Nie wiem, kto wpadł na pomysł, żebyśmy to my zajmowali się szkoleniem żółtodziobów. Znaczy, konkretnie – ja. Byłam najgorszą możliwą kandydatką, a i tak ktoś wybrał mnie.
Przecież ci gówniarze (niektórzy mieli po czterdzieści lat) tego nie przeżyją.
Jednak, jakimś cudem, udało im się przeżyć. Obecność Venoira działała na mnie wystarczająco, żebym zdążyła się zdystansować i machnąć na to wszystko ręką. Pewnie kiedyś starsi myśleli to samo o mnie, a patrzcie, jak się wyrobiłam.
Zawsze miło jest widzieć kobiety próbujące dostać się do gwardii, ale patrząc na te… te, to raczej z nich nic nie będzie. Szkoda. Z drugiej strony, czy naprawdę aż tak bardzo brakuje mi damskiego towarzystwa? Od dawna lepiej orientuję się w męskim świecie, czasem zapominając, że z tłumu gwardzistów wyróżniają mnie cycki i nieco niższy wzrost. Charakterem nadrabiałam wystarczająco, aby wywalczyć sobie szacunek w tym trudnym środowisku i wcale nie mam tego nikomu za złe. Tak działa świat. Silny potrafi przetrwać, słaby jest gnębiony. Ot.
Pognębieni będą jeszcze bardziej te żółtodzioby, bo gorzej już trafić najpewniej nie mogli. Ani ja, ani Venoir nie dawaliśmy im forów i ostatecznie wyszli, zdechli, zastanawiający się, dlaczego wpadli w ogóle na taki pomysł.
Niech się lepiej zastanowią. Czasem lepiej wrócić na garnuszek do mamusi, niż ryzykować życie dla kościoła. Jest to szlachetne, jest to dobrze płatne, ale jest to też nie dla wszystkich. Nie bez powodu tak ciężko się dostać, a jeszcze ciężej utrzymać. Łatwo jest tu tylko dostać w zęby albo stracić życie.
Pomysł najlepszy pojawił się w momencie wyjścia z tego cyrku, a nasze kroki skierowały się kawałek dalej, to knajpy Cavanaghów. Przyznam, że rzadko ją odwiedzałam, z pewnością ostatnimi czasy, a to jedna z lepszych knajp, w których można napić się czegoś sensownego. Aż żal się przyznać, że ostatnio pijałam głównie szczyny w Sonk Road, albo alkohol z własnego barku, który, swoją drogą, muszę uzupełnić.
Prycham krótko na komentarz Venoira.
— Nie wiem, czy zabrakło im starszych oficerów, żeby nas wysyłać – mamroczę pod nosem, usadawiając się na miejscu naprzeciwko mojego dzisiejszego towarzysza. Większość ludzi dzisiaj kłębiła się w sali głównej, więc boczny stolik mi jak najbardziej pasował. – Może jak kiedyś awansuję to spłynie na mnie łaska cierpliwości dla czegoś takiego. Ale nie stało się to przez ponad czterdzieści lat, więc wątpię.
Już teraz współczuję innym szeregowym, których będę musiała szkolić. Lepiej im wychodzi ślęczenie nad książkami niż faktyczne posługiwanie się magią i umiejętnościami. Czasem zdarzą się jakieś perełki.
Kącikiem ust uśmiecham się i prycham po raz kolejny, chwytając w dłoń z kuflem z piwem.
— Jeszcze mi brakuje, żeby porucznik mi robił problemy za jakiegoś postrzelonego szeregowego, niezbyt dobrego sortu swoją drogą – mamroczę w kufel, nim upijam solidny łyk. Odstawiam go i patrzę z uznaniem. W końcu jakieś prawdziwe piwo, a nie jakieś siki Mariana sąsiada z podwórka. – Nie wiem czy mi się zdaje, czy z roku na rok jest coraz gorzej z tymi ludźmi. Gwardia już ma wymagania, a nowi je tylko obniżają.

Rzut na konsekwencje po evencie tutaj, nic się nie dzieje

Prycham krótko. Słaby ten argument, jakoś nie wydaje mi się, żeby starsi oficerowie mieli miękkie serce do szeregowych. Inaczej wspominam to z własnych szkoleń i nie sądzę, że obecnie jest inaczej. Wycisk i brak litości – po to, aby odsiać tych najsłabszych i zahartować tych twardych. Czarna Gwardia to nie piaskownica, gdzie się dziecko spłacze i ktoś przybiegnie otrzeć mu łezki. Tutaj można zginąć.
