4 marca, 1985 roku, w porze obiadowej

Pośpiesznym gestem ręki próbował zasygnalizować Caroline, aby ściszyła telewizor, gdy on przykładał słuchawkę do ucha. Kiedyś, z pewnością, była biała. Teraz biel przebijała się tylko gdzieniegdzie, spod kolorowych naklejek ze smerfami. Popełnił fundamentalny błąd — pozwolił w sklepie papierniczym wybrać córce, co tylko chciała.

— Palazzo? — spytał, gdy usłyszał, że ktoś pojawił się po drugiej stronie telefonicznego kabla. Nie czekał jednak na odpowiedź. — To bardzo ważne i nie chcę się powoływać na odznakę, ale—

Westchnął głęboko, patrząc na obrażoną pięciolatkę na kanapie.

— Mają państwo w menu makaron w kształcie dinozaurów?

Godzina czternasta osiemnaście, poniedziałek, pora obiadowa — dziś w menu sałatka owocowa z czerwonych winogron; dzięki uprzejmości szefa kuchni, odpowiednio przefiltrowana, sfermentowana i podawana w pękatym kieliszku na kryształowej nóżce.
O godzinie czternastej osiemnaście telefon nie powinien dzwonić — normalni ludzie jedzą o tej porze obiad, nienormalni—
— To rasizm, wie pan?
Zadają podobne pytania.
Podnosząc słuchawkę, spodziewała się wszystkiego — nawet tego bzdurnego pytania o Palazzo. To trzeci raz w tym miesiącu, kiedy ktoś myli jej numer z restautacją; od kiedy szóstka i dziewiątka wyglądają podobnie, nawet nie leżąc obok siebie?
— Kiedy tylko po drugiej stronie ktoś odezwie się z subtelnym, włoskim akcentem — żadnego znaczenia nie miało, że jedynym, co Vittoria L'Orfevre — z domu Paganini, z natury basta z patriarchatem — powiedziała po podniesieniu słuchawki to nieskazitelna angielszczyzna w słowie halo. — To istnieją tylko dwie możliwości, si? Palazzo albo pralnia.
Bynajmniej nie chemiczna.
Strzeliła zapalniczka, kieliszek na parapecie i żyłka w czyjejś du tkance nerwowej; Vittoria wróciła do swojej wnęki przy oknie bogatsza o alkohol w dłoni i świadomość, że ktoś po drugiej stronie powołał się na odznakę, wcale się na nią nie powołując.
Drugi błąd; pierwszym było wykręcenie złego numeru.
— Na dodatek dzwoni pan w dzień pogrzebu mojej sukienki — na dzień ślubu jej córki będzie musiał poczekać — data rozciągała się w okresie kalendarzowym pomiędzy Nigdy oraz Jeszcze Czego. — I pyta, czy serwujemy makaron w kształcie dinozaurów.
Cztery ostatnie słowa brzmiały, jakby szeptała; ponieważ szeptała — w Libertà ściany miały uszy, a kobiety kolce.
— Powinien się pan cieszyć, że to nie Palazzo. Tam poprosiliby o powiedzenie dinozaur po włosku — głębokie westchnięcie nie było wymierzone w obrażoną pięciolatkę na kanapie; jedynie w szkło kieliszka. — Dorośli mężczyźni powinni jeść fettuccine, signore.
Mogłaby zapytać: chce pan prawidłowy numer?, ale nawet łatwość pani L'Orfevre miała swoje granice.

To—

Co?

— Jak—

Nie udaje mu się wtrącić reszty tego pytania. Nauczony, poprzez bolesne życie z siostrami, że gdy kobieta wpada w słowotok zaczynający się od oskarżeń, najlepiej jest milczeć i poczekać, aż skończy. Zamiast tego pomyślał, że zna bardzo dobry kawał o szóstce i dziewiątce, które leżą na sobie, ale to chyba nie była na niego pora.

— Ma'am, pani akcent jest—

Kolejny błąd; naprawdę, kto by je liczył? Mógł dalej milczeć, wtedy może nie dostałby niepokojącej wersji Ojca Chrzestnego przez telefon.

