First topic message reminder :

Śmiech wyrywa się z warg samoistnie. Przewagą Anniki jest to, że jest kobietą – a gdy kobieta mówi coś takiego do drugiej kobiety, oczywistym jest, że żartuje. I chce być miła. I Annice to wychodzi, bo spięte mięśnie Allie rozluźniają się coraz bardziej i jest to coraz bardziej widoczne.
Obejrzała się tylko krótko na mężczyznę, któremu nieładnie zasłaniały sprzęt, a Allie go nawet nie widziała. Skruszony uśmiech gryzł się z krótkim podziękowaniem i przyjemnym obliczem tego nieznajomego pana. Może więc nie w każdym roku czekają na nich harpie.
— Gdybym mieszkała w Maywater, pewnie robiłabym tak samo – stwierdziła dość optymistycznie. Pomińmy myśl, że pewnie za kilka miesięcy (lat?) być może faktycznie w Maywater będzie mieszkała i ocean będzie miała na wyciągnięcie ręki, bo przecież Maurie mieszkał tuż przy plaży… - I gdybym tylko umiała pływać – dodała z odrobiną rozbawienia.
Allie miała wiele talentów, ale to akurat nie był ten.
Ale za to potrafiła ładnie zatańczyć walca, albo dobrze ustawić nogi przy szermierce. I dobrze wykonać ukłon, jak również odtworzyć rond de jambe par terre (i to nawet bez barierki!). Coś za coś. Mediolan akurat nie był położony blisko oceanu i nie miała za bardzo czasu, aby zażywać wodnistych odpoczynków na plaży. Chociaż nawet lubiła. Poleżeć i się poopalać. Tak.
Stojąc więc w innym rogu, Allie, na pytanie Anniki, objęła spojrzeniem salę. Częściowo wciąż zajętą przez panów i naprawdę nie widziało jej się zadawać pytania, ale… no może… skoro Annika twierdzi, że to nic takiego strasznego…
To potem.
Najpierw – ćwiczenia.
— Wiesz, właściwie sama nie wiem. Przydałoby się coś na ramiona, żeby łatwiej manewrować motocyklem. – Kolejny niespodziewany fakt na temat Alishy; pasował do niej może rower, ale motocykl? – I wzmocnienie mięśni brzucha. – Nie miała wątpliwości, że są już wystarczająco mocne ze względu na śpiewanie. – To znaczy, żeby to ładniej wyglądało… - odrobinka tłuszczyku jednak gdzieś błąka się tam pod skórą biednej, malutkiej dziewczyny. – I coś na pośladki? Uda? W sumie to wychodzi całe ciało… Ale zaczęłabym od ramion i brzucha, zdecydowanie.

