1 marca 1985

Ostatni dzień urlopu to zazwyczaj żałoba po dniach wolnych, które dobiegały końca, by kolejny raz zanurzyć się w rutynie dnia codziennego, z lekkim bólem wracając do rytmu wyznaczonego przez grafik dyżurów i porozrzucane według nich dni wolne, niezależnie od weekendów czy świąt. Żałoba przeżywana przez spokojny dzień, powolne snucie się po mieszkaniu, by zaopiekować się wszystkimi roślinkami, które domagały się jego uwagi czy inne wyciszające rozrywki nim na nowo zawita na oddziałach, gdzie cisza była wyłącznie pobożnym (pobożnym?) marzeniem. Jednak jakie miejsce lepiej sprzyja żałobie niż cmentarz?

Od wydarzeń, które wstrząsnęły całym hrabstwem, minęły trzy dni. Po paru świeżych nagrobkach otoczonych kwiatami w części przeznaczonej dla zmarłych czarowników widać było, że dzisiejsze uroczystości pogrzebowe nie były pierwszymi. Czy perfumiarka była dla niego kimś ważnym? Miał do kobiety wiele sympatii, odwiedzając niejednokrotnie jej zakład, zatrzymując się na rozmowę… Jednocześnie dręczyło go poczucie, że sama ta życzliwość nie jest powodem jego obecności na pogrzebie kobiety. Dramatyczne wydarzenia na Placu Aradii, znalezienie się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiedniej porze, bycie naocznym świadkiem jej śmierci, zobaczenie na własne oczy jak nadnaturalnie ogromny ptak wyrywa jej wątrobę… Dreszcz wstrząsnął Terence’em, przypominając ostatnie koszmary, jakie nawiedzały go w nocy. Nowy gatunek powstały tuż po dwudziestym szóstym lutego był obrzydliwie realistyczny i ciągle ten sam – poświęcał się raz za razem, by to on, a nie droga mu osoba zginęła w ten okrutny sposób.

Skryty pod jednym z drzew, nieco z dala od grupki żałobników, miał również ogląd na inny pogrzeb odbywający się jednocześnie. Kimkolwiek była tamta osoba, przyciągnęła w to miejsce więcej osób. Może stąd też czuł potrzebę bycia tutaj? Chrząknął głośniej, przysłaniając dyskretnie twarz. Chrypa trzymała się go od wczoraj, gdy rano wrócił do mieszkania z nieoczekiwanej wycieczki do Maywater. Dodając do tego wydarzenia jakie miały miejsca w Wallow, gdzie został ściągnięty tak naprawdę częściowo wbrew swojej woli (czego nie śmiał ostatecznie żałować, zyskując wiedzę jaką mało kto mógł się w tym przeklętym miejscu pochwalić) – był to prawdopodobnie jeden z najbardziej pracowitych urlopów.

Najchętniej zapaliłby w tej chwili, ale póki trwał pogrzeb, nie sięgał do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Chrząknął drugi raz, a gdy czyjaś sylwetka mignęła mu na skraju pola widzenia, odwrócił głowę za nią i odruchowo skrył się bardziej w cieniu drzewa.

Chociaż tuż po wydarzeniach w Deadberry gotowy był jechać w do Little Poppy Crest, by upewnić się, że gwardzista jest cały i zdrowy, prędko zostało mu to uniemożliwione. Następnego dnia, nerwowo krzątając się po całym mieszkaniu ostatecznie nie ruszył pod adres, który obiecał sobie zapomnieć (tak jakby było to możliwe), z trudem hamując się przed szukaniem jakiegokolwiek kontaktu. Próbował sobie wytłumaczyć, że nie ma żadnej pewności, że Venoir będzie w mieszkaniu, a kiedy to nie przynosiło skutku – że Yadriel nie chce go widzieć. Bał się o to, że mógł go spotkać deszcz krwi, że zetknął się z jednym z aniołów… Jeżeli jednak nie otrzymał telefonu od Sary Venoir, oznaczało to, że nic mu się nie stało; chciał w to wierzyć.

Musiał ograniczyć z nimi kontakt, bo to nie miało już żadnej wartości. Odciąć się, nieważne jak bardzo bolesne się to okazywało w połączeniu z chaosem emocjonalnym dodatkowo podbitym w ciągu trzech dni. Dlatego teraz unikał obserwowania Yadriela z odległości, kosztem drżącej wargi i zaszklonych oczu. Najważniejsze, że był zdrowy, prawda?

Na sam koniec wyszedł do przodu i tak jak inni żałobnicy chwycił w dłoń odrobinę ziemi, rzucając ją na trumnę opuszczoną do dołu w ziemi. Miał nieodparte wrażenie, że mężczyzna patrzy na niego, ale nawet jeśli – nie odwzajemniał spojrzenia. Skoro już tutaj był, wrócił do Saint Fall, musieli jakoś koegzystować obok siebie. Oddalił się powolnym krokiem, tym razem zmierzając alejką do części niemagicznej.

Najwyraźniej tak miało być.

