22 kwietnia 1985, późne popołudnie

Noga Sebastiana miarowo podnosi się i opada, wybijając stały rytm o podłogę, jakby chciała zaakompaniować dłużącemu się dźwiękowi sygnału telefonicznego. Przed oczami ma grubą książkę telefoniczną i kilka krótkich notatek. Dźwięk sygnału usilnie próbuje rozproszyć myśli i przyspiesza tętno, ale Verity nie poddaje się i za wszelką cenę utrzymuje skupienie.
Czuje się jak kretyn i oby nie brzmiał jak kretyn. Jego stworzony w pięć minut plan składa się głównie z luk, a podskórny stres nie pomaga. Ma wrażenie, że cofa się w czasie, oczekując, aż Shirley Vandenberg podniesie słuchawkę.
Noga zatrzymuje się w powietrzu, jakby ktoś ją zamroził, a Sebastian odrywa plecy od ściany i niespokojnie zmienia swoją pozycję, słysząc jak sygnał się urywa, a po drugiej stronie wybrzmiewa kobiecy głos.
— Pani Vandenberg? — upewnia się, modulując swój własny głos tak, by stał się odrobinę wyższy i młodszy w odbiorze. Taki stary, a taki głupi, co on właśnie robi? Powinien zapytać kogoś o jej adres i odwiedzić Shirley, by jasno postawić sprawę, zamiast bawić się w te żenujące podchody. — Moja godność Ronan Overtone. — Zawsze był jakiś Ronan Overtone, wybrał najbezpieczniejszą opcję.
Wziął głębszy wdech. Jeśli będzie brzmieć na zestresowanego, to tym lepiej. Jest gówniarzem, który beznadziejnie się zakochał i łudzi się, że pokona ograniczenia narzucone przez Krąg. Szyte nićmi tak grubymi jak łydki ciotki Margaret, ale liczy na to, że Shirley nie zmieniła się na tyle mocno, by nie działało na nią nazwisko jednej z najważniejszych rodzin w światku teatralnym.
— Lyra z całą pewnością pani o mnie opowiadała. — Sebastian zamyka oczy, wyrzucając sobie ze zdwojoną siłą ten durny pomysł. Ty tchórzu, o ile łatwiej byłoby do niej pojechać! Może jeszcze nie jest za późno, żeby się wycofać? W najgorszym razie Shirley uzna to za głupi żart.

Karmazynowe paznokcie kontrastują z bielą słuchawki. Usta, do niej przyłożone, dopiero po chwili wypuszczają ze swoich objęć papierosa.

— Słucham? — pyta kobiecy głos, ochrypnięty od życiowego zapasu tytoniu i alkoholu. Niegdyś brzmiał ładniej — z pewnością czyściej — teraz jakby trochę stracił życia, a zardzewiałe struny głosowe nie mogły zaśpiewać tak, jak przed laty. A może wolała, aby ktokolwiek z kim rozmawia, właśnie tak myślał. — Tak, przy telefonie.

Jedynym znakiem, że wypowiedziane po drugiej stronie nazwisko ją poruszyło, było mocniejsze zaciągnięcie się dymem i poprawienie się w fotelu, co raczej pozostało poza zasięgiem zmysłów rozmówcy.

— Oh, pan Overtone — głos cofnął się o kilka lat i kilka tonacji wyżej. Brzmiała teraz jak młodsza, bawiąca się kosmykiem włosów, dziewczyna; niemal rozchichotana. — Tak, oczywiście, wspominała, hm.

Pierwsze kłamstwo po tej stronie telefonicznego kabla.

— W czym mogę pomóc?