A mogłem zapytać, czy mordujesz za pieniądze. Całkiem naturalny dialog, gdy federalny dzwoni do Palazzo. Albo do pralni i to z pewnością nie chemicznej. Chemiczny może być najwyżej kwas, którym polewają twarze konkurencji. Bynajmniej nie kulinarnej.

— Dzwonię, by wymierzyć sprawiedliwość.

Absurdalne, dalsze cytowanie filmu odpowiedzią na absurdalny pogrzeb. Znowu; nie powinien kręcić nosem. Miesiąc temu przeprowadzał jeden dla pluszowego króliczka, którego twarz została bezpowrotnie stopiona w tragicznym wypadku z żarówką. Carol bardzo chciała sprawdzić, czy pluszaki mogą się opalić i dopiero co dowiedziała się o istnieniu solarium.

— Dorośli mężczyźni, ma'am, zostali wysłani przez pięcioletnich terrorystów na poszukiwanie niemożliwego — westchnięcie nie było skierowane w stronę kobiety, a siedzącej na kanapie i wciąż nadąsanej dziewczynki. — Ewidentnie zna się jednak pani na makaronie.

Miał nadzieję, że nie było to rasistowskie.

— Podrzuci pani właściwy trop? Nie chcę przeszkadzać w pogrzebie sukienki. Z pewnością jest bardzo ładna — chwila namysłu, nie chciałby wykazać się ignorancją. — Była, przepraszam najmocniej.

— Panie władzo, panie władzo — Bonasera, Bonasera; to było coraz mocniej kuriozalne — improwizację Ojca Chrzestnego zwykle przeprowadzała w środy. — Co ja zrobiłam, że mnie tak nie szanujesz?
Nóżka kieliszka stuknęła o parapet, zapalniczka pstryknęła przy słuchawce — dała panu—z—odznaką czas na odłożenie słuchawki i zastanowienie się nad życiowymi wyborami (z wybieraniem numeru na czele), ale nie skorzystał.
— Jest pan zakładnikiem? — teatralny szept dokonał aktu okadzenia — każda sylaba wysnuwała spomiędzy ust dym papierosa. — Proszę mrugnąć dwa razy, wyślę posiłki. Ciepłe.
Gdyby była głodna i ktoś po drugiej stronie telefonu marnował jej czas, odwlekając w bliżej niesprecyzowaną przyszłość perspektywę obiadu, nie doszłoby do pokojowych pertraktacji; wzmiankę o znajomości makaronu przemilczała — rasistowskie nie było, ale balansowało na cienkiej granicy przebaczenia — zbyt zajęta przygotowywaniem logicznej odsieczy.
— W Palazzo nie sprzedadzą panu makaronu w kształcie dinozaurów, ale—
Czy pięciolatkowie powinni jeść makaron, o ile nie byli chociaż w połowie Włochami? Próbowała przypomnieć sobie, co jadła Elsje w tym wieku; zapamiętała tylko, że cuchnęło — cecha wspólna dzieci i tego, co jedzą.
— Może talerz w kształcie dinozaura sprosta żądaniom terrorysty? — mgliste wspomnienie z dzieciństwa — Vittoria ma siedem lat i odmawia jedzenia wszystkiego, czego nie da się zjeść niebieską łyżeczką. Matka powiedziała, że to łyżka dla chłopców; Toria oznajmiła, że to bez różnicy — ci są przecież za głupi, żeby odróżniać kolory.
— Była ładna, sama ją uszyłam — wsunięty między usta papieros dał jej sekundę na namysł i dwie kolejne na decyzję — wydmuchując dym, na dodatek natchniona zmyślonym pogrzebem krawieckiego dzieła, zadała pytanie, które tylko podsyciło niedorzeczność tego telefonu. — Lubi pan nosić garnitury?
Każdy moment jest dobry na badanie rynku zbytu.

— Ma'am zapewniam, że darzę panią ogromną dozą szacunku, jaka należy się każdemu, kto po pytaniu o makaron w kształcie dinozaurów, nie odkłada natychmiast słuchawki.

Czy był zakładnikiem? Pomyślmy.

Zakładnik, osoba przetrzymywana — przetrzymywanie zakłada brak własnej woli; on swoją stracił w momencie, ktoś wyszedł po mleko i nigdy nie wrócił — w celu wymuszenia jakichś korzyści — czy uzyskanie dinozaurowego—makaronu było korzyścią? Dla przynajmniej jednej osoby w tym pokoju; owszem — najczęściej majątkowych lub spełnienia postulatów porywaczy.