Plan był prosty – ulotni się stąd, przejdzie przez część niemagiczną, załatwi co miał do załatwienia i wróci do swojego mieszkania. Ale nawet najprostszy plan może ulec nagłej zmianie, gdy jeden z elementów zawiedzie lub wykona ruch nieprzewidziany w żadnych obliczeniach. Nie powinien przecież niczego zakładać z całą pewnością, kiedy rzeczywiste intencje ludzi wokół były mu nieznane, a w jego głowie – niezależnie od tego jak chciałby i jak wiele rzeczy potencjalnie by to ułatwniło – nie mieszkał. Z tak dużą łatwością szło mu okłamywanie innych, że nawet samego siebie zdołał zmanipulować na tyle, by wierzyć, że Yadriel Venoir nie chce mieć z nim nic wspólnego sam z siebie, a nie przez okoliczności zastane. Uciekał od niego, bo po takim czasie nie łączyło ich już nic poza kilkoma szczęśliwymi latami, gdy mogli stanowić dla siebie nawzajem podporę, rozumiejąc się chociaż tak wiele rzeczy było przymilczanych; z udziałem ich woli lub i bez niej.

Ale skoro Yadriel Venoir chciał być dla niego jedynie obcym człowiekiem, to po co obejmował go w obecności tych wszystkich osób?

Pierwszy odruch nakazywał wyrwać rękaw płaszcza z jego dłoni. Mógł to zrobić, oczywiście, że mógł. Nim zaskoczenie przeminęło, czuł już jak druga ręka mężczyzny ciągnie go w jego stronę, by zaraz zostać oplecionym ramionami. Mimo że w rzeczywistości nie trwało to długo – może niecałą minutę, ledwo kilkadziesiąt sekund – wydawało, że stoją tak znacznie dłużej. Słowa Yadriela nie do końca docierały do niego, biały szum w uszach skutecznie zagłuszał je, a z oczy popłynęły mimowolnie łzy. Dla większości osób musieli wyglądać jakby Forger był na tyle pogrążony w żałobie, by teraz próbować dłonią osuszyć policzki. Szloch dodatkowo podbudował to wrażenie, ta szczypta przyprawy do smaku, by scenka rodzajowa z cmentarza wyglądała na bardziej realistyczną, gdy sam Terence nie był w stanie określić, co właściwie sprawia, że płacze.

Myśl o tym, co widział tamtego dnia na Placu Aradii, rozszarpane ptasimi szponami kobiece ciało i o smrodzie palonych żywcem ciał, co dopiero teraz znalazło łzami ujście na zewnątrz czy żałoba za czymś, co teraz przypominało o sobie aż nazbyt boleśnie?

— Yadriel, co ty robisz… — wymamrotał tak cicho, by słowa te nie były słyszalne dla nikogo więcej niż tylko dla gwardzisty, odsuwając się powoli i jeszcze raz osuszając policzki dłonią. Szybko obejrzał jego twarz, wzrokiem schodząc niżej i próbując dojrzeć czy mężczyzna nie był w żadnym miejscu poparzony lub ranny w inny sposób. Przez zimowe ubranie ciężko było dojrzeć cokolwiek więcej. Czuł jednak, że Venoir w przeciwieństwie do niego i wielu innych czarowników nie był częścią wydarzeń z dwudziestego szóstego lutego. Westchnął z ulgą, kręcąc głową. — Czy człowiek już nie może w spokoju pójść na urlop? — mruknął zaraz po tym. Naprawdę Sara Venoir martwiła się o niego? Chociaż nie umiał się do tego przyznać na głos, zapiekły go wyrzuty sumienia, że przynajmniej do niej nie zwrócił się z informacją, że nic mu nie było. Najwidoczniej informacja o pożarze na Deadberry i innych katastrofach rozniosła się prędzej niż mógł przypuszczać. — Skontaktuję się z nią.

Krótka obietnica padła bez większego zastanowienia, dopiero potem zastanowi się jak powinien to rozegrać, by wyminąć wszystkie niewygodne pytania dotyczące jego relacji z Yadrielem i jej obecnego kształtu. Dla niej cała ta sytuacja od podstaw pozostawała niezrozumiała, a unikanie tematu syna kobiety, gdy ta tylko próbowała jakkolwiek nawiązać do niego przy okazji mniej lub bardziej przypadkowych spotkań wywoływało jeszcze większą konsternację. Przecież nie była nawet świadoma okoliczności w jakich przyszło im się rozstać tamtego felernego dnia, a Terence nie chciał o byłym partnerze mówić źle, zwłaszcza w jej obecności, spuszczając na to bardzo wygodną wtedy zasłonę milczenia.

Nie uważał by stanie w ten sposób cokolwiek im dała, a wciąż teoretycznie nie odpowiedział na pytanie Yadriela dotyczącego tego, co robił przez ostatnie dni. Jak zazwyczaj, gdy czymś się denerwował aż nazbyt, wzrokiem zszedł na samą wydreptaną alejkę cmentarną przyglądając się udeptanej ziemi pod ich butami. Było tutaj zdecydowanie zbyt dużo osób, a to o co miał mu powiedzieć, musiało pozostać wyłącznie między nimi. Najwyraźniej ponownie musieli spędzić ze sobą więcej czasu niż powinni. Przecież nie powinni, tamta rozmowa byla ostatnią, a Yadriel Venoir nie chciał mieć z nic wspólnego.