Przecież–kobieta rzeczywiście nie ma na myśli niczego zdrożnego — to tylko jeden ze sposobów komunikacji, tak samo dobry jak każdy inny. To nie zawsze musi znaczyć cokolwiek i często nie znaczy, za to niejednokrotnie wbrew jej woli nadawno temu znaczenie. Annika na ogół chętnie korzysta ze swojej przewagi, gdy nie musi gryźć się w język, a w rozmowie z Alishą nie wisi nad nią przecież żaden przymus trzymania wysoko gardy i nie spodziewa się opacznego rozumienia słów.
To całkiem uwalniające.
Jak sam fakt stania pośród spoconych z wysiłku ciał i dynamicznej muzyki, teraz podkręconej o kilka dodatkowych decybeli, gdy równie niski, co nerwowy mężczyzna zwiększa jej głośność i wraca do ćwiczeń. Może drażni go kobiecy szczebiot?
Nieistotne. On nie ma żadnego znaczenia. Znaczenie ma Alisha, jej potrzeby i ewentualne obawy. Odeszła z nią jeszcze kawałek dalej, zgarniając po drodze butelkę wody, za której smakiem zdążyła już zatęsknić.
— To drugie zawsze możemy zmienić wspólnie — a to pierwsze mogłyby zmieniać raz na jakiś czas przynajmniej tak długo, jak długo Annika będzie zajmować swój nastoletni pokój w Crystal Waves. I być może zamierza to zmienić jak najprędzej czyżby tak samo szybko jak panna Dawson swój stan cywilny?
To wszystko jednak jest dziś tylko pieśnią nieokreślonej przyszłości. Teraźniejszość to pot i magnezowy kurz — to także szereg postanowień i kompleksów podanych w zaowalowanej formie, na co radar Anniki jest wyczulony nie mniej, niż na kobiety z hemolakrią. Przyjrzała jej się uważnie.
— Jeśli chcesz znać moje zdanie, to wyglądasz świetnie — zaczyna od komplementu, bo może, bo powinna — to element gry w uczciwość — gdyby nie miała tego na myśli, nigdy nie padłoby z jej ust — ale fakt, że my jako kobiety, mamy największy problem z mięśniami obręczy barkowej, a panowie na odwrót. Więc może ławeczka? To akurat potrafię obsłużyć — jeden uśmiech i całe pięć kroków później są już przy wybranym sprzęcie, a pierwsze, co robi Annika, gdy tylko tam docierają, to ściągnięcie obciążenia ze sztangi — na początek dałabym ci sam kij, a później — jeśli zechcesz — stopniowo dołożymy więcej obciążenia. Na początku lepiej nie szaleć — Annika wie o tym najlepiej, bo obciążenie, które zaserwowała sobie kiedyś na pierwszy raz może nie było mordercze i nie do podniesienia, ale odezwało się dnia następnego niemożnością uniesienia rąk do góry — a to zbrodnia prawdziwa, bo pani Faust zwykła mierzyć wysoko i boleśnie upadać.
— Będę cię asekurować. Jesteś rozgrzana? Jeśli nie, to może zacznijmy od tego. W międzyczasie możesz mi opowiedzieć, skąd pomysł akurat na motocykl — o tym Annika chce wiedzieć wszystko.
Lubi duże bestie — nawet, jeśli zamiast zębów mają zębatki.

— Wiesz, w zasadzie… idzie lato – krótkie wzruszenie ramion jest tylko delikatnym dodatkiem do uśmiechu. – Możemy nawet udać się na plażę.
O ile Annika będzie chciała… a właśnie mówiła, że chce. Z jakiego powodu – Allie nie wiedziała i w zasadzie głupio jej było zapytać. Więc tego nie zrobiła. Chociaż, jak teraz pomyślała, zastanawiała się, czy ocean to dobry pomysł jak na naukę pływania. Może jednak lepszy byłby basen?
Ale za plażę nie trzeba płacić… no i można się opalić przy okazji.
To jednak pozostaje na potem. Wrócą do tego, kiedy nadejdzie czas. Czasem ten czas nigdy nie nadchodził, ale nie mogłaby mieć pretensji.
Póki co speszony uśmieszek pojawił się na jej małej buźce, gdy wzrokiem szukała czegoś po podłodze. Może własnej pewności siebie i przekonania, że faktycznie wygląda świetnie?
Bo w końcu wcale nie tak, że Maurie jej nigdy nie mówił, że mu się podoba… Mówił. I pokazywał. Ale jakoś tak… co innego to słyszeć od niego, co innego od Anniki. Z jakiegoś powodu kobiety były bardziej zawzięte i chętniej piłowały sobie nawzajem skrzydła. Dlaczego? Może jakiś filozof albo lepszy znawca ludzkości potrafiłby odpowiedzieć.
— Dzięki – mamrocze tylko, wciąż speszona, szukając czegoś, co pozwoli jej wrócić do tematu. Annika robi to za nią, na szczęście, a Allie słucha tego, co ma jej do powiedzenia i faktycznie jest zaintrygowana. – Kurczę, nawet bym nie pomyślała – to o tym mięśniach u mężczyzn. Ale faktycznie tak było, Annika miała rację. – Znasz się tak dobrze na budowaniu mięśni? – Właściwie chyba nie zdążyły porozmawiać o tym, czym konkretnie Annika się zajmuje.
Obie znajdują się za moment przy ławeczce, o której pani Faust przed chwilą wspominała i Allie przygląda się, jak zdejmuje obciążenia z drążka. Sam kij na sam początek brzmi dość nędznie, ale śpiewacy mają coś wspólnego ze sportowcami – wiedzą, że rzucając się od razu na głęboką wodę, można co najwyżej utonąć. Tak jest przy wracaniu do formy, na przykład. A przy kształtowaniu jej? Przecież Allie nigdy do najsilniejszych nie należała.
— Dobrze – zgadza się więc i lokuje się powoli na ławeczce, ostrożnie. To akurat zdaje się proste i intuicyjne. – Dam sobie radę – mówi bardziej w kontekście faktu, że rozgrzana już jest i może chwytać za drążek, co za moment zrobiła. Był o wiele cięższy niż Allie się spodziewała, co się okazało, gdy tylko zdjęła go z tej balustrady. – Motocykl? – Nie spodziewała się takiego pytania. – Był zdecydowanie tańszy od samochodu. – Allie mówi to żartobliwie, ale jest w tym bardzo duże ziarno prawdy. – We Włoszech też dużo jeździ się na skuterach, ale skuter to prawie jak rower, trochę za wolny, gdy potrzebuję przemieścić się gdzieś szybko. – Kiedy już sztanga opadła, Allie siłuje się z nią, aby podnieść do góry. Ramiona zaczynają jej nagle drgać, ale udaje jej się w końcu podnieść ten kijek. Była naprawdę beznadziejna. – Nie myślałam, że sam ten kijek będzie taki ciężki.


