20.01.1985r.

Przejechał palcem po krawędzi stołu, zbierając prószący się kurz na opuszku. Dłoń leniwie wędrowała po twardej powierzchni, badała strukturę i materiał. Babcia zwykła mówić, że grzechem młodych lekarzy był strach przed dotknięciem pacjenta. Zapatrzeni w obrazy, podekscytowani nowymi możliwościami diagnostyki przestawali ufać swoim zmysłom. Wzrok, wzrok, wzrok – jak mantra na ustach młodych. Pacjenta trzeba dotknąć, przejechać doświadczonymi dłońmi po ciele i wyczuć zmiany - złamania, guzy, tkliwości. Posłuchać, nie tylko jak bije serce, ale też co mówi język. Nawet zmysł węchu nie powinien być zapomniany, choć o wiele słabszy niż u innych gatunków. Oparł się dłońmi o stół, poczuł jego wytrzymałość pod oporem jego ciała. Zimowe promyki słońca wkradły się do pomieszczenia, rozświetlając scenę zbrodni, która czeka na swoich aktorów.  
Nie lubił nie wiedzieć, przegrywać z własnymi słabościami. Nie przywykł do tego, zawsze wymagał dużo od innych, od siebie jeszcze więcej. Zbyt ciężko pracował, poświęcał swój czas i energie, by potem nie osiągać oczekiwanych rezultatów. Ostatni miesiąc był jednak ciężki, od feralnego, grudniowego popołudnia każdy krok wydawał się monumentalnym wysiłkiem. Musiał przed sobą przyznać, że nie sięgał poziomu, który sam sobie wyznaczył. Jakby porażka na boisku zaraziła jego umysł, nie pozwalając mu na jakiekolwiek inny rozwój. Zasypiał myślał o wygranej, budził i jedna myśl mu towarzyszyła. Pragnienie bliskie obsesji, cel, który zamierzał spełnił za wszelką cenę. Powątpiewał, czy ktokolwiek mógłby go zrozumieć; nikt kto nie zaznał smaku zwycięstwa nie pojmie, jakże błogim uczuciem było wygrywanie, bycie najlepszym, godnym piekieł. Porażka jednak omotała jego organizm, gdy ponownie skupił się na zajęciach zamiast lizaniu ran, alkoholowym upojeniu czy zaznawaniu rozkoszy w ramionach kochanki, to zrozumiał, że zaniedbał obowiązek. Magia anatomiczna nie zwykła przynosić mu trudności, była piękna i dostojna, lecz skomplikowana jak ludzkie ciało. Dostosowywała się do swojego głównego materiału pracy, nie dało się jej uprawiać nie poświęcając rozczulającej chwili oddania hołdu tworzywu, z którego mieli rzeźbić. Fascia była stosunkowo prostym zaklęciem, trudniejszy materiał potrafił nauczyć się w krótszym czasie, lecz akurat to paskudne zaklęcie stanowiło dla niego problem. Musiał poprosić o pomoc, a nie było lepszej osoby niż Winni Pinnie, gdyż była jedną z nielicznych, które potrafiła współgrać z magią anatomiczną tworząc sprawnie działający duet. Poprosił o pomoc, obiecał wszystko przygotować, byle jak najszybciej zażegnać kryzys – nie zamierzał zamartwiać się jej zgryźliwym komentarzem czy własną niedolą, liczyło się tylko szybkie rozwiązanie problemu.  
