w mydlanych bańkach dzieci — między stolikami turlały ich powiewy wpadającego przez drzwi przeciągu i nie do końca pojmowali, co dzieje się dookoła; w miękkim burgundzie półcieni, w akompaniamencie muzyki, z kolejnym słabym powiewem, wreszcie pojawił się on.
Pokonanie odległości od drzwi do wciśniętego pod ścianę stolika zajęło mu kilka miękkich, powolnych sekund; nie nosił nawet śladu tej specyficznej nerwowości, która charakteryzuje kryminalistów przy pracy. Williamson zamierzał dać mu dokładnie tyle czasu — niech pije; im więcej wypije, tym szybciej wprawi trybiki planu w ruch — ile potrzebował, żeby poczuć potrzebę przekonania się, jakiego odświeżacza powietrza używają w toaletach Velvet Shadows (Febreze, nic wymyślnego). Byłoby łatwiej, gdyby mógł użyć wabika; z zeznań wynikało, że Victor Keeton ma typ ofiar — kobiety o dwa drinki za daleko od trzeźwości myśli, najchętniej samotne, najczęściej ładne. Mógłby zaprzęgnąć do pracy w terenie Effie, chociaż łatwiej było mu wyobrazić sobie w uwodzicielskiej roli Oresetsa w jaskrawozielonym swetrze; mógłby zadzwonić do Vandenberg i przesunąć kolejną granicę — nawet grecki sweter wyblakłby na tle tego, co mogłaby przedstawić w ramach aktorskich umiejętności, ale—
Ale.
Kwestia powinności i kwestia natury ich współpracy; kwestia chęci i kwestia zgody; zamiast słuchawki i kobiecej subtelności, wybrał szklankę i perspektywę rozbijania głowy o umywalkę. Zamiast cierpliwej samotności, sekundę później wybierał — odwrót czy atak z zaskoczenia? Zerknięcie w kierunku baru skręciło rzeczywistość w spiralę; prawda objawiona w profilu, którego nie mógłby przeoczyć, zignorować ani pomylić. Przytłumione światło Velvet Shadows było równie nierzeczywistego, co prawdopodobieństwo spotkania, chociaż nie miał prawa do zaskoczenia; Vittoria zawsze była zwierzęciem nocy, nieuchwytnym jak decyzja, która wprawiła ciało w ruch. Wieczór spleciony z nieprawdopodobieństw prędzej czy później doprowadziłby do kolejnego; zamiast czekać, aż Toria przyjmie rolę nieświadomej ofiary, mógł—
— Vittoria — imię o smaku przejrzałego owocu; miękkie i gładkie, i trochę dławiące. Gęsty sok przeszłości próbował zalepić usta — od sześciu lat zalepiał skutecznie; od sześciu lat, ze wspomnieniami w krtani i widmem niespełnionej przyszłości, dokonywali niemożliwego, spotykając się tylko przypadkiem, tylko przy świadkach, tylko na moment.
Panie Williamson; jakby był własnym ojcem. Pani L'Orfevre; jakby była nikim.
Barnaby; jakby zegar upadł i uszkodził wskazówki. Vittoria; jakby znów nadszedł kwiecień tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego siódmego roku. Wczesna wiosna, późna noc, dotkliwa mżawka i pytanie, które prąd czasu wyrzucił na pokryty uschniętymi marzeniami brzeg — często nachodzisz samotne kobiety w barze?
— Tylko w czwartkowe wieczory.
Dziś piątek, ale to najmniej istotna część nowego rozdziału; wtedy był czwartek, a ona na nikogo nie czekała.
Zwątpienie zamknięte w cichym m—hm, za którym podążył szelest banknotu i cztery magiczne sylaby. Burbon, czysty; w przeciwieństwie do przeszłości, która rozlewa się na kilkunastu centymetrach kwadratowych błyszczącego blatu — na docenienie jego stanu jeszcze przyjdzie pora. Dopiero muśnięcie drewna opuszkami palców uświadamia ich, że minione dni nie są wodą; czas płynął, ale w nurcie benzyny.
— Wybacz spóźnienie — pozioma linia ramion to (ukłon dla dawnego, anatomicznego zacięcia) asystolia w zapisie EKG; prosta, ciągła poprzeczka uwięziona w pułapce marynarki. Pokusa obrócenia głowy i przekonania się, czy stolik przy ścianie nadal jest zajęty, poległa w potyczce postanowienia; droga do katastrofy była lśniąca i gładka — jak połyskujący na paznokciach pani L'Orfevre lakier.