Rzucam sobie na udźwig: 46 + 4 = 50 / bez szału, ale coś jest

Lekki uśmiech ulokowany szczególnie w jednym kąciku ust to pełnia zadowolenia — powiedz Annice, że chcesz spędzić dzień na plaży, a dostaniesz jej pełną uwagę, kosz przekąsek i wskazówki, gdzie rozłożyć koc, żeby wiatr nie wywiał go aż do Portland.
Nie wspominając o całym zaangażowaniu, jakie poświęci opowiadaniu o falach, przypływach i ile czasu pozostało do zalania kocyka.
— Zawsze chętnie — to zaowalowana obietnica i słabo ukrywana radość, że będzie miała z kim poużywać wody i słońca w tym sezonie. I że ten ktoś nie robi tego z czystej uprzejmości, ani jakiegokolwiek interesu. Nawet, jeśli nie rozumie, dlaczego Annika może być zainteresowana drugą osobą z samego faktu bycia.
I to bycia kimś miłym. Dlatego nie chciałaby niczego Alishy podpiłować — ani przypadkiem, ani tym bardziej celowo.
Machnęła dłonią.
— Nie ma za co — rzucone mimochodem, gdzieś w przerwie od monologu na tematy ważne, bo związane z kondycją, masą, rzeźbą, anatomią ludzką i czarodziejską. — Ja? Nie znam się, tylko lubię się wymądrzać. To akurat robię zawodowo — parsknęła. Ponadto lubi zapamiętywać fakty, czytać, a anatomię ludzką wchłonęła w stopniu wystarczającym, by udolnie załatać drobną ranę, czy zatamować krwawienie. Do tego jest obserwatorką — z racji zawodu i życiowej pasji. A niektóre rzeczy najlepiej obserwować — jakkolwiek to źle nie zabrzmi — z perspektywy drążka.
Osobliwie obleganego przez panów.
One zaś zajmują pozycję przy ławeczce, gdzie czeka na nie jeszcze inny drążek — teraz niczym nieobciążony. Pierwsze zapoznanie Alishy z masą własną tego narzędzia tortur to moment czujności Anniki skupionej na uważnym podtrzymywaniu urządzenia, żeby przypadkiem nie spadło pannie Dawson na głowę albo nie zgniotło żeber.
— We Włoszech jest na to trochę cieplej, a jak sobie radzisz tutaj zimą? — Bez grama szydery, pytanie zaciekawionej badaczki drąży temat głębiej. Panna Dawson mieszkała kilka lat we Włoszech, ten fakt jest już znany. Posiadanie motocykla brzmiało jak anomalia, ale teraz Annika lepiej rozumie powody.
Słusznie nie podejrzewała panny Dawson o do szpiku kości buntowniczą naturę, a z tym głównie takie maszyny kojarzono.
Pierwsze powtórzenie mają już za sobą, ciężar dociska, a Annika po cichu dopinguje starania Alishy. Pierwsze razy są szczególnie trudne, kiedy w głowie utkwi myśl, że robi się coś nie tak. Dlatego czasem potrzebne jest dobre słowo.
— Dobrze sobie radzisz. Jeśli poczujesz, że nie dajesz już rady, szybko powiedz, to pomogę ci odłożyć kij na miejsce — na razie ręce orbitują gdzieś wokół drążka, nie dotykając go — ale w pełnej gotowości, by zrobić to w razie pilnej potrzeby — nawet kilka powtórzeń na początek to już wiele. Nie musisz robić całej serii — trzy serie, po pięć powtórzeń — taki wycisk sprawiła sobie Annika i szybko tego pożałowała.
Nie zachęca więc Alishy do testowania swoich ograniczeń.