Jakby świadome zbliżającego się nieszczęścia, gryzonie wydały z siebie ponowny, niespokojny pisk. Zwierzęta w czasie stresogennych sytuacji i braku możliwości ucieczki miały dwa rozwiązania - milczenie albo nieujarzmiony festiwal dźwięków. Obserwował jak cztery białe myszy pośpiesznie kroczyły po klatce, nie pachnącej jak ich miejsce i nie będącej znanym im terenem. Jak na tak małe stworzenia posiadały zaskakująco duży intelekt, wiedziały, że nic dobrego ich nie spotka. Nie był jednak okrutny, rzadko kiedy należało to do jego cech, zwłaszcza w kontakcie z niewinnymi i słabszymi istotami, gdzie była w tym zabawa? Diazepam i ketamina dostojnie oczekiwały na swój moment w szklanych buteleczkach; miał nadzieję, że jego matka nie zdąży zauważyć ich braku w przychodni. Zamierzał przedstawić Pannie Marwood trzy plany działania, każdy z nich był krwawy, lecz różniła się ofiara. Włożył rękę do klatki, niektóre wykazały momentalną panikę, lecz jedna odważnie przyszła zapoznać się z nowym zapachem. Z zaskakującą delikatnością pogładził stworzenie po głowie, czując jak długie wąsy pracują i przekazują informacje do mózgu. Medycyna nie zwykła podchodzić łagodnie do swych potrzebujących, w leczeniu zawsze była doza okrucieństwa, jakby ból miał zapewnić wyleczenie. Niektóre zmiany przychodziły zbyt wolno, zbyt nieporadnie były wprowadzane. Odgłos kroków zapowiadał, że przedstawienie niedługo się rozpocznie.  

Nigdy nie powiedziałby na głos, że była od niego lepsza. Dobra, nawet bardzo dobra? Mógłby z łatwością przyznać, było to oczywiste. Miał sprawne oczy, słyszące uszy i umiejętność łączenia faktów. Była jedną z najlepszych, ale przez jego krtań nie przeszło, by brzmienie, że lepsza od niego. Sportowiec zawsze musi sądzić, że jest najlepszy, inaczej powinien wrócić do domu i zaprzestać walki z dużymi chłopcami. Może w niektórych elementach jej umiejętności przewyższały jego, z pewnym zawahaniem przyznałby temu racje. Nigdy nie można było odmówić mu umiejętnościi szukania kompromisów. Był jednak pewien, że ona również przekonana była o swojej wyższości i nigdy nie zaakceptowałaby innego lauru niż zwycięstwa. Rozpoznawał ten błysk w oku, widział go za każdym razem, gdy patrzył w lustro.  Dzisiaj jednak posiadała niebagatelną przewagę, rozumiał, że stał na straconej pozycji, lecz niewątpliwie przeszkadzało mu bardziej niż był gotów zaakceptować.  
Pomimo sukcesów naukowych, nieskromnych umiejętności Winnfred Marwood pozostawała jednak Winni Pinnie i gdy z przytupem zawitała do sali, odczuwał to mocniej niż kiedykolwiek indziej. I było w tym coś rozczulająco swojskiego, ckliwie sentymentalnego, że miał ochotę podejść do niej i powitać ją jak starego druha wracającego z podróży, a nie naukową przeciwniczkę, która zawsze zmuszała go do podwójnego wysiłku. Pogładził zaniepokojoną kolejnym bodźcem mysz, która nie znalazła pociechy w kolejnym człowieku, kolejnym obcym zapachu i dźwięku. Pozwolił Pannie Marwood mówić, nie przerywał, dał jej czas złapać oddech.  
— Nic się nie stało, nie śpieszy się nam — stwierdził lekko, wręcz od niechcenia. Mocno starał się ukryć uśmiech, nieposłuszne usta czasem błądziły kątami do góry, jakby nie mogły zachować powagi. Widział po jej twarzy skupienie, szybką kalkulacje, która odbywała się w jej umyślę. Kombinowała, szukała poszlak i można było zrozumieć czemu była tak dobra. Chłodne, zawsze głodne wiedzy i ambicji pragnienia,  które pchały całe jestestwo do przodu.  
— Nie duco — potwierdził, wyjmując dłoń z klatki i gryzonie po raz kolejny rozpoczęły swój niespokojny taniec, próbę ucieczki przed nieznanym. Nie było takiej możliwości, ich świat ograniczony do małego, wąskiego pojemnika nie pozostawiał złudzeń. Położył przed nią ketamine, diazepam i ostrzę do skalpela, scena zbrodni zaczynała przyjmować swój zapowiadany kształt.  