— Jak bardzo zajęta jesteś? — społecznie, związkowo, zawodowo, geograficznie; drgnięcie w kąciku jej ust kiedyś było ostrzeżeniem — po sześciu latach nie miał prawa wiedzieć, co oznacza. — W kontekście czasowym.
Sześć lat w sześć minut; nawet on nie działał tak szybko.

Cieszę się, że cię widzę (kłamstwo), ale niezwykle się spieszę — ta gładka, przejedzona jak kluska formułka nic nie kosztowała.
Mogła zdobyć się na nią w dowolnej chwili i wymknąć z pułapki osaczenia, opuścić Velvet Shadows, opuścić dzielnicę, opuścić Saint Fall i zapewnić sobie kolejne miesiące względnego spokoju w uroczym, kanadyjskim miasteczku, gdzie naleśniki polewają syropem klonowym, wszyscy są do porzygu uprzejmi i nikt nie nazywa się Williamson.
Chyba?
Mogła osiągnąć to wszystko za pomocą jednego zdania, które — łyk drinka i wielka Sahara w ustach — nie potrafiło przejść przez gardło. Lewa dłoń skupiła energię na wysokiej nóżce szklanki; łatwo wyobrazić sobie, że rozbija ją o brzeg barowego blatu, by sprawdzić, czy nadal byłby tak spokojny, gdyby słowa zastąpiła przemoc.
Istniały jednak więzi, których nie da się zerwać, i długi, które nigdy nie zostaną spłacone, chociaż Vittoria nie potrafiła powiedzieć, za co właściwie jest mu dłużna i co sprawiło, że teraz nie hołduje kodeksowi Hammurabiego — oko za oko, ząb za ząb, długie lata zimna za długie tygodnie milczenia, kiedy był zbyt zajęty zamurowywaniem samego siebie przed światem, żeby zauważyć, że ona też trafia do więzienia; małżeństwo miało wiele synonimów, ale tylko jedną definicję.
Gniew miał wiele odmian, ale tylko jedno źródło; właśnie obijało się o żebra w rytm cichych słów, napędzane przez znajomy zapach wody kolońskiej i uwydatniane przez bliskość szczegóły. Zmarszczki, których sześć lat temu nie było; skupienie, które istniało od zawsze. Cisza, którą potrafiła przeciąć w pół osamotnionym gestem; mur, przez który nie przebiła się nigdy.
— Dziś piąt—
Wtedy był czwartek, a ona na nikogo nie czekała. Wtedy było to samo pytanie i ta sama odpowiedź — wtedy był kwiecień, nie marzec, a na jego dłoni błyszczała obrączka, nie blizny, których dziś nie rozpoznawała; niektóre były nowe i obce.
Jak oni — przez ostatnie pół dekady.
Dlaczego nadal pamiętał? Nie powinien; ona zapominała każdego dnia od sześciu lat.
— Jesteś okropny — a ty nieprzekonująca w zarzutach. — I wyjątkowo pewny swego. To krzesło mogło być zajęte.
Bardziej ode mnie, o co nietrudno — piątkowy, samotny wieczór, jedwabne półcienie i czerwień skupiona w trzech punktach — jej usta, jej paznokcie, jej myśli zasnute mgiełką narastającej złości. Co za chora niesprawiedliwość — kiedy tylko Williamson zakłócał linię horyzontu, pytania bez odpowiedni mnożyły się z zawrotną prędkością, przyprawiając o ból głowy. O wiele łatwiej byłoby progresywnie o nim zapominać i wyprzeć wszystkie wspomnienia; bez żalu mogłaby (próbowała) eksmitować z pamięci dzień, w którym za zamkniętymi oknami sypialni wiatr i deszcz nagle ustały, a pogrążający się w mroku Boston wypełniła głęboka, mokra cisza, zakłócana jedynie przez szmer przyciszonej muzyki.