Nie lubię marnować rzeczy. Nie lubię też marnować ludzkich istnień – każdy w końcu spotka Lucyfera, a jeśli ktoś ma ginąć przez Czarną Gwardię, niech robi to z dumą, wypełniając swoje obowiązki maksymalnie, tak dobrze, jak tylko można.
— Nawet poniekąd mnie nie dziwi, że kobiety tam nie dają rady. Mogę sobie wyobrazić, że po śmierci męża im ciężko, mają jeszcze dwójkę dzieci i nie wiedzą do końca, w co się pakują, sraty pierdaty. – Dlatego tych kobiet w Gwardii było najmniej. – Ale faceci? Co drugi to taka straszna pizda. Może to jakieś geje próbują się ukryć w szeregach. – Upijam łyk piwa, dobrego piwa, dla odmiany od tych, które ostatnio pijałam. – Paganini ostatnio coś pierdolił, że to dobry sposób, żeby uciec od małżeństwa. – Jeszcze jeden łyk. Akurat Paganiniego sobie w Gwardii nie wyobrażam, świat by runął i się skończył. Bardziej niż kończył się obecnie. – Jeśli to prawda, to nic dziwnego, że mamy takich rekrutów, jakich mamy. Z jednych obowiązków ucieka się do drugich, o wiele gorszych. Kto normalny uznaje, że służba Gwardii jest lepsza od małżeństwa?
Ja bym uznała, głównie dlatego, że nie chciałam za mąż wychodzić i nie chciałam pchać się w pieluchy, ani robić czegoś, do czego nie byłam stworzona. W pieluchach i tak skończyłam, ale przynajmniej we własnym środowisku i nikt mnie w sztywną kieckę nie próbował ubrać, nie obwieszał mnie biżuterią jak posąg Aradii kwiatkami.
Myślę, że w ostateczności nie dojdziemy do wniosku, dlaczego poziom szeregowych jest słabszy z roku na rok, chociaż mnie to drażni. Nie powinno mnie to interesować, ale interesuje. Potem taki podlotek przyjdzie i udaje, że coś umie, ryzykując nie tylko swoim, ale jeszcze życiem swojego partnera.
— Gwardia powinna mieć jakieś większe wymagania. Albo ostrzejsze testy na wstępie – postuluję krótko, chwilę przed tym, jak Venoir zadaje mi najdziwniejsze pytanie, którego usłyszeć się nie spodziewałam. Sama bym go nigdy nie zadała. – Będę miała, jak się nie podzielisz.
Jak już oferuje, to niech stawia.

No właśnie. Kobiety muszą zajmować się i gwardią, i rodzicielstwem. Kobiety z Kręgu zazwyczaj siedzą na puchatych poduszkach i mają wszystko podsunięte pod pomalowane paznokietki, czemu miałyby to zmieniać? Pewnie dlatego widzę ich tak niewiele w naszych szeregach. Kto by zamienił takie wygodnickie życie na ciężką służbę Kościołowi, podczas której można stracić życie w każdym nagłym przypadku? Nikt. Być może kobiety są nieco mądrzejsze od mężczyzn z Kręgu.
Albo nie mają wymówek i się nie wykręcają, bo i tak dzieci muszą urodzić, i tak je muszą urodzić, a rodzi się dzieci tylko wtedy, kiedy wyjdzie się za mąż. Inaczej jest skandal i bękart w rodzinie, w dodatku skreślenie panny…
Ach, nieważne. Nie ma sensu się roztkliwiać nad niesprawiedliwością. Ja też za mąż nie wyszłam z miłości i w małżeństwie szczęśliwa nie byłam. Choć zawsze mogło być gorzej. Mogli mnie wydać za jakiegoś Cabota, jak moją nieszczęsną kuzynkę Elizabeth.
Sięgam po fajkę, którą oferuje mi grzecznie Venoir, i częstuję się zapalniczką, aby odpalić papierosa. Zaciągam się dymem i na chwilę zamykam oczy. Najczęściej palę wtedy, kiedy jestem wkurwiona albo zmartwiona. Miła odmiana.