— Mam jeszcze jedną sprawę do dokończenia, może… może przejdziesz się razem ze mną? — zapytał wsuwając dłonie do kieszeni płaszcza, a skinieniem głowy wskazał na część niemagiczną cmentarza. Część cmentarza do której zamierzał przejść razem z nim powinna być pusta, o ile wycieczka szkolna nie uzna, że warto pielęgnować w młodych Amerykanach ducha lokalnego patriotyzmu. Kilka kroków starczyło, by oddalić się od zgromadzeń, a rozmowy pomiędzy nimi i szlochy załamanych bliskich zmieniły się w niezrozumiały szmer niesiony przez wiatr. Przedwiosenna pogoda była nawet gorsza niż ta lutowa, a zimny podmuch w kark zmusił Terence’a do poprawienia szalika na szyi, by nie zwisał zupełnie luźno. Odwrócił się w stronę z której podążali, by sprawdzić czy nikt za nimi nie szedł. Następnie obejrzał się na boki nim skręcili w znanym mu kierunku, które nie przybliżał jeszcze Yadrielowi, zmusząc go do ślepego podążania za nim. Orientacja w terenie była na szczęście mocną stroną Forgera, więc nie musiał nigdy obawiać się o to, że wywiezie go choćby autem w siną dal bez drogi powrotnej czy teraz o to, że zaczną krążyć wokół nagrobków nie mogąc znaleźć tego jednego. — Wytłumaczysz mi, co to znaczyło to w Piekielniku Codziennym? — syknął do niego. Dyskrecja przede wszystkim, nie byli w niczyim mieszkaniu ani w zamkniętej dzielnicy czarowników by otwarcie rozmawiać o społeczności magicznej i tego, co ich dotyczyło. — Wiesz gdzie byłem dwudziestego szóstego? W Deadberry, na Placu Aradii i widziałem na własne oczy to, co się stało. Nic z tego się nie pokrywa z waszą oficjalną wersją.

Chociaż szeptał to irytacja była w jego głosie była aż zbyt wyraźna. Domyślał się z jakimi kontrargumentami może się za moment spotkać i wiedział, że ciężko będzie mu je zbić, ale Terence’a nic tak nie denerwowało jak polityka najwyższych szczebli. Kto by pomyślał, że zawodowi kłamcy nie lubią być okłamywani i wykażą się tak niewielkim zrozumieniem dla całej reszty?

| cw: takie mało przyjemne tematy

W nagłym wzruszeniu, po ostatnich dniach pędzących z zawrotną prędkością i rozmazującymi się, by bardziej przypominać kalejdoskop rozmazanych barw, niemal umykały mu inne fizyczne reakcje. Dłonie nie drżały, chociaż nie użył żadnego czaru mogącego pomóc w zamaskowaniu tych odruchów, a gdyby nie był skupiony wpatrywaniem się w twarz przed sobą, mógłby poczuć łaskotanie w żołądku. Tym razem nie było gorzkich słów, wyrzutów w złym tonie. Martwił się o niego? Tak samo jak Terence martwił się o niego? Myśli nie umiały stworzyć czegoś koherentnego, mimo że biały szum cichł stopniowo.

— Owszem, mam. Po prostu rzadko z niego korzystam — żachnął się. Na temat jego brania na siebie zbyt wiele pracy odbyli już niejedną rozmowę, zresztą nie tylko tych kręcących się wokół Forgera, choć dziesięć lat temu dopiero zaczynał pracę na dwa etaty. Dla Yadriela było to codziennością od odebrania dyplomu ukończenia szkoły. Być może dlatego sam chciał uchronić przed chronicznym zmęczeniem Terence’a? Wypomnienie mu tego machinalnie przypomniało o tych rozmowach, czasami wręcz negocjach (co za ironia, że po tym wszystkim tym najwyraźniej zajmował się teraz Yadriel). — Byłem zajęty, musicie mi to wybaczyć. Próbami odespania tego między innymi. Nawet jeśli nie chcesz mi w to uwierzyć.

Nie mógł mu powiedzieć tak wielu rzeczy. Nie mógł mu powiedzieć o tym, co odkrył w Wallow, w trakcie rozmowy z Erosem. Podzielić tymi obawami, strachem o to, co mogło wydarzyć się w trakcie przyszłych miesięcy, jeśli wydarzenia sprzed kilku dni były zaledwie preludium, wstępem do głównego przedstawienia – jak długim? Ile czasu zostało? Nie mógł podzielić się swoim objawieniem, ujrzeniem na własne oczy potężnej Królowej Piekieł – dlaczego, na rany Aradii, znowu dostrzegał podobieństwo w ich rysach? – wysłuchaniem jej, samym odebraniem błogosławieństwa. Nie mógł mu stąd wytłumaczyć dokładnie, co miało miejsce, a jego chęci nie miały nic do tego. W głowie stworzył zatem okrojoną wersję, która mogła tłumaczyć jego niedyspozycję i milczenie, ale to, czego miał nieszczęście być świadkiem, było wystarczająco zatrważające, by niejedna osoba zmagała się z traumą.

— Och, oczywiście. Zmniejszanie szkód i  ich kontrola. — Znał te formułki, słyszał je z ust Yadriela nie pierwszy raz. Kościoł Piekieł miał wiele zadań, ale wszystko sprowadzało się do jednego – utrzymywanie porządku, zwłaszcza w miejscach takich jak Hellridge, gdzie nagromadzenie magii na milę kwadratową było wręcz zastraszające. Coś mu jednak podpowiadało, że nie skończy się dobrze. Aniołowie mieli tutaj wrócić, prędzej czy później. To nie był koniec, a on nie mógł nawet powiedzieć niczego więcej. — Zbyt wiele, żebym móc spać spokojnie. Dlatego właśnie wyglądam jakbym wcale nie wypoczął, a przez resztę czasu nie umiałem się pozbierać. Nawet wyjazd do Maywater nie pomógł. Ta kobieta… Widziałem jak zginęła. Najpierw pod kościołem rozniósł się deszcz piór, później ogień, a następnie pojawiły się nienaturalnie wielkie ptaki, z czego jeden zamordował ją. Yadriel, wiemy obaj, że większość ludzi inteligencją nie grzeszy, ale tam było zbyt wiele osób, by mówić o tym jak kapłani udzielali pomocy. Zamknęli bramę kościoła.