Co do ch...
Nie wierzy, że naprawdę aż tak bardzo się nie zmieniła. Jest mu niemal wstyd, że leciał na te jej sztuczne zaloty, gdy był gówniarzem. Gdzie on miał oczy? A raczej rozum, bo zdecydowanie prędzej to pierwsze odpowiadało za noce, które spędzili razem. Przecież zawsze wiedział, że Shirley jest kupą pozorów, nawet lubł obnażać jej prawdziwą naturę, gdy nie potrafiła się opanować, gdy specjalnie wyprowadzał ją z równowagi.
To były złe czasy. Tak przynajmniej będzie sobie mówił, nieważne jak dobrze bawił się w tamtym czasie. Nigdy nie powinien był prowadzić takiego trybu życia.
W s p o m i n a ł a.
Ty kłamliwa cipo.
Jeszcze nie wie czy Shirley zrobiła mu najgorszą rzecz, którą można zrobić mężczyźnie w subiektywnym odczuciu Sebastiana, ale na samą myśl, że mogło tak być, nie może powstrzymać inwektyw.
— Pani Vandenberg, ja... — Umyślnie bierze głębszy wdech, jakby zbierał się na odwagę. — Ja nie widzę świata poza nią. Te bzdury, które wypisują w gazetach... Tak się nie godzi! — Krótka przerwa. — Najmocniej przepraszam, ponoszą mnie emocje. Ale Lyra... Niczego nie pragnę bardziej, jak prosić o jej rękę.
Czy naoglądał się kilku kaset z tanimi romansidłami dla nastolatków i komedii romantycznych dla zarobionych gospodyń? Nie odpowie. Oczywiście, że nie, jest dorosłym gwardzistą. Nikt mu tego nie udowodni.
— Chciałbym zrobić to jak należy. Rzecz w tym, że — ścisza głos, jakby posmutniał lub lekko się zmieszał — Lyra nigdy nie mówi o ojcu. Ja wiem, że wścibskość nie przystoi, ale zależy mi na jego błogosławieństwie. Pani Vandenberg, czy mogę liczyć na pani pomoc?
Nie oczekuje, że Shirley wyśpiewa mu prawdę, ale może choć nakieruje na cokolwiek, może da jakieś wskazówki? Jest na to szansa, o ile za moment nie rzuci słuchawką, uznając to za żart. Ma nadzieję, że prędzej pomyśli, że jej córka zaciążyła i stąd wziął się pomysł, że Overtone miał prawo choć pomyśleć o ślubie z nią.

Ostatni raz, gdy widziała się z córką, ta twierdziła, że nie ma chłopaka. Niespecjalnie jednak jej Shirley w takich kwestiach wierzyła — w końcu raz kłamczucha, na zawsze kłamczucha.

— Więc chcesz mi powiedzieć, że jesteś zakochany w mojej ukochanej córeczce?

Jeśli ktokolwiek twierdził, że Shirley Vandenberg nie potrafiła grać, to właśnie dostał wyśmienity pokaz jej zdolności. Brzmiała właściwie całkowicie szczerze, mogłaby oszukać nawet kogoś, kto zna ją lepiej, niż Ronan Overtone.

— Chyba jeszcze niedawno miała narzeczonego, ale nie żyje, więc to nie możesz być—

Mówiła trochę pod nosem, wyciągając papierosa i przekładając słuchawkę do drugiego ucha, przez co jej słowa były nieco zniekształcone. Coś sobie jednak przypomniała — strzępek wspomnienia otarł się o jej język i zmarszczyłaby brwi, gdyby botoks na jej czole na to pozwalał.

— To ty jej to limo zafundowałeś? — damski bokser u Overtonów, kto by pomyślał.