Spoglądam na niego i kiwam po raz kolejny głową, chociaż w myślach przebiegam po nazwiskach wszystkich gwardzistów, jakich znam i póki co, jako przykład ucieczki od małżeństwa nasuwa mi się tylko Verity. Williamson miał żonę i owdowiał, w całkiem młodym wieku zresztą. Orlovsky… Orlovsky nie był z Kręgu i chyba nie miał nigdy żony.
Straszne.
— Powinny być liche – odpowiadam mu, raz jeszcze zaciągając się dymem, nim strząsnę nadpaloną część papierosa do popielniczki. – Z naszych znajomych kojarzę chyba tylko Verity’ego, który nie miał nigdy żony.
Choć Lucyfer mi świadkiem, że mógł mieć. A ja mogłam mieć za męża jego.
Śmieszne. Ironia losu. O tym, co się stało ponad dwadzieścia lat temu, jak i co się stało pod koniec lutego między mną a Sebastianem, Venoir wiedzieć nie musi. Byłabym głupia, gdybym komukolwiek wygadała. I Verity też byłby głupi, gdyby komuś powiedział.
Nie chcę o tym myśleć. Na samą myśl czuję się wkurwiona i zaciągam się dymem jakby agresywniej.
— Chyba był jakiś młody Faust? Dość gówniany, jak cała reszta – wzruszam ramionami. Krąg, nie Krąg, każdy żołnierz był żołnierzem i nie miało znaczenia, czy stoi za nim nazwisko czy też nie. – Jak nie tak, to jest jeszcze opcja, że chłop do małżeństwa się nie nadaje. A jeśli nie potrafi sobie poradzić normalnie z kobietą, to nie wiem, jak ma sobie poradzić z bronią i całym szkoleniem w wojsku – prycham, oglądając się za jakimś trunkiem. Napiłby się człowiek pod to pierdolenie.
Jak na zawołanie, dostajemy po szklaneczce i całej butelce od kelnerki, nim znika gdzieś w oddali.
— Wspaniale – mruczę i upijam łyk dobrej whisky. Tym właśnie knajpa Cavanaghów wyprzedza wszystkie inne. Mają dobrej klasy alkohol.

Parsknięcie z moich warg jest szybsze niż rozum – a właściwie rozum też by prychnął na pytanie Venoira. Może nie kpiąco, ale odpowiedź była raczej oczywista.
— A w których rodzinach jest normalnym miganie się od małżeństwa? – dobre pytanie, można by się nad nim pochylić głębiej. – Raczej w każdej znajdzie się taka upierdliwa babka albo matka, które w pewnym wieku zaczynają dopytywać, gdzie Twój kawaler, albo kiedy ślub, potem kiedy dziecko, potem kiedy następne. – Ku wielkiemu zaskoczeniu, niemal zawsze były to kobiety. „Piastunki domowego ogniska”, psia mać. – Tylko w Kręgu małżeństwo to transakcja. Wychodzisz za mąż, żenisz się, więc pieczętujesz pozytywne relacje z rodziną i masz gwarancję przychylności na kilkanaście, może kilkadziesiąt lat.
Brutalne, mało romantyczne, ale prawdziwe. Tylko, że ten świat rozumieją dopiero dorośli. Ja w wieku moich dzieci byłam tak samo nieznośna i tak samo nie wybierałam się przed ślubny kobierzec.
— Dzieciaki tego nie rozumieją, czekają na filmową miłość, albo po prostu w dupie im się przewraca, więc szukają sposobu, żeby przed tym uciec. Gwardia jest poniekąd wygodna, o ile woli się zdechnąć niż mieć żonę – dodaję, rozpychając się na krześle. – Szkoda, że kobiety nie mają takich przywilejów, pewnie prędzej bym się tu znalazła.
Ja w końcu też nie zamierzałam wychodzić za mąż i – co za zaskoczenie – i tak za mąż wyszłam, tylko nie za żadnego gogusia z Kręgu. Raz, że moja rodzina nie należy do najpopularniejszych i najbardziej lubianych, a dwa, że przepłoszyłam wszystkich kandydatów, których prezentowała mi matka, aż w końcu ich zabrakło i przyprowadzili mi takiego, któremu było w zasadzie wszystko jedno, bo i tak nie miał nazwiska, a jego matka miała w planach wprowadzić rodzinę do Kręgu.