Zatrzymał się na dłużej, gdy mówił do Venoira, a idące główną alejką osoby otaksował wzrokiem. Chrząknął głośno, wybierając odpowiednią boczną drogę, wymijając w trakcie obcą mu kobietę i prowadzone przez nią za rękę dziecko wyglądające tak, jakby bardzo nie chciało tam być. Śmierć była wszechobecna w jego pracy. Noworodki z wadami niepozwalającymi im na przetrwanie kolejnego dnia, poronienia, matki umierające w trakcie porodu, nowotwory zżerające ich organy od środka… Nauczył się od tego odcinać, znieczulać odpowiednio, by nie przeżywać tych tragedii tak mocno jak na samym początku, ale to, co ujrzał na Placu Aradii nie równało się tym śmierciom – wnętrznościom na wierzchu, twarzy wykrzywionej w niewyobrażalnym bólu, swądowi palonej skóry dochodzącym zewsząd i szarpiącym do wymiotów.

— Przepraszam, nie wiedziałem, że dalej to tak we mnie siedzi. Tylko tobie mogę o tym powiedzieć, może do czegoś to się przyda — wymamrotał, zatrzymując się pod jedną z wierzb. Teoretycznie, nie powinno być w tym nic niezwykłego. Nie minęło tak wiele czasu, ale dla Forgera mogłyby minąć wieki. — Chcesz zapalić? — spytał, wyciągając spod płaszcza kartonik Newportów i otwierając kciukiem, by Yadriel mógł wyciągnąć jednego dla siebie. Kupił je w pośpiechu idąc tutaj; niestety, dostawa L&M-ów nie doszła do sklepu z rana.

Sam nie śpieszył się z wyciągnięciem jednego dla siebie. Nagrobek przed nim zaabsorbował całą jego uwagę, wpatrując się w znane sobie nazwisko i daty tuż pod nim. Walter Earl Forger, 1913 – 1975. Prychnął pod nosem, próbując zdystansować się do tego i przybrać maskę aroganta i cynika. Nie umiał, nie kiedy stali naprzeciw szczątek koszmaru jego dzieciństwa.

| cw: nieprzyjemnych tematów ciąg dalszy, i'm sowwy

Tyle lat praktyki sprawiło, że potrafił doskonale maskować się ze swoją niechęcią do niemagicznych. Pierwsze ziarno zostało w nim zasiane wraz z pierwszym uderzeniem drewnianej linijki wymierzonym w szczupłe, chłopięce przedramiona. Puściło pęd wraz z pierwszym uderzeniem pasa na wątłych dziecięcych pleckach. Dojrzewało prędko przez kolejne lata życia w kłamstwie i w strachu, kiedy drzwi gabinetu na pierwszym piętrze zamykały się, a on był przekonany, że to wszystko ponownie się zacznie. Bez drgnięcia powieką reagował na niemagicznych na oddziale, z uprzejmym uśmiechem nie wyglądał na groźnego. Nic nie miało prawa wskazywać, że wewnątrz gnije, a maska przystojnego, serdecznego mężczyzny kryje pod sobą obrzydzenie.

Kłamstwa przychodziły mu z łatwością, z nich budował siebie, ale jak skuteczna mogła być ta żonglerka w obecności człowieka, któremu pokazywał się bez całej tej otoczki? Nagi, pozbawiony każdej z tych broni. To wymagało zręczności w zdradzaniu rzeczy, jakie kłamstwem nie były, a zachowaniu – przynajmniej na ten moment – dla siebie innych.

— Jak tylko wydostałem z Deadberry, to upewniłem się, że w szpitalu są świadomi całego zajścia. Cały oddział magiczny był już na nogach — szepnął, co chwila obserwując alejkę, ale oddalony od nich mężczyzna nie zwracał nawet na nich uwagi, zajęty modlitwą przy jednym z grobów. Był zbyt daleko, by mógł usłyszeć go w pełni; z tych strzępków, jakimi się dzielili, ciężko byłoby się domyślić, o czym w ogóle dyskutowali. — Nie oczekuję tego od ciebie, Yadriel, naprawdę. Wiem, że to nie leży w twojej gestii, ale jeżeli z kimś miałby o tym porozmawiać, to chyba tylko z tobą. Innym o tym ze szczegółami nie opowiadałem — przyznał. Wolał nie spędzić w kazamacie przykrych godzin za rozpowiadanie niewygodnych dla Kościoła Piekieł faktów, dlatego choćby w szpitalu prosili go i błagali o zdradzenie, co właściwie się wydarzyło na Placu Aradii, zamierzał milczeć. Oficjalna wersja wydarzeń została ustalona, należało się jej trzymać. — Mam nadzieję, że dojdziecie do tego, co było powodem. — Dojdą? Mieli na to jakąkolwiek szansę?