— Tak — odpowiedział równie konspiracyjnie oraz równie cicho. Niczego nieświadomy terrorysta zajął się stukaniem nogami o oparcie kanapy. W którymś momencie wylądowała na niej do góry nogami. — Tak, bez wątpienia jestem zakładnikiem. Jak mruknę cztery razy, to pojawią się posiłki gorące?

Sam był zażenowany samym sobą, a niewielkie lusterko zawieszone na filarze w kuchni było tego niezbitym dowodem.

— Talerz z dinozaurem, hm — na pewnym etapie rodzicielstwa już się nie kwestionuje takich rzeczy, są one po prostu akceptowane. Liminki do jajka dinozaurów, kołdrę przed snem trzeba owinąć wokół stóp, a buziaka należy dać idealnie w środek czoła, tato. — To mogłoby się udać. Widziała gdzieś pani takie?

To naprawdę okrutne tak angażować obcą kobietę w swoje rodzicielskie rozterki.

Problem mógłby zostać rozwiązany, ale z drugiej strony padło pytanie, więc rozłączenie się teraz byłoby wyjątkowo niegrzecznym wyjściem z sytuacji. Szczególnie że chyba ktoś próbuje mu coś sprzedać. Danielowi nawet to nie przeszkadza; od ładnych kobiet (założył po głosie, że jest ładna, nie odbierajcie mu tego) kupuje się rzeczy z przyjemnością.

— Nie lubię — przyznaje otwarcie. — Noszę, niestety, codziennie. Im też pani robi pogrzeby?

— Sir, nie odłożyłam jej tylko dlatego, że pytający zasługuje na współczucie, nie potępienie.
Żaden dorosły mężczyzna o zdrowych zmysłach nie pyta o makaron w dinozaury; żaden dorosły mężczyzna o zmysłach niezdrowych nie oczekiwałby, że odnajdzie go w Palazzo. Głos po drugiej stronie słuchawki był dorosły, męski i balansujący na cienkiej linii pomiędzy obłędem i obłędnością — za dwa kolejne łyki wina Toria zdecyduje, w którą stronę przechylić szalę zwycięstwa.
Miała szczęście, że z łykiem numer jeden postanowiła powstrzymać się do końca pytania; dźwięk krztuszenia nie zrobiłby na żadnym mężczyźnie wrażenia (chyba, że...?).
— Jeśli mają pojawić się posiłki gorące, będę musiała przywieźć je ja.
Zażenowania w odbiciu w szybie było niewiele; za to sporo rozbawienia przebiegiem tej rozmowy. Planowała popołudniowe opróżnianie butelki, nie anonimowe, dinozaurowe porady, ale skoro właśnie tego chciała od niej Lilith, kim była Vittoria, żeby się kłócić?
— Właściwie widziałam — właściwie tydzień temu; właściwie jej usta opuściło wtedy Orestes, ktoś to naprawdę kupuje?
Właściwie wychodzi na to, że tak.
— Proszę spróbować w Archaios w Little Poppy. To antykwariat, mają tam wszystko, czego zapragnie dusza.
I sporo tego, o czego pragnieniu dusza jeszcze nie wie; o wróżbiarskich talentach właściciela głos w słuchawce być może pewnego dnia przekona się sam. Póki co domagał się innego zestawu informacji — przyspieszonego pukaniem do drzwi, które skłoniło wzrok od oderwania od własnego odbicia w oknie.
— Tylko, kiedy w procesie ściągania zostaną rozdarte — drgnięcie uśmiechu powstrzymało cisnące się na ustach na szczęście potrafię je zszywać; Toria była już w połowie drogi do telefonu, gotowa bezpardonowo rozłączyć się z bezimiennym rozmówcą. — Niech pan da porywaczowi coś słodkiego, szybko zapomni o dinozaurach.
Dobra rada idealnym zakończeniem rozmowy; dźwięk przerwanego połączenia skwitował dinozaurowe wysiłki krótkim nie wiem, nie znam się, czekolada naprawi wszystko.