— Nie jest to trudne zaklęcie, właściwie nie powinienem mieć z nim problemów — przyznał, kręcąc delikatnie głową, jakby nadal nie mógł uwierzyć, że słowa były prawdą. — Fascia, choć myślę, że już się domyśliłaś.  
Powinien sobie radzić z tym zaklęciem, do teraz nie pojmował czemu akurat ono sprawiało mu taki problem. Nie było ani wyjątkowo skomplikowane ani okrutne ani nie posiadało żadnej cechy, która wyróżniała go od setek innych. Nie był to jednak czas na rozmyślania, ostatnio zbyt często uciekał myślami i pozwalał rozkojarzonym myślą przejąć kontrole, a raczej zadomowić się chaosowi.  
— Mamy trzy możliwości, każda ze swoimi wadami i zaletami. Możemy zabić myszy i wypróbować zaklęcie na nich, nie będą odczuwać cierpienia, ale zarazem to dosyć drastyczne rozwiązanie na tak proste zaklęcie. Również rany martwych zwierząt nie mają w zwyczaju się goić, inne procesy zazwyczaj dominują, a to zmieni cały proces działania zaklęcia — nie był zwolennikiem tego rozwiązania, posiadało zbyt wiele wad a zalety nie wynagradzały strat. — Inną opcją jest anestezja, bardziej humanitarna opcja. Nie będą odczuwać bólu, a jeśli poprawnie wykonamy nasze zadanie to nie będzie śladu po ranie.  
Sięgnął po ostrze, które włożył między palce, lekko bawiąc się opakowaniem. Spojrzał prosto na nią, chciał poznać jej reakcje. Czasem zbyt bardzo lubił ją prowokować, szukać problemu i odnajdywać go w ich relacji, gdyż nie mógł uznać, że w jej osobie.  
— Możemy również wypróbować najlepszy obiekt badań, nas samych. Nie jestem jednak pewien czy ufasz mi wystarczająco, to jednak zabawa z krwią —podciągnął rękawy białej koszuli do łokci, wręcz sugestywnie sugerując, że był gotowy na każdą odpowiedź. — Nie musimy ograniczać się do jednej opcji — dodał, pozostawiając jej ostateczny wybór. To ona była tu nauczycielem, to ona miała ostatnie zdanie.  

Istniała cienka granica między pewnością siebie a arogancją, którą wielokrotnie przekraczał i niewspółmiernie maskował. Powinien być pewien swych umiejętności, swojego talentu, pracy włożonej w sukces, urody czy mocy dolara, który najczęściej był najsilniejszym z atutów. Tam, gdzie nie wystarczyło godziny spędzone nad poprawianiem swoich umiejętności, chłopięcy uśmiech przychodził z pomocą. Tam i gdzie on nie był wystarczający, tam nazwisko wyważało drzwi.  
Jedna, gdy dorastał miał przed sobą doskonałość, osobę lepszą. Jego siostra bliźniaczka zawsze go wyprzedzała, zdobywała trony i ołtarze, patrzyła z góry na małych podludzi. Kilka kroków przed nim, czasem miał do pokonania cały most, by móc ją sięgnąć. Była tak bardzo do niego podobna, ale zarazem niemożliwie perfekcyjna, złudnie doskonała. Była mistrzynią w jednym – stworzeniu iluzji, to wyróżniało ją ponad wszystko. Czasem miał jednak wrażenie, że tylko on potrafił dostrzec to jak kłamstwo mieszało się z prawdą, tworząc nie siostrę, nie córkę, lecz figurę utkaną z marzeń i pragnień rodziny.  
Musiał biec, by móc ją dogonić. W sercach rodziców? W osiągnięciach? Może we własnej głowie, to ona najczęściej była zagrożeniem. Jeśli z całą pewnością siebie potrafił mówić o sobie jako najlepszym, to kim ona była? Diabłem, bogiem, siostrą?  