Terence znał powody, ale wiedział, że nie może o nich powiedzieć dawnemu partnerowi. Egzorcysta był w końcu świadkiem pogrzebu jego głównego sprawcy. Eros zdawał sobie sprawę z tego jak wielkiego zamachu się dopuszcza lecąc prosto do nieba, ale napędzany był siłą, którą nie każdy posiadł czy umiał chociażby zrozumieć. Przypominając sobie wspomnienia, klisze z życia anioła na ziemi, zwłaszcza teraz czuł znane sobie łaskotanie podbrzusza. Co gorsza, przy gwardziście jeszcze intensywniejsze niż w momencie przywołania tych obrazów w mieszkaniu, w samotności i ciemności nocy. Przecież on też kochał i był kochany, aż czasem miał wrażenie, że z tej słodyczy bolały go zęby, więc zgrzytając nimi przywoływał przelotne burze nad Eaglecrest. Kochał dokładnie tego mężczyznę, a teraz musiał pilnować się, by nie zrobić o krok za dużo.

Zadumę przerwało pytanie o markę papierosów. Spojrzał na nas na opakowaniu i prychnął głośno z manierą jaką mógł opanować tylko chłopiec z dobrego domu.

— Wyobraź sobie, że poszedłem do sklepu i poprosiłem L&M-y, bo miała być nowa dostawa. Tak powiedziała sprzedawczyni, na co ona, że nic takiego i musiałem kupić to mentolowe badziewie. Powinniście się zajmować oszustwami na zwykłych konsumentach — żachnął się, ściągając brwi i przejął od niego kartonik, by wsunąć jeden z papierosów między wargi. Z braku laku mógł się nim zadowolić, inaczej nie wytrzymałby zbyt długo. Dopiero po tym zaczyna się śmiać, a siwy dym strzela z jego ust do przodu małą chmurką. Kiedyś też ci się tak skarżyłem na problemy i problemiki dnia codziennego, pamiętasz jeszcze? Nie powiedział tego na głos, zamiast tego popatrzył na Venoira uśmiechając się lekko.

Musiał pamiętać, nawet rytuał pani Smith nie jest tak trwały. Chciał wierzyć, że pamięta to i wiele więcej.

Może i to wszystko byłoby znośne, gdyby nie miejsce w jakie ich zaprowadził. Gdyby zależało to od niego, po prostu opuściłby cmentarz i udał w stronę bramy, ale pewne sprawy wymagały próby ich domknięcia.

— Daj spokój — mruknął, nagle tracąc cały swój wcześniejszy wigor. Przedramiona Forgera, mimo że okryte były dalej rękawami płaszcza, okryły się gęsią skórką. I żadna racjonalna myśl o tym, że starzec nie będzie w stanie już ich usłyszeć ani dosiegnąć go, nie docierała do niego właściwie. Możliwe, że przyjście tutaj nie było najlepszym pomysłem akurat dzisiaj, ale koszmary któregoś dnia musiały zostać oswojone. — Riel… — Pierwszy raz od jego powrotu zwrócił się do niego zdrobnieniem; podobno nikt wcześniej nie wpadł na to, by tak je skrócić. Ciekawe, że nikomu wcześniej nie przyszło to na myśl. Yadriel to bardzo ładne imię, powiedział szesnatoletni Terry z uśmiechem. Sam coś wiedział o nietypowych imionach. Ale trochę za długie i wtedy go nazwał w ten sposób, zadowolony, że to tak dobrze się przyjęło. — Umarł na zawał kilka miesięcy po tym jak ty… — zostawiłeś mnie bez żadnej wiadomości. — wyjechałeś. Niedługo będzie dziesiąta rocznica, a mnie jakoś nigdy nie było po drodze, żeby się tutaj pojawić od pogrzebu. Pytałeś, skąd mam bliznę w brwi, prawda? To nie jest jego sprawka, nawet jeśli sobie tak myślisz, podobnie jak... o innych moich bliznach. On już był sześć stóp pod ziemią. Ta awantura miała miejsce dokładnie po tym jak go pochowaliśmy, na kolacji z rodziną.

Zaciągnął się papierosem, na samo wspomnienie zmarszczył nos ze zniesmaczeniem.

— Cholerny Eliott, pieprzony kulawiec.

Jeśli Terence Forger przeklina, to sytuacja naprawdę go do tego zmuszała.

| cw: ten wątek to siedlisko nieprzyjemnych tematów, tym razem martwe płody

— Ważne, że nic się nie stało tobie.

Blady grymas był nie tyle wyrazem zadowolenia, ale dezorientacji coraz silniej postępującej w towarzystwie Yadriela. Łatwo było zapomnieć o przebiegu ich wcześniejszych spotkań i wszystkich przykrych słowach, jakie rzucone zostały między nimi, kiedy pierwszy raz od dziesięciu lat rozmowa zaczęła przypominać samą siebie. Dokładnie w ten sposób powinno to wyglądać tamtego dnia, bez rzucania pretensjami i papierosami. Żaden nie wspominał na chwilę o tym, że jeden zostawił drugiego ani o rzeczach, których Terence dalej nie wyniósł z mieszkania, bo nie miał na to czasu, ani o Cecilu Fogartym bez wypowiadania jego imienia. Nie chciał tego psuć kolejnymi opowieściami o swojej rodzinie. Chociaż od czasu, gdy jego szwagier wspomniał z jadem w głosie o tym, kto sprawił, że jego nos musiał być nastawiany, Forger nie pojawił się ani razu na rodzinnej kolacji, to wszystko ostatecznie zawiązywało się w ten sposób, by ich temat wypłynął na powierzchnię.