Uśmiech odwzajemnia uśmiech – to taki niewypowiedziany, ale przypieczętowany pakt, że, otóż, w najbliższym czasie faktycznie, gdy tylko lato wejdzie w swoją pełnię, udadzą się na plażę, na beztroskie opalanie i, być może, naukę pływania. A jeśli nie, to chociażby skakanie przez fale na brzegu. Ocean teraz zacznie być dla niej znacznie bliższy, odkąd zdecydowała związać się z Mauricem.
To jeszcze nie zabrnęło tak daleko, aby nie mogła się wycofać… ale, po ostatnich zdarzeniach, tym bardziej nie chciała.
Krótkie parsknięcie wyrywa się też z ust Alishy.
— Przesadzasz – mówi być może wyłącznie dlatego, ze jej nie zna, a może faktycznie nie zgadza się z tym stwierdzeniem, ale uznaje za miły dystans do samej siebie. – Właściwie czym się zajmujesz zawodowo? – Jakoś Alisha nigdy nie spytała, Annika sama z siebie też nigdy nie powiedziała.
A właśnie wypytywała o jej życiowe wybory, na przykład – dlaczego motocykl, skoro nie chodziła w skórze i ćwiekach, oraz koszulką AC/DC.
— No wiesz, wystarczy dobra, ciepła kurtka. Albo bananowa nić w tej kurtce, wtedy jest jeszcze lepsza – dodaje z uśmiechem, chociaż ten bardzo walczy o świtanie na jej ustach, kiedy podnosi ten nieszczęsny drążek.
Jeden. Drugi. Trzeci raz.
Annika w sumie nawet nie wiedziała, że Alisha sama zajmuje się szyciem, ani czym konkretnie parają się jej rodzice.
— Moi rodzice są krawcami, więc nie narzekałam na wyziębienie. Sama też trochę podpatrzyłam od nich.
Jeszcze dwa podniesienia, nim Alisha powoli odstawia drążek na miejsce i wypuszcza powietrze z płuc. Kto by pomyślał, że to może być takie ciężkie?
Podnosi się do siadu, żeby chwilę odsapnąć, i ściera wierzchem dłoni kilka kropel potu z czoła.
— Dzięki. Chyba łapię, o co w tym chodzi. Chcesz teraz Ty spróbować? Ja w tym czasie odpocznę. – W końcu przyszły tu razem, więc Annika raczej nie przyszła się patrzeć, jak ćwiczy ktoś inny. Allie w tym czasie wstaje z ławeczki. – Mimo wszystko, artystom bliżej jest do sportowców niż ludzie przypuszczają – dodaje z uśmiechem, ale akurat nie żartuje. To prawda. Śpiew to nic innego niż praca z mięśniami, tylko trochę inaczej niż przy dziedzinach sportowych.

Udźwig: 73 + 4 = 77 | cisnę!