Ukochanej córeczce.
Gdyby nie spotkał wcześniej Lyry Vandenberg i nie zobaczył jej miny, gdy zasugerował, że jest podobna do matki, uwierzyłby tej zakłamanej flądrze bez zawahania. W końcu czemu kobieta miałaby nie przejść magicznej zmiany po odkryciu instynktu macierzyńskiego? Życzyłby tego jej dziecku. Niestety po młodej Vandenerg widział, że nie zdołała swoim dziecięcym gaworzeniem przekonać do siebie pierdolniętej matki.
— Po uszy, pani Vandenberg! Po uszy! — przekonuje z ekscytacją.
Chyba niedawno miała narzeczonego? Shirley najwidoczniej szybko zapomniała, że gra rolę kochającej matki, zainteresowanej swoim dzieckiem. Dla upewnienia zerka do notatek leżących obok książki telefonicznej. Jak byk – narzeczony Lyry zmarł ponad rok temu. To wystarczająco dużo czasu by panna przed trzydziestką miała zainteresować się kimś innym, w dodatku dobrą partią. Szczególnie taką, której przychylność mogłaby pomóc w odsunięciu skandalu i podejrzeń.
— Limo? Jakie limo? — Teraz nawet nie musi udawać zaskoczenia. — Czy mojej drogiej Lyrze się coś stało? Nic mi o tym nie wiadomo. Prawda jest taka, że nie mamy tak wiele okazji do spotkań, jakbym sobie tego życzył. Dlatego ja nie mogę czekać, pani Vandenberg. Pragnę mieć ją na co dzień.
Wpadka, Sebastian. Wpadka.
— Może nie spotykamy się z Lyrą długo, ale ja jestem pewien swoich uczuć. — W głos Veritiego wstępuje determinacja. — Wracając, zależy mi na dochowaniu tradycji... — Czym przykryć nieplanowane dziecko, jeśli nie do granic przykładnym zachowaniem i szybkim ślubem?
No już, Vandenberg, wróćmy do tematu, nie mam całego dnia.

Co to za aspirujący narzeczony, który widział ją rzadziej, niż jej matka? Shirley powolnym ruchem dłoni strzepywała tytoń papierosa do pustej filiżanki, na opowieść młodzieńca (czy na pewno młodzieńca?) komentując jedynie cichym mhm.

— Oh, skoro macie tak niewiele okazji do spotkań — spytała, usta układając w prześmiewczy grymas, jakby ta wiadomość wcale jej nie smuciła zbytnio. Gdyby kobiecie zależało na szczęściu córki, to dawno by, cóż, zrobiła wiele rzeczy, na które się nigdy nie zdobyła. — Jesteś pewien, że chcesz się jej oświadczać? Pewnie nie znacie się za dobrze.

Obrączka na jej własnym palcu pobłyskiwała żałośnie w świetle popołudniowego, kwietniowego słońca, które zaglądało niechętnie przez okno. Gdzieś ochoczo szumiał ocean, jednak w tym domu, nawet cuda natury traciły swoje piękno.

— Muszę cię rozczarować, Rolandzie — nawet nie próbowała sobie przypomnieć właściwego imienia. — Jeszcze w styczniu inny mężczyzna o nią pytał. Bardzo przystojny, pewnie się z nim—

—puszcza, zostało niewypowiedziane.

— —spotyka, gdy nie spotyka się z tobą. Ona tak ma.

Nie miała, ale jakie znaczenie w tym domu ma prawda?

Rzygać mu się, kiedy jej słucha.
Może to wpływ długiego czasu, jaki minął, odkąd się spotykali, ale nie potrafi sobie wyobrazić, że mógł kiedyś złapać się na wdzięki tak zepsutej kobiety. Na litość Lucyfera, dzwoni do niej Overtone, chcący poślubić jej córkę. Każda matka zrobiłaby wszystko, by doprowadzić ten ślub do skutku, szczególnie w sytuacji młodej Vandenberg. Ale nie Shirley.
Albo jest naprawdę chujową matką, albo przejrzała ściemę i robi sobie gierki. Obie opcje są wielce prawdopodobne, przy czym Sebastian schyla się ku pierwszej.
Czas postąpić tak, jak postąpiłby każdy zlekceważony i niewzięty na poważnie panicz, któremu sugeruje się, że jest jednym z wielu.
Wydycha głośniej powietrze w krótkiej fali niedowierzania i oburzenia.
— Ronan — poprawia twardo. — Pani raczy sobie żartować. — Nie unosi głosu, ale po jego brzmieniu można sobie wyobrazić, że jest cały czerwony na twarzy. — Ja sobie wypraszam takie insynuacje. Kocham Lyrę, a Lyra kocha mnie.
Robi przerwę na szybki, rozzłoszczony oddech nim kontynuuje:
— Jeśli pani nie chce pomóc, to w porządku. Dowiem się kogo prosić o rękę pani córki innymi drogami. — Jeśli ojcem jest ktoś z Kręgu, być może doczeka się stosownej reakcji. Jeśli to tylko jeden z przypadkowych kochanków, pewnie się tym nie przejmie. Choć nie jest pewien czy ta zimna namiastka matki czymkolwiek się przejmuje.