— To twoje domysły — odpowiada zdawkowo na kolejną porcję oskarżeń rzucanych w stronę jego rodziny. Nie zamierza ich bronić ani zaprzeczać gorąco. Po prostu odsunął ten temat, by nie musieć mówić więcej niż chciał i jak zazwyczaj zamierzał ograniczyć wiedzę Yadriela w tym temacie do minimum. W obecnym położeniu nie czuł się zobowiązany, by informować go o przeszłości, jaka miała miejsce w jego domu ani snuć historie o swoim wuju.

Jego widmo i tak podążało za nim krok w krok, nie dawał mu o sobie zapominać, mimo że unikał cmentarza jak tylko mógł. Miał przeczucie, że stary Forger nie odszedł, a został tutaj i dręczył ludzi; był zbyt zgorzkniały, by pozwolić sobie na przejście na drugą stronę bez zatruwania żywym życia. Niestety – a może i stety, słuch i wzrok wyczulony na byty pozaziemskie nie był najbardziej potrzebną mu umiejętnością – nie był medium, nie mógł z pełną pewnością poświadczyć o braku ducha sędziego na cmentarza.

— Powiedzmy, że mój brat bardzo źle reaguje na mówienie mu prawdy. Pewnie niepotrzebnie mu odpowiadałem, ale skoro postanowił się odezwać nieproszony, to mogłem powiedzieć, że błagał mnie o wyskrobanie dziecka jakiejś nastolatce, prawda?

Splótł ramiona na torsie i zaciągnął się dymem ostrożnie. Pominął to, od czego zaczął się temat z Elliotem. Od pijackiego bełkotu na stypie, gdy dalsza rodzina nie mogła ignorować najstarszego syna Grace – najpierw dziękowali mu za służbę, później dziękowali Bogu, że nie odzywa się do nich już słowem. Od rzuconego z przekąsem w jego stronę Gdzie jest ten skurwysyn od Venoira? Znudziłeś mu się? i syku panny Forger słyszanym doskonale, chociaż miał być dyskretnym upomnieniem żołnierza. Nie umiał się wtedy powstrzymać przed bezczelnym pytaniem; słodka tajemnica za drugą tajemnicę. Braciszku, a gdzie twoje pierwsze dziecko i dlaczego wyrzuciłem je do kosza z odpadami medycznymi?. Finał tego starcia miał miejsce na oddziale ratunkowym, bez szwów nie mogło się obyć, a Terence nie miał odpowiednich narzędzi, by poradzić sobie z własnym urazem i tym brata.

— Yadriel, po co ci to… Najpierw chcesz się ode mnie odcinać, a teraz rzucasz pogróżkami wobec mojego brata? Tym razem nikt cię nie prowokuje, a Elliot o tym najpewniej zapomniał, był zapity w sztok. Odpuść sobie i pogarszaj sytuacji — strząsnął popiół obok płyty nagrobnej, spoglądając na profil twarzy mężczyzny ze zdziwieniem. Jak na wszystko, co złe w domu przy North Hoatlilp, spuszczono zasłonę milczenia. Dobre i porządne rodziny przecież się nie kłócą? To był wypadek, a Terence chciał tylko uspokoić Elliota, który dostał napadu nerwicy pod wpływem alkoholu. To się zdarza, ach, ci żołnierze wracający z frontu, zawsze tak samo wyrywni i agresywni. Chciałby, żeby to było tylko to.

Tylko dlaczego Yadriel traktował to jak personalną vendettę? W praktyce byli dla siebie tylko dawnymi przyjaciółmi. To, co łączyło ich wcześniej, było silne. Gdyby stało się to w trakcie ich związku, wciąż nie popierałby metody pięści przy twarzy, ale byłby bliższy pojęcia skąd ta potrzeba. Ale teraz, kiedy mieli utrzymywać, że to wszystko było już przeszłością wydawało mu się to pozbawione sensu. Nie przychodził tutaj, by nasyłać Venoira na kogokolwiek. Miał zrobić pierwszy krok w udowodnieniu sobie, że zdoła się w końcu odciąć się od tych ludzi.

— To niby takie zabawne obijać im twarze? Wcale nie czułem się lepiej, gdy rozwaliłem mu wargę i chodził ze szwem ani z tym, że miałem zdarte knykcie. Co w tym takiego satysfakcjonującego? — próbował zrozumieć. Nigdy nie doskakiwał do innych, nie szukał okazji do uderzenia ani wyżycia się w ten sposób. Nie dlatego, że wątpił w swoją siłę. Gdy krew siekła z wargi Elliota przekonał się, że jeśli włoży w to odrobinę siły, jest w stanie wyrządzić krzywdę większą niż sądził, ale nie sprawiło mu to grama radości. [ukryjedycje]

Zapędzony w róg słuszną uwagą podjął najlepszą według siebie decyzję – uciekł od tego tematu. Miał w tym przecież znakomite doświadczenie, uchylając się od każdego pojedynczego pytania dotyczącego blizn wyrytych na jego plecach przez wuja; te na przedramionach powstałe przy pomocy linijki zagoiły się lepiej, były niemal niewidoczne. Nigdy nie przyjmowało to formy przesłuchania i przypierania go do ściany, to nie było czymś typowym w kontakcie między nimi. Mimo otrzymywanej przestrzeni, miękkiego tonu, ograniczenia możliwych słuchaczy do ich dwójki zamkniętych w mieszkaniu czy nawet kontaktu fizycznego – nigdy nie odważył się na wyjście ze swojej strefy komfortu. Był okopany w swojej twierdzy utkanej z niedopowidszień, odskakiwał zręcznie i rzucał “nie dzisiaj”, “nie chcę”, “proszę, porozmawiajmy o czymś innym”, “kiedyś”. Nie chciał wypłynięcia tych wspomnień na wierzch, a póki Yadriel dawał się zwodzić i nie próbował siły, tkwili każdy na swojej pozycji.