Czeka je lato silnych kobiet — to dosłowne, gdy ich ciała na plaży nie będą miały się czego powstydzić, jak i to całkowicie przenośne, kiedy uporają się wreszcie z tym, co najbardziej je dręczy. Każda z nich ma tego całą listę.
Może kiedyś uchylą wzajemnie rąbka tajemnicy, skoro wchodzenie w komitywę zapowiada im się tak dobrze.
W słowach Anniki nie ma ani grama przesady, co potwierdzi nawet sama Alisha, kiedy poprzebywa z nią nieco dłużej. Zdarzyło jej się w ten sposób już wyprowadzić z równowagi kilka osób, a paradoksalnie im mniej pewnie pani Faust się czuje, tym większe ryzyko, że z odsieczą przybędzie jej legendarna przemądrzałość.
To też najlepszy dowód na to, że dziś naprawdę czuje się pewna i zrelaksowana, skoro uderza prawdą prosto w oczy — głównie tą o samej sobie. To najlepszy możliwy stan umysłu i czerpie dziś z niego pełnymi garściami.
— Jestem badaczką. W skrócie — w dużym skrócie, skoro użycza talentów w rodzinnej firmie i wszędzie indziej, gdzie jej wiedza akurat się przyda — i wykładam na wydziale biologii, ale pewnie już niedługo. Ta część niespecjalnie mnie satysfakcjonuje. Wolę piekielne bestie od wykładów o aksolotlach — ściszyła głos, by ostatnia część zdania nie wpadła w niepowołane uszy. Zainteresowania badawcze Anniki to temat–rzeka i długa wojna z myślami, bo może jednak warto było nieco skręcić w stronę magii rytualnej i zainteresować się leżącą za nią teorią. A obydwa ma poniekąd wpojone rodzinnie.
— Nić… Na to nie wpadłam. Długo już zajmujesz się szyciem? — I jak widać, nie tylko Annika dumnie przeciera rodzinne szlaki. Miałaby w tym miejscu kilka zabawnych uwag, które tylko utrudniłyby Alishy pracę, gdyby Annika uparła się, by dziewczynę koniecznie rozśmieszyć, dlatego skupia się wyłącznie na asekuracji — coraz lepiej ci idzie — zamiast tego wybiera zagrzewanie ją do walki z pogodnym uśmiechem.
Ta pogoda ducha jeszcze bardzo jej się przyda. Konkretnie — gdy zamienią się miejscami, co następuje chwilę później.
Annika zajmuje miejsce panny Dawson na ławce i sięga po kij. Ten sprawia wrażenie, jakby ważył dobrą tonę, przez co Annika zagadkowo milknie. Wszystkie siły świata kosztuje ją teraz to, by twarz nie zdradziła po sobie najmniejszego wysiłku.
Oczywiście, to tylko jej bezbożne życzenie, bo szybko czerwienieje jak dorodna wisienka.
— Tak, to—
krótki wdech
— To przede wszystkim praca z ciałem.
Dwa powtórzenia później Annika zdobywa się na kontynuowanie wątku.
— Mogę sobie tylko wyobrazić, chociaż sama śpiewam wyłącznie pod prysznicem—
albo w samochodzie. Tego drugiego nie robi ostatnio zbyt często, odkąd zimą popsuła swój prywatny pojazd.
Kolekcja kaset już czeka na następny.
Wreszcie przerywa serię, darując sobie dwa ostatnie powtórzenia — i tak za dużo kosztowało ją odłożenie drążka na miejsce.
— Poprzednim razem to wydawało się łatwiejsze — wysapała, nawet nie próbując podnosić się z ławeczki.
Czy spróbuje jeszcze raz?
Oczywiście.