Kolejny raz pogładził głowę jednej z myszy. Palec łagodnie sunął po grzbiecie zwierzęcia, które nie uciekało przed dotykiem. Zwierzę z coraz większą ufnością pozwalało mu na spoufalanie, może wyczuwało, że niebezpieczeństwo się oddala. Spojrzenie Winnie w stronę zwierząt pełne było sympatii, wręcz empatii, której ludzie często nie potrafili odnaleźć dla przedstawicieli swojego gatunku, a co dopiero do gryzoni. Winnfred Marwood nie brakowało jej ani dla zwierząt ani dla uniwersyteckich rywali, którzy w potrzebie zwracali się po pomoc. Była w tym pewna doza szlachetności, oznaka wysokiej inteligencji emocjonalnej, ale również wskazówka, że w przyszłości przyjdą inni, którzy każdy taką okazje wykorzystają, a ona im nie odmówi, gdyż serce nakaże pomoc.
– Poradzimy sobie bez eksperymentu na zwierzętach – potwierdził, w myślach już zastanawiając się co zrobić z myszami po ćwiczeniach, możliwe, że będą musiały u niego zostać. Nie mógł wyobrazić sobie dla nich gorszego opiekuna, więc zmuszony będzie do opracowania planu, by ktoś inny przygarnął je pod swój dach. Jeszcze nie wiedział w jaki sposób Winnie zapragnie gryzoni w domu, ale inną opcją był Theo, który był żyjącą katastrofą, a musiał przyznać, że gryzonie były na swój sposób rozczulające.  
Wraz z bezpieczeństwem myszy, przyszła ich własna krwawa przyszłość. Było coś pięknego w medycynie, która wymagała ofiar do nauki, choć miała nauczać jak ratować. Tym razem cena była niska, rana, którą można szybko zagoić; krew, którą mieli stracić. Spojrzał na ostrze w dłoni, wyglądało tak niewinnie, a taką krzywdę mogło wywołać. Wyrzucił je go czerwonego pudełka, co stanowiło całą odpowiedź, co do jego sterylności.  
– Mój breviter jest lepszy od mojego fascia, na swój sposób pocieszające – spokój wypełniał jego głos, zawsze był lepszy w działaniu niż teorii. Gdy miał zadanie, jego umysł zaczynał milczeć. – Rany będą wystarczająco małe, że będziemy mieć czas na reakcje.  
Sięgnął po torbę wyjmując po kolei wymienione przed Winnie przedmioty. Kilka zapakowanych ostrzy, rękawiczki lateksowe dwóch rozmiarów, butelka z alkoholem 70%, gaza i na koniec nawet narzędzia.  
– Nie miałem, ale i tak zabrałem ze sobą narzędzia, nie mam jednak zamiaru z nich korzystać – oznajmił, kręcąc lekko głową. Naprawdę miała małe zaufanie do jego osoby, a może to bardziej perfekcjonizm wydobywał się z jej słów?  – Zacznijmy ode mnie, pokażesz na mnie całą zawiłą sztukę tego czaru.  

Popatrzył w zamyśleniu na swoją rękę, szukając odpowiedniego punktu. Nie miał zamiary zbliżać się do dłoni, zbyt ważne i zbyt ukrwione, by były odpowiednim miejscem. Ostatecznie wybrał najprostszy dostęp, dogrzbietową powierzchnie przedramienia. Zdjął koszulkę, wiedząc, że biel nieuchronnie zabrudzi się czerwienią. Sięgnął po gazę i butelkę z alkoholem, przygotowując całą scenę zbrodni na własnym ciele.  
– Ufam w pełni, że wiesz co robisz – rzucił lekko, używając sterylnego ostrza, by przeciąć skórę. Jedno cięcie, bez poprawek, na długość około 3 cm. Piekło, miał ochotę zasyczeć, lecz pozwolił sobie tylko na zmarszczenie brwi. Oparł krwawiącą rękę na stole, podłożył wcześniej ręcznik, by choć trochę ułatwić im zadanie z sprzątaniem. – Pani doktor, do dzieła.  
Spojrzał na nią z wyzwaniem, raczej dla czystej zabawy z gry niż z poważnym zadaniem. Było coś komicznego w sytuacji, w której się znaleźli. Usłyszał piszczenie myszy, tak, one musiały się cieszyć, że ominęła ich owa przyjemność.  