Nights in white satin i ścisk w żołądku; to była ich piosenka, bo w wieku dwudziestu trzech lat nadal posiada się prawo do naiwnego romantyzmu i swoich piosenek. Światło lampki na hotelowym stoliku tworzyło wokół niego aureolę, która zatrzymywała się na umownej granicy i nie docierała do skulonej w fotelu Vittorii. Tamtej nocy pokłócili się dwa razy; Barnaby zarzucił jej, że konsekwentność nie zawsze jest powodem do chluby, ale jej brak to na pewno powód do wstydu.
Kiedy myślała o tym z perspektywy czasu, musiała przyznać mu rację; powinna być bardziej konsekwentna, zwłaszcza w uczuciach.
— Zabijam czas, żeby nie popełnić zbrodni na tobie — alkohol w kieliszku chyba się zepsuł — przysunęła szkło do ust i poczuła gorycz. — Po tym drinku planowałam powrót do domu albo—
Gdziekolwiek; w tym momencie odeszłaby gdziekolwiek, byle dalej od dłoni, która nagle znalazła się tak blisko jej własnych palców. Przez krótki moment chciała cofnąć rękę i uciec przed możliwościami, które stworzył sobie tym jednym, powolnym gestem — oddałaby mu zwycięstwo walkowerem, rozlała po barowym blacie obawy, pokazała, że nadal—
— Pracuję nad twoim zamówieniem, jeśli do tego zmierzasz.
I przepija jego sto dolarów — banknot w skrzyneczce był aktem uniesienia się dumą; Williamson ćwiczył tym udźwig. Krótka wiadomość dołączona do wygórowanej zapłaty zapiekła mocniej niż zrobiłyby to zarzuty — tym Williamson ćwiczył celność.
Zawsze wiedział, jak uderzyć, żeby zabolało; zawsze bolało mocniej niż poprzednim razem.
— Niniejszym? Naprawdę?

Retoryczne pytania, rytualne zastrzeżenia, zgrane chwyty.
Dusiołki, obce pokoje, niewyraźne kontury obcych mebli; dwa lata zbudowane na kalkach hotelowych pokoi, w których po długich tygodniach przypadkowo—nieprzypadkowych spotkań zaczął zamykać jasnowłosy cud pachnący nieodmiennie tymi samymi, ekskluzywnymi perfumami — francuska nazwa nieistotna i niemożliwa do uformowania przez amerykańskie podniebienie (czym, do chuja, jest rodzajnik osobowy?)
Od samego początku — od nocy zero; od sekundy, w której obrączka stuknęła o stolik przy łóżku, a nagość rozpoczęła się od dłoni pozbawionej obecności przysięgi — nie sądził, że zdoła zatrzymać Vittorię na tak długo. Zrozumienie nadpłynęło nieproszone, bez zapowiedzi, w rozpasanym świetle dnia — porze, kiedy Vittoria była tylko panną Paganini; to nie sporadyczne spotkania w obcych pokojach obcego Bostonu, ale niebezpieczna, wygodna forma koegzystencji.
Spruta nić tamtych dni właśnie nurzała się w alkoholu.
— Hm — bursztyn rozlany na dnie szklanki, bursztyn przelany przez myśli; tylko dłoń trzymająca drinka była niewłaściwa. Za wiele blizn, za mało delikatności. — Będę musiał o nie walczyć?
Zakrzywiona, skręcona w spiralę, trymowana na brzegach rzeczywistość Velvet Shadows, gdzie cienie przeszłości zasiadają na barowych stołkach, a teraźniejszość tonie w barwnych drinkach. Wnętrze baru było teraz równie odrealnione i odległe, co Wyspy Kurylskie; odległe jak ciche wnętrze mieszkania na Staromiejskiej, prysznic, telefon, zimna butelka Piedboeuf i racjonalność.
— Sentyment to nie przestępstwo, Toria.
Jedynie wyrok śmierci. Sentyment to spojrzenie poszukujące znajomego zmarszczenia nosa — nawyk panny Paganini zwiastujący radość; pani L'Orfevre najwyraźniej zapomniała (tylko ona?), że potrafi ją czuć  — i uszu nasłuchujących cichego postukiwania paznokciami o blat. Vittoria i zniecierpliwienie były pakietem; irytacja odmierzana stuk—stuk—stuknięciami o powierzchnie płaskie należała do przeszłości; dziś dłonie spoczywały nieruchomo na drewnianym piedestale baru.
Co jeszcze uległo zmianie — poza światem, stanami cywilnymi, wydźwiękiem wymienianych nad drinkami słów i nimi samymi?