Udźwig: 30 + 10 (sprawność) = słabiutko

— Asko-co?
To jedno pytanie potrafi zobrazować całą wiedzę Allie na temat zwierząt – magicznych czy niemagicznych.
Potrafi, na przykład, pokazać palcem i powiedzieć, że to jest pies (czasem nawet przypomni sobie rasę!), a to jest kot. Z kolei to rechoczące w akwarium, co właśnie próbuje wykumkać najchętniej grany przebój Eltona Johna, to żabka (zwana również ropuchą) i do dziś nie ma pojęcia, co to za magiczna odmiana, co potrafi śpiewać.
— Och, a zajmujesz się też piekielnymi bestiami? W sensie, opiekujesz się nimi? – wykładanie na uniwersytecie brzmi bardzo imponująco; Allie zamierzała o tym pomyśleć, gdy skończy jakieś pięćdziesiąt lat i nie będzie mogła już za bardzo śpiewać, jej kariera będzie się chyliła ku zachodowi, ale teraz to już praktycznie w ogóle porzuciła te plany.
Ale teraz to nich zamierza wrócić.
No nieważne, to wszystko jeszcze się okaże.
— Właściwie od całkiem niedawna – stwierdza po krótkim zastanowieniu. – Moi rodzice zajmują się tym całe życie, ale ja jakoś tak nigdy nie pomyślałam, żeby spróbować też. Aż do niedawna. Przy okazji dowiedziałam się, że to faktycznie naprawdę cenione rzemiosło, w sensie ta odmiana magiczna.
Raczej sądziła, że bycie krawcem to nic prestiżowego, przynajmniej dopóki Maurie nie powiedział jej, że może być inaczej. I że nadal jest to lepsze od pracowania jako kelnerka.
Między nimi nastąpiła zamiana i Allie mogła obserwować, jak Annika bardzo widocznie siłuje się z drążkiem. Och. Praca badacza widocznie nie wymaga aż tylu mięśni co kelnerowanie albo śpiewanie, tylko tak mogła sobie to wytłumaczyć, ale w żaden sposób jej nie oceniała. Przyszły tutaj poprawić formę, prawda?
— Może źle złapałaś? – Wtedy też się chyba człowiek bardziej męczy. – Następne Ci na pewno wyjdzie. – Uśmiech potrafił czasem sprawić cuda. Ciekawe czy potrafi też dodać siły koleżance.

Oddycha coraz ciężej, już niespecjalnie kamuflując fakt, że ta seria była dla niej dużym obciążeniem fizycznym i wolałaby już na dziś skończyć.
Ale nie skończy. Oczywiście, że nie.
Po prostu jest bogatsza o bezcenną wiedzę, bo lepiej zrozumiała, skąd się wzięła nazwa przybytku.
— Aksolotl — powtórzyła, nieco wyraźniej — narysuję go kiedyś dla ciebie.
Obietnica? A jakże. A Annika dla byle kogo nie robi trzech rzeczy: ściąga majtek, wchodzi do kuchni, albo—
no i właśnie, rysuje zwierzątek.
Dla Alishy z czasem odhaczy dwa z tej listy.
I to tylko, że trzecie byłoby na wiele sposobów nieprzyzwoite
Ale w zamian może opowiedzieć jej więcej o bestiach.
— Wybiórczo — uśmiech broni dostępu do tajemnicy, którą najpierw powinien wydusić z siebie Maurice, dopiero potem Annika — ale mam jedną w domu i w zasadzie nigdy nie przestawałam się douczać na własną rękę.
Zwłaszcza, że noce spędzone nad książką w kamienicy Faustów były rutyną. Gdy wróciła do Maywater, teorię na powrót zaczęła intensywniej uzupełniać praktyką.
A w zasadzie poświęciła temu większą część życia.
Rozmowa trwa, oddech Anniki wraca do normy, palenie mięśni ustępuje—
Gorzej z pewnością siebie, cierpiącą wskutek porażki, której świadkiem jest cała siłownia, ale przede wszystkim Alisha. Nie wyglądałoby to tak źle, gdyby nie fakt, że to właśnie Annika przyprowadziła tutaj dziewczynę, objaśniła jej zasady, a później…
Cóż.
— Może masz rację — odwzajemniła uśmiech, choć nieśmiało. Za dobrze pamięta ich ostatnie podejście do wspólnej aktywności fizycznej i jej efekty, przez które w ostatniej chwili kupowała drugą parę butów, tym razem szczególnie przyglądając się ich obcasom, które miały wytrzymać całą noc. Rzewnie westchnęła, nim znów chwyciła za drążek, tym razem chwyt poprawiając trzykrotnie.
I znów zamilkła na moment pierwszego powtórzenia.
— Myślałaś o tym tak bardziej — urwała w połowie, skupiając wszystkie siły na podniesieniu ciężaru wysoko nad głowę — na poważnie? To rzeczywiście cenione i mogłabyś—
ponownie urwała, tym razem nie powracając do swojej myśli, gdy w połowie kolejnego powtórzenia zorientowała się, że drążek za chwilę opadnie na nią z łoskotem.
Jak mogła być tak żałośnie słaba? Przecież stać ją na więcej… Nie, stać ją na wszystko, to tylko kwestia poniesionej ceny.
A teraz nie może dokończyć nawet jednej serii.
— Po–móż — wysapała, przekazując Alishy narzędzie tortur i dochodząc do słusznego wniosku, że po prostu ma już dość. To jeden z niewielu momentów, gdy porażka boli mniej, niż kontynuowanie męki wyłącznie w imię zasady.
I może świadczy o tym, że wiecznie uparta kobieta potrafi postawić coś ponad własnym uporem. Usiadła wreszcie, opierając drżące przedramiona o uda. Spuściła głowę.
— Już nie mogę — to przyznanie się do słabości — jedno z wielu, które jeszcze ją czeka.

