24 marca, 1985 roku, w porze okołokawowej

— —i kiedy mówię, że ma pan przekazać połączenie bezpośrednio do pani mecenas, przekazuje pan połączenie bezpośrednio do pani mecenas, ça va?
Wyciągnięty na łóżku, z filiżanką wspartą na brzuchu, entuzjastycznie skłócony z połową kancelarii — Thibalt sączył peruwiańską kawę i bezradność asystentów z tą samą satysfakcją.
— Poza tym — cisza trwała sekundę i skwitowana została głośnym wciągnięciem powietrza — w uniwersalnym języku rodziny Overtone, oznaczało to jak śmiesz? — Proszę pana, jakie skończyłem? Ja dopiero zaczynam! Poza tym uważam, że to skandaliczne, kulturowe niedopatrzenie z pana strony, nie znać mojej roli w—
Kliknięcie w telefonie wypełniło wrażliwe ucho przeciągłym dźwiękiem — pi—pi—pi zamienione w przeciągłe, smętne piii. Thibalt odsunął słuchawkę od policzka, rozglądając się po sypialni z wyrazem autentycznego (autentycznie odegranego) szoku na twarzy.
— Kochanie, coś mi tu przerwało! — przeciągłe mmm! autorstwa pani Overtone skutecznie skwitowało elektroniczne umiejętności jej męża. Od kwadransa ukrywała się w garderobie — dziwnym zbiegiem okoliczności to właśnie wtedy rozpoczęła się telefoniczna kłótnia z asystentem. — Znów coś naklikałem i teraz pika. Możesz tu przyjść i odklikać?
Mmm tym razem brzmiało jak nie, mój przystojny, utalentowany małżonku, radź sobie ze swoim klikaniem sam — na szczęście nie musiał. Głos w słuchawce rozległ się nagle i brzmiał znajomo; Thibalt przysunął ją do ucha z uśmiechem na ustach i bojową krwią w żyłach.
— Pani Rauschenberg, dzień dobry! — od roku nadużywał tego numeru i blokował przychodzące połączenia mniej istotnych spraw — jego były przecież najistotniejsze. — To ja. Zwolni pani tego asystenta?
To ja — bez nazwiska, imienia, tytułu naukowego. Przecież słychać, że to on.

O tym, że dzwoni pan Overtone, wiedziała jeszcze zanim sama osobiście podniosła słuchawkę. Głównie dlatego, że w momencie, kiedy asystent wykłócał się przez telefon, usłyszała znajomy tembr głosu. Kto by pomyślał, że wycieczki do teatru bywają tak niebezpieczne. Ta jej zakończył się niewielką plamą na marynarce pana Thibalta, krótką groźbą o zaskarżenie i krótkim żartem, że będzie musiała oskarżać siebie sama, co może być nieco trudne zważywszy na specyfikę przydzielonych ról na sali sądowej. I na jej znajomość prawa. I zbyt długie siedzenie w branży.
Oblanie marynarki ani trochę nie było powodem do oskarżeń (chyba, że klient sobie tego zażyczył – wtedy można podciągnąć pod brutalne zniszczenie mienia), za to nękanie – już zdecydowanie tak.
O tym, że dzwoni pan Overtone, dowiedziała się z miny znużonego i jednocześnie wkurzonego asystenta, który sekundę później, na pytające spojrzenie Agathy odpowiedział na migi w dość charakterystycznym zespoleniu gestów wskazujących na jakiegoś teatralnego i bardzo histerycznego ważniaka.
— Przełącz go – w końcu pada komenda. Agatha Rauschenberg czasem litość ma, ale nigdy na sali sądowej.
Asystent wzdycha z ulgą i nawet nie komunikuje chęci połączenia z panią prokurator, gdyż właśnie pada monolog z drugiej strony. Klika, odkłada słuchawkę, a parę sekund później podnosi ją pani Rauschenberg.
— Agatha Rauschenberg – mówi to tak automatycznie, jak i wiedząc, że to usłyszeć chciał pan Thibalt. O tym, że cicho parska pod nosem, nie wie nawet słuchawka telefoniczna, bo skutecznie tamuje upust powietrza. Kto by pomyślał, że prokurator mógłby też odnaleźć się na scenie teatralnej. – Pan Overtone – deklamuje Agatha, bo przecież wie, co najmniej od kilku minut, kto dzwoni. Pytanie zostaje pominięte milczeniem. – Czy znowu Marcelina de Ferrosti – cóż za idiotyczne imię, do tej pory była pewna, że to tylko pseudonim sceniczny – zagroziła, że przyniesie pawie pióra na pańskie przedstawienie?
Cóż za idiotyczne imię.
Cóż za idiotyczne przesądy.
O tym, że pawie pióra przynoszą pecha aktorom dowiedziała się całkiem niedawno, podczas jednej z rozmów takich jak ta. Kto by pomyślał, że to takie łatwe – przynosisz za kulisy parę pawich piór jako miłe życzenie „skuś baba na dziada” i patrzysz, jak zdenerwowany aktor wszystko kładzie do cna.
Żeby wygrywanie rozpraw było takie łatwe.