Co za zaskoczenie – nie wprowadziła. Joab zresztą już nie żył i nie było sensu go rozpamiętywać.
Jeszcze bym doszła do wniosków, że żoną to akurat byłam paskudną.
— W tych zwyczajnych rodzinach przecież jest to samo. Ciągle się dopytują, kiedy dziecko, kiedy ślub. Tylko mniej się patrzy na opłacalność tych związków, ale i tak kawaler czy panna powinny być z dobrych domów, sraty pierdaty.
Tak było, tak jest i tak pewnie jeszcze bardzo długo będzie. Moje dzieci też wchodzą w wiek, że trzeba będzie zacząć im marudzić o ożenek, szczególnie mojemu synowi. Gdy byłam w jego wieku, matka już zaciągnęła mnie przed ołtarz i zmuszała do przysięgi przed Piekielną Trójcą. Miłość, wierność i uczciwość. Mogłam zagwarantować Joabowi tylko dwa ostatnie z podanych. Nigdy go nie kochałam.
— Teraz pewnie się chwali, ale ile zawodu przyniósł rodzicom, kiedy najstarszy syn stwierdził, że nie powije potomstwa i nie znajdzie żony, o tym już nikt nie mówi.
Verity był w końcu, faktycznie, najstarszym synem swoich rodziców. Jego brat był tylko trochę starszy od mojego syna; może pojawił się właśnie dlatego, że ten starszy dołączył do Gwardii i traktował swoje śluby poważnie.
Zostawiam już na bok temat Fausta, biednych szeregowych, nieudolnych paniczyków, którzy siłowali się z Gwardią z jakiegoś powodu. Dlaczego tu dołączali – ciekawe pytanie, może powinna zadać je sobie, albo wszystkim innym, którzy szeregi Gwardii faktycznie zasilali. Niektórzy odnajdowali tu powołanie, jeszcze inni – ukojenie w żałobie. Co odnalazłam ja?
Ja odnalazłam cel. Drogę do Lucyfera, światełko, które zostało mi podarowane, kiedy myślałam, że moje życie już dobiegło końca i nie ma absolutnie żadnego znaczenia.
Dla mnie służba w Gwardii jest sensem istnienia. Wrażeniem, że mogę być do czegoś przydatna, przysłużyć się Ojcu bardziej, niż przez ostatnie lata mu zaszkodziłam.
Ale co mogą myśleć ci wszyscy młodzi ludzie dołączający do służby tak niebezpiecznej?
Może faktycznie prowadzi ich miłość do Piekielnej Trójcy.
Może głupota.
Sięgam po przyniesioną nam wcześniej whisky, upijając solidny łyk ze szklanki, kiedy Venoir zadaje dziwne pytanie, jakie przewinie się jeszcze wielokrotnie przez moje życie, chociaż jeszcze tego nie wiem.
Wiem za to więcej niż chciałabym wyznać.
Albo bardziej – niż mogłabym wyznać.
— Trzęsienia ziemi, pękanie rur i spadające pióra z nieba? – pytam, a pytanie podszyte jest ironią, chociaż ten temat faktycznie jest zasadny. – Odkąd żyję, nigdy się to nie zdarzyło. Ludzie raczej też nie wierzą w to, czym próbuje nakarmić ich Piekielnik. – Jeszcze jeden, solidny łyk. – Nie dziwię się, większość ludzi to idioci, ale nawet kretynizm ma swoje granice. Wielu było wtedy na ulicach i widziało na własne oczy to, co się działo. Wmawianie im, że to anomalia atmosferyczna to raczej skrajna głupota, albo bardzo popisowa nieumiejętność kłamstwa.