Udźwig: 23 + 10 (sprawność) = jeszcze gorzej

Wciąż nie ma pojęcia, czym jest stworzenie, o którym mówi Annika, ale mimo wszystko uśmiecha się, słysząc o rysunku. Być może nigdy go nie zobaczy, ale to nieważne – Allie i tak w tym momencie jest szalenie miło i nie ciągnie już tematu, o którym i tak wypowiedzieć się przecież nie może.
Nie może wypowiedzieć się też o piekielnych bestiach, chociaż ostatnio ma z nimi więcej wspólnego niż przez całe życie. Annika wspomniała jej wcześniej o Stheino – ze Stheino już zdążyła się zapoznać. I z tabunem kotów chodzących po salonowej kanapie.
— Ja mam w domu tylko magiczną ropuchę – uznała, że dopytywanie o szczegóły zwierzęcia może być niemiłe, więc wspomniała o swoim. – Znalazłam ją w Cripple Rock jakiś czas temu. Umie rechotać różne piosenki, szkoda tylko, że w najmniej dobrym momencie – dodaje ze śmiechem.
Na szczęście w domu Allie wybrzmiewają tylko piosenki radiowe, aktualne i na topie, oraz arie operowe, które sama wyśpiewuje. Czasem śmiesznie jest posłuchać opery w żabim wydaniu.
Annika była widocznie zmęczona. Allie nie miała jej za złe i absolutnie nie zamierzała z niej szydzić. Była tutaj chyba dłużej i po prostu Allie przyczepiła się w trakcie ćwiczeń. Kto wie, ile takich podniesień była w stanie zrobić wcześniej? To, że teraz brakło jej siły, wcale niczego nie zmieniało i nic nie znaczyło. Spoglądała na nią tylko z troską, gdy siłowała się sama ze sobą. Praca aż tak bardzo wykraczająca ponad moc nie może przynieść dobrych efektów… wiedziała to od zawsze i za moment przyjdzie im się przekonać.
Tylko najpierw temat zbacza na inne tory.
— Właściwie to… nie – odpowiada na niedociągnięte do końca pytanie. – Bardziej jako hobby, tak. Ale to, czym chciałabym się zająć na poważnie, to teatr – jeszcze jest w stanie odpowiedzieć. Nie dodaje słowa o nadchodzących przesłuchaniach i przeszłej premierze, bo przed oczami rozgrywa się mały horror.
Mięśnie Anniki dygocą, jakby za moment miała upuścić na siebie drążek, a Allie nie czeka – reaguje od razu, łapiąc z drugiej strony i powoli, ostrożnie, wspólnymi siłami, odstawiając drążek na zawieszenie.
— W porządku? – w oczach maluje się szczera troska i lekkie przerażenie. Lada chwila, nieobecność Allie, i mogłoby się to skończyć naprawdę bardzo kiepsko. Nawet nie chciała o tym myśleć.
Już nie mogę jest dobrym stwierdzeniem, bo ocenia też możliwości i granice Anniki. Granice są dobre, bo gdy wie się, gdzie leżą, można je powoli przekraczać. Ale powoli – nie jednego dnia na siłowni.
— Zrobiłyśmy dzisiaj i tak dużo – przysiada się na ławeczce, ale tylko na parę sekund. – Chodź, pochodzimy chwilę po bieżni, a potem pójdziemy się przebrać. Należy nam się zimny prysznic.
Nie wspólny, ale wierzy, że nie musi tłumaczyć.
Zaprosiłaby na kawę i ciastko, ale… cóż. Właśnie spaliły nadprogramowe kalorie. Więc może na owocowego szejka?