Ronan Overtone chyba nie był aktorem. Jego oburzenie wychodzi drewniane, jeśli pracuje w rodzinnym biznesie, to jedynie ze względu na rodzinne koneksje. Shirley nie oceniała — droga od łóżka do roli jest krótsza, niż przez przesłuchanie.  

— Tak, tak, Robin, przecież mówię.

Było po dwunastej, a więc obecnie pusta filiżanka, od kilku godzin napełniana była brandy. W telewizji nie leciało nic ciekawego, a mąż pani Vandenberg (starszej) od trzech dni był w górach na polowaniu. Nuda zawitała do Maywater.

— Oj, kochanieńki, nie ma co się denerwować — ton głosu kobiety na nowo zrobił się miły; przesadnie i zdecydowanie nie na miejscu miły. — Lyra nie ma żadnego ojca, którego możesz poprosić o rękę.

Dokładnie taką samą wersję słyszała dziewczyna całe swoje życie. Jaki ojciec? Jedz płatki. Szczerze wątpiła, aby udało mu się odnaleźć biologicznego ojca Lyry — kto przecież wie, że spotykała się kiedyś z kimś z Kręgu? Shirley szczerze wątpiła, by Sebastian się tym przechwalał na prawo i lewo.

— Jeśli bardzo chcesz, możesz zapytać jej ojczyma — gdyby Lyra tylko mogła usłyszeć tę rozmowę, to zabiłaby matkę za samą insynuację, że Jack miałby pełnić taką rolę w jej życiu. — ale teraz go nie ma. Mógłbyś jednak przyjechać i poprosić o moje błogosławieństwo, żabciu.

Może nawet otworzy mu drzwi całkiem ubrana.

Nie ma w nawyku przyrównywać kobiet do psów, ale aż mu się ciśnie na myśl słowo, którym najchętniej by określił teraz Shirley Vandenberg. Z nią nic nie mogło być łatwe, nieważne czy miała dwadzieścia, czy pięćdziesiąt lat.
Nie ma ojca i tyle. Najwidoczniej Shirley nie obawia się tego, że rzekomy Ronan Overtone dojdzie do źródła. Może więc nie ma się czego obawiać?
Może.
Sebastian nie będzie usatysfakcjonowany pustym „może”. Ta sprawa nie da mu spokoju. Za dużo rzeczy pokrywa się ze sobą czasowo, by był w stanie po prostu to zignorować i założyć, że sprawa go nie dotyczy.
Po wywodzie Shirley milczy przez chwilę, by uwiarygodnić walkę pomiędzy wzburzeniem, a dopełnieniem tradycji.
— Proszę powiedzieć mi, gdzie i kiedy mogę przyjechać, tak, by zastać pani męża w domu — mówi w końcu dość oschle, ale z mniej bojowym nastawieniem.

Shirley nie ma w nawyku porównywać mężczyzn do psów, jednak dzisiaj z chęcią pobawi się ze szczeniakiem.

— Mąż wraca jutro — kłamstwo idealne, opowiedziane niewzruszonym głosem i niewinnym tonem. — Był pan kiedyś w Maywater? Zapraszamy na obiad. Podam łososia.

Czy ktokolwiek w tym scenariuszu pomyśli, że domniemana narzeczona również powinna dostać zaproszenie? Podając rozmówcy dokładny adres, Shirley nie przeszło to nawet przez myśl.

— Rozumiem. Proszę mnie oczekiwać. Do zobaczenia, pani Vandenberg. — Wystarczy, nie zamierza tego dłużej ciągnąć, to nie na jego nerwy. Tylko stracił czas. I tak musi się z nią zobaczyć i liczyć na to, że powie prawdę po dobroci.

z/t x2