Czas zamrożony w kostkach lodu postukujących między ściankami szklanek; obowiązek osiadł w myślach z gracją obróconego w ruinę budynku, a upór zmusił struny głosowe do kolejnych, wymagających zdumiewającego pokładu energii słów.
— Albo pomoc staremu — w jakim kontekście, Williamson? Banał; w każdym — znajomemu w śledztwie.
Kłamstwo ma ograniczony termin zdatności do spożycia, krótkie nogi i tendencję do zdradzania własnego twórcy; tyle tylko, że Williamson nie kłamie.
Jedynie nie ponosi odpowiedzialności za błędne wnioski innych.
Śledztwo sugerowało policję; policja to instytucja, której uroki Vittoria poznawała z perspektywy tylnego siedzenia radiowozu — nie w roli zatrzymanej. Policja wysuwała się na pierwszy plan i przyćmiewała — niedorzeczne, prawda? Nikt nie jest aż tak szalony — czarną dziurę gwardii. Sekret zakopany pod pierzyną niedopowiedzeń; tajemnica przyduszona poduszką.
— Niniejszym deklaruję, że możesz pracować nad zamówieniem w swoim tempie — późne wieczory lata temu — w innym życiu, w rzeczywistości tkanej przez nić krawcową i bezsenność artystki przy pracy; nigdy nie było tanio, rzadko bywało szybko, ale wszystko, co wychodziło spod igły Vittorii, zasługiwało na dobrze.
Zawsze było dobrze; czas nie grał żadnej roli — nawet, jeśli grał; Williamson dzielił z kłamstwem ograniczony termin zdatności do spożycia.
— Pamiętasz Le Cirque w siedemdziesiątym siódmym? Kiedy dwa stoliki obok siedział Burt Reynolds? — brudna, wielkomiejska zima za oknem i ciepłe wnętrze restauracji; wino w ich kieliszkach było starsze od połowy miast Nowego Świata. — Powiedziałem, żebyś spojrzała bez patrzenia.
Czerwona serwetka ześlizgnęła się z kolan i Williamson mógłby przysiąc, że nawet Burt zawiesił spojrzenie na odsłoniętym centymetrze ud Vittorii; spojrzała bez patrzenia — pozostali patrzyli bez widzenia.
— Spróbuj to powtórzyć. Stół pod ścianą, blondyn, trochę w twoim typie. Jest—
Ostrożnie, Williamson.
Sekrety łatwo przelać; nawet te dawkowane mają tendencję do rozchlapywania się po posadce — zwykle w formie krwi.
— Podejrzany o serię kradzieży. Zwykle wybiera kobiety podobnie do ciebie.
Jakie, Barnaby? nie musi przenosić spojrzenia na profil Torii, żeby dostrzec zamknięte w wyostrzonych rysach pytanie; no, jakie?
Wystudiowane jak okładka czasopisma dla kobiet, dobrze skadrowane na tle jedwabistej czerwieni ścian i w każdym calu świadome tego, że ich uroda to pierwotna ozdoba, więc należy nosić ją z rozmysłem.
— Eleganckie, piękne, z drinkiem w dłoni — pstryknięcie znajomego kadru — dłoń pozbawiona obrączki i ciężaru alkoholu; wykorzystał jej nieuwagę, obracając nóżkę kieliszka wokół własnej osi.
— To Between the Sheets? — drink, nie propozycja; cytrynowy zest wypełniał przesycone wonią perfum powietrze orzeźwiającym akcentem. Williamson nie musiał — nie powinien, nie zamierzał — unosić wąskiego kieliszka do ust, żeby wydać wyrok; nieodwołalny, trzysylabowy, konkretny. — Paskudne.
Burbon w niskiej szklance mrugnął z uznaniem; potarcie kącika oczu rozmyło ochotę odpowiedzenia mu tym samym.

Posłuchać instynktu, samej siebie, podszeptów Lilith, wskazówek Lucyfera, oddania Aradii — usłyszeć w głowie ten cichy, ostrzegawczy pisk, który pojawił się kwadrans temu i nie zamilkł nawet na chwilę. Nie pakuj się w to bagno, Toria.