Nie miał zamiaru zwierzać się mu z tego na cmentarzu, a na pewno nie przy grobie Waltera Forgera. Czuł głęboki niepokój, prawie tak jakby truchło mogło wstać z grobu i dopaść go. Minęło prawie dziesięć lat, trumna skrywała już tylko szczątki, kości bez miligrama zgniłego mięsa, ale irracjonalny lęk podsuwał mu obraz z dnia pogrzebu. Mężczyzny przypominającego woskową figurę, martwego i sztywnego, który prześladował go w snach zwracając się w ten sam sposób co zawsze, z fałszywą serdecznością. Jesteś moim ulubionym siostrzeńcem, przecież wiesz, dlatego będę wymagać od ciebie jeszcze więcej i karać jeszcze dotkliwiej. Ulubionym dzieciom reszta rodzeństwa zazdrości ich przywileju, ale Elliot, Laura i Gwen musieli cieszyć się jak nigdy, że to nie oni byli obiektem głównego zainteresowania.

— Po prostu nie lubię chamstwa i wtykania nosa w nieswoje sprawy. Nikt nie pytał go o zdanie, więc powinien zachować swoje nieistotne, nieinteresujące nikogo opinie dla siebie — dla niego było to naturalne, by mówić tylko wtedy, kiedy ktoś o to prosi. Tak został wychowany przez Forgerów, razem z innymi umiejętnościami zachowywania się w towarzystwie, by nie przynosić wstydu przy gościach matki lub wuja. Najwyraźniej lekcje słowem i pasem nie dotarły w odpowiedni sposób do najstarszego spośród nich. Ominięcie tego, co faktycznie było zarzewiem konfliktu tamtego wieczoru, nie umknęło oczywiście gwardziście. Był zbyt bystry, żeby można było nim obracać w łatwy sposób, dlatego musiał uchylić rąbka tej tajemnicy. — Długo cię już wtedy nie widział, biedny stęsknił się na tyle, że potrzebował zapytać o ciebie. Nazwijmy to może w ten sposób.

Gdyby nazwanie Yadriela skurwielem było jednym fałszywym ruchem, jaki wykonał Elliot, być może nie skończyłoby się to w ten sposób. Uśmiechnąłby się tylko pogardliwie, przy pierwszej nadażającej się okazji przypalił mu łapsko papierosem, żeby z uroczym uśmiechem stwierdzić, że był to czysty przypadek (nie byłby) i bardzo mu przykro (nie byłoby). Na tym nie zamierzał skończyć, ale z pierwszymi słowami zahaczających o coś, co miało pewnie wspominać o ruchaniu od tyłu, nie zamierzał pozwolić mu skończyć. Pierwszy raz widział jego mordę tak czerwoną, a żyła na skroni odznaczyła się tak mocno jakby miała za moment strzelić i zalać krwią wszystkich wokół.

W konkurencji na najmocniejszy odcień szkarłatu na twarzy mogłaby z nim rywalizować tylko Grace, zawstydzona awanturą na stypie tak, że zapomniała płakać za pochowanym bratem w tak przerysowany sposób, że gdyby była aktorką teatralną, potrąciliby jej z pensji.

— Nie, Riel — stanowczo zaprzeczył. Oczywiście, że siebie słyszał i zdawał sobie sprawę z tego jak absurdalnie musiał brzmieć, ale miało to swoje uzasadnienie. Prawdopodobnie dla Venoira równie absurdalne, co jego słowa w tej chwili. — Nie jestem zanurzony po uszy, bo właśnie próbuję się wydostać. Tylko to nie jest coś, co da się zrobić od tak, w tej chwili. Gdybym może mieszkał gdzieś indziej, nie wiem — pokręcił głową. Saint Fall nie było maleńkie, ale natrafić na przypadkowego znajomego na ulicy nie było ciężko. Był tutaj na nich skazany, dlatego odcięcie się za jednym zamachem nie wchodziło zwyczajnie w grę. — Ale mój plan nigdy nie zakładał, że to ma tak wyglądać wiecznie, naprawdę. Wiem, jak to dla ciebie wygląda, chociaż nie rozumiem, dlaczego tak mocno cię to boli nawet teraz. Możesz tłumaczyć, że to brak mojej reakcji, ale wybacz, średnio mi idzie kupienie tego — powinien z tego wyciągnąć dość oczywisty wniosek, ale to nie był pierwszy raz, gdy dla Terence’a najprostsze rozwiązania były najtrudniejsze do osiągnięcia. — Nie oczekuję od ciebie, że to zrozumiesz, ale mam swoje powody. To nie jest przytyk, po prostu nie dzielimy pewnych przeżyć — westchnął. Nigdy jednak nie podjął próby wyjaśnienia tego mężczyźnie, nie wiedział jak mógłby na to spojrzeć, gdyby dał mu jakikolwiek kontekst sytuacyjny. Tylko teraz było to nieważne, czysto hipotetyczne doczekania jak mogłaby wyglądać ich rozmowa, gdyby się odbyła. Zgasił niedopałek, ale nie zamierzał nim rzucać na ziemię ani wkładać do znicza, za co zdążył spiorunować wzrokiem Yadriela. Nie chodziło nawet o to przy czyim grobie stali. — Nie musisz się wysilać. Doceniam, ale w końcu z tego bagna wyjdę, a pojawienie się tutaj to pierwszy stopień do tego.