Mam wielu znajomych spoza Kręgu, ale nigdy nie interesowało mnie za bardzo, jak to tam u nich jest z małżeństwami i dzieciakami. Zawsze miałam szczerze i głęboko w dupie, czy faktycznie ktoś tworzy prawdziwe małżeństwo z miłości, czy było ciemno, byli pijani, a impreza była dobra i wpadli, a potem rodziny dogadały się, żeby nie było skandalu i tak oto jedna pomyłka łączy dwójkę ze sobą do grobowej deski. A może i jeszcze dalej. Nigdy mnie to nie obchodziło, bo i moje małżeństwo było, po pierwsze – fikcją, po drugie – moją sprawą. Nie byłam zadowolona z własnego życia, więc nie interesowało mnie też życie innych. Nie ma nad czym się użalać, tak po prostu jest. Teraz sama jestem na miejscu mojej matki i jeszcze nie dyszę w kark swojemu synowi, żeby sobie znalazł w końcu jakąś narzeczoną, ale pewnie niedługo nadejdzie ten czas.
To z drugiej strony zabawne, że to właśnie kobiety były głośnymi piastunkami tego ustroju. I największy nacisk kładły na kobiety.
Yadriel opowiada, że u niego było podobnie, a najbardziej dostało się siostrze. A nawet nie mieli tego interesownego podejścia, jaki miał Krąg.
— Może to pokłosie dawnych lat – stwierdzam, wzruszając ramionami. Tych lat, kiedy jeszcze kobiety nie miały kompletnie nic do powiedzenia, bo siedziały w pieluchach i gotowały obiadki, a ich celem życiowym było istnienie jako ładny mebel w domu męża, i nie sprawianie kłopotów swojej rodzinie. Kobieta nie sprawiała kłopotów, kiedy za mąż wyszła.
Absurdalne czasy. Dobrze, że Lucyfer pozwolił mi się urodzić dopiero teraz, bo bym albo zdechła, albo bym skończyła wydziedziczona. I wtedy zdechła.
Chociaż nadal istnieją rodziny o absurdalnych poglądach. Na przykład Cabotowie.
Venoir zadaje mi pytanie, które dla mnie jest dziwne. Zdawało mi się to logiczne, na czym te układy i układziki polegają.
— Wsparciem ze strony innych wpływowych sojuszników – rzucam, wzruszając ramionami. Sama zaciągam się papierosem, a wydychając dym, sięgam po przyniesiony nam trunek. – Pomocą w razie potrzeby. Większą chęcią aranżowanych małżeństw. Politycznymi zagrywkami, czy w końcu, utrzymaniem pozycji w samym Kręgu. Jak wkurwisz zbyt wiele rodzin na raz, możesz skończyć jak Fogarty.
To już sto lat, odkąd zostali wypieprzeni z Kręgu, ale historie o masakrze, jaką urządzili, niosą się do dzisiaj. Nie znam osobiście żadnego Fogarty’ego, a i tak nawet ja wiem, że to popieprzeni ludzie byli.
— Ogólnie ręka rękę myje. Jak to w polityce wygląda.
Krąg to głównie polityka, zarządzanie, lizanie dupy i polerowanie pucharków w Kościele. My za mocno dup nie liżemy, dlatego mało kto nas lubi. Ale wciąż warto pielęgnować te sympatie, które wobec siebie mamy. Lepiej być w tym ustroju, niż nie być. Musiała rozumieć to moja matka, kiedy pozwalała mnie wydać za człowieka spoza Kręgu. Pewnie myślała, że to będzie inwestycja.
Cóż. Nie wyszło.
Upijam kilka ostatnich łyków, wychylając szklankę aż do dna.
— Nie wiem – odpowiadam szczerze. Mogę gdybać. Ludzie zawsze będą gadać, ale czy to się aż tak rozniesie, żeby podkopać wiarę w Kościół? – Wiem za to, że odwracanie się od Kościoła to jak odwracanie się od magii. A odwracanie się od magii prowadzi prosto do przykładu Stone’ów. Głupotą jest srać do własnego gniazda.
Mądrości starego Cartera, albo Lanthiera, pewnie obaj mówią dokładnie tak samo, tylko by się pozabijali, gdyby tylko mogli, ze starych pobudek.
Na tym kończy się moja mądrość i mądre spotkanie. Jutro i tak pójdziemy do pracy i znów zacznie się nowy dzień, pielęgnowanie tego, co posiada widoczne luki; a my będziemy zasłaniać je własnym ciałem i udawać, że wszystko jest w porządku.
Kościół musi być silny w oczach innych ludzi. Kościół to Lucyfer. A jeżeli Lucyfer miałby być słaby, to nie wróżę nam za dobrze w czasach Apokalipsy.