Odpuść; wywieź tego faceta śmieciarką na wysypisko. Posól ziemię, po której stąpał; spal zdjęcia i wszystkie pamiątki. On śmierdzi na kilometry śmiercią i problemami; miej rozum w głowie i trochę, kurwa, godności. Nie otwieraj drzwi do przeszłości, nie mów:
— Jak wtedy, w Manchester? — wieczór, kiedy był zazdrosny; wieczór, kiedy obok usiadł zbyt nachalny, zbyt pijany, zbyt mocno ignorujący nie mężczyzna — wieczór, kiedy wracający od baru Williamson zwlókł go z krzesła, jakby składał się z samych ubrań; wieczór, kiedy przestała bać się o niego i ten jeden, jedyny raz zaczęła bać po prostu jego.
Później, w hotelu, w ciszy zszywała podartą koszulę; ignorowania krwi na rękawie nauczyła się jeszcze w domu.
— To nie przestępstwo, ale słabość. Jeśli dobrze pamiętam, nigdy nie przepadałeś za jej okazywaniem — co się zmieniło? wyparło inne, znacznie groźniejsze pytanie. Kto cię zmienił?; od sześciu lat nie było już Daisy — opieszałość Arthura w próbach znalezienia synowi drugiej żony byłaby zaskakująca, gdyby nie plotki zataczające koła w Kręgu. Barnaby i panna Devall; Barnaby i młoda wdowa Rousseau. Barnaby i—
— Policja ma braki kadrowe?
Praca, której zawsze poświęcał więcej czasu i samego siebie. Pamięta noce, kiedy w milczeniu przeglądał notatnik, próbując odkryć przegapiony trop; pamięta dni, kiedy — nawet bez munduru, z dala od Saint Fall — był na służbie. Pamięta, kiedy zapytała, dlaczego policja, nie wojsko jak jego ojciec; pamięta, że tamtej nocy ukrył się za murem zbyt wysokim, żeby mogła przez niego przejść.
A może, tak naprawdę, nigdy nie chciała?
Przecież to od początku miała być tylko zabawa; trwająca dwa lata i wiele ostrożnie planowanych wyjazdów, jak ten do Nowego Jorku — pamięta, że rozmawiał w łazience z Daisy i, nie potrafiąc jej okłamać, powtarzał porozmawiamy, kiedy wrócę.
— Pamiętam. Powiedziałeś—
Tamtej nocy mówił wiele; o tym, że na szczęście musi zasłużyć i tym, że każdą wolność trzeba wywalczyć — o tym, że przy niej bywa szczęśliwy, ale nigdy nie jest wolny i gdyby nie był w tych słowach bezbronnie, brutalnie szczery, zatrzasnęłaby za plecami hotelowe drzwi i nie obejrzała się za siebie, ale miał rację. Często ją miewał; zbyt rzadko to przyznawała.
— Blondyn i w moim typie? To się — wyklucza — zgadza — pretekstem do spojrzenia przez ramię było zsunięte ramiączko; odnalezienie mężczyzny wzrokiem zajęło jej o sekundę za długo — zauważył, że Vittoria patrzy. Gra właśnie osiągnęła nowy poziom; będzie musiała działać szybciej. — Mam odwrócić jego uwagę? Wywabić do toalety? Na zaplecze?
Gdziekolwiek, byle nie tu; niewzruszone spojrzenie znad brzegu jej — j e j; usta przy j e j szklance, czy on właśnie...? — drinka sugerowało, że może wybrać.
— Kiedyś ci smakowało. Szczególnie w pościeli — nadal mówiła o drinku, wymownej nazwie, wspomnieniach wciśniętych pod hotelowe poduszki i zgubionych na dnie torebki razem z maleńkimi torebkami cukru, które zawsze zabierała z restauracji na pamiątkę? Nieistotne; od sześciu lat przeszłość była kalejdoskopem obrazów cierpliwie zastępowanych innymi, świeższymi nagraniami — dłoń przy jej palcach promieniowała ciepłem, który powinna przestawać nazywać znajomym.
Nie było w nim niczego znajomego; nawet, jeśli paskudne zabrzmiało podobnie do stu innych razy, a zwięzłość słów obiecywała, że jedyne słuszne dźwięki nadejdą późno w nocy. To minęło, nie ma już nic, są wolni, więc mogą—
— Za dziesięć minut na tyłach.
Uciec z miejsca zdarzenia.