— Nie, nie była — zdecydował się na zdradzenie przynajmniej tego. Mężczyzna słusznie wątpił w lakoniczną wersję, jaką zaprezentował mu Terence, unikając zdradzania szczegółów, które mogłyby jedynie rozwścieczyć go. Już teraz obawiał się, jak mogłoby się skończyć spotkanie Elliota z jego byłym partnerem, skoro już wcześniej nie miał oporów przed sprzedaniem mu ciosu prosto w nos. Był pewien, że gdyby Yadriel spróbował wyciągnąć z niego tę historię w całości, docisnął go mocniej odpowiednio zadanymi pytami, nie umiałby mu się wymknąć. To był scenariusz przerabiany wielokrotnie w trakcie ich związku, nie odkryliby w ten sposób nic nowego. Jedynie karty, jakie ostatecznie odkryłby przed Venoirem, mogłyby być szokujące, bo chociaż gwardziście wydawało się, że jest w stanie wyobrazić sobie, co miało miejsce, to Terence był przekonany, że na to nie byłby przygotowany. — Normą w chrześcijańskich, konserwatywnych rodzinach nie powinno być wiele rzeczy, a jednak się dzieją. Uwierz mi, że bójka na rodzinnej kolacji nie jest największą zbrodnią, jaka mogła się wydarzyć.

Nie był naiwny, by wierzyć, że każda z osób mijanych przez niego w Kościele Hellridge była uosobieniem cnót wszelakich. Hipokryzja przesiąknęła wyznawców Gabriela, dehumanizujących czarnych, bo gdyby przyznali, że są ludźmi, musieliby ich traktować jako równych siebie według zasad, jakie na nich nałożono. Umniejszali też dzieciom, tworząc z nich twór niekompletny, konieczny do uformowania celem stworzenia pełnoprawnego członka społeczności, dopasowanego do niego w pełni. Terence też był kiedyś wyłącznie bryłą gliny, ale on u podstaw był skończony. Dzieci takich jak on, zabieranych przez porządnych obywateli z sierocińca, były dziesiątki, a kiedy okazywały się zepsute w oczach dorosłych, oddawane były na powrót do przytułku.

Czego powinien się spodziewać po ludziach, którzy zmanipulowani byli przez byt, który wyznawali, anioła nazywając Bogiem? Chrześcijanach brzydzących się sodomii, kiedy ich ukochany Jezus gził się ze swoimi uczniami?

— Wiem, że dla ciebie to zabawne — odpowiedział na jego prychnięcie. Innej reakcji nie oczekiwał. Prawdą było, że gdyby nie zobowiązania wobec kowenu, wyjechałby nawet na drugi koniec kraju. Uwiązany na stale do tego miejsca zadowolić mógł się jedynie krótkimi ucieczkami, ale teraz nie mógl liczyć na długie urlopy. Zbyt dużo problemów przysporzył opuszczając pracę na ostatnie kilka dni. — Riel, nie błagaj mnie o to, naprawdę. Brzmisz wtedy jak — urwał, wzrok zawieszając gdzieś obok niego. Jak nie on? To nie do końca było prawdą. Yadriel prosił go o to, żeby o siebie dbał, odłożył książki, pozwolił sobie na odpoczynek… — jakby to było coś naprawdę ważnego — pokręcił głową. — Nie, oczywiście, że nie potrzebujesz mojego przyzwolenia. Po prostu zrobisz to, co uznasz dla mnie i dla siebie za lepsze. Przynajmniej tym razem to zasygnalizowałeś — drobna uszczypliwość, ale czy skłamał?

Rzucił ostatnie spojrzenie na nagrobek wuja. Nie było sensu dłuższego stania nad nim. Nie zamierzał również nigdy więcej tutaj przychodzić. Walter Forger powinien już na zawsze pozostać jedynie szczątkami w ziemi, nie powracającym koszmarem snem, nie upiorem wyciągającym po niego suche, pomarszczone łapska. Mocne postanowienie poprawy. Więcej grzechów nie pamiętam, ale za wszystkie szczerze żałuję.

Ostatni raz również uchwycił wzrok Yadriela.

— To ja poproszę cię o to, żebyś na siebie uważał. Wiem, że przy twojej pracy to za dużo, ale bądź ostrożny — spróbował uśmiechnąć się, ale blady wyraz twarzy pokazywał jak bardzo martwił się o niego. To było dla niego najważniejsze. Nie zadbanie o własny komfort psychiczny przez odcięcie się od Forgerów, nie wypoczynek, żeby chociaż dzisiaj spróbować odespać zmęczenie ostatnimi dniami i ich intensywnością. Bezpieczeństwo Yadriela interesowało go ze wszystkich rzeczy najbardziej i gdyby mógł, powiedziałby mu wszystko. Nie dla ochrony miasteczka, to mogło zostać zrównane z ziemią, razem ze wszystkimi cholernymi niemagicznymi, jego rodziną. Póki Venoir i jego rodzina przeżyliby coś podobnego, nie machnąłby nawet ręką na to.

Skinął na niego głową, prawie tak jakby żegnał się z ledwo poznaną osobą. Nie człowiekiem, który był mu bliższy niż ktokolwiek inny. Nie mógł pożegnać się z nim tak jak należałoby to zrobić.