Może powinna było go wyśmiać, wykorzystać jego moment słabości i dopiec konkurentowi. Ostatecznie wykazać się wyższością, na gruncie naukowym i moralnym. Jednak wybrała pokojowe rozwiązanie, wręcz etycznie słuszne. Mogli nie darzyć się wielką sympatią, choć Hugo często odnajdywał uciechę z ich przekomarzań, lecz skazani byli na swoje towarzystwo. Oczywiście, jeśli żaden z nich nie zdecyduje się wyjechać. Był jeden duży szpital w okolicy, wszelkie drogi po studiach wiodły właśnie do niego i możliwe, że czeka ich kilkadziesiąt lat wspólnej pracy. Czyż nie jest to w pewnym sensie przerażające? Tak dalece decydujące o ich losie.  
Obserwował, jak krew wydobywa się z rany. Z fascynacją oglądał jak najważniejsza ciecz na ziemi, może godna do konkurowania z samą wodą, znika z jego organizmu. Nie było to zagrażające życiu, delikatnie bolesne i niepokojące. Ewolucja zmuszała do klasyfikowania takich obrazów jako stresogennych, zagrażających kontynuowaniu istnienia. Tutaj jednak byli bezpieczni, obydwoje zbyt dobrzy byli w magicznej profesji. Usłyszał nerwowe odgłosy mysz, zapewne poczuły krew, co wywołało w nich niepokój, szybko zaczęły szukać niebezpieczeństwa. Nie zwracał jednak na nie uwagi, w pełni skupiony był na słowach Winnie. Była dobrą nauczycielką, musiał to jej przyznać. Notował w myślach każde jej słowo, zwracał uwagę na szczegóły i odnosił je do własnych odruchów. Wizualizował swoje zachowania i sposób, w jaki powinien podejść do tego zadania. Pozwolił jej kierować swoją ręką, ustawić się w wygodnej pozycji. Była w tym pewna delikatność, jego matka zawsze widziała w tym kobiecą przewagę w zawodach medycznych. Zarazem z uznaniem zauważył, że krew przestała płynąć.  
— Fascynujące — powiedział na głos, prawie nieświadomy, że komentarz opuścił jego usta. Wychowywał się wśród magii, lecz czasem nadal najprostsze czary wywoływały w nim entuzjazm. Jej piękno, nieprzewidywalność, ale zarazem podatność na ich życzenia.  — Magia jest wspaniała.
Ona również dorastała wraz z magią, tańczyła z nią od kiedy mogła chodzić, lecz jej prawdziwe piękno można poczuć dopiero po wejściu w dorosłość. Gdy zaczyna się ją kontrolować, prosić o przysługi i wysługi. Wtedy zaczyna przybierać to formę baletu, a nie podrostkowe zabawy.  
Kolejny jej czar również był skuteczny, więc musiał przyznać, że wybrał odpowiedniego nauczyciela. Teraz była jego kolej, by zaprzyjaźnić się z fascia. Mimo wszystko przygotował się do porażki, gdyż nie było gorszego medyka niż nieprzygotowany medyk. Przystanął obok niej, naśladując jej ruchu i wyobrażając sobie działanie czaru. Przed chwilą miał to zaprezentowane na żywym obiekcie, więc nie stanowiło to problemu. Zbliżył dłoń do rany, ustalając ją w odpowiedniej odległości w powietrzu. Cicho, prawie szeptem wypowiedział zaklęcie, lecz wabiący głos wystarczył, by magia kolejny raz poddała się jego woli. Krew przestała lecieć, udało się.  
— Jesteś doskonałą nauczycielką, Winffred — oznajmił, lecz nadal trzymając jej rękę. Zgodnie z jej zaleceniami trzeba było teraz opatrzeć ranę, słuchał jej uważnie. Spojrzał na jej twarz szukając oznak dyskomfortu, powodów by zwolnić lub dać jej chwilę oddechu, lecz uznał, że najważniejszym było teraz opatrzeć ranę. Rzucił breviter, z nadzieją, że i tym razem magia przyjdzie mu z pomocą