Porwany z baru drink nie wylał się poza brzegi kieliszka tylko dlatego, że nie zostało go wiele; jeśli rozegra to mądrze, pan podejrzany postawi kolejnego, ona uda nietrzeźwą, on zwietrzy łup i zanim noc na dobre rozciągnie się nad Deadberry, Williamson będzie jej dłużny.
Może odwiezie ją do Little Poppy, może wejdzie na górę, a potem w—
— Och, Alfie! Tu się ukryłeś — aktorka z niej żadna, kłamczyni jeszcze gorsza — na korzyść Vittorii zadziałał tylko element zaskoczenia i odsłonięte nogi; żaden mężczyzna nie słucha, kiedy pojawiają się przed nim dwie pary zgrabnych ud. — Proszę udawać, że jestem z panem, inaczej się nie odczepi.
Rozgorączkowany szept wypał znacznie lepiej — nawet nie musiała kłamać, przecież dokładnie taki był cel nagłej zmiany miejsca; tylko o odczepienie znacznie łatwiej.
— Byłam pewna, że znów mnie wystawiłeś. Drugi raz w przeciągu miesiąca to o dwa razy za dużo — wymowne zerknięcie w kierunku baru — tam, gdzie moment wcześniej przeżywała retrospekcję nad drinkami, blatem i na niewygodnym krzesełku — napotkało lekko przygarbione plecy. Wiedziała, że robił to na złość; własnemu wychowaniu, własnemu pochodzeniu, dwóm dekadom wpajania, że siadając powinien pamiętać o kiju w dupie — Williamson zaraz ruszy z miejsca i zniknie, ale najpierw upewni się, że jego wyjście zostanie dostrzeżone.
Kiedyś w to grali; nigdy nie zapytała, co stało się z tamtym podejrzanym.
— Impertynencki typ, da pan wiarę? Co za czasy, żeby kobieta nie mogła napić się drinka w spokoju i—
Dopiero teraz, po kolejnym łyku drinka i stercie niewymuszonych słów, przyjrzała się uważniej. Był przystojny, bliżej czterdziestki, dobrze ubrany, równo przystrzyżony; ktoś, kto wiedział, czego szuka i chyba właśnie zrozumiał, że znalazło go samo.
— Valeria — pomysłowo, Toria; prawie słyszała rechot Paganiniego w głowie, wyciągając prawą — pozbawioną obrączki — dłoń w kierunku mężczyzny. — Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam w pańskiej randce?
Wahał się tylko sekundę; przecząca odpowiedź nadeszła z szarmanckim uśmiechem — za dwa drinki mogłaby się na niego nabrać. Za dwa kolejne drinki mogłaby stracić pentakl, gdyby nie—
Williamson zniknął; z tą częścią musiała poradzić sobie sama.
— Co pijesz?
Coś gorzkiego; właśnie tym smakuje ten wieczór.

To nieprawda — drink w dłoni, zmęczenie w kościach, spojrzenie w kipieli brązu tęczówek; zdążył zapomnieć, że przypominały ruchome piaski — że kobiety najwięcej tajemnic zdradzają swoim fryzjerom, a zaraz potem ginekologom.
Smukłe palce na cienkiej nóżce kieliszka — kiedyś, w trakcie kłótni, Vittoria zaciskała dłoń tak mocno, że szkło pękło pod naciskiem; wojna trwała nawet, kiedy ostrożnie wyciągał odłamki z jej skóry.
Najwięcej o kobiecych sekretach wiedzą ich byli.
— Wciąż nie przepadam — przefiltrowane zmęczeniem słowa przestały smakować burbonem; grunt przeszłości był grząski — każdy ruch wymagał niewspółmiernej do efektów dawki energii. — Starych nawyków ciężko się pozbyć.
Nowe nawyki łatwo podłapać; niewypowiedziane kto cię zmienił? odnalazłoby świeżo wzniesiony mur wymownego milczenia. Zaprawa nadal była świeża, cegły niepokryte kurzem, całość równa i poszerzana każdego tygodnia. Tajemnica miała imię i nigdy nie będzie mogła usiąść obok niego w Velvet Shadows; ich drinki nie staną szkło w szkło na wypolerowanym blacie, dłonie nie musną się pod pozorem przypadku, jej śmiech — barwy ciemnego, słodko—gorzkiego piwa — nie sprawi, że po szlaku tego dźwięku usta przysuną się do ucha z cichym chodź ze mną.
Sześć, siedem, osiem lat temu odtwarzał w myślach tę samą scenę; wtedy sekretem była Vittoria, dziś—
— Powiedzmy.
Starych nawyków ciężko się pozbyć; szczególnie, kiedy za połową z nich ukrywa się tajemnica. Toria powinna rozpoznać objawy — coraz krótsze słowa, coraz dłuższe momenty milczenia, coraz chłodniejszy szron, którego szadź osiada na zieleni spojrzenia; z wyblakłego ewoluuje w zamrożone. Dorównać mogły mu tylko kostki w drinku; uniesiona do ust szklanka wprawiła je w ciche postukiwanie — klik—klak; twój były to wrak — które zamilkło dopiero, kiedy znów przemówiły usta.
— Za barem jest zaułek. Będę czekać na zewnątrz, ale—
Pamiętał jej strach wtedy, w tamtym barze sprzed lat; pamiętał własną obietnicę — złożoną samemu sobie, ale przez to nie mniej wiążącą — że nigdy nie dopuści do sytuacji, w której znów—
— Gdyby zabrnął za daleko, po prostu się wycofaj.
Smak jego drinka przepłukany jej; kiedyś mu smakowało, zwłaszcza w pościeli.
Dziś ostrożnie odkrywał, że taka wada przeszłości — we wspomnieniach zawsze smakuje lepiej; jakby czas, odległość i przemilczenie zacierały gorzki twist we wszystkim, co doprowadziło do gwałtownego końca.
— Toria — ostrzeżenie inaugurowane w pierwszej sylabie i przeciągnięte aż do zatrzymanej fali słów. — To nie—
Czas ani miejsce.
Od sześciu lat nie było ani czasu, ani miejsca; istniała tęsknota i gorycz, poczucie obrabowania z czegoś istotnego i wrażenie błędu; przez ponad pół dekady orbitowali w tej samej galaktyce kręgowych gwiazd, tylko cudem unikając kolizji. Pomagała jego częsta nieobecność i jej talent do budowania wokół siebie teatru zdarzeń, który z daleka trzymał niechciane echa przeszłości.
— Dziesięć minut.
Ostatni łyk zmieniony w olej; coś gęstego zalepiło usta, przelało się przez gardło, zasklepiło płuca. Vittoria zniknęła, razem z nią drink — przez kilka sekund wpatrywał się w puste miejsce; przez kolejne trzydzieści upewniał, że wyjście nie będzie wyglądać na ucieczkę. Siódmy prezydent Stanów Zjednoczonych prześlizgnął się po blacie, kiedy pierwszy syn Arthura Williamsona zsunął z barowego stołka — kilka metrów w jedwabistym półcieniu baru przebiegło po zakrzywionej trajektorii; jeśli pan Keeton obserwował, widział dokładnie to: lekko podpitego, emocjonalnie posiniaczonego i spławionego faceta, który zniknął za drzwiami Velvet Shadows i—
Masz czas; ciche pstryknięcie zapaliczki zagłuszyło pierwszy krok — Williamson wiedział, że straci minutę na okrążenie budynku. Kolejne pół na znalezienie dobrego miejsca w cieniu; kolejne sto dwadzieścia sekund na obserwowanie zaułka, zanim postawi w jego głąb krok; cała reszta będzie czekaniem.
Czas odmierzany wypalanym papierosem — rozżarzone oczko papierosa przez kolejne sześć minut było jedynym źródłem światła; niesłyszalne tyknięcia zegarka na nadgarstku wygrywały melodię za—długo; spóźnia—się; co—jeśli—wyszli—przodem?
Rozpalone oczko syknęło cicho w zetknięciu z brudnym brukiem; wypalony do połowy papieros uderzył o ziemię w momencie, w którym skrzypnięcie zardzewiałych zawiasów przerwało ciszę — po zaułku wysypała się stłumiona muzyka, echo rozmów i przefiltrowana smuga światła, gdzie—
— Gołąbeczki.
Nie mogło być mowy o pomyłce; niewiele kobiet w tym mieście potrafi poruszać się w takich obcasach w półmroku.
— Macie ogień?
Na niektóre z dziejowych pytań odpowiedzi wybrzmiewają poza nawiasem; kilkanaście minut i cztery obite knykcie później, Williamson odkrył, że aresztowany, w rzeczy samej